Θα αναληφθούμε νέοι. Θα γίνει αναπάντεχα, εκεί όπου δεν το περιμένει κανείς, κάτι σαν αεροπορικό δυστύχημα.
Θα μας θρηνήσουν για λίγο και μετά θα μας ξεχάσουν. Θα αφήσουμε πίσω μια ζωή ακατάστατη, χωρίς εξασφάλιση, σαν το δωμάτιο ενός αληθινού ζωγράφου. Θα έχει μουσικές, πινέλα και βαμμένες ποδιές εδώ κι εκεί, θα έχει καμβάδες μισοτελειωμένους, μισοσκισμένους, φτηνές μπογιές με αληθινά ωστόσο χρώματα. Κάποιοι θα μας μισήσουν γιατί δεν προσέξαμε ποτέ τους εαυτούς μας. Άλλοι θα μας κοιτάνε με συμπόνια καθώς θα κερδίζουμε ύψος και από κάτω θα ρίχνουν ουρανό στο μπαλόνι μας. Μέσα τους θα είναι ήσυχοι ότι αυτοί είναι ασφαλείς, ότι δε θα έχουν το ίδιο τέλος με μας.
Θα μας θρηνήσουν λίγο και μετά θα φύγουν. Η ζωή δυστυχώς δε θα έχει χρόνο για άλλα μοιρολόγια. Σύντομα θα απαιτήσει την άμεση επιστροφή τους στα καθήκοντά τους. Θα αφήσουν βιαστικά το δημόσιο αναληφτήριο και ακολουθώντας όπως πάντα τυπική πορεία θα πιουν καφέ, κονιάκ και θα έχει και σοκολατένιες ελιές.
Είπα θα αναληφθούμε όσο είναι καιρός.
Από ψηλά θα αποχαιρετάμε με αγάπη όσους δεν κατάλαβαν τίποτα και με αγάπη, θα 'ναι κάπως σαν να μας λείπει αυτή η ασυμφωνία. Ύστερα θα μας νοιάζουν μόνο τα αεροπλάνα.
Και κάπου κατά τις 7μιση κάτι θα μας ξυπνάει θυμίζοντας πόσο φοβόμαστε.
