+357 smokes

Καλησπέρα από την ηπειρωτική Ευρώπη. Από το βράδυ, επιτέλους, ο καιρός χαλάει. Πώς διάολο γίνεται να συναντιούνται αντιθέσεις στο μυαλό μου τέτοια ώρα; Μια εσύ, με το νεοσυστηθέν γυμνό σου σώμα μέσα στο γάμησέ τα άνω κάτω σκοτεινό σαλόνι και μια, λόγω οίκτου μάλλον, εκείνη η καλοσυνάτη μεσόκοπη κυρία που περιμένει με αγωνία πότε θα έχω τον κήπο της έτοιμο να γεμίσει την άδεια ζωή της. Πέρνα μου λίγο απ' τον καπνό σου στο στόμα. Να βήξω φλώρικα και ύστερα θα αποφασίσω να μείνω σε σένα. Ασ' την αυτήν την καημένη. Περίμενε τόσα χρόνια. Ας κάνει λίγη ακόμα υπομονή. Είναι ξημέρωμα Κυριακής κι εγώ δεν είμαι καν τριάντα. Δε γαμιούνται οι αποχαιρετισμοί. Άκου δω τι ωραία που θα το στήσουμε. Στις δέκα και μισή το πρωί θα πούμε άνετο “γεια” λες και δε θα ξαναπετάξουν από απόψε αεροπλάνα λόγω μόνιμης κακοκαιρίας.

Προχτές, πριν τα μεσάνυχτα, ούτε που φανταζόμασταν τις εκατέρωθεν του ενδιάμεσου κόσμου υπάρξεις μας.

Ωστόσο, μ΄ αγαπάς; Εγώ ναι.

Γεια...

Perama Canal - 03/08/09 14:27:35

Ο πόθος που νιώθει για το σώμα της είναι σαν παλιό εργατικό τραγούδι. Μελωδικός, μελαγχολικός, καμιά φορά δυναμικός και απαιτητικός και ανήσυχος, μα σίγουρα πάντα βέβαιος για το ανεκπλήρωτο. Μισεί το πώς αυτή προσποιείται ότι αποδέχεται πρωί πρωί την αναπάντεχη επίσκεψή του στο κρεβάτι της. Εξοργίζεται με τον τρόπο που διεκδικεί τα θέλω της. Προσπαθεί να θυμηθεί τι δουλειά εχουν οι δυο τους στο Πέραμα. Είναι τελείως αλλόκοτο να βρίσκονται αυτός κι αυτή στο Πέραμα. Τα πράγματα δεν υπήρξαν ποτέ συμβατικά μεταξύ τους. Αυτό σαφέστατα το αποδεικνύει η συγκυριακή παρουσία τους σε ένα τέτοιο τόπο κι όχι οι αιώνες που έζησαν μαζί. Τώρα εδώ μπροστά τους έχει καράβια, τάνκερ, μικρά ναυπηγεία και προλεταριακά τυροπιτάδικα. Τα νερά είναι παμβρώμικα και τα σούπερ μάρκετ "Σκλαβενίτης". Αν υπήρχε ο έρωτας εκεί μαζί τους θα ήταν απίστευτο όσο απίστευτη θα ήταν η ύπαρξη ενός κυκλάμινου του καλοκαιριού με άρωμα αχινού. Τέλος πάντων, ήταν μεσημέρι καυτό και πέταξαν κάτι απ' τον καθένα σε μια άδεια δεξαμενή. Απομακρύνθηκαν χωρίς πολλά λόγια ξέροντας πως είναι θέμα ημερών μερικοί τόνοι πετρελαίου να σκεπάσουν τα πεταμένα τους. Μετά εκείνος ταξίδεψε με μεγάλη ταχύτητα και εικονική - προσωρινή αίσθηση ελευθερίας, κατευθυνόμενος νότια. Για εκείνη εξακολουθούμε να μην έχουμε επαρκή πληροφόρηση.

Carthage bulls

Θα μείνω κρυμμένος όσο χρειαστεί πάνω στο μοναδικό δέντρο της Καρχηδόνας. Αυτού που τους καρπούς του γεύεται συχνά αυτός που αποκαλούν προφήτη. Σήμερα όμως τα φύλλα του και τα κλαδιά του θα είναι δικοί μου σύμμαχοι.
Έξω απ' το σπίτι του χιλιάδες, πηγμένοι για μέρες, να ικετεύουν την έξοδό του στο μεγάλο μπαλκόνι της αυλής του. Θα είμαι ήσυχος, το όπλο θα 'ναι σα να γεννήθηκε μαζί μου μέσα από τη μάνα μου, ένα φυσικό κομμάτι του σώματός μου. Καλολαδωμένο, ευθυγραμμισμένο και σιωπηλό με διόπτρα για αετίσιο μάτι. Θα πετύχει.

Δε μισώ το Ζαρτόστ. Είναι ένας δύστυχος γεροξεκούτης, που νομίζει ότι βλέπει οράματα και οι ακαταλαβίστικες φράσεις του μαγεύουν το ηλίθιο πλήθος. Σήμερα, με τον ήλιο στα μισά του ουρανού, θα τους γλυτώσω από τις ψευδαισθήσεις. Θα είναι πόνος άλλα θα είναι για καλό. Μια σφαίρα μόνο θα χρειαστεί να κόψει στα δυο το κρανίο του προφήτη. Μια σφαίρα αθόρυβη, μικρούλα, στριφογυριστή θα αστράψει στον αέρα και ξαφνικά θα εκραγεί το κεφάλι του σε κομματάκια τρελού μυαλού, μικρά μικρά κόκκαλακια και συντριβάνια κατακόκκινο αίμα. Δε με τρομάζει το αίμα. η ζωή μου ήταν γεμάτη από αυτό. Ο λαός θα ουρλιάζει και θα τραβάει τα μαλλιά του. Όχι για πολύ.
Μέχρι οι ακολουθοι του προφήτη να δηλώσουν πως ήταν το θέλημα του Αχούρα Μάζντα να τον σηκώσει στους ουρανούς.
Οι βλάκες αμέσως θα πιστέψουν σ' αυτό.

Άνοιξε μια πόρτα. Το πλήθος αναστέναξε βαθιά. Βγήκαν οι τέσσερις συνοδοί του που πάντα προμηνύουν μια νέα προφητεία. Το πλήθος κραύγαζε. Εκείνη τη στιγμή, όπως το είχα σχεδιάσει, όπλισα χωρίς να ακουστώ. Η διόπτρα κοιτούσε σταθερά προς τη μεγάλη πόρτα. Το χέρι μου χτισμένο. Η πίστη στο σκοπό μου τσιμέντωνε τους μύες μου.

Ο προφήτης τελικά εμφανίστηκε. Οι κραυγές μεγάλωσαν πολύ. Γελαστός και ζεστός, έκλεισε τα μάτια σήκωσε τα χερια ψηλά και το πλήθος άρχισε να ηρεμεί. Έγινε ησυχία. Ησυχία τεράστια. Μπορούσα να ακούσω το μετάξι από το μανδύα του να τρίβεται στις ελάχιστές του κινήσεις. Η στιγμή μου είχε έρθει. Τα νήματα του σταυρού της διόπτρας ραμμένα ανάμεσα στα μάτια του αργοκίνητου γέροντα.

