Ένα χαρούμενο κορίτσι πετάει μια τσάντα στον αέρα κι ένας μεσήλικας ατενίζει τον ουρανό την πρώτη μέρα της σύνταξής του. Οι μαθητές του George Herriot school κάνουν αμέριμνες σβούρες απολαμβάνοντας την ξένοιαστη ζωή, δυο μεθυσμένες κυρίες χαζογελούν στη μέση του δρόμου κινδυνεύοντας να τις πατήσει κανένα αμάξι. Ένα Boeing777 κερδίζει γρήγορα ύψος σκεπτόμενο τη μακρινή Ιαπωνία κι ένα περιπολικό τρέχει τσιρίζοντας αγχωμένο. Μια στάλα μπύρα που παρα τρίχα γλύτωσε τη θυσία κυλάει πάνω σε ένα ξύλινο τραπέζι.
Η τσίχλα που προκαλεί μπελάδες, μου είπε μια φορά, αντί για αντίο: "Τα ταξίδια θα μας βοηθήσουν πολύ..." . Συμφώνησα χωρίς να το ξέρει.
Κι η Morgana πήρε απαλά το ματόκλαδο απ' το μάγουλό μου και μου ζήτησε να κάνω ευχή. Έκανα και διάλεξα το δείκτη της. Και το ματόκλαδο κόλλησε στο δείκτη της.
- Τι ευχήθηκες, μαλακισμένε;
- Δεν κάνει να σου πω, δε θα πιάσει.
- Θα πιάσει, θα πιάσει!
- Ευχήθηκα να κάνω μια βόλτα στον κόσμο, της ψιθύρισα.... Όμως κάποιος εκείνη τη στιγμή της απέσπασε την προσοχή και δε με άκουσε.
Τρεις ώρες και είκοσι λεπτά. Επίπεδο πτήσης το FL380. Ο εναέριος χώρος της Γαλλίας γεμάτος. Κάθε λίγο βλέπουμε air traffic γύρω. Δίπλα μου οι δυο κυρίες σε όλη αυτή τη διάρκεια έχουν μιλήσει για όλα τα καλλυντικά και τα κοσμήματα του κόσμου, για την κοινωνική ζωή της ελληνικής κοινότητας του Σικάγο. Οι ωτασπίδες δε βοηθούν και πολύ. Οι κυρίες τις διαπερνάνε χωρίς δυσκολία.
Στο Gatwick ο καιρός ενδιάμεσος, σε συννεφιά και λιακάδα. Κάποιος αγχωμένος ψηλός και άχαρος προσπαθώντας να βολέψει τις τεράστιες βαλίτσες του φωτομοντέλου που συνοδεύει, με σκουντάει δυνατά και παίρνει τη σειρά μου για το λεωφορείο. Μια μικρή Γαλλίδα πιο κει έχει ξεραθεί στο γέλιο με τη σκηνή. Την επαναλαμβάνει γελώντας και φωνάζοντας "J' arriveeeeeeeee...." και πέφτει πάνω μου με την ίδια φόρα.
Heathrow Terminal 5. Τροχοδρομώντας περνάμε δίπλα από εναν γίγαντα A380 των Singapore Airlines. Line up & take off από τον 27L...
Τη νύχτα, από ψηλά οι αγγλικές πόλεις φωτισμένες σου δείχνουν πολύ καθαρά το χωροταξικό σχεδιασμό τους.
100 Edinburgh Airport Express Shuttle.
Είναι Σάββατο βράδυ, η ζωή έχει χυθεί από νωρίς στους δρόμους του Old Smoky, του Auld Reekie στα Γαελλικά. Οι άντρες φοράνε kilts. Δεν είναι εθνικη γιορτή, ούτε ειδική περίσταση. Είναι απλά ένα συνηθισμένο Σάββατο βράδυ. Ο verde spirale με μάζεψε απ' το τέρμα. Η νίκη των Ιρλανδών επί των Σκοτσέζων στο Six Nations Rugby τους έντυσε όλους στα πράσινα. Δεν υπάρχει λογική τα Σαββατόβραδα. Ο καθένας κάνει ότι γουστάρει χωρίς να παρεξηγηθεί. Τα CCTV βέβαια σταθερά εκεί να θέτουν τα όρια. Οι σειρήνες των περιπολικών συμπληρώνουν μαξιμαλιστικά τους χιλιάδες διαφορετικούς ήχους της πόλης.
