Montpellier
Ο Απρίλιος χάριζε στο Montpellier μια γλύκα ασύγκριτη, που σε έκανε να νιώθεις ότι έχεις συνέχεια στο στόμα σου μια ολόφρεσκια γουλιά chocolat chaud και το τραγούδι των κατοίκων - που δεν τραγουδούσαν αλλά απλά πρόφεραν τις στερεότυπες καθημερινές τους φράσεις - σου δινε μια περίεργη αργή κυματοειδή κίνηση στο σώμα, τόσο αμαρτωλά νωχελική κι ευχάριστη που αναρωτιόσουν αν έριξαν τίποτα στον πρωινό σου καφέ και είναι όλα τόσο χρωματιστά. Όλοι νιώθαμε πιο όμορφοι από ποτέ εκεί. Η Place de la Comedie, το Odysseum, η Mosson, η στάση Louis Blanc και το Chorum γίνονταν κομμάτια μας μέρα με τη μέρα κι εμείς νέοι Μοντπελιανοί πια κυκλοφορούσαμε με αέρα γεννήματος και θρέμματος μαζί, από το Stade Philippides μέχρι τον επικίνδυνο Gare.
Η Fatima Gutierez με είχε κοιτάξει έντονα από την πρώτη στιγμή. Με εκείνες τις ματιές που καμιά φορά δωρίζουν οι γυναίκες κι αφήνουν τον κάθε ανόητο εύκολα να πανηγυρίσει αμέσως την πιο πρόσφατη κατάκτησή του. Ήταν αναμφισβήτητα όμορφη. Είχα ξανθά μακριά μαλλιά και πράσινα μάτια και ένα μικρό "bindi" στη μέση του μετώπου, σαν πιστή Hindu. Δεν έδειχνε για Μαδριλένα, ούτε καν για Ισπανίδα και το ταμπεραμέντο της θα ταίριαζε περισσότερο σε βορειο-ευρωπαία παρά σε Μεσόγεια. Δε μου τράβηξε ποτέ την προσοχή ωστόσο. Ίσως το ανέκφραστο βλέμμα της που έκανε προφανή τη χαμηλή της νοημοσύνη με απωθούσε έντονα. Κάποιος άλλος από την παρέα κινήθηκε να την κατακτήσει αλλά τα παράτησε μετά από μερικές απέλπιδες προσπάθειες επικοινωνίας γιατί ακόμη ένα κακό που είχε η Fatima είναι αυτό που έχουν οι Ισπανοί γενικώς, ότι τα γλωσσικά τους όρια δεν επεκτείνονται πέρα από τα Καστιγιάνικα, τα Καταλανικά, τα Βάσκικα ή όποια άλλα μπορεί να μιλούν σε κάθε περιοχή. Κι έτσι η Fatima κατάφερε με τη βλακεία της και την αγλωσσία της να μείνει φρούριο απόρθητο όλες τις μέρες του Montpellier.
Ο καιρός περνούσε κι εγώ είχα αποφασίσει να χαρίσω όσον είχε απομείνει σε μια Κροάτισσα από το Zagreb, που είχε όνειρο το box και πραγματικότητα το χορό. Μια πανέμορφη και τέλεια ξενέρωτη 16χρονη από αυτές που δίνουν όσο "εγώ" τους χάρισε η φύση μόνο στην πραγμάτωση των στόχων τους, που από πείσμα κι εγωισμό κι αφήνουν άκαρδα τη ζωή να κυλάει δίπλα τους ξοδεύοντας σιγά σιγά τα προκαθορισμένα "λίτρα" που της αντιστοιχούν. Δε μου δόθηκε ποτέ. Το τελευταίο βράδυ που ασχολήθηκα μαζί της ήταν εκείνο που πέρασε από δίπλα και μου χάιδεψε αργά και καυλωτικά το πίσω μέρος του καρπού και έπειτα καθίσαμε αγκαλιά παρακολουθώντας τους έξαλλους χορούς Ολλανδέζων λεσβιών και Ισπανών γκέι και τους διαγωνισμούς ποιός θα γλωσσοφιλήσει περισσότερους σε μια νύχτα κερδίζοντας το ιδιότυπο βραβείο για τη χώρα του. Το χέρι μου δεν προχώρησε παρακάτω από τη μέση της. Αφού κάλυψε τη βαθιά θαμμένη ανασφάλειά της με την κατάκτηση και την απόρριψή μου έφυγε απότομα και δεν ξαναμιλήσαμε. Κι έπειτα μέσα από μεθύσι επιφανειακό - μάλλον και λίγο ηθελημένο για το πάθος των ημερών - πληγωμένου 20χρονου, από ποτά μίξεις του "ότι να' ναι" η Fatima Gutierez κι εγώ βρεθήκαμε να φιλιόμαστε τάχα παθιασμένα στο κέντρο της σάλας χορού. Πρώτη φορά φιλούσα κάποια από εγωισμό. Έχει περίεργη γεύση αυτό το φιλί. Είναι λίγο γλυκό, αλλά περισσότερο ξινό και άνοστο. Το ξημέρωμα με έκανε να μετανοιώσω πικρά για όλα αυτά. Τα υπόλοιπα βράδια η Fatima με Ιώβεια υπομονή παρακολουθούσε την έντονη αδιαφορία μου για αυτή. Πολλές φορές ήρθε δίπλα μου προσπαθώντας να μου μιλήσει. Αλλά δεν μπορούσε. Ίσως αν ήθελα να καταλάβω τι λέει κι αν προσπαθούσα λιγάκι να επικοινωνούσαμε κάπως. Αλλά χαμογελούσα ηλίθια κι αμήχανα και άλλαζα όσο διακριτικά γινόταν θέση. Μια φράση θυμάμαι ξεκάθαρα: "You don't want to kiss me anymore?". Αν την ξανάκουγα τώρα θα έκλαιγα. Τότε όμως το μόνο που ένιωσα ήταν μια εντονότατη επιθυμία να γελάσω ειρωνικά και απλώς να εξαφανιστώ από το σαλόνι του hostel. Κι η Fatima έμεινε μόνη.
Με βρήκε ώρες αργότερα, λίγο πριν ξημερώσει και ξεκινήσουμε για τους σταθμούς και τα αεροδρόμια να διπλαρώνω σε έναν μοναχικό καναπέ μια γλυκιά Βελγίδα που είχα βάλει στο μάτι από μέρες, που έμεινε κι αυτή μόνη αφού ο Ισπανός συνοδός της αποφάσισε ότι τόσο καιρό λάθευε στο θέμα του φύλου που τον "έφτιαχνε" περισσότερο και κατέληξε να πηδιέται άγρια κάθε βράδυ με έναν Κροάτη, απόλυτο θύμα της μόδας και του styling. Οι δυο τους, φωτομοντέλα κανονικά, γλυφόντουσαν σαν τίγρεις και έβαζαν τα χέρια τους, ο ένας στο παντελόνι του άλλου, πάντα σε κοινή θέα και πάντα περπατούσαν χέρι χέρι ευτυχισμένα στους δρόμους του Montpellier. Ήταν αναμφισβήτητα το ζευγάρι των ημερών μας και πολλοί ζήλευαν θανάσιμα το τόσο πάθος τους.
Η Βελγίδα δίπλα μου δέχτηκε πολύ ευχάριστα το δείκτη μου που τελείως απροειδοποίητα άρχισε τις κυκλικές βόλτες στο πίσω μέρος του λαιμού της, κάνοντάς την να ανατριχιάζει ελαφρά κάθε λίγο και όλο αυτό να καταλήγει σε ερωτικό και αναπάντεχο massage. Η Fatima βλέποντάς τα όλα αυτά με γυναικείο πείσμα και μουλαρίσια υπομονή άρχισε τις προσπάθειες επανάκτησής μου.
Το αποτέλεσμα ήταν να φτιάξουμε ένα τρενάκι. Με βαγόνια εμάς και συνδέσμους τα χέρια μας, αφού εγώ έκανα massage στη Βελγίδα και η Fatima σε μένα. Ο αδερφός μου πέρασε από δίπλα με εκείνο το μαλακισμένο βλέμμα που έχει από μωρό, κάθε φορά που κάνει υπερπροσπάθεια να συγκρατήσει το ποτάμι του κλαυσίγελού του...
Είχαμε μαζέψει πια και τις βαλίτσες και στους σκοτεινούς διαδρόμους του hostel είχε συνωστιστεί σχεδόν όλος ο κόσμος. Άλλοι φιλιόντουσαν, άλλοι έκλαιγαν κι άλλους τους έτρωγε η μαλακία της επιστροφής. Μέσα σε όλα αυτά η Fatima με πλησίασε ντροπαλά κι απρόσμενα για τελευταία φορά στη ζωή της.
Θεέ μου! Είχε στα χέρια της ένα χαρτάκι. Μου διάβασε σε - ας πούμε - αγγλικά που μετά βίας κατάλαβα. Τα μάτια της φαινόταν θλιμμένα :
"I wuonten to tolk to yu. I wuont to tel yu that yu ar uan great boy and I fιl so laky I mιt yu." Δεν την άφησα να τελειώσει. Κόπηκαν τα πόδια μου. Δέκα λέξεις μαζεμένες στο χαρτάκι που ποιός ξέρει ποιόν αδαή Ισπανό αγγάρεψε να της γεμίσει - ίσως και να γελάσει μαζί της - και τρία δευτερόλεπτα ανάγνωσης για να παραδώσει ένα ολόκληρο μάθημα ζωής, χρησιμοποιώντας αντί για κιμωλία και μαυροπίνακα, δυο στραβοειπωμένες και μισοτελειωμένες αγγλικές κουβέντες. Έκανα κάτι σαν αμήχανο γέλιο κι έτρεξα. Βγήκα έξω από το hostel και περίμενα τους άλλους. Εκείνο το πρωί με είχα ξανασιχαθεί...
Ο Ιούνιος του 2008 - που έτσι κοφτερά καθώς ξεκίνησε και με έκανε να αρχίσω να θυμάμαι και να γράφω λίγο λίγο από το παρελθόν μου - μου έκλεισε πονηρά και με χαμόγελο το μάτι και με σκούντηξε με αγάπη με τον αγκώνα του θυμίζοντάς μου κάτι ακόμα και δίνοντάς μου έτσι ένα είδος άφεσης. Ότι από όλες εκείνες τις υπέροχες μέρες του Montpellier μου - με όλες εκείνες τις γυναίκες που θέλησα - θυμάμαι πια μοναχά ένα όνομα. Εκείνο της όμορφης μα και αφελούς Fatima Gutierez.