Μετρούσα ανάποδα τα δευτερόλεπτα. Είπα η στιγμή μου είχε έρθει!
Ο δείκτης μου πίεσε τη σκανδάλη στην πρώτη σκάλα.
Ο προφήτης ξανασήκωσε τα χέρια σα να περίμενε το θάνατό του.
Αυτή η αναπάντεχη και παράξενη με φρέναρε στιγμιαία αλλά δε με σταμάτησε. Ποτέ!
Το δάχτυλό μου προχώρησε λίγο πιο κάτω.
Εκείνος έκλεισε πάλι τα μάτια.
Πίεσα ελαφρά.
Πρόλαβε να φωνάξει: "ΣΗΜΕΡΑ ΕΙΜΑΙ ΝΕΚΡΟΟΟΟΣ...!!!"

Δυο μικρές, ελάχιστες συμπαντικές στιγμές πριν η βολίδα αφήσει την κάνη και μια αληθινά προφητική φράση αυτού που πίστευα ξεκούτη, τάραξαν το όπλο μου κι αυτό λάθεψε ενάντια σε όλα τα προγνωστικά. Η σφαίρα καρφώθηκε στην τεφροδόχο της Ιερής Φωτιάς, την έσπασε κι η στάχτη σκόρπισε στην αυλή. Σε κλάσματα δευτερολέπτων από το μυαλό μου περάσαν εκατομμύρια σκέψεις. Η εκπαίδευση στις μυστικές υπηρεσίες, οι τίτλοι τιμής από τη Βασίλισσα, το απόλυτο ρεκόρ σε αποστολές ακραίες, απείρως δυσκολότερες. Η αλλαγή της ιστορίας που μου ανατέθηκε. Η πίστη μου σ' αυτό. Όχι!!! Αυτό δεν μπορούσε να συμβεί ποτέ. Η μικρή κραυγή απελπισίας που έβγαλα πάνω στο ασύλληπτο θαύμα που συντελέστηκε και έσωσε τον προφήτη ακούστηκε παντού. Τα δέντρο δεν ήταν πια αρκετό για να με κρύψει. Με ανακάλυψαν αμέσως. Άρχισαν να το κουνάν με όλη τους τη δύναμη. Έπεσα άσχημα στο ξερό έδαφος με το κεφάλι.
Το αίμα απ' το χτυπημένο μου κρανίο μου άρχισε να μου κατακλύζει τα μάτια.
Το όπλο στα χέρια μου έμοιαζε σαφώς εργαλείο του Άνγκρα Μάινιου.

Η οργή του λαού για την τρομερή βλασφημία του υπηρέτη του κακού κατά της Ιερής Φωτιάς την ώρα μάλιστα που ο λατρεμένος τους προφήτης μάντευε το θάνατό του, τους έκαψε το νου και ήταν τόσο το μένος τους που μέσα στην παραζάλη του χτυπήματός μου αντιλήφθηκα ότι άρχισαν να μου αποσπούν κομμάτια του σώματός μου με τα δόντια τους. Όσο μπορούσα ακόμη να νιώθω ήταν βέβαιο ότι οι σάρκες που αποκολούνταν βίαια, τα κόκκαλά μου άρχιζαν να εμφανίζονται. Μια μεγάλη κοτρώνα που μια γυναίκα κατέβασε με δύναμη στο πρόσωπό μου με αποτέλειωσε. Δυο τρεις πορφυρές από αίμα στιγμές που διαρκούν όσο το ανοιγόκλειμα του ματιού και σταμάτησα για πάντα να αισθάνομαι.

Όσο αυτοί είχαν πέσει τριγύρω μου λυσασμένοι και πασάλειβαν στόματα, πρόσωπα και ρούχα με το αίμα μου που σιγά σιγά τελείωνε, οι υπόλοιποι που βρίσκονταν μακριά από το δέντρο, σαστισμένοι κοίταζαν μια τον προφήτη και μια τον ανθρώπινο τυφώνα που με κατακρεουργούσε χωρίς να καταλαβαίνουν τι συμβαίνει. Ο προφήτης ξαναφώναξε: "ΣΗΜΕΡΑ ΕΙΜΑΙ ΝΕΚΡΟΟΟΟΣ...!"...

Οι ακόλουθοι στέκονταν παγωμένοι, χωρίς να έχουν ιδέα τι εννοεί ο Ζαρτόστ. Τότε εκείνος, με μια γρήγορη κίνηση που κανένας ποτέ δε θα μπορούσε να προβλέψει, τράβηξε μέσα από το μανδύα του ένα κοφτερό στιλέτο και σαν αστραπή το κάρφωσε στο στήθος του, κραυγάζοντας για ένα δευτερόλεπτο από τον πόνο και πέφτοντας ύστερα πάνω στο λευκό μάρμαρο δίπλα στην Ιερή Φωτιά που σιγοέσβηνε.

Ανεβαίναμε με διαφορά ύψους λίγων μέτρων. Εγώ λίγο πιο πάνω αφού είχα πεθάνει νωρίτερα. Κοιτούσαμε κι οι δυο κάτω τα νεκρά σώματά μας, το γέρικο και κοκκαλιασμένο δικό του και το κομματιασμένο δικό μου. Ώσπου φτάσαμε στο ίδιο ύψος. Ο Ζαρτόστ είχε βλέμμα σοβαρό, αξιοσέβαστο, τέτοιο που μπορούσε να υποτάξει τον καθένα. Με κοίταξε ήρεμος, ανέκφραστος βαθιά στα μάτια. Έμοιαζε παντοδύναμος. Πάγωσα. Οι λάθος διαπιστώσεις μου γι' αυτόν ήταν ο αληθινός μου θάνατος.


Ξαφνικά αλλοιθώρησε, έβγαλε τη γλώσσα του στην άκρη έξω απ' το στόμα του, χαμογέλασε ηλίθια και ξεφώνησε:

"Μπουρδούμ μπουρδούμ...!!!!!ΑΑΑΑΑΑΑΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑ!!!!!!!"

και με παρανοϊκό, διαβολεμένο γέλιο ουρλιαχτών, εκτοξεύθηκε προς τον ουρανό με τέτοια ταχύτητα, που μου θύμισε παραφουσκωμένο τρελό μπαλονάκι από παιδικό πάρτυ που κάποιος μόλις είχε τρυπήσει.

http://www.youtube.com/watch?v=hxsVW-01L_M&feature=PlayList&p=9760E1C2A25050EA&index=35

Paul Varjak: I love you.
Holly Golightly: So what.
Paul Varjak: So what? So plenty! I love you, you belong to me!
Holly Golightly: [tearfully] No. People don't belong to people.
Paul Varjak: Of course they do!
Holly Golightly: I'll never let ANYBODY put me in a cage.

From the film "Breakfast at Tiffany's" (1961)

My last mention to Edinburgh as "Auld Reekie"

Ένα χαρούμενο κορίτσι πετάει μια τσάντα στον αέρα κι ένας μεσήλικας ατενίζει τον ουρανό την πρώτη μέρα της σύνταξής του. Οι μαθητές του George Herriot school κάνουν αμέριμνες σβούρες απολαμβάνοντας την ξένοιαστη ζωή, δυο μεθυσμένες κυρίες χαζογελούν στη μέση του δρόμου κινδυνεύοντας να τις πατήσει κανένα αμάξι. Ένα Boeing777 κερδίζει γρήγορα ύψος σκεπτόμενο τη μακρινή Ιαπωνία κι ένα περιπολικό τρέχει τσιρίζοντας αγχωμένο. Μια στάλα μπύρα που παρα τρίχα γλύτωσε τη θυσία κυλάει πάνω σε ένα ξύλινο τραπέζι.

Η τσίχλα που προκαλεί μπελάδες, μου είπε μια φορά, αντί για αντίο: "Τα ταξίδια θα μας βοηθήσουν πολύ..." . Συμφώνησα χωρίς να το ξέρει.

