Περιμένω πότε ο πλανήτης θα αποφασίσει να μείνει μόνος και αντιστρέφοντας τη βαρύτητά του θα αρχίσει να μας απωθεί προς το διάστημα αντί να μας έλκει προς το κέντρο του. Τότε θα θέλουμε να κρατηθούμε στο έδαφος όπως μπορούμε. Ίσως από κλαδιά δέντρων που θα σπάζουν προς τα πάνω...Η διαδικασία αυτοαπομόνωσης της γης θα ξεκινήσει ήσυχα μια νύχτα του χειμώνα, μέσα στο φωτεινότερο του ενσταντανέ. Τις Αλκυονίδες. Στην αρχή κανείς δε θα καταλαβαίνει τι συμβαίνει. Τις πρώτες μέρες οι ζυγαρίες θα μας δείχνουν με λιγότερα κιλά, θα χαμογελάμε νομίζοντας πως πιάνουν οι δίαιτές μας. Σχεδόν θα πιστεύουμε ότι αδυνατίσαμε. Κάτι δε θα πηγαίνει καλά με τα ψώνια στις σακούλες. Οι νοικοκυρές θα ελέγχουν ξανά και ξανά μήπως και ξέχασαν κάτι στο ταμείο. Κι όμως, τρομακτικά, θα είναι όπως πάντα όλα τα προτιμηθέντα προϊόντα τους εκεί, γεμάτα κιόλας με 10% έξτρα και δωρεάν ποσότητα. Και το οξυγόνο θα λιγοστεύει με τον καιρό. Οι συζητήσεις μας θα ελαφραίνουν κι άλλο.
Και κάθε μέρα όλα θα γίνονται πιο αέρινα. Θα φτάσει μια στιγμή που θα αρχίσουμε να αιωρούμαστε. Οι ειδήσεις θα δείχνουν πρόχειρους τρόπους διεκπεραίωσης της καθημερινότητάς μας, μέχρι η NASA να καταφέρει λύσει το πρόβλημα - καθώς υποσχέθηκε - και βετεράνοι κοσμοναύτες θα βγαίνουν κάθε πέντε λεπτά σε έκτακτες ενημερωτικές εκπομπές, μοιραζόμενοι τις πολύτιμες εμπειρίες τους, απαντώντας σε ασταμάτητα τηλεφωνήματα ακροατών.
Τη μέρα που η αντιστροφή της βαρύτητας θα φτάσει στη μέγιστη τιμή της, θα βρεθούμε να εγκαταλείπουμε αθέλητα τη γη, ανερχόμενοι με σταθερή επιτάχυνση στην αρχή, κάποιοι πιασμένοι χέρι-χέρι ή σε οικογενειακούς κύκλους, θρηνώντας προκαταβολικά ο ένας τον άλλον, ουρλιάζοντας τις μετάνοιές μας και παγώνοντας σταδιακά, μέχρι να φτάσουμε αναίσθητοι πια στα όρια της ατμόσφαιρας και να καταλήξουμε από ανοξία ή υποθερμία.
Δισεκατομμύρια κοκαλωμένα, χρωματιστά "μυγάκια", θα φαίνονται να αναχωρούν αργά από μια τεράστια περιστρεφόμενη κυψέλη και πίσω να ακολουθούν βαριά δομικά υλικά, σίδερα, γέφυρες και κτίρια. Μερικοί αμετανόητοι μοιρολάτρες, μέσα στο παραλήρημα του θανάτου θα το παραλληλίσουν με το μεγάλο αστικό μύθο της ανάληψης στους ουρανούς ενός από τα μεγαλύτερα λαϊκά είδωλα που πάτησαν στον παλιό κόσμο...
Στην επόμενη πλανητική σύνοδο η φαλακρή γη, κάτασπρη και χλωμή θα κληθεί να δώσει εξηγήσεις για τη συμπεριφορά της.
Θα δηλώσει αμετανόητη: "Αυτό που πραγματικά δεν μπόρεσα να αντέξω είναι ότι μέρα με τη μέρα γίνονταν όλο και περισσότερο μαλάκες."
