Kaleidoscope

Sweet.mp3



Δε χρειάζεσαι πολλά
μόνο λίγο, ελάχιστο φως

τόσο που να φτάνει για να μπορείς να κοιτάξεις τα σπλάχνα μου
που είναι άπειρα διαφορετικά μεταξύ τους...

πυροτεχνήματα

θα είμαι η extravaganza σου!

αφαιρώ αλυσίδες
σβήνω αμαρτίες
σου ανασαίνω λησμονιά στο στόμα

κι ξενοιασιά στην ψυχή

σε ένα εργαστήριο
στην αρχή....
με έφτιαξαν για να βοηθώ τους επιστήμονες
κι εγώ παραστράτησα
και βοηθώ τους ανθρώπους

είμαι αμαρτία - και πόσο χαίρομαι -
που δίνω τα πάντα

χωρίς κόστος,
χωρίς πόνο,
χωρίς να παλέψεις γι' αυτό που σου προσφέρω

κι έτσι είμαι μισητό....
και για να με τιμωρήσουν με φωνάζουν παιχνίδι
και γελάνε χαρούμενα όταν με κοιτούν
με καταδίκασαν να με χαρίζουν μόνο σε μικρά παιδιά

όμως βρίσκω τρύπες στις κοινωνίες
και μπαίνω στις ζωές λίγων,
που ξεγέλασαν τα χρόνια
και μεγάλωσαν μόνο στο σώμα
και στις υποχρεώσεις

αυτών που όταν με πιάνουν στο χέρι
ανοίγουν το στόμα,
κι ανασαίνουν βαθιά,
σαν οργασμός!

των λίγων λέω,
των "τρελών"
αγαπημένων
μου!

------------------------------




αντε, βρες λίγο φως!

Β 612 μπουμ

Manolya.mp3

Πήλινα ψαράκια, ένα κόκκινο κι ένα κίτρινο με σπασμένη ουρά και σπασμένα τα ονόματά μας, καθώς γράφτηκαν εκεί πίσω μια μέρα. Σπασμένη κι η γενική, "σου", πίσω από το όνομά ΣΟΥ, εσένα που κάποτε ο Exupery σε ονόμαζε

Τ Ρ Ι Α Ν Τ Α Φ Υ Λ Λ Ο

Κι όμως κανείς δε βρέθηκε να σε εξημερώσει ποτέ κι ούτε θα βρεθεί γιατί τρόμαξες από μένα κι απ' τον κόσμο και τώρα νομίζεις πως έχει γεμίσει με τίγρεις ο πλανήτης Β 612. Γι'αυτό κι εσύ έχεις γεμίσει αγκάθια.

Μάντεψε...!

Βρήκα έναν άνθρωπο που νομίζει ότι τον εξημερώνω αλλά στ' αλήθεια μπορεί να μην ξέρει πως αυτός εξημερώνει εμένα περισσότερο κι όταν δεν του απαντώ δε μου φωνάζει ούτε φοβάται μην εξαφανιστώ. Έχει τρομακτικό όνομα γιατί παλιά μπέρδευε τους ναυτικούς, αλλά τελικά ότι σε τρομάζει δεν πρέπει να το προσέχεις. Εσύ που είσαι όμορφο και με κόκκινα πέταλα κι έχεις ένα κάτω χείλος που ξεφεύγει θανατηφόρα από τη θέση του - μόνο όταν γελάς σε μένα, γιατί κανείς άλλος δεν το χει δει -, εσύ με έχεις φοβίσει πιο πολύ κι από το "μεσημερά" που μάζευε τα άτακτα παιδιά, ντάλα τρεις η ώρα, τα παλιά καλοκαίρια στη Μηχανιώνα.

Θυμάμαι τη Λισαβώνα με σένα να γελάς στις φώτο και να μου λείπεις εκείνο το Πάσχα που στα παράθυρά μου έσκαγε άγρια το κύμα της Κασσάνδρας, μα τώρα ΕΓΩ θα πάω στη Λισαβώνα και θα γνωρίσω δυο ανθρώπους που θα μου μάθουν πως είναι να αγαπιούνται οι άνθρωποι. Που ξέρουν και να μαλώνουν και να συγχωρούν.

