Στα αδέρφια μου τους αριστερόχειρες και στο μαγνητικό πεδίο της.
Η Clara κοιμήθηκε βαριά. Σχεδόν αμέσως από τη στιγμή που ξάπλωσε και σκέπασε το γερασμένο σώμα της με τη λεπτή κουβέρτα του ξενοδοχείου. Ανάσκελα, με τα χέρια σταυρωτά να κρατάνε το ένα το άλλο ακουμπώντας στην κοιλιά της, κοίταξε για λίγο το ταβάνι μέχρι τη στιγμή που οι αναπνοές της έγιναν σταδιακά υποσυνείδητες. Τότε, η παλιομοδίτικη ταπετσαρία του τοίχου έλιωσε κι άλλαξε στο μυαλό της ως η 5η λεωφόρος της Νέας Υόρκης, με κόσμο ντυμένο σε βραδυνά και φωτεινές μαρκίζες του Broadway και έπειτα Λιθουανικό ποωλίβαδο. Η έκφραση του προσώπου της ήταν ίδια με αυτή που έπαιρνε στην πλήρη αυτοσυγκέντρωσή της. Μάτια κλειστά, ανασηκωμένα φρύδια και πένθιμο ύφος προς τα κάτω. Πού και πού ροχάλισε ελαφρά, πιθανόν απόρροια της υπερβολικής έκθεσής της στις ετεροδίνες.
Κάτι στιγμές αργότερα, το δεξί χέρι ανήσυχο άφησε τη θέση του και σύρθηκε από τα πλευρά της στο στρώμα. Το αριστερό που ξύπνησε από αυτή την αναταραχή ρώτησε:
- Τι σου συμβαίνει;
- Δεν έχω κοιμηθεί καθόλου απόψε κι ούτε πρόκειται, το νιώθω. Σκέφτομαι όλη αυτή τη δόξα...
- Τη δόξα;
- Ναι. Τον κόσμο που με αποθεώνει κάθε φορά. Που λατρεύει τις κινήσεις μου, το μικρό μου δάχτυλο που κανονίζει τέλεια τις μικρές αξίες, που δε φαλτσάρει ποτέ. Το καλύτερο aerial του κόσμου. Δεν μπορείς να καταλάβεις, είμαστε τόσο διαφορετικοί...
Το αριστερό χέρι δεν απάντησε. Έμεινε κι αυτό άυπνο και τρεμάμενο από συνειδητοποίηση αχαριστίας και αγνωμοσύνης. Η ταραχή του κράτησε μερικές μέρες.
Μέσα σ' αυτές τις μέρες, υπήρξε μια όπου η Clara έδειχνε τα μυστικά της κόλπα σε νέους φερέλπιδες μουσικούς. Όλοι αυτοί οι άγουροι λάτρεις των "ακροβατικών" των κάθε είδους βιρτουόζων της μουσικής, που ήθελαν ακόμα πολλά "ψωμιά" για να κατακτήσουν το πιο βαθύ της νόημα, θαύμαζαν ανώριμα κι αποκλειστικά την τεχνική του δεξιού χεριού και έμεναν πεισματικά καρφωμένοι σ' αυτό. Το αριστερό, πιο ευαίσθητο, για εκατοστά του δευτερολέπτου μην αντέχντας άλλο αυτή την ηλιθιότητα αντιστάθηκε στις διαταγές του εγκεφάλου της Clara κι αρχίζοντας να τρέμει από θλίψη, ανεβοκατέβηκε ασκόπως πάνω στην αντέννα. Τότε το δεξί μην καταλαβαίνοντας τι διάολο συμβαίνει και δεν μπορεί να παίξει σωστά, έχασε κι αυτό τελείως την ψυχραιμία του, πετάχτηκε μπροστά, τραβήχτηκε πίσω, μετά ξανά μπροστά και πάλι πίσω, φαλτσάροντας τόσο άσχημα, καταστρέφοντας το τρέμολο, σκοτώνοντας όλη τη μελωδία που είχε οδηγήσει μέχρι εδώ η μαεστρία της Clara. Ήταν τρομερό! Ωστόσο σχεδόν όλοι, χαμογελώντας με συγκατάβαση, το χρέωσαν στην περασμένη ηλικία της. Κανείς δε σκέφτηκε ότι υπήρχαν φορές που τα δυο της χέρια αντιμετώπιζαν κρίσεις εσωτερικής φύσεως και δεν τα πήγαιναν καθόλου καλά.
Όταν εκείνη κατάλαβε τι είχε συμβεί, χαμογελώντας ελαφρά, ξαναπήρε δυναμικά τον έλεγχο των πράξεων των μελών της παίζοντας ένα απαλό συναισθηματικό θέμα σε χαμηλές σχετικά εντάσεις αλλά με έντονες δυναμικές εξάρσεις φωτίζοντας ξανά καινούριους δρόμους στους έκθαμβους νέους μουσικούς και αφήνοντάς τους άναυδους με τις εκπληκτικές εκφραστικές ικανότητες του αριστερού χεριού της.