Κι η Morgana πήρε απαλά το ματόκλαδο απ' το μάγουλό μου και μου ζήτησε να κάνω ευχή. Έκανα και διάλεξα το δείκτη της. Και το ματόκλαδο κόλλησε στο δείκτη της.
- Τι ευχήθηκες, μαλακισμένε;
- Δεν κάνει να σου πω, δε θα πιάσει.
- Θα πιάσει, θα πιάσει!
- Ευχήθηκα να κάνω μια βόλτα στον κόσμο, της ψιθύρισα.... Όμως κάποιος εκείνη τη στιγμή της απέσπασε την προσοχή και δε με άκουσε.






Τρεις ώρες και είκοσι λεπτά. Επίπεδο πτήσης το FL380. Ο εναέριος χώρος της Γαλλίας γεμάτος. Κάθε λίγο βλέπουμε air traffic γύρω. Δίπλα μου οι δυο κυρίες σε όλη αυτή τη διάρκεια έχουν μιλήσει για όλα τα καλλυντικά και τα κοσμήματα του κόσμου, για την κοινωνική ζωή της ελληνικής κοινότητας του Σικάγο. Οι ωτασπίδες δε βοηθούν και πολύ. Οι κυρίες τις διαπερνάνε χωρίς δυσκολία.

Στο Gatwick ο καιρός ενδιάμεσος, σε συννεφιά και λιακάδα. Κάποιος αγχωμένος ψηλός και άχαρος προσπαθώντας να βολέψει τις τεράστιες βαλίτσες του φωτομοντέλου που συνοδεύει, με σκουντάει δυνατά και παίρνει τη σειρά μου για το λεωφορείο. Μια μικρή Γαλλίδα πιο κει έχει ξεραθεί στο γέλιο με τη σκηνή. Την επαναλαμβάνει γελώντας και φωνάζοντας "J' arriveeeeeeeee...." και πέφτει πάνω μου με την ίδια φόρα.

Heathrow Terminal 5. Τροχοδρομώντας περνάμε δίπλα από εναν γίγαντα A380 των Singapore Airlines. Line up & take off από τον 27L...
Τη νύχτα, από ψηλά οι αγγλικές πόλεις φωτισμένες σου δείχνουν πολύ καθαρά το χωροταξικό σχεδιασμό τους.

100 Edinburgh Airport Express Shuttle.
Είναι Σάββατο βράδυ, η ζωή έχει χυθεί από νωρίς στους δρόμους του Old Smoky, του Auld Reekie στα Γαελλικά. Οι άντρες φοράνε kilts. Δεν είναι εθνικη γιορτή, ούτε ειδική περίσταση. Είναι απλά ένα συνηθισμένο Σάββατο βράδυ. Ο verde spirale με μάζεψε απ' το τέρμα. Η νίκη των Ιρλανδών επί των Σκοτσέζων στο Six Nations Rugby τους έντυσε όλους στα πράσινα. Δεν υπάρχει λογική τα Σαββατόβραδα. Ο καθένας κάνει ότι γουστάρει χωρίς να παρεξηγηθεί. Τα CCTV βέβαια σταθερά εκεί να θέτουν τα όρια. Οι σειρήνες των περιπολικών συμπληρώνουν μαξιμαλιστικά τους χιλιάδες διαφορετικούς ήχους της πόλης.

Το τέλος της νύχτας μας στέλνει σε ένα κοινόβιο. Τα πάρτι τους έχει τελειώσει από ώρα. Οι τρεις Γαλλίδες κι ο Νοτιοαφρικάνος τους συγκάτοικος έχουν λιώσει απ' την κούραση. Εκείνες δούλευαν όλη μέρα σε μια καντίνα που φτιάχνει κρέπες κι αυτός ετρεχε σε ντίλες από δω κι από 'κει. Ο "πεθαμένος" είχε βρωμίσει στη μέσα τσέπη του. Τον έβγαλε έξω, με το σακουλάκι. Πήραμε για είκοσι λίρες. Ο verde είπε ότι ήταν αρκετά καλό πράμα, όχι πολυ στεγνό βέβαια. Οι Γαλλίδες στρίβανε αβέρτα. Συχνά βρισκόμουν να κρατάω δυο απ' αυτά στο χέρι και να μην ξέρω ποιό πάει αριστερά και ποιό δεξιά.

Φεύγοντας για την West Crosscauseway τα πεζοδρόμια ήταν γεμάτα ανεξέλεγκτους πιωμένους, Σκοτσέζους, Ιρλανδούς, Άγγλους, οτιδήποτε...

Lat 55°56'43,8"N/Long 3°9'38,3"W
Το "Arthur's seat" ήθελε πρωινή πεζοπορεία σχεδόν 7 χιλιομέτρων και κάποια σημαντική ανάβαση. Στην κορυφή φυσούσε άγρια. Ανοίξαμε δυο Carlsberg με τον αναπτήρα του verde spirale. Εκείνη την ώρα ήταν πράγματι η καλύτερη lager του κόσμου. Αργά το βράδυ κύλησαν μερικά swing jamming με μερικούς μουσικούς από όλο τον κόσμο στο Jazz Bar. Κάναμε παρέα πάνω στη σκηνή με τον William απ' το Ohio, τον Valentino απ' την Ισπανία, τον Peter απ' τη Γλασκώβη και τον Sean απ' τη Βοστώνη.

St. Patrick's day. Κανείς απ' τους δυο μας δεν ήξερε τι μέρα ήταν. Το ανακαλύψαμε βγαίνοντας απ' το σπίτι και ενώ περιμέναμε σχετικά άδεια την πόλη το κέντρο της ήταν Σαββατιάτικο. Η μέρα του αγίου των Ιρλανδών κι η Guiness πρόλαβε κι έγινε ο επίσημος χορηγός της επετείου. Στο Espionage οι γυναίκες πιωμένες, τρελαμένες, άγριες, έτοιμες για όλα, κοιτούν με αυθάδεια και επιμονή. Η Maria Strani απ' το Bari είχε πιει κι αυτή πολύ και κοιτούσε γλυκά. Το ίδιο κι εγώ. Κολλήσαμε σε ένα απόμερο τοίχο κρυφά απ' την παρέα της. Κρυφά κι απ' τις δήθεν ενοχές της για τον Πορτογάλο φίλο της.

Πιο μετά, αργά τα ξημερώματα, φεύγουμε με τον verde, καθόμαστε κάτω στα μεθυσμένα πεζοδρόμια, περνάμε από στενά closes, κερνάμε στριφτό στη Hannah απ' το Liverpool, περπατάμε πολύ, περπατάμε πάρα πολύ, μπαίνουμε στα νεκροταφεία και βρίσκουμε μια γυναικεία γόβα παρατημένη πάνω σε ενα τάφο τα μεσάνυχτα και μερικους γυμνοσάλιαγκες να την τριγυρίζουν...

Αργότερα βλέπω ένα όνειρο:

Πόσο σ'αγαπώ όταν μιλάς έτσι...Χτες το βράδυ ήσουν αεροσυνοδός, καθόσουν μαζί με άλλες δέκα σε ένα cafe του αεροδρομίου. Η μόνη που δε φορούσε το καπελάκι της. Η μόνη που δε χαζογελούσε με τις υπόλοιπες και απομονωνόταν επίτηδες στις σελίδες ενός περιοδικού που βαριόταν να διαβάζει. Κι όταν ήταν η ώρα να φύγετε για τη δουλειά σηκώθηκες χωρίς καμία διάθεση, απρόσμενα ατρόμητη ωστόσο για τις πτήσεις και με το περιοδικό στο χέρι, ακολούθησες το ανεπιθύμητό σου καθήκον...Σε λίγες ώρες δε θα είχες καμιά αναστολή να ρωτήσεις ασθενικά τους επιβάτες - χωρίς καμία ακραία χαρά που σου επιβάλλει η εταιρία να έχεις όταν σερβίρεις - και με το γνωστό σου θλιμμένο μισοχαμόγελο:
"Would you like something to drink, sir?"

Princess street, "Costa Cafe", Maria Strani ξανά, νηφάλιοι αυτή τη φορά. Τίποτα περισσότερο από απλή φιλική κουβεντούλα. Στο Forest, το βράδυ έπαιζε ο John Langan με τους 3 Candles. Θα τον συναντουσα δυο μέρες αργότερα στη Buchanan st. της Γλασκώβης να τραγουδάει στο δρόμο για κέρματα, να μου λέει την ιστορία του, που στη Θεσσαλονίκη του G8 το 2003, δυο αστυνομικοί του κόλλησαν ενα 45αρι στον κρόταφο για να σταματήσει να παίζει στο δρόμο.

Το παντελόνι που φοράω Πέμπτη βράδυ, αυτό που μοιάζει με kilt δεν έχω καταλάβει ακόμα τι σημαίνει. Συμπέρανα ότι ίσως είναι gay δείκτης στη Σκωτία γιατί πολλοί με κοιτούσαν περίεργα, ένας ταξιτζής μου σφύριξε κι ένας ψιλοπιωμένος πήγε να με κοροιδέψει πίσω απ' την πλάτη μου, αλλά γύρισα απότομα και μαζεύτηκε.

Την άλλη μέρα βρήκαμε τον Alberto Quinci στα τρένα. Σε 50 λεπτά είμασταν στο σταθμό της Queen st. στη Γλασκώβη. Η Γλασκώβη είναι rock city, το είπε κι η Mari που δεν κάνει ποτέ λάθος σ' αυτά. Είναι μεγάλη, έχει ουρανοξύστες, αποθήκες, κατι σα λιμάνι στο ποτάμι της, είναι βιομηχανική, είναι βρώμικη σε σημεία. Περπατήσαμε 3 χιλιόμετρα για να βρούμε το University Chappel. Το Instal '09 Festival ξεκινούσε από εκεί με μερικά noise perfomance για εκκλησιαστικό όργανο. Ο κεντρικός καλεσμένος της ημέρας ήταν ο Hermann Nietsch. Γέρος, θεόχοντρος, με μακρύ άσπρο μούσι, σαν αποτυχημένος Αη Βασίλης περπάτησε αργά τον κεντρικό διάδρομο του ναΐσκου και κάθισε ακριβώς μπροστά μου. Η χοντρή κρεατένια πλάτη του γέμισε την πλάτη της καρέκλας ζορίζοντάς την αρκετά. Είχε μάτια μισόκλειστα, ανέπνεε βαριά, φούσκωνε και ξεφούσκωνε. Στο πρώτο perfomance, μιας Γερμανίδας καθηγήτριας, η ησυχία ήταν περισσότερη απ' το noise. Τη χάλασε μόνο ένα απότομο και άγριο ροχαλητό. Αυτό του Nietsch. Σε όλο αυτό το παράξενο κοινό, ο μόνος που τόλμησε να παραδεχτεί ότι αυτό που άκουγε ήταν βαρετό ήταν το σώμα του μεγάλου δάσκαλου, του κεντρικού καλεσμένου της βραδιάς. Αμηχανία σκορπίστηκε στους διανοούμενους. Με το spirale δαγκώσαμε τα χείλη. Αν δε σταματούσε ο νεαρός συνοδός του Nietsch το τραχύ του σφύριγμα μ' ένα σκούντημα σίγουρα τα γέλια μας θα έκανα συγχορδία μαζί του. Κλείνοντας τα μάτια φαντάστηκα μια χιονοστοιβάδα νευρικών γέλιων να διασπείρεται σαν ιός στο ναό, να καταστρέφει το perfomance. Και χαμογελούσα έντονα και ηλίθια. Φεύγοντας, ακριβώς έξω απ' το μικρό εκκλησάκι και τα σκοτάδια του που έμοιαζαν με Jack the ripper, συναντήσαμε δυο αντρικές φιγούρες. Η μια ήταν απ' τις πιο γνώριμες της Θεσσαλονίκης. Μου 'ρθε να του ψιθυρίσω: "τι γυρεύεις εσύ μεσ' στη νύχτα των άλλων...", παραφράζοντας ένα στίχο του. Δεν το ΄κανα φυσικά, κωλώνω σε κάτι τέτοια με τους διάσημους.

Σάββατο πρωί, FL390 κατεύθυνση νότια. Κάτω από τα δεκαπέντε χιλιάδες πόδια η εναέρια κυκλοφορία γίνεται πυκνή, σα σύννεφο από μέλισσες που απογειώνονται από την κυψέλη προς κάθε κατεύθυνση. Τρένο Gatwick-Victoria Station, Εκεί ήλιος αχνός αλλά ζεστός, κόσμος σαν color index, μετανάστες, σκηνές από Καμπούλ όμως με διπλά κόκκινα λεωφορεία. Το Λονδίνο είναι η τέλεια χαρμανιέρα. Άνθρωποι απ' τη μέση ανατολή ήρθαν σε μια απ' τις πιο υγρές χώρες του κόσμου. Τρέχουν βιαστικά, να βρουν δουλειά, να πληρώσουν τα νοίκια, να προλάβουν να επιζήσουν.



Εξακόσια μέτρα βορειοανατολικά από κει είναι το παλάτι του Buckingham. Μόνο εξακόσια μέτρα απέχουν η απόλυτη χλίδα απ' την απόλυτη πλέμπα. Αν ξαφνικά, απροειδοποίητα, όλοι οι βρισκόμενοι στη Victoria αποφάσιζαν να κινηθούν εχθρικά προς το παλάτι, δε θα έμενε εκεί ούτε θεμέλιο.

Bus 16, Maidavale. Η Mari με περιμένει καπνίζοντας στη βεράντα του σπιτιού που της άφησε η επιστροφή του Zoze Godot στην Ελλάδα. Με πιάνει νευρικό γέλιο καθώς φαντάζομαι το Zoze να πληρώνει καθυστερημένο το νοίκι στη φρικαρισμένη Vanessa, την τυπική γριά αγγλίδα νοικοκυρά.

Η Mari πάντα ξέρει. Δεν έχουμε μάθει πολύ καλά ο ένας τον άλλον αλλά την αγαπώ πολύ. Γιατί τέτοια που είναι μπορεί να κυκλώσει σε μια στιγμή με τη σκέψη της όλον τον πλανήτη, αλλά κι αυτή όπως κι εγω αναγκάζεται συχνά να είναι αυτόπτης μάρτυρας της απόπειρας δολοφονίας του πνεύματός της απ' την εξοντωτική δουλειά. Όμως αντιστέκεται με θάρρος σ' αυτό και συνεχίζει αιώνια να ονειροπολεί. Της φτάνει, όπως και σε μένα ακόμα κι ένα μικρό χαζοπαίχνιδο στο Google Earth και μπορεί να νιώσει ότι ταξίδεψε. Λίγα τέτοια μικρά έχουμε μοιραστεί κατά καιρούς και μας αδερφοποιούν κάπως. Μου χαρίζει ένα πολύ όμορφο και βιαστικό απόγευμα στο Notting Hill. Το βράδυ, στο σπίτι της, επιστρέφει η συγκάτοικος της η Valentina. Εξουθενωμένη απ' τη δουλειά της ως σεφ στο ιταλικό εστιατόρια, έχει να διαβάσει για την ιατρική. Δεν ξέρω πως το λένε αυτό που ένοιωσα όταν είδα τη Valentina. Ήταν κάτι πρωτόγνωρο. Νομίζω πως δεν είχε να κάνει με την ομορφιά της. Ούτε μιλήσαμε καθόλου. Και στο τέλος δεν έχω αποφασίσει ακόμα αν η Valentina μου άρεσε καν. Αλλά η παρουσία της στο χώρο, ο τρόπος που υπήρχε μέσα στο μικρό σπιρτόκουτο τους μου τάραξε τον ύπνο. Ωστόσο κοιμήθηκα λιγάκι.

Η Mari υπολογισε ότι προλάβαινα να ξεκινήσω με το πρώτο φως για το κέντρο και από 'κει για το αεροδρόμιο. Όμως ήθελα όσο τίποτα μια σκοτεινή βόλτα του ξημερώματος στο Λονδίνο. Το 16 ήταν nightbus. Στις 3 και μισή βγήκα στην αυλή. Έσυρα τη βαλίτσα στην άσφαλτο. Τέτοιες ώρες, οι ρόδες τους κάνουν σίγουρα διαφορετικό θόρυβο. Μέσα σε ένα άδειο παρκάκι από ένα συγκρότημα κατοικιών ένας σχιστομάτης που εμφανίστηκε απότομα σαν από εντολή υπολογιστή, έρχεται περπατώντας αργά απ' την αντίθετη κατεύθυνση με σταματάει και ρωτάει ήσυχα:
- Do you have fire?
- Sorry, no, απαντάω βιαστικά ψαρωμένος.
- Ok thanks.
Συνεχίζει να περπατάει λίγο ακόμα και λίγο πιο πίσω συναντάει μια κοπέλα, ασιάτισσα κι αυτή και αρχίζουν να μαλώνουν άγρια φωνάζοντας σε μια γλώσσα που δεν καταλάβαινα.

Το Ν16 ταξιδεύει την πόλη μέσα στο ξημέρωμα. Στα σωθικά του κάθονται κουρασμένοι εργάτες, όλοι σκούροι ερχόμενοι από χωριά της ανατολής πνιγμένα στη σκόνη και την ξηρασία. Και τώρα βρίσκονται στο τρομερό Λονδίνο και γυρίζουν μέσα του με τόση άνεση και συνήθεια σα να είναι αυτό το φυσικό τους περιβάλλον.

Στις δέκα παρά είκοσι τοπική και με λίγη καθυστέρηση το Boeing 737-400 της British Airways άφησε την τελευταία ροδιά στο έδαφος. Κάπου πάνω απ' τη Γαλλία επιτρέποντας μόνο το μπάσο σφύριγμα των δίδυμων Pratt & Whitney - που συζητάνε παρέα με την καμμένη κηροζίνη - να περνάει τις ωτοασπίδες μου και να με νανουρίζει αποκοιμήθηκα. Στον ύπνο μου, ονειρεύτηκα ότι πήγα ένα ταξίδι:

Airplanes

Θα αναληφθούμε νέοι. Θα γίνει αναπάντεχα, εκεί όπου δεν το περιμένει κανείς, κάτι σαν αεροπορικό δυστύχημα.

Θα μας θρηνήσουν για λίγο και μετά θα μας ξεχάσουν. Θα αφήσουμε πίσω μια ζωή ακατάστατη, χωρίς εξασφάλιση, σαν το δωμάτιο ενός αληθινού ζωγράφου. Θα έχει μουσικές, πινέλα και βαμμένες ποδιές εδώ κι εκεί, θα έχει καμβάδες μισοτελειωμένους, μισοσκισμένους, φτηνές μπογιές με αληθινά ωστόσο χρώματα. Κάποιοι θα μας μισήσουν γιατί δεν προσέξαμε ποτέ τους εαυτούς μας. Άλλοι θα μας κοιτάνε με συμπόνια καθώς θα κερδίζουμε ύψος και από κάτω θα ρίχνουν ουρανό στο μπαλόνι μας. Μέσα τους θα είναι ήσυχοι ότι αυτοί είναι ασφαλείς, ότι δε θα έχουν το ίδιο τέλος με μας.

Θα μας θρηνήσουν λίγο και μετά θα φύγουν. Η ζωή δυστυχώς δε θα έχει χρόνο για άλλα μοιρολόγια. Σύντομα θα απαιτήσει την άμεση επιστροφή τους στα καθήκοντά τους. Θα αφήσουν βιαστικά το δημόσιο αναληφτήριο και ακολουθώντας όπως πάντα τυπική πορεία θα πιουν καφέ, κονιάκ και θα έχει και σοκολατένιες ελιές.

Είπα θα αναληφθούμε όσο είναι καιρός.

Από ψηλά θα αποχαιρετάμε με αγάπη όσους δεν κατάλαβαν τίποτα και με αγάπη, θα 'ναι κάπως σαν να μας λείπει αυτή η ασυμφωνία. Ύστερα θα μας νοιάζουν μόνο τα αεροπλάνα.





Και κάπου κατά τις 7μιση κάτι θα μας ξυπνάει θυμίζοντας πόσο φοβόμαστε.

Sheeps

Τελευταία για να κοιμηθώ μετράω μόνο αεροπλάνα...


...σκατά, ούτε αυτό πιάνει

A short dialogue between Clara's hands

Στα αδέρφια μου τους αριστερόχειρες και στο μαγνητικό πεδίο της.

Η Clara κοιμήθηκε βαριά. Σχεδόν αμέσως από τη στιγμή που ξάπλωσε και σκέπασε το γερασμένο σώμα της με τη λεπτή κουβέρτα του ξενοδοχείου. Ανάσκελα, με τα χέρια σταυρωτά να κρατάνε το ένα το άλλο ακουμπώντας στην κοιλιά της, κοίταξε για λίγο το ταβάνι μέχρι τη στιγμή που οι αναπνοές της έγιναν σταδιακά υποσυνείδητες. Τότε, η παλιομοδίτικη ταπετσαρία του τοίχου έλιωσε κι άλλαξε στο μυαλό της ως η 5η λεωφόρος της Νέας Υόρκης, με κόσμο ντυμένο σε βραδυνά και φωτεινές μαρκίζες του Broadway και έπειτα Λιθουανικό ποωλίβαδο. Η έκφραση του προσώπου της ήταν ίδια με αυτή που έπαιρνε στην πλήρη αυτοσυγκέντρωσή της. Μάτια κλειστά, ανασηκωμένα φρύδια και πένθιμο ύφος προς τα κάτω. Πού και πού ροχάλισε ελαφρά, πιθανόν απόρροια της υπερβολικής έκθεσής της στις ετεροδίνες.

Κάτι στιγμές αργότερα, το δεξί χέρι ανήσυχο άφησε τη θέση του και σύρθηκε από τα πλευρά της στο στρώμα. Το αριστερό που ξύπνησε από αυτή την αναταραχή ρώτησε:

- Τι σου συμβαίνει;
- Δεν έχω κοιμηθεί καθόλου απόψε κι ούτε πρόκειται, το νιώθω. Σκέφτομαι όλη αυτή τη δόξα...
- Τη δόξα;
- Ναι. Τον κόσμο που με αποθεώνει κάθε φορά. Που λατρεύει τις κινήσεις μου, το μικρό μου δάχτυλο που κανονίζει τέλεια τις μικρές αξίες, που δε φαλτσάρει ποτέ. Το καλύτερο aerial του κόσμου. Δεν μπορείς να καταλάβεις, είμαστε τόσο διαφορετικοί...

Το αριστερό χέρι δεν απάντησε. Έμεινε κι αυτό άυπνο και τρεμάμενο από συνειδητοποίηση αχαριστίας και αγνωμοσύνης. Η ταραχή του κράτησε μερικές μέρες.

Μέσα σ' αυτές τις μέρες, υπήρξε μια όπου η Clara έδειχνε τα μυστικά της κόλπα σε νέους φερέλπιδες μουσικούς. Όλοι αυτοί οι άγουροι λάτρεις των "ακροβατικών" των κάθε είδους βιρτουόζων της μουσικής, που ήθελαν ακόμα πολλά "ψωμιά" για να κατακτήσουν το πιο βαθύ της νόημα, θαύμαζαν ανώριμα κι αποκλειστικά την τεχνική του δεξιού χεριού και έμεναν πεισματικά καρφωμένοι σ' αυτό. Το αριστερό, πιο ευαίσθητο, για εκατοστά του δευτερολέπτου μην αντέχντας άλλο αυτή την ηλιθιότητα αντιστάθηκε στις διαταγές του εγκεφάλου της Clara κι αρχίζοντας να τρέμει από θλίψη, ανεβοκατέβηκε ασκόπως πάνω στην αντέννα. Τότε το δεξί μην καταλαβαίνοντας τι διάολο συμβαίνει και δεν μπορεί να παίξει σωστά, έχασε κι αυτό τελείως την ψυχραιμία του, πετάχτηκε μπροστά, τραβήχτηκε πίσω, μετά ξανά μπροστά και πάλι πίσω, φαλτσάροντας τόσο άσχημα, καταστρέφοντας το τρέμολο, σκοτώνοντας όλη τη μελωδία που είχε οδηγήσει μέχρι εδώ η μαεστρία της Clara. Ήταν τρομερό! Ωστόσο σχεδόν όλοι, χαμογελώντας με συγκατάβαση, το χρέωσαν στην περασμένη ηλικία της. Κανείς δε σκέφτηκε ότι υπήρχαν φορές που τα δυο της χέρια αντιμετώπιζαν κρίσεις εσωτερικής φύσεως και δεν τα πήγαιναν καθόλου καλά.

Όταν εκείνη κατάλαβε τι είχε συμβεί, χαμογελώντας ελαφρά, ξαναπήρε δυναμικά τον έλεγχο των πράξεων των μελών της παίζοντας ένα απαλό συναισθηματικό θέμα σε χαμηλές σχετικά εντάσεις αλλά με έντονες δυναμικές εξάρσεις φωτίζοντας ξανά καινούριους δρόμους στους έκθαμβους νέους μουσικούς και αφήνοντάς τους άναυδους με τις εκπληκτικές εκφραστικές ικανότητες του αριστερού χεριού της.

I saw war

Το τελευταίο πράγμα που του είπε ήταν: "Έχετε ωραίο όνομα για πιανίστα..."
και βγήκε έξω.

Στους χαλασμένους δρόμους της πόλης,
λίγο πριν τα Ρώσικα κανόνια συρθούν προς το μέρος τους....

...ήχησε μέσα στη νύχτα μοναχά ένα πιάνο,

οι στρατιώτες έμειναν βουβοί κι ακίνητοι να αναρωτιούνται...

Woher commt dieses Piano aus?


Righteous among the nations

In a burst mode Tuesday

Αυτές τις μέρες σκέφτομαι μόνο ότι οι αδύναμοι και αναποφάσιστοι άνθρωποι είστε πιο θανατηφόροι κι από τα πιστόλια. Πέρσι ένας τέτοιος πήγε να με σακατέψει. Ευτυχώς όλα ήταν μια πλάνη. Φέτος έχω βρει καινούριο αλεξίσφαιρο καλού κακού! Παίρνω τα μέτρα μου. Όπως όλοι σας.

"Καλύτερα να έχουμε το νου μας...." Σαν τρομαγμένοι νέοι γονείς, λες και μέσα μας κοιμάται κανένα νεογέννητο.

Κι έτσι γινόμαστε ίδιοι καμιά φορά! Αδύναμοι και φοβιτσιάρηδες. Κρατάμε καβάτζες. Με μια διαφορά. Θέλω δικό μου μόνο ό,τι αποφάσισε να μου ανήκει.
Όχι όλα.

Κι εσύ που ενώνεις, στα Ρώσικα, τα χέρια προς τον ουρανό, για να μη το καταλάβει κανείς, εσύ που μου γράφεις λευκά μηνύματα σε άσπρο φόντο γιατί φοβάσαι να παραδεχτείς ότι τα έγραψες, να ξέρεις αυτό: Λατρεύω το καμουφλάζ που γίνεται για παιχνίδι και κυνηγητό. Το σιχαίνομαι ωστόσο όταν γίνεται από μισόφοβο. Το επόμενο μήνυμα που θα θελήσεις να μου στείλεις θα το παραλάβω μόνο όταν η γλώσσα σου σχηματίσει ένα ένα τα γράμματά του στον ουρανίσκο μου. Αλλιώς μην μπεις στον κόπο. Χτες, η απογοήτευσή μου τρύπησε το σύμπαν. 19:30μ.μ.. Είμαι σκληρός και μαλάκας. Θα το πεις σίγουρα. Αλλά αν μύριζες, έστω και μια στιγμή τα καμμένα μου, θα έπρεπε να έχεις τρομάξει τόσο που θα γινόσουν σαλιγκάρι για πάντα μέσα στο κινητό σπίτι σου.

Το Σαββατόβραδο με μακέλεψε μια άγνωστη. Ήρθε στα ίσια δίπλα μου μιλήσαμε λίγο, ήπιαμε και ξεσκιστήκαμε πολύ. Δε μ' άρεσε καν. Έλεγε τάχα πως δεν τα κάνει αυτά συνήθως και πως δεν της έχει ξανασυμβεί. Κι εγώ έκανα πως την πίστευα. Είχε τόση πολλή πλάκα όλο αυτό το παραμύθι! Κι ήταν τόσο απολαυστικό, που δεν της άξιζε αλλά έκλεψε κάτι από μένα επείδη είχε καλό timing.
"Καλό timing" δε λένε κι αυτοί οι director manager assistant department marketing, που πεθαίνουν νέοι Morgana μου;

Έτσι θα γίνεται απο δω και μπρος. Ό,τι φαγητό χαλάει θα πετιέται στα σκουπίδια των Σαββάτων. Χτες το βράδυ κατά τις εφτάμιση χάλασε και η κατάψυξή μου. Δε νομίζω να τη φτιάξω ποτέ ξανά. Αν το κάνω θα έρθει η μάγισσα Morgana μου να την ξαναχαλάσει και να με συνεφέρει.
Είναι η δική μου καβάτζα που σας έλεγα πριν!

Όσο για όλους τους υπόλοιπους που συχνά παραμονεύετε στις ζωές των άλλων γιατί δεν έχετε δικές σας, σας παρακαλώ μην τολμήσει κανείς σας και ξεχαστεί και κάνει ότι υπήρξε ποτέ αυτό το ποστ. Δε θα είμαι και πολύ καλός άνθρωπος τότε.

Ξεκινάει καινούρια εποχή. Με την αιώνια αδερφή μου απαλλασσόμαστε από πολλά. Χτίζουμε τείχη.
Όχι αδιαπέραστα. Ποτέ. Κάποιους θα τους παρακαλέσουμε να μας επισκεφθούν. Ελπίζω να είναι όσο περισσότεροι γίνεται.
Και τώρα να με συγχωρείτε γιατί πρέπει να εκραγώ!

MEIN HERZ BRENNT

Les étrangers

Κοίτα, ούτε μ' αρέσεις ιδιαίτερα, ούτε έχω καμιά ανάγκη για τίποτα αυτό το βράδυ. Μόνο να κοιμηθώ θέλω. Απόψε έχω δώσει ό,τι έχω στη μουσική και το μόνο που σκέφτομαι τώρα είναι το ξενοδοχείο κι ένας ωραίος, βαρύς ύπνος. Έπεσες ωστόσο με μεγάλη φόρα πάνω μου και σα να μου τον χάλασες κάπως τον λήθαργο. Εξακολουθώ βέβαια να είμαι απαθής. Όμως αυτές τις μέρες απονέμω μετάλλια. Κι εσύ κερδίζεις στην κατηγορία "δε μασάω". Λοιπόν εντάξει. Ούτε αν σου αξίζει ξέρω αλλά ούτε και με νοιάζει. Όπως είπα, ούτε μ' αρέσεις ιδιαίτερα ούτε έχω καμιά ανάγκη για τίποτα. Απλά κερδίζεις.

Μπορείς να αρχίσεις τις λεηλασίες σου.

Last night's body temperature

Ένα διαμέρισμα στο κέντρο θα ήταν καλό.
Ένα διαμέρισμα στο κέντρο θα ήταν τέλειο.

ας μην αρχίσουμε τις διαφωνίες τώρα...
ας καθίσουμε όλοι μαζί στο τραπέζι

φφφφφφ.............έχει γεμίσει ο τόπος χνούδια απ' τις λεύκες. Μα δεν είναι η εποχή τους ακόμα. Θα αρχίσουν πάλι να φυτρώνουν παντού. Έρχεται Μάρτιος, τα φίδια θα αρχίσουν σιγά σιγά να ξυπνούν. Κάπως ζαλισμένες οχιές δίπλα στις λεβάντες και στη δεξιά μου παλάμη...

Το Εδιμβούργο είναι μόνο 2 ώρες με το λεωφορείο από δω, θέλει φοιτητικό πάσο και κάρτα ανεργίας για να περάσεις μέσα.

- williamgohomeboy.

"Εδώ μετεωρολογικός σταθμός της Ανταρκτικής. Σας αναφέρουμε ότι αρχίζουμε να βαριόμαστε. Πότε θα έρθετε να μας πάρετε; Αλλάζουμε ονόματα μεταξύ μας για να περνάει η ώρα."

Μωβ ουράνια σώματα πέφτουν στο δωμάτιο. Τρέμω από φόβο. Το βίντεο δεν ήταν πολύ καλά συγχρονισμένο. Η ντουλάπα αυξομειώνει το μέγεθός της.

Enea κάποιος θα έρθει να πάρει τη Linda σήμερα. Κράτησέ την λίγο ακόμα. Λίγη υπομονή ακόμα. Έ...;

Μαμά πότε θα βγω απ' την κοιλιά σου έχω μουλιάσει εδώ μέσα. Χρειάζομαι το πιστολάκι σου να στεγνώσω. Μάτια μισάνοιχτα, μάτια κλειστά, μάτια ανοιχτά...

Καλημέρα! 7:23π.μ., θερμοκρασία σώματος 39,5°C

Deadly blue nights

Οι νύχτες της μαρμότας δεν περνάνε με τίποτα. Πέφτουν φώτα και μάτια πάνω μας. Μας βάζουν στο κέντρο, Τα ίδια και τα ίδια κάθε βράδυ. Οι μπλε προβολείς φαίνονται δροσεροί, αλλά πίσω απ' το καμουφλάζ του σελοφάν κρύβεται μια ζεστή λάβα που μας ιδρώνει.
Οι ώρες σκαλώνουν πάνω στην ανία και στην ανυπομονησία για άλλα πράγματα.
Οι σκηνές επαναλαμβάνονται. Στο τέλος του πενταγράμμου, εκεί που νομίζεις ότι σκαντζάρεις για απόψε, ένα ωραιότατο, γαμημένο "dal segno" σε ξαναστέλνει στην αρχή του ηλίθιου μουσικου θέματος. Και το ξαναπαίζεις. Δεν μπορείς να κάνεις αλλιώς:

Κι εσύ από κάτω τι θέλεις και κοιτάς; Με έχεις ζαλίσει, το επίμονο βλέμμα σου δε μ' αφήνει να παίξω. Με αποσυντονίζεις το καταλαβαίνεις; Είσαι πολύ ωραία για απόψε, αλλά δεν το λέει η καρδούλα σου. Γι' αυτό τράβα να κοιμηθείς πλάι στον αντρούλη σου, που μου θες και ξεσαλώματα με το υπόλοιπο κατιναριό. Στο κάτω κάτω τι σκατά μου βρίσκεις εμένα;

Απόψε είμαι μπλε, είμαι λείος και έχω κεραίες.
Μήπως είσαι ανώμαλη;

Παρακαλάτε να σας παίξουμε ξανά και ξανά τα ίδια πράματα. Πόσο δεν μπορείτε να απαλλαγείτε απ' τη συνήθεια. Κάνατε δυο γνωριμίες με μερικούς λεγόμενους "καλλιτέχνες" και νιώσατε σημαντικοί. Και πασχίζετε να τους το αποδείξετε. Μην τυχόν και χαθήτε, σας ξεχάσουν και μετά δεν μπορείτε να λέτε ότι τους ξέρετε. Μόστρα, μόστρα, μόστρα.

Χαχαχα!

Είναι τρομερά αστείο. Δεν το καταλαβαίνετε, αλλά οι καινούριοι σας "φίλοι", απλά σας παρασέρνουν σε ένα άλλο είδος ασημαντότητας. Στο δικό τους, το κρυμμένο καλά. Ξέρεις η σημαντικότητα δε φαίνεται στην αφίσα με τα ονόματα και τα πρόσωπα. Θέλει αρχίδια να την εντοπίσεις. Βρείτε αυτά πρώτα.

Κι εσείς δεν έχετε ιδέα από τίποτα. Κυρίως από ζωή.
Εσείς συγκινήστε με τους βλακωδέστερους στίχους του κόσμου και κάτι άλλους που μοιάζουν αστείοι, αλλα κρύβουν μέσα τους όσο πόνο μπορεί να αντέξει ένα τραγούδι τους αφήνετε να περνούν από δίπλα σας σα ζητιάνοι. Με μια διαφορά. Εσείς δεν κάνετε πως δε βλέπετε τους ζητιάνους. Οι ζητιάνοι κάνουν πως δε σας βλέπουν. Ντρέπονται κάπως.

Κι εγώ παρακαλάω. Ξέρετε τι; Να γυρίσω λίγες μέρες πριν. Σε μια απ' τις ωραιότερές στιγμές που θά 'χω να θυμάμαι. Σε εκείνο το σκοτεινό θέατρο μιας άλλης πόλης. Να παίζω βαμμένος ρε. Να φαίνομαι άσχημος, χλωμός, σατανικός τη μια, για λύπηση την άλλη. Να έχω κι άλλους τέτοιους δίπλα μου. Να μας αφήνετε ήσυχους να αγαπιόμαστε. Να μη μπορεί να σας σηκωθεί με την πάρτη μας. Να παίζουμε μόνο για μας. Να γυρνάμε τις πόλεις. Να κάνουμε βρώμικα και βιαστικά πικνικ σε αστικά πάρκινγκ, να περνάμε δίπλα απ' τη λέρα του κόσμου, να πέφτει ο ένας με το βάρος του πάνω στον άλλο και πάντα να μένουμε όρθιοι...



Φίλαράκο, πήγε τρεις παρά, δε με πληρώνεις να φεύγω;

Δεν ξέρω αν σ'εμαθα ούτε γω ξέρω αν μ' έμαθες. Δεν ξέρω αν χρειάζεται. Ξέρω μόνο πως δεν καπνίζεις αλλά εκείνο το βράδυ που ήταν εκείνος ο μήνας που δε χωνεύουμε κάπνιζες σαν τον πούστη ό,τι σου δινα και μ'άκουγες. Ξέρω πως είσαι αυτός που για 18μιση κλεμμένα λεπτά με ακολουθούσε μέσα σε δέντρα όταν πριν, για ένα ολόκληρο πρωινό έψαχνε να βρει μια ροδιά. Ξέρεις πιό καλά από μένα τί είμαι κι έχεις δει όλα τα χρώματά μου απο μέσα κι απ' έξω. Ταξιδέψαμε λίγο μαζί αλλά ξέρω πως κάθε φορά τρως ο,τι φαί αφήνω και κοιμάσαι ό,τι ύπνο διώχνω. Σ'αγαπάω γιατί αυτή τη στιγμή κοιμάσαι στον καναπέ μου και φοράς τη ζακέτα της γιαγιάς, που εκτός από σενα ίσως μόνο ένας θα ήθελα να φορέσει. Γελάμε μαζί με τη λέξη "πυτζάμα" αλλά είδες που την έπλυνα να τη φορέσεις; Σ' αγαπάω γιατί δε μου επέτρεψες ούτε μια στιγμή να σε φοβηθώ και γιατί από το πρώτο δευτερόλεπτο μισοκοιμήθηκες μέσα στη ζωή μου κι εγώ φοβόμουν να σ'αγγίξω γιατί σκεφτόμουν οτι μπορεί να είσαι απο κεινους που δεν ξέρουν οτι δυο χέρια μπορούν ν'αγαπήσουν ένα κοιμισμένο δέρμα. Τώρα που ξέρω οτι ξέρεις σ' αγαπάω πιό πολύ. Σου γράφω δυό φορές να σου αποδείξω πως η παλιούπαρξή σου πάντα με εμπνέει. Τρύπωσα στο σπίτι που σε γνώρισα για να σου πω αυτά που σου χρωστάω. Σ' αγαπάω γιατί μπορείς να κάτσεις να εφεύρεις χίλια δυο νησιά με κατάληξη- ούσα παρατατικού για να με κάνεις να γελάσω και γιατί όταν κλαίω η μούρη σου γίνεται χειρότερη από τη δική μου. Nahamesnakanamoko σε περιμένω να ταξιδέψουμε μαζί στη Λισαβόνα με στίχους γραμμένους στους αστραγάλους μας. Να καπνίσουμε και να κεράσουμε τσιγάρα στον ποιητή μας. Να κατηφορίσουμε μαζί δρόμους που μόνο η Αννα μπορει να ξέρει. Να σπάσουμε δυο μπουκάλια γάλα για να ξαναγεννηθούμε. Nahamesnakanamoko είμαι η Μαρία Αντουανέτα, δε με λένε Μαρία αλλά σ' αγαπάω μέχρι το βουνό.

5 stars

My love sang
before the eyes of the rednecks
in a fake, "Paris bringing in mind" Cafe

between her fingers
was all night held a glass
half filled with five stars Cognac

Nobody knows
that she's only dreaming
of a red curtain

She's only dreaming
of singing behind that curtain
alone, with her musicians

At the end
she had to somehow smile,
like accepting their compliments

the hungry for young flesh,
old and drunk and horny rednecks' compliments,
buying her new five stars Cognac glasses

At the end
she slept alone
with a small galaxy in her

waiting for tomorrow and him
even if she was sure that he would never come...

Alkyonides

Περιμένω πότε ο πλανήτης θα αποφασίσει να μείνει μόνος και αντιστρέφοντας τη βαρύτητά του θα αρχίσει να μας απωθεί προς το διάστημα αντί να μας έλκει προς το κέντρο του. Τότε θα θέλουμε να κρατηθούμε στο έδαφος όπως μπορούμε. Ίσως από κλαδιά δέντρων που θα σπάζουν προς τα πάνω...Η διαδικασία αυτοαπομόνωσης της γης θα ξεκινήσει ήσυχα μια νύχτα του χειμώνα, μέσα στο φωτεινότερο του ενσταντανέ. Τις Αλκυονίδες. Στην αρχή κανείς δε θα καταλαβαίνει τι συμβαίνει. Τις πρώτες μέρες οι ζυγαρίες θα μας δείχνουν με λιγότερα κιλά, θα χαμογελάμε νομίζοντας πως πιάνουν οι δίαιτές μας. Σχεδόν θα πιστεύουμε ότι αδυνατίσαμε. Κάτι δε θα πηγαίνει καλά με τα ψώνια στις σακούλες. Οι νοικοκυρές θα ελέγχουν ξανά και ξανά μήπως και ξέχασαν κάτι στο ταμείο. Κι όμως, τρομακτικά, θα είναι όπως πάντα όλα τα προτιμηθέντα προϊόντα τους εκεί, γεμάτα κιόλας με 10% έξτρα και δωρεάν ποσότητα. Και το οξυγόνο θα λιγοστεύει με τον καιρό. Οι συζητήσεις μας θα ελαφραίνουν κι άλλο.

Και κάθε μέρα όλα θα γίνονται πιο αέρινα. Θα φτάσει μια στιγμή που θα αρχίσουμε να αιωρούμαστε. Οι ειδήσεις θα δείχνουν πρόχειρους τρόπους διεκπεραίωσης της καθημερινότητάς μας, μέχρι η NASA να καταφέρει λύσει το πρόβλημα - καθώς υποσχέθηκε - και βετεράνοι κοσμοναύτες θα βγαίνουν κάθε πέντε λεπτά σε έκτακτες ενημερωτικές εκπομπές, μοιραζόμενοι τις πολύτιμες εμπειρίες τους, απαντώντας σε ασταμάτητα τηλεφωνήματα ακροατών.

Τη μέρα που η αντιστροφή της βαρύτητας θα φτάσει στη μέγιστη τιμή της, θα βρεθούμε να εγκαταλείπουμε αθέλητα τη γη, ανερχόμενοι με σταθερή επιτάχυνση στην αρχή, κάποιοι πιασμένοι χέρι-χέρι ή σε οικογενειακούς κύκλους, θρηνώντας προκαταβολικά ο ένας τον άλλον, ουρλιάζοντας τις μετάνοιές μας και παγώνοντας σταδιακά, μέχρι να φτάσουμε αναίσθητοι πια στα όρια της ατμόσφαιρας και να καταλήξουμε από ανοξία ή υποθερμία.

Δισεκατομμύρια κοκαλωμένα, χρωματιστά "μυγάκια", θα φαίνονται να αναχωρούν αργά από μια τεράστια περιστρεφόμενη κυψέλη και πίσω να ακολουθούν βαριά δομικά υλικά, σίδερα, γέφυρες και κτίρια. Μερικοί αμετανόητοι μοιρολάτρες, μέσα στο παραλήρημα του θανάτου θα το παραλληλίσουν με το μεγάλο αστικό μύθο της ανάληψης στους ουρανούς ενός από τα μεγαλύτερα λαϊκά είδωλα που πάτησαν στον παλιό κόσμο...

Στην επόμενη πλανητική σύνοδο η φαλακρή γη, κάτασπρη και χλωμή θα κληθεί να δώσει εξηγήσεις για τη συμπεριφορά της.

Θα δηλώσει αμετανόητη: "Αυτό που πραγματικά δεν μπόρεσα να αντέξω είναι ότι μέρα με τη μέρα γίνονταν όλο και περισσότερο μαλάκες."