Το τέλος της νύχτας μας στέλνει σε ένα κοινόβιο. Τα πάρτι τους έχει τελειώσει από ώρα. Οι τρεις Γαλλίδες κι ο Νοτιοαφρικάνος τους συγκάτοικος έχουν λιώσει απ' την κούραση. Εκείνες δούλευαν όλη μέρα σε μια καντίνα που φτιάχνει κρέπες κι αυτός ετρεχε σε ντίλες από δω κι από 'κει. Ο "πεθαμένος" είχε βρωμίσει στη μέσα τσέπη του. Τον έβγαλε έξω, με το σακουλάκι. Πήραμε για είκοσι λίρες. Ο verde είπε ότι ήταν αρκετά καλό πράμα, όχι πολυ στεγνό βέβαια. Οι Γαλλίδες στρίβανε αβέρτα. Συχνά βρισκόμουν να κρατάω δυο απ' αυτά στο χέρι και να μην ξέρω ποιό πάει αριστερά και ποιό δεξιά.
Φεύγοντας για την West Crosscauseway τα πεζοδρόμια ήταν γεμάτα ανεξέλεγκτους πιωμένους, Σκοτσέζους, Ιρλανδούς, Άγγλους, οτιδήποτε...
Lat 55°56'43,8"N/Long 3°9'38,3"W
Το "Arthur's seat" ήθελε πρωινή πεζοπορεία σχεδόν 7 χιλιομέτρων και κάποια σημαντική ανάβαση. Στην κορυφή φυσούσε άγρια. Ανοίξαμε δυο Carlsberg με τον αναπτήρα του verde spirale. Εκείνη την ώρα ήταν πράγματι η καλύτερη lager του κόσμου. Αργά το βράδυ κύλησαν μερικά swing jamming με μερικούς μουσικούς από όλο τον κόσμο στο Jazz Bar. Κάναμε παρέα πάνω στη σκηνή με τον William απ' το Ohio, τον Valentino απ' την Ισπανία, τον Peter απ' τη Γλασκώβη και τον Sean απ' τη Βοστώνη.
St. Patrick's day. Κανείς απ' τους δυο μας δεν ήξερε τι μέρα ήταν. Το ανακαλύψαμε βγαίνοντας απ' το σπίτι και ενώ περιμέναμε σχετικά άδεια την πόλη το κέντρο της ήταν Σαββατιάτικο. Η μέρα του αγίου των Ιρλανδών κι η Guiness πρόλαβε κι έγινε ο επίσημος χορηγός της επετείου. Στο Espionage οι γυναίκες πιωμένες, τρελαμένες, άγριες, έτοιμες για όλα, κοιτούν με αυθάδεια και επιμονή. Η Maria Strani απ' το Bari είχε πιει κι αυτή πολύ και κοιτούσε γλυκά. Το ίδιο κι εγώ. Κολλήσαμε σε ένα απόμερο τοίχο κρυφά απ' την παρέα της. Κρυφά κι απ' τις δήθεν ενοχές της για τον Πορτογάλο φίλο της.
Πιο μετά, αργά τα ξημερώματα, φεύγουμε με τον verde, καθόμαστε κάτω στα μεθυσμένα πεζοδρόμια, περνάμε από στενά closes, κερνάμε στριφτό στη Hannah απ' το Liverpool, περπατάμε πολύ, περπατάμε πάρα πολύ, μπαίνουμε στα νεκροταφεία και βρίσκουμε μια γυναικεία γόβα παρατημένη πάνω σε ενα τάφο τα μεσάνυχτα και μερικους γυμνοσάλιαγκες να την τριγυρίζουν...
Αργότερα βλέπω ένα όνειρο:
Πόσο σ'αγαπώ όταν μιλάς έτσι...Χτες το βράδυ ήσουν αεροσυνοδός, καθόσουν μαζί με άλλες δέκα σε ένα cafe του αεροδρομίου. Η μόνη που δε φορούσε το καπελάκι της. Η μόνη που δε χαζογελούσε με τις υπόλοιπες και απομονωνόταν επίτηδες στις σελίδες ενός περιοδικού που βαριόταν να διαβάζει. Κι όταν ήταν η ώρα να φύγετε για τη δουλειά σηκώθηκες χωρίς καμία διάθεση, απρόσμενα ατρόμητη ωστόσο για τις πτήσεις και με το περιοδικό στο χέρι, ακολούθησες το ανεπιθύμητό σου καθήκον...Σε λίγες ώρες δε θα είχες καμιά αναστολή να ρωτήσεις ασθενικά τους επιβάτες - χωρίς καμία ακραία χαρά που σου επιβάλλει η εταιρία να έχεις όταν σερβίρεις - και με το γνωστό σου θλιμμένο μισοχαμόγελο:
"Would you like something to drink, sir?"
Princess street, "Costa Cafe", Maria Strani ξανά, νηφάλιοι αυτή τη φορά. Τίποτα περισσότερο από απλή φιλική κουβεντούλα. Στο Forest, το βράδυ έπαιζε ο John Langan με τους 3 Candles. Θα τον συναντουσα δυο μέρες αργότερα στη Buchanan st. της Γλασκώβης να τραγουδάει στο δρόμο για κέρματα, να μου λέει την ιστορία του, που στη Θεσσαλονίκη του G8 το 2003, δυο αστυνομικοί του κόλλησαν ενα 45αρι στον κρόταφο για να σταματήσει να παίζει στο δρόμο.
Το παντελόνι που φοράω Πέμπτη βράδυ, αυτό που μοιάζει με kilt δεν έχω καταλάβει ακόμα τι σημαίνει. Συμπέρανα ότι ίσως είναι gay δείκτης στη Σκωτία γιατί πολλοί με κοιτούσαν περίεργα, ένας ταξιτζής μου σφύριξε κι ένας ψιλοπιωμένος πήγε να με κοροιδέψει πίσω απ' την πλάτη μου, αλλά γύρισα απότομα και μαζεύτηκε.
Την άλλη μέρα βρήκαμε τον Alberto Quinci στα τρένα. Σε 50 λεπτά είμασταν στο σταθμό της Queen st. στη Γλασκώβη. Η Γλασκώβη είναι rock city, το είπε κι η Mari που δεν κάνει ποτέ λάθος σ' αυτά. Είναι μεγάλη, έχει ουρανοξύστες, αποθήκες, κατι σα λιμάνι στο ποτάμι της, είναι βιομηχανική, είναι βρώμικη σε σημεία. Περπατήσαμε 3 χιλιόμετρα για να βρούμε το University Chappel. Το Instal '09 Festival ξεκινούσε από εκεί με μερικά noise perfomance για εκκλησιαστικό όργανο. Ο κεντρικός καλεσμένος της ημέρας ήταν ο Hermann Nietsch. Γέρος, θεόχοντρος, με μακρύ άσπρο μούσι, σαν αποτυχημένος Αη Βασίλης περπάτησε αργά τον κεντρικό διάδρομο του ναΐσκου και κάθισε ακριβώς μπροστά μου. Η χοντρή κρεατένια πλάτη του γέμισε την πλάτη της καρέκλας ζορίζοντάς την αρκετά. Είχε μάτια μισόκλειστα, ανέπνεε βαριά, φούσκωνε και ξεφούσκωνε. Στο πρώτο perfomance, μιας Γερμανίδας καθηγήτριας, η ησυχία ήταν περισσότερη απ' το noise. Τη χάλασε μόνο ένα απότομο και άγριο ροχαλητό. Αυτό του Nietsch. Σε όλο αυτό το παράξενο κοινό, ο μόνος που τόλμησε να παραδεχτεί ότι αυτό που άκουγε ήταν βαρετό ήταν το σώμα του μεγάλου δάσκαλου, του κεντρικού καλεσμένου της βραδιάς. Αμηχανία σκορπίστηκε στους διανοούμενους. Με το spirale δαγκώσαμε τα χείλη. Αν δε σταματούσε ο νεαρός συνοδός του Nietsch το τραχύ του σφύριγμα μ' ένα σκούντημα σίγουρα τα γέλια μας θα έκανα συγχορδία μαζί του. Κλείνοντας τα μάτια φαντάστηκα μια χιονοστοιβάδα νευρικών γέλιων να διασπείρεται σαν ιός στο ναό, να καταστρέφει το perfomance. Και χαμογελούσα έντονα και ηλίθια. Φεύγοντας, ακριβώς έξω απ' το μικρό εκκλησάκι και τα σκοτάδια του που έμοιαζαν με Jack the ripper, συναντήσαμε δυο αντρικές φιγούρες. Η μια ήταν απ' τις πιο γνώριμες της Θεσσαλονίκης. Μου 'ρθε να του ψιθυρίσω: "τι γυρεύεις εσύ μεσ' στη νύχτα των άλλων...", παραφράζοντας ένα στίχο του. Δεν το ΄κανα φυσικά, κωλώνω σε κάτι τέτοια με τους διάσημους.
Σάββατο πρωί, FL390 κατεύθυνση νότια. Κάτω από τα δεκαπέντε χιλιάδες πόδια η εναέρια κυκλοφορία γίνεται πυκνή, σα σύννεφο από μέλισσες που απογειώνονται από την κυψέλη προς κάθε κατεύθυνση. Τρένο Gatwick-Victoria Station, Εκεί ήλιος αχνός αλλά ζεστός, κόσμος σαν color index, μετανάστες, σκηνές από Καμπούλ όμως με διπλά κόκκινα λεωφορεία. Το Λονδίνο είναι η τέλεια χαρμανιέρα. Άνθρωποι απ' τη μέση ανατολή ήρθαν σε μια απ' τις πιο υγρές χώρες του κόσμου. Τρέχουν βιαστικά, να βρουν δουλειά, να πληρώσουν τα νοίκια, να προλάβουν να επιζήσουν.
Εξακόσια μέτρα βορειοανατολικά από κει είναι το παλάτι του Buckingham. Μόνο εξακόσια μέτρα απέχουν η απόλυτη χλίδα απ' την απόλυτη πλέμπα. Αν ξαφνικά, απροειδοποίητα, όλοι οι βρισκόμενοι στη Victoria αποφάσιζαν να κινηθούν εχθρικά προς το παλάτι, δε θα έμενε εκεί ούτε θεμέλιο.
Bus 16, Maidavale. Η Mari με περιμένει καπνίζοντας στη βεράντα του σπιτιού που της άφησε η επιστροφή του Zoze Godot στην Ελλάδα. Με πιάνει νευρικό γέλιο καθώς φαντάζομαι το Zoze να πληρώνει καθυστερημένο το νοίκι στη φρικαρισμένη Vanessa, την τυπική γριά αγγλίδα νοικοκυρά.
