Ena klemmeno podilato.mp3
Παρασκευή 19/1/07
Anyway, νομίζω ότι ο kevlar κι εγώ τα καταφέραμε αρκετά καλά! Από το πρωί της Παρασκευής (οπότε ένιωθα τέλεια πια) οι Δανέζικοι ποδηλατόδρομοι με βρήκαν να κάνω τη μεγαλύτερη βόλτα της ζωής μου! Δε θυμάμαι να έγραψα - σε μια μέρα - τόσα χιλιόμετρα με ποδήλατο ούτε το μεγάλο καλοκαίρι που πέρασα στο Amsterdam. Ήταν μια τεράστια απόσταση σχεδόν περιφερειακά της Κοπεγχάγης. Είχε ήλιο κι ο αέρας φυσούσε με μανία, πολλές φορές κόντρα και με δυσκόλευε στο γρήγορο πετάλι. Νομίζω πως νίκησα όμως στο τέλος.
Πέρασα απο το Sudhavn (το νότιο λιμάνι), είδα καραβάκια, καίκια, κάθησα μόνος σε μικρές, ξύλινες, ερημικές προβλήτες, μίλησα με γλάρους Δανούς που κι αυτοί προσπαθούσαν να κερδίσουν τον άνεμο με το μέρος τους και να προχωρούν αντί να αιωρούνται περιμένοντας.
Βρέθηκα ξανά στην Christiania. Το ήθελα πολύ να την ξαναδώ πριν φύγω. 'Ηταν γεμάτη αστυνομία εκείνη την ώρα. Περνούσα από μπροστά τους με το ποδήλατο που είχε βρει σε ένα ποτάμι ο kev. και που υπήρχε μεγάλη περίπτωση να έχει δηλωθεί ως κλεμμένο, οπότε με μια ματιά των μπάτσων στο serial num. του να είχαμε πρόβλημα. Παρ'όλα αυτά δε θα έφευγα από κει ούτε με αυτό. Είχε καμιά 25αριά μπάτσους τριγύρω, μαζεμένοι κοντά μεταξύ τους, απλά να κάθονται και να κοιτούν, νέα παιδιά, κάποιοι να χαβαλεδιάζουν με τους Christianίτες.
ChristianiaTool - Lateralus - 05 Schism.mp3
Πήγα σε χίλια μέρη, δεν προλαβαίνω να τα αναφέρω όλα. Το βράδυ όμως ήταν η νύχτα του Ungdomshuset. Η πιο διάσημη κατάληψη της Ευρώπης, ίσως και του κόσμου. Απ'έξω περίμεναν παιδιά από 15 μέχρι 20 χρονών. Αυτοί έβγαιναν εκεί τα Σαββατοκύριακα. Punks, φρικιά, ροκάδες, gothάδες, νεαροί Merilyn Manson, όλα ένα μίγμα μέσα στο huset.
Grafity μέσα στο UngdomshusetΜπήκαμε μέσα. Σκοτεινή ατμόσφαιρα, το πιο περίεργο πάρτυ της ζωής μου. Ο πειρατικός σταθμός του 4ου ορόφου, μετέδιδε metal και hardcore tracks και οι κουκουλοφόροι djs του προβάλονταν με προτζέκτορα στον τοίχο. Στο μπαρ έπρεπε να ρίχνεις ζάρια και ότι φέρεις να πληρώσεις για μια μπύρα. Το πολύ 12 kroner, ενάμισι ευρώ δηλαδή.
Μας πλησίασε ένας τύπος. Είχε ράστα μαλλιά και μαύρο δέρμα, σα Μαροκινός. Χαμογέλασε. Στην αρχή τον κοιτάξαμε σα χαζοί.
- Δεν είναι δυνατόν....
Ήταν ο τυπάς που είχε ζητήσει τη βοήθειά μας δυο μέρες πριν στο μετρό, σε μια άλλη άκρη της πόλης, γιατί συνέχεια έμπαιναν ελεγκτές και ο kev του είχε πει πώς να πάει σύντομα εκεί που ήθελε χωρίς να χρειαστεί να μπει στο μετρό! Ο Αλί ήταν Γάλλος και ήταν φιλοξενούμενος στο huset. Όταν ήμασταν λοιπόν καινούριοι εκεί και λίγο κουμπωμένοι εμφανίστηκε ο Αλί και όλα πια ήταν οκ! Συζητούσαμε για ώρες μαζί του και με τον έτερο Γάλλο φίλο του, το Jordan αλλά και με κόσμο από κει (όπως ο κάτοχος του site nathue.dk, o μόνος που επιτρέπεται να βγάζει φωτογραφίες από μέσα). Υπήρχε γενικά ένα κλίμα απαισιοδοξίας ότι το σπίτι θα εκκενωθεί - κάποιος μας μίλησε και για τρεις βδομάδες από τώρα - γιατί το κράτος το χει πάρει πολύ σοβαρά και θα το τραβήξει μέχρι κόκκαλο. Ελπίζω να διαψευστούν, νιώθω τύχερος πάντως που πρόλαβα και το είδα κι αυτό.
Smash fascism (Ungdomshuset)Μετά Mambo με τον Μάρτιν και Ideal bar, περνώντας μέσα από τον κεντρικό σταθμό των τραίνων. Εκεί και μόνο σε μια είσοδο παίζουν κλασσική μουσική από τα ηχεία.
Όλοι στην Κοπεγχάγη ξέρουν γιατί γίνεται αυτό. Χωρίς πλάκα, ρώτησα πολλούς κι όλοι μου είπαν το ίδιο. Η κλασσική μουσική διώχνει τους junkies από το σταθμό, γιατί έχουν γίνει μελέτες και δείχνουν ότι τους τρυπάει τα αυτιά.
Τη μισούν όπως οι βρυκόλακες το σκόρδο...και έτσι απλά οι Δανοί διώχνουν τους ναρκομανείς από τον κεντρικό σταθμό. Με Mozart.
Φεύγοντας για το σπίτι στις 3, έφαγα το καλύτερο βρώμικο της ζωής μου, Ristede (ψητό) Hotdog με απ'όλα από μια από τις άπειρες καντίνες που υπάρχουν στην Κοπεγχάγη.
Σάββατο 20/1/07
Το Σάββατο με κωλόκαιρο πήγαμε κέντρο για βόλτα, σε εμπορικά κέντρα και τέτοια που δε με συναρπάζουν και ιδιαίτερα....Το απόγευμα για Cafe Latte με τη Maria, υιοθετημένη Κορεάτισσα από Δανούς γονείς και τη νύχτα στο club La Vega. Ένα πολύ μεγάλο διόροφο club, με πάρα πολύ κόσμο, πολλές μπάρες και τιμές χαμηλότερες από της Ελλάδας!!! Ήταν κι ο Σκανδιναβός ημίθεος Jesper μαζί μας, ένας κούκλος Δανός φίλος του kev που την έπεφτε ανά πεντάλεπτο (ΧΩΡΙΣ ΥΠΕΡΒΟΛΗ) σε όποια καλόυτσικη ως θεά γκόμενα περνούσε από δίπλα του, με τον πιο άγαρμπο και βαρετό τρόπο πασχίζοντας να αποδείξει το social proof του. Και φυσικά γι'αυτό την έπεφτε ανά πεντάλεπτο, γιατί καμία δεν του καθόταν ποτέ...
Κυριακή 21/1/07
Η Κυριακή ήταν η μέρα αφιερωμένη στο planespotting και στις περιπλανήσεις. Καθίσαμε στο κατώφλι ενός από τους διαδρόμους του Kastrup airport και νιώθαμε το jetblast κάθε φορά που περνούσε από πάνω μας ένα αεροπλάνο. Τραβούσαμε και με την κάμερα και κανείς δε μας είπε τίποτα παρ'όλο που κάθε τόσο περνούσαν οχήματα με υπαλλήλους από κει. Είχε τρομερό κρύο και αέρα, φαινόταν η θάλασσα Oresund οργισμένη με το χειμώνα. Είχαν παγώσει χέρια, είχαν σκάσει χείλια όμως κρατούσα την κάμερα σφιχτά και άντεχα να κοιτάω συνέχεια τα αγαπημένα μου jets!
Και ύστερα διαλέξαμε το λεωφορείο που θα ερχόταν πιο σύντομα. Κι εκείνο μας πήγε στο terminal του Kastrup. Κι ήταν τότε που αποφασίστηκε από τον kev με πλήρη γνώση των συνεπειών σε κούραση κρύο και χρόνο (μια που είχε και Δανέζικα να διαβάσει) να πάμε στο Malmo.
Oresundbro ( H γέφυρα της θάλασσας Oresund) - Tην περνάς στο δρόμο για το MalmoΕκεί, στην 3η μεγαλύτερη πόλη της Σουηδίας, όπου έχτισε ουρανοξύστη ο Calatrava, που εκεί αποφάσισαν να μένουν οι Cardigans,
The "Twisted Torso" building από το Sandiago Calatravaπου είναι μόνο μισή ώρα με τραίνο από το Kastrup και περνάς από μια γέφυρα 16χλμ, φτάσαμε, χωρίς να έχουμε πάνω μας ούτε διαβατήριο, ούτε ταυτότητα ούτε ένα κομματάκι χαρτί που να αποδεικνύει ποιοί είμαστε. Φυσικά δεν υπήρχαν σύνορα ούτε συνοριακοί σταθμοί. Ποιοί να φυλαχτούν από ποιούς αλλωστε.....Οι Δανοί από τους Σουηδούς ή το αντίστροφο...; Είναι αστείο απλά.
Malmo!!!Το Malmo με κέρδισε. Το αγάπησα αμέσως, γιατί είναι ο μικρός φτωχός αδερφός της Κοπεγχάγης, γιατί είναι πανέμορφο λιμάνι (και πάντα αγαπώ τα λιμάνια), γιατί οι άνθρωποί του ακόμα και μέσα στο βαρύτερο κρύο του χειμώνα διατηρούν ζεστά τα χαμόγελά τους. Στην παραλία του έβλεπες το Βορρά να σκάει πάνω στα βράχια, τα καινούρια σπίτια στην νέα υπό κατασκευή περιοχή που είναι ένας παράδεισος, πολλή θάλασσα άγρια, σε εκείνα τα μέρη τα άγονα, τα καταρραμένα που τα πήραν οι κατάλληλοι άνθρωποι και τα ευλόγησαν. Που αν οι ίδιοι άνθρωποι είχαν το δικό μας τόπο με τις χάρες και τις ζέστες και τις ομορφιές θα έκαναν θαύματα και θα έμοιαζαν πολύ στους θεούς!
Γυρνώντας στην Κοπεγχάγη ένιωθα περίεργα μελαγχολικός που το Malmo δανείστηκε πολύ λίγο από το χρόνο μου ενώ του άξιζε πολύ περισσότερος.
Loreena McKennitt - A Winter Garden - 04. Snow.mp3
Δευτέρα 22/1/07
Tη Δευτέρα, νόστιμον ήμαρ, ήμουν από νωρίς στο Kastrup. Η Κοπεγχάγη με αποχαιρέτησε με χοντρές νιφάδες χιονιού και κρύο. Κι εγώ με σάντουιτς rostbeaf, καφέ και γιαούρτι με μούσλι. Στην πίστα όλα τα αεροπλάνα έπρεπε να περιμένουν ώρα στη σειρά αφού οι πιο πολλοί διάδρομοι είχαν παγώσει και επιπλέον έπρεπε όλα να πάρουν ένα ντουζάκι με κατακόκκινη αντιπαγωτική γλυκόλη από τα ειδικά φορτηγά, στα φτερά τους, στην άτρακτο, στην ουρά, παντού για να σιγουρευτούν ότι τίποτα δε θα έχει κολλήσει από τον πάγο όταν θα είναι ήδη στον αέρα. Κι έτσι καθυστερήσαμε μια ολόκληρη ώρα. Όταν έφτασα στη Βουδαπέστη, το αεροπλάνο για Θεσσαλονίκη δε μου έκανε τη χάρη να με περιμένει κι έτσι αναγκάστηκα να ταξιδέψω προς Φρανκφούρτη για να πάρω από κει τη βραδυνή πτήση για Σαλόνικα. Είχα χρόνια να επισκεφτώ το Fraport (όπως αποκαλείται χαιδευτικά το Frankfurt Airport). Ήταν το ίδιο τρομερά busy, έμοιαζε σαν ένα απόλυτο χάος κι όμως ήταν το πιο καλοκουρδισμένο ρολόι. Συντροφιά μου ήταν σε όλο το ταξίδι η Τασούλα από το Malmo με την πανέμορφη, θεά κόρη της τη Στεφανία που ήταν ο πιο μικρός ταξιδιώτης (μόλις 15 μηνών) και μου θύμισε γιατί θέλω οπωσδήποτε μια κόρη όταν κάνω παιδιά! Τις ευχαριστώ και τις δυο για τη συντροφιά, παρ'όλο το τρομερό κλάμα κατά διαστήματα (το οποίο βέβαια ξεχνάς με το πρώτο καινούριο της χαμογελάκι)!!!
Πάντα η προσγείωση στη Θεσσαλονίκη είναι βιαστική, χωρίς να το πολυκαταλαβαίνεις για πότε φτάνεις. Ίσως αυτή τη φορά να έφταιγε το ότι παραδόξως μου έλλειψε η πόλη πιο πολύ από κάθε άλλη, χωρίς να μπορώ να εξηγήσω το γιατί. Μπορεί να φταίνε όσα είδα και ζήλεψα εκεί πέρα και η επιθυμία του αντί να εγκαταλείψω το μέρος μου να προσπαθήσω πιο τίμια να το σπρώξω σε άλλα επίπεδα και εύχομαι να μην είμαι ο μόνος.