Πώς αλλιώς;

Σήμερα που είναι μεγάλη μέρα κι όλοι με βάζουν στο κέντρο, που κουδουνίζει το μαραφέτι σαν τρελό εγώ θα ζήσω ξεχνώντας.



Θα πάω να φορτώσω τη μέση μου με χιλιάδες ακτίνες λέιζερ και με ρεύμα και με αλοιφές, μήπως ξεμουδιάσει το πόδι μου από χτες, που σε κοιτούσα να σμίγεις τα φρύδια καθώς βουτούσες σε εκείνο το κόκκινο βιβλίο με τους δικανικούς όρους.

Μετά θα πάω να μοιράσω όσο πιο γρήγορα μπορώ τα χέρια μου και τα πόδια μου σε πέντε δέκα καλούς φίλους, άλλους ξύλινους κι άλλους μεταλικούς.

Στο τέλος, θα πάρω τη Μοrgana και θα πάμε εκεί που είχαμε φυτέψει έναν κοκοφοίνικα για κατάρτι, για να αποποιηθεί το παρελθόν του ο καθένας.



Εγώ θα ρίξω στο νερό τα δυο ψαράκια που έφτιαξες, ένα λατρεμένο χαζό κουρδιστό ανθρωπάκι που περπατάει πιο ηλίθια κι απο μένα, όταν ζαλίζομαι ή στενοχωριέμαι. Θα παλέψω να κρατήσω το αεροπλανάκι σου στα κλειδιά μου, γιατί δυσκολεύομαι να φανταστώ τη ζωή μου χωρίς αυτό και θα προσπαθήσω να ξεχάσω πως να προφέρω το όνομά σου. Θα σβήσω τη λατρεία μου, τη Λολίτα μ(σ)ου, γιατί είναι εσύ και θα δώσω όλη μου την αγάπη στο Romeo, που κλαίει από χαρά όταν φτάνω σπίτι κι ας δαγκώνει ακόμα δυνατά γιατί δεν καταλαβαίνει κι ας κατουράει ακόμα τις κουρτίνες.


Η Μοrgana δεν ξέρω τι θα φέρει μαζί της.



Το κείμενο ΔΕΝ το έγραψε η Αντουανέτα, απλά νομίζω πως θα πρέπει να σταματήσω να κάνω παρέα μαζί της γιατί στο τέλος θα γίνουμε ίδιοι,,,,,
αλλά αυτό δεν είναι κι απαραίτητα κακό....

Øresund Sea - Νεα Μουδανιά

Σε ένα καφέ, από αυτά που παρακμάζουν μέσω interior designers, από αυτά που είναι ίδια μεταξύ τους.

Κώστα και Λίτσα, κοιτάξτε λίγο έξω. Φυσάει άγρια και το κύμα έρχεται και σκάει με δύναμη πάνω στη σκάλα, στους κυματοθραύστες. Λίγο πριν αρχίσει να γέρνει η Χαλκιδική προς τη Δύση.


Μου θυμίζει με το στενό, στη θάλασσα του Øresund. Μόνο που τώρα δε φωτίζει απέναντι η Δανία, ούτε σου μιλούν Σουηδικά στο καφέ. Όμως έτσι μανιασμένα φυσούσε και τότε και τα κύματα ήταν ίδια.


Καθώς σκοτεινιάζει τα βλέπω στη σειρά να αφήνουν το λιμάνι. Σε τέλειο σχηματισμό, γραμμή σαν παρέλαση, να σέρνουν πίσω τις "υπηρέτριες". Κώστα και Λίτσα, σας παρακαλώ, κοιτάξτε έξω, έστω και μια στιγμή! Είναι η ομορφιά του κόσμου εκεί κι εσεις πίνετε καφέ. Μη με παρεξηγείτε που δε σας προσέχω. Απλά είχα ξεχάσει ότι υπάρχουν και τώρα με έπιασε κάτι.


Απλώνονται, ξανοίγονται ο ένας από τον άλλο, μακρία, σαν ακτίνες άστρου, τόσο τέλεια τυχαίος κύκλος!


Σκοτείνιασε και για λίγο δεν τους έβλεπα, μα σαν κάποιος να δωσε το σύνθημα ανάψανε όλοι μαζί κι έγινε το άστρο φωτεινό!

Πυροφάνια...στις μέρες αυτές που δε βλέπεις φεγγάρι...

Summertime

Summertime In Prague.mp3

Είχαμε ένα μικρό καραβάκι από Α4 που λέγεται SuMMERTIMe....
Tώρα θα 'χει βγει στ' ανοιχτά, με έναν ψεύτικο, γυαλιστερό κοκοφοίνικα για κατάρτι!

Και μερικά αεροπλανάκια, μπλεγμένα στα φύκια, που όμως αυτή τη φορά κατάφεραν το στόχο τους!

Ας πιούμε φτηνό κρασί λοιπόν, ας καπνίσουμε φτηνά τσιγάρα κι ας γιορτάσουμε ....!

Summertime......

Αφιερωμένο στην επανεκκίνηση του πρωταθλήματος

Καλά κλωτσομπούνια!

Το φάντασμα του κόλπου του Bristol

Corpse Bride OST.mp3

H ιστορία είναι αληθινή. Η αφήγησή της είναι αφιερωμένη στη Fata Morgana. Είναι εκείνο το φαινόμενο που κατά τους ναυτικούς ο ορίζοντας μοιάζει με στεριά κι έτσι τους παραπλανά βγάζοντάς τους εκτός πορείας. Καμιά φορά η Morgana μπορεί και να αλλάζει όνομα και να γίνεται άνθρωπος. Τότε τη λέμε....


Με τον kevlar και τη Sefika Ergenc είχαμε αποφασίσει να μην ακολουθήσουμε τους υπόλοιπους για clubbing στο Swansea. Είμασταν πολύ κουρασμένοι από τα μονοπάτια που φτιάχναμε όλη μέρα στους αγρότοπους του Ουαλικού Carmarthenshire και η νύχτα αυτή δεν ήταν για πολλές τρέλες. Βέβαια η νύχτα από μόνη της είχε προδιαγράψει την τρελή εξέλιξή της, αλλά οι τρεις μας δεν το ξέραμε.

Ο Lawrence και το William μας πήγαν σε μια ακτή που όμοιά της δεν είχαμε δει ποτέ. Ο Lawrence ήταν βρετανός βετεράνος των Falklands και ο William ένα 30χρονο μωρό Κινέζων μεταναστών στο Bristol που νόμιζε πως ήταν Άγγλος με το ίδιο πείσμα που πιστεύει ο Οβελίξ ότι δεν είναι χοντρός.

Οι δυο τους έμειναν στο βαν για να καπνίσουν.

Με τους φίλους μου περπατήσαμε ανάμεσα σε καλάμια μέχρι να φανεί μπροστά μας η παραλία. Σταθήκαμε βουβοί κοιτώντας τη θάλασσα που σουρούπωνε. Δεν ήταν κάτι αλλόκοτο αυτό που κοιτούσαμε, όμως σου προκαλούσε τεράστιο δέος η εικόνα ενός ωκεανού που η παλίρροιά του έχει ρουφήξει μέσα όλο το νερό της παραλίας κι οι τρεις ουρανοί που κοιτούσες. Νομίζω πως όμοιο θέαμα δε θα ξαναδώ όσο ζω ή όσο είμαι ξύπνιος.

Στα ανατολικά ήταν ένας σκούρος μπλε, άγριος ουρανός που φωτιζόταν από περίεργες και βουβές αστραπές. Στη μέση ένας άλλος μωβ, αναποφάσιστος ακόμα και προς τη δύση ένας πανέμορφος βαθύ πορτοκαλί πάνω από το παραμυθένιο Temby που κρεμόταν σα τσαμπί από φωτάκια πάνω από τα βράχια και το κύμα. Κι ένα φεγγάρι γεμάτο κρυμμένο στα σύννεφα ολοκλήρωνε τον πίνακα.

Η παραλία ήταν τεράστια. Είχε τουλάχιστο 10 χιλιόμετρα μήκος και η μεγαλύτερη (όπως λέγεται) παλίρροια του κόσμου είχε τραβηχτεί τόσο μέσα που η θάλασσα δε φαινόταν πια. Αποφασίσαμε να προχωρήσουμε μέχρι να συναντήσουμε τη θάλασσα.

Η βρεγμένη άμμος ήταν επίπεδη με λίγες λακούβες γεμάτες με νερό και τα πόδια βούλιαζαν λίγο αλλά η θάλασσα ήταν δυνατή επιθυμία μέσα μας και αψηφούσαμε τα παπούτσια μας που έμπαζαν αλμυρό νερό.

Corpse Bride OST.mp3

Περπατάμε μισή ώρα τώρα κι η θάλασσα φαίνεται που σκάει δυνατά στην άμμο αλλά ποτέ δεν πλησιάζει. Έχει νυχτώσει. Περπατάμε κι άλλο, πεισματικά, αλλά εκείνη αρνείται να επιτρέψει να την πλησιάσουμε. Σταματάμε για λίγο. Έχει κρύο για καλοκαίρι. Ανατριχιάζω. Προτείνω να χωριστούμε, να κάνουμε ένα τρίγωνο με τα σώματά μας για κορυφές για να δούμε πως θα νιώθαμε μόνοι σ'αυτό το μέρος. Οι δυο συμφωνούν αμέσως. Απομακρύνονται. Σε είκοσι λεπτά δεν τους βλέπω πια...Κλείνω τα μάτια και σηκώνω προς τα πάνω το κεφάλι. Νομίζω πως κάπως έτσι πρέπει να μοιάζει η ελκυστικότητα του θανάτου. Ζαλίζομαι αλλά κρατιέμαι όρθιος.....Ησυχία...........κύμα......ησυχία.........

ΚΡΑΥΓΗ!

Έιναι ο kevlar!!!

Tρέχω προς τα κει, η Sefika το ίδιο. Τρέχει κι αυτός προς εμάς. Σε πέντε λεπτά βρισκόμαστε. Ο kev ανασαίνει με δυσκολία. Έχει άσθμα.

- Κοίτα εκεί, μου λέει....

Κοιτάζουμε και τη βλέπουμε. Μια μαύρη, παράξενη φιγούρα, που έμοιαζε με ανθρώπινη αλλά ήταν τόσο λεπτή και ευλύγιστη, σα φτιαγμένη από μαστίχα, με ένα φως να εκπέμπει πότε προς τα μας και γύρω της.

Τρέχουμε προς την ακτή. Ο kev κρατάει τη Sefika απ το χέρι. Ορκίζομαι ότι την ακούω να ψιθυρίζει μια προσευχή στα Τούρκικα.

Φτάνουμε στην άμμο. Σκύβουμε να πάρουμε ανάσες. Λίγο ακόμα μέχρι το βαν. Το φως φαίνεται ακόμα από μακριά.......

Moon Dance.mp3

......όταν φτάσαμε ο Lawrence γέλασε που μας είδε έτσι. Του εξηγήσαμε κι αμέσως άλλαξε ύφος. Ο William συνέχισε να κοροιδεύει με το ηλίθιο κινέζικο γέλιο του.

Μιλήσαμε γι' αυτό με το βετεράνο κι αυτός μας διηγήθηκε παρόμοιες ιστορίες που του συνέβησαν στο βρετανικό στρατό. Κι έτσι μας άφησε να θυμόμαστε την εμπειρία μας αυτή χωρίς να επέμβει στο όνειρο ή την πραγματικότητα που ζήσαμε σε μια απ' τις παραλίες του κόλπου του Bristol.

Κι από τοτε, ο kevlarsoul, η Sefika Ergenc κι εγώ είχαμε για πρώτη φορά κάτι να μοιραστούμε.