Η Mari πάντα ξέρει. Δεν έχουμε μάθει πολύ καλά ο ένας τον άλλον αλλά την αγαπώ πολύ. Γιατί τέτοια που είναι μπορεί να κυκλώσει σε μια στιγμή με τη σκέψη της όλον τον πλανήτη, αλλά κι αυτή όπως κι εγω αναγκάζεται συχνά να είναι αυτόπτης μάρτυρας της απόπειρας δολοφονίας του πνεύματός της απ' την εξοντωτική δουλειά. Όμως αντιστέκεται με θάρρος σ' αυτό και συνεχίζει αιώνια να ονειροπολεί. Της φτάνει, όπως και σε μένα ακόμα κι ένα μικρό χαζοπαίχνιδο στο Google Earth και μπορεί να νιώσει ότι ταξίδεψε. Λίγα τέτοια μικρά έχουμε μοιραστεί κατά καιρούς και μας αδερφοποιούν κάπως. Μου χαρίζει ένα πολύ όμορφο και βιαστικό απόγευμα στο Notting Hill. Το βράδυ, στο σπίτι της, επιστρέφει η συγκάτοικος της η Valentina. Εξουθενωμένη απ' τη δουλειά της ως σεφ στο ιταλικό εστιατόρια, έχει να διαβάσει για την ιατρική. Δεν ξέρω πως το λένε αυτό που ένοιωσα όταν είδα τη Valentina. Ήταν κάτι πρωτόγνωρο. Νομίζω πως δεν είχε να κάνει με την ομορφιά της. Ούτε μιλήσαμε καθόλου. Και στο τέλος δεν έχω αποφασίσει ακόμα αν η Valentina μου άρεσε καν. Αλλά η παρουσία της στο χώρο, ο τρόπος που υπήρχε μέσα στο μικρό σπιρτόκουτο τους μου τάραξε τον ύπνο. Ωστόσο κοιμήθηκα λιγάκι.
Η Mari υπολογισε ότι προλάβαινα να ξεκινήσω με το πρώτο φως για το κέντρο και από 'κει για το αεροδρόμιο. Όμως ήθελα όσο τίποτα μια σκοτεινή βόλτα του ξημερώματος στο Λονδίνο. Το 16 ήταν nightbus. Στις 3 και μισή βγήκα στην αυλή. Έσυρα τη βαλίτσα στην άσφαλτο. Τέτοιες ώρες, οι ρόδες τους κάνουν σίγουρα διαφορετικό θόρυβο. Μέσα σε ένα άδειο παρκάκι από ένα συγκρότημα κατοικιών ένας σχιστομάτης που εμφανίστηκε απότομα σαν από εντολή υπολογιστή, έρχεται περπατώντας αργά απ' την αντίθετη κατεύθυνση με σταματάει και ρωτάει ήσυχα:
- Do you have fire?
- Sorry, no, απαντάω βιαστικά ψαρωμένος.
- Ok thanks.
Συνεχίζει να περπατάει λίγο ακόμα και λίγο πιο πίσω συναντάει μια κοπέλα, ασιάτισσα κι αυτή και αρχίζουν να μαλώνουν άγρια φωνάζοντας σε μια γλώσσα που δεν καταλάβαινα.
Το Ν16 ταξιδεύει την πόλη μέσα στο ξημέρωμα. Στα σωθικά του κάθονται κουρασμένοι εργάτες, όλοι σκούροι ερχόμενοι από χωριά της ανατολής πνιγμένα στη σκόνη και την ξηρασία. Και τώρα βρίσκονται στο τρομερό Λονδίνο και γυρίζουν μέσα του με τόση άνεση και συνήθεια σα να είναι αυτό το φυσικό τους περιβάλλον.
Στις δέκα παρά είκοσι τοπική και με λίγη καθυστέρηση το Boeing 737-400 της British Airways άφησε την τελευταία ροδιά στο έδαφος. Κάπου πάνω απ' τη Γαλλία επιτρέποντας μόνο το μπάσο σφύριγμα των δίδυμων Pratt & Whitney - που συζητάνε παρέα με την καμμένη κηροζίνη - να περνάει τις ωτοασπίδες μου και να με νανουρίζει αποκοιμήθηκα. Στον ύπνο μου, ονειρεύτηκα ότι πήγα ένα ταξίδι:
