tag:blogger.com,1999:blog-280545942024-03-13T04:13:03.407+02:00nahames nakanamokoΉταν Κάποτε Λαθρεπιβάτης σε Σκωτσέζικο Clipper...nahames nakanamokohttp://www.blogger.com/profile/16720571686741902222noreply@blogger.comBlogger99125tag:blogger.com,1999:blog-28054594.post-33781738017645588492011-03-28T13:59:00.007+03:002011-03-28T14:03:46.346+03:00Control Towers<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjCYPlfaJB1os6gR63qGWtetUbvUGq6hJqs4E6vPaBh8RZPfJYXkasWEOl_-wFr24ovoXGeNxcKNCRyKICXioM4TyNHoO8EFsLNuFCvs20OC9rIEbIoq4pX1m8MDxGQLdEUVQiFBw/s1600/ydragogeio.jpg" onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}"><img style="display:block; margin:0px auto 10px; text-align:center;cursor:pointer; cursor:hand;width: 400px; height: 266px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjCYPlfaJB1os6gR63qGWtetUbvUGq6hJqs4E6vPaBh8RZPfJYXkasWEOl_-wFr24ovoXGeNxcKNCRyKICXioM4TyNHoO8EFsLNuFCvs20OC9rIEbIoq4pX1m8MDxGQLdEUVQiFBw/s400/ydragogeio.jpg" border="0" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5589084275254257538" /></a><br /><div><br /></div><div><br /><div style="text-align: center;"><span class="Apple-style-span">Δεν είναι υδραγωγεία,</span></div><div style="text-align: center;"><span class="Apple-style-span">είναι πύργοι ελέγχου</span></div><div style="text-align: center;"><span class="Apple-style-span">κι έχει από έναν σε κάθε χωριό</span></div><div style="text-align: center;"><span class="Apple-style-span"><br /></span></div><div style="text-align: center;"><span class="Apple-style-span"><br /></span></div><div style="text-align: center;"><span class="Apple-style-span"><br /></span></div><div style="text-align: center;"><span class="Apple-style-span"><br /></span></div><div style="text-align: center;"><span class="Apple-style-span"><br /></span></div><div style="text-align: center;"><span class="Apple-style-span"><br /></span></div><div style="text-align: center;"><span class="Apple-style-span"><br /></span></div><div style="text-align: center;"><span class="Apple-style-span"><br /></span></div><div style="text-align: center;"><span class="Apple-style-span"><br /></span></div><div style="text-align: center;"><span class="Apple-style-span"><br /></span></div><div style="text-align: center;"><span class="Apple-style-span"><br /></span></div><div style="text-align: center;"><br /></div><div style="text-align: center;"><span class="Apple-style-span"><br /></span></div></div>nahames nakanamokohttp://www.blogger.com/profile/16720571686741902222noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-28054594.post-12735212481760380052010-09-28T15:19:00.005+03:002010-09-28T15:50:03.789+03:00Ο γραφειοκράτης κι ο τυπολάτρης αποφασίζουν για βγουν για έναν καφέ<a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgLwNUXthw2ZbAg4Yxj1lEQwfeZ5zOjHLpAJKWmquS2Zu8vpSLzO0VqKutmGUoYfV4eEiWXv_9pkptylk1DhpmopvAKRTT-70kQgzMIRzcV34qC4hMfD-WTi75d6KduwZ4hrP2BCQ/s1600/Bcracy.jpg"><img style="display:block; margin:0px auto 10px; text-align:center;cursor:pointer; cursor:hand;width: 