6/8 πολύ αργά...
Summertime and the livin' is easy...
...τόσο αργά όσο χρειάζεται να δώσουν βαρύ ρυθμό στο αίμα να καθυστερήσει το μικρό του ταξίδι και να μοιράσει δίκαια παντού το ξωτικένιο ποτό που μου κύλησε στα χείλη η μάγισσα Morgana μου, να μοιραστεί σε κάθε φλέβα και πιο πολύ σ' αυτές στα χέρια που...που....κάτι θυμόμουν γι'αυτά τα χέρια...
Θα βάλω μια βρυσούλα στη μεγάλη αρτηρία του λαιμού μου
και θα πάω από το μικρό μαγαζάκι της Morgana's.
Πόσο πάει ένα πεθαίνωπουδεσεχωμετρο κι
ένας δενησουνποτεδικημουδεικτης;
Αφού ο χρόνος έσκασε με όλα του τα γκάζια
πάνω σ' ένα τοίχο που φαινόταν από μίλια μακριά
αλλά ο ποιητής πλοηγός μας είχε πιεί πολύ βότκα με γεύση έρωτα
και το στομάχι του γέμισε από μάνγκος με αφοσίωση και κάρυ
και κατέληξε έτσι να κοιμάται με βαρύ ροχαλητό
ακουμπώντας στον πρωραίο ιστό το ζαλισμένο κεφάλι του
ξεχνώντας να μας ειδοποιήσει.
Από το χτύπημα έσκασαν τα χείλη μου
κι άσπρισαν μερικές ακόμη τρίχες στα μαλλιά μου
ο τοίχος όμως εκεί...
η φωνή μου είπε:
...ξέρω πως καθώς θα συνέρχεσαι από το κώμα
θα ακούς μια θολή λατρεμένη μελωδία
που θα φαλτσάρει στ' αυτιά σου απ' τη ζαλάδα,
όμως όσο καθαρίζει,
θα καθαρίζει στο πρόσωπό σου κι ένα καινούριο χαμόγελο,
ψεύτικο στην αρχή,
μα θα παίρνει ψυχή,
όσο θα θυμάσαι ότι μας τριγυρίζει ακόμα η μουσική...
Summertime and the livin' is easy...
...τόσο αργά όσο χρειάζεται να δώσουν βαρύ ρυθμό στο αίμα να καθυστερήσει το μικρό του ταξίδι και να μοιράσει δίκαια παντού το ξωτικένιο ποτό που μου κύλησε στα χείλη η μάγισσα Morgana μου, να μοιραστεί σε κάθε φλέβα και πιο πολύ σ' αυτές στα χέρια που...που....κάτι θυμόμουν γι'αυτά τα χέρια...
Θα βάλω μια βρυσούλα στη μεγάλη αρτηρία του λαιμού μου
και θα πάω από το μικρό μαγαζάκι της Morgana's.
Πόσο πάει ένα πεθαίνωπουδεσεχωμετρο κι
ένας δενησουνποτεδικημουδεικτης;
Αφού ο χρόνος έσκασε με όλα του τα γκάζια
πάνω σ' ένα τοίχο που φαινόταν από μίλια μακριά
αλλά ο ποιητής πλοηγός μας είχε πιεί πολύ βότκα με γεύση έρωτα
και το στομάχι του γέμισε από μάνγκος με αφοσίωση και κάρυ
και κατέληξε έτσι να κοιμάται με βαρύ ροχαλητό
ακουμπώντας στον πρωραίο ιστό το ζαλισμένο κεφάλι του
ξεχνώντας να μας ειδοποιήσει.
Από το χτύπημα έσκασαν τα χείλη μου
κι άσπρισαν μερικές ακόμη τρίχες στα μαλλιά μου
ο τοίχος όμως εκεί...
η φωνή μου είπε:
...ξέρω πως καθώς θα συνέρχεσαι από το κώμα
θα ακούς μια θολή λατρεμένη μελωδία
που θα φαλτσάρει στ' αυτιά σου απ' τη ζαλάδα,
όμως όσο καθαρίζει,
θα καθαρίζει στο πρόσωπό σου κι ένα καινούριο χαμόγελο,
ψεύτικο στην αρχή,
μα θα παίρνει ψυχή,
όσο θα θυμάσαι ότι μας τριγυρίζει ακόμα η μουσική...
One of these mornin's you're gonna rise up singin'
Then you'll spread your wings, and you'll take to the sky
But 'till that mornin' there's a nothin' can harm you,
with Daddy and Mammy standin' by . . .