400px; height: 326px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgLwNUXthw2ZbAg4Yxj1lEQwfeZ5zOjHLpAJKWmquS2Zu8vpSLzO0VqKutmGUoYfV4eEiWXv_9pkptylk1DhpmopvAKRTT-70kQgzMIRzcV34qC4hMfD-WTi75d6KduwZ4hrP2BCQ/s400/Bcracy.jpg" border="0" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5521938703122319906" /></a><div style="text-align: center;"><span class="Apple-style-span" style="font-size: small;"><span class="Apple-style-span">Art by Steve Berridge</span></span></div><div style="text-align: center;"><span class="Apple-style-span" style="font-size: medium;"><u><span class="Apple-style-span"><br /></span></u></span></div><span class="Apple-style-span" style="font-family: 'lucida grande', tahoma, verdana, arial, sans-serif; line-height: 16px; "><span class="Apple-style-span" style="font-size: medium;"><div><span class="Apple-style-span" style="font-family: 'lucida grande', tahoma, verdana, arial, sans-serif; line-height: 16px; "><span class="Apple-style-span" style="font-size: medium;"><span class="Apple-style-span"><br /></span></span></span></div><span class="Apple-style-span" style="font-size: small;">Ο γραφειοκράτης κι ο τυπολάτρης είχαν από πάντα μια αρκετά εγκάρδια σχέση, θα μπορούσε να τη χαρακτηρίσει κανείς και ως φιλική. Ωστόσο αρκετά αργότερα από τη γνωριμία τους αποφάσισαν να πιουν μαζί έναν καφέ σε ένα καφενείο της πόλης.<br /><br />Ήταν και οι δυο συνεπείς στο ραντεβού τους, ο ένας προσέφερε προτεραιότητα στον άλλον για να μπει στο καφενείο. Αφού κάθισαν με καθώς πρέπει στάση, ήρθε το γκαρσόνι να πάρει παραγγελία. Ο γραφειοκράτης αμέσως παρήγγειλε πρώτος και ακολούθησε ο τυπολάτρης. Αφού το γκαρσόνι απομακρύνθηκε προς την κουζίνα ο τυπολάτρης προχώρησε σε μια μικρή παρατήρηση που έμελε να είναι καθοριστική για την εξέλιξη της συνάντησης.<br />- Σύμφωνα με το τυπικό του σαβουάρ βιβρ θα έπρεπε να με ρωτήσετε αν θα ήθελα να παραγγείλω πρώτος. Ωστόσο δεν πειράζει και φυσικά δε θα σας θεωρήσω αγενή.<br />Κλονίστηκε παρόλα αυτά ο γραφειοκράτης. Οι τελευταίες λέξεις του τυπολάτρη παρά το ότι εξέφραζαν μια άρνηση στην ουσία υπονοούσαν ξεκάθαρα το αντίθετο. Κι έσπευσε να απαντήσει:<br />- Γνωρίζω πολύ καλά το σαβουάρ βιβρ αγαπητέ μου, όμως η αλφαβητική σειρά των ονομάτων μας καθορίζει πολύ καλά τη σειρά προτεραιότητας στις διάφορες δραστηριότητες.<br />- Δε θα διαφωνήσω με το τελευταίο κύριε γραφειοκράτη όμως το σωστό θα ήταν να μου απευθύνετε μια ερώτηση, έτσι για το τυπικό του θέματος. Η προτεραιότητα θα ήταν και πάλι δική σας αφού τόσο πολύ την επιθυμείτε.<br />- Δεν επιθυμώ καμιά προτεραιότητα κύριε τυπολάτρη, ελπίζω να το καταλαβαίνετε πολύ καλά, ακολουθώ τους κανόνες όπως ορίστηκαν και όπως πρέπει, κάτι που εσείς φαίνεται να αγνοείτε, απάντησε σε έντονο και σαφώς ενοχλημένο ύφος ο γραφειοκράτης.<br />- Ω μα τι λέτε, δεν αγνοώ κανέναν κανόνα, απλώς σε αντίθεση με εσάς τηρώ και τους τύπους.<br />- Σας παρακαλώ πολύ, πως τολμάτε να δηλώνετε ότι δεν τηρώ τους τύπους…<br /><br />Η αντιπαράθεση πολύ σύντομα άναψε, με τους δυο όρθιους πια, να ανταλλάσουν βαριές και χυδαίες βρισιές στον ενικό αριθμό φυσικά, εγκαταλείποντας τον αβρό κόσμο του σαβουάρ βιβρ. Το γκαρσόνι δεν πρόλαβε να σταματήσει το γραφειοκράτη από το να αδειάσει ένα ποτήρι με δροσερό νερό στο πρόσωπο του τυπολάτρη ο οποίος με τη σειρά του εκσφενδόνισε το πιατάκι με τα λουκούμια και γέμισε άχνη τον πρώην φίλο και νυν αντίπαλό του. Πιάστηκαν στα χέρια και άρχισαν να χτυπιούνται αλύπητα.<br /><br />Έξω απ’ το καφενείο περνούσε ένα μικρό κλιμάκιο αναρχικών. Μόλις αντιλήφθηκαν τι συμβαίνει, μπήκαν με βία στο καφενείο και με ρόπαλα και πέτρες επιτέθηκαν και στους δυο. Στο τέλος ο γραφειοκράτης κι ο τυπολάτρης βρίσκονταν νεκροί, ματωμένοι, βάναυσα χτυπημένοι στο πάτωμα του καφενείου. Οι αναρχικοί αποχώρησαν χωρίς να βοηθήσουν το γκαρσόνι να καθαρίσει το χάος που άφησε αυτό το κακό πρωινό συναπάντημα.<br />Τυχαία είχε βρεθεί κι ένας περαστικός καπιταλιστής απ’ έξω την ώρα του καβγά και τον πήραν κι αυτόν τα σκάγια. Όμως αυτός τη γλύτωσε – όπως πάντα – και μάλιστα εισέπραξε και ένα σημαντικό ποσό από την ασφαλιστική εταιρεία.</span></span></span>nahames nakanamokohttp://www.blogger.com/profile/16720571686741902222noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-28054594.post-47569479630969662822010-08-22T10:14:00.006+03:002011-04-11T16:44:39.626+03:0025Β<p><br /></p><p><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhoXpt38ceMmH_15brAu9xJ3LlOzotsnXMk-HB4VsPARrAcjnNVlQMaJMproyA33cwEwPGDzMe3hs8EOYMyEbPprwnRj9y9IZB7Ipn9q8nwA-bpUceGGc7s5tRAIDK6PkuDYAuq3Q/s1600/airplane.jpg" onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}"><img style="display:block; margin:0px auto 10px; text-align:center;cursor:pointer; cursor:hand;width: 400px; height: 276px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhoXpt38ceMmH_15brAu9xJ3LlOzotsnXMk-HB4VsPARrAcjnNVlQMaJMproyA33cwEwPGDzMe3hs8EOYMyEbPprwnRj9y9IZB7Ipn9q8nwA-bpUceGGc7s5tRAIDK6PkuDYAuq3Q/s400/airplane.jpg" border="0" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5508145281008951570" /></a><br /></p><p><span style="font-family:arial;">Πώς το 'φερε έτσι το πρόγραμμα της αεροπορικής εταιρίας και στην πτήση ανταπόκρισης μπήκα στο ίδιο ακριβώς αεροσκάφος που με έφερε στο Βενιζέλος; Λατρεύω αυτές τις μικρές λεπτομέρειες που τις προσέχουμε μόνο τα αδέρφια μου κι εγώ. Δυστυχώς η δεσποινίδα του check in της Θεσσαλονίκης με έστειλε και σ' αυτή την πτήση σε θέση χωρίς παράθυρο. 25Β. Τέλος πάντων, λίγη υπομονή και αν και αυτή τη φορά - όπως και στον ερχομό - υπάρξουν άδειες θέσεις στα πιο πίσω παράθυρα θα καβατζώσω μια. Θα περιμένω να επιβιβαστούν όλοι οι ταξιδιώτες και μόλις ακούσω την αναγγελία "Cabin doors - Cross checked" θα σηκωθώ κατευθείαν και θα πάω πίσω.</span></p><p><span style="font-family:arial;">Κουβαλάω στην πλάτη μου τη θήκη με τα πιατίνια, γύρω στα 12 κιλά και καμιά 25αριά ίντσες διάμετρο και δυσκολεύομαι κάπως να περάσω από το στενό διάδρομο χωρίς να κοπανήσω κανέναν καθισμένο επιβάτη. Φεύγουν σιγά σιγά τα νούμερα, γυρώ στο 18 σε πιάνει εκείνη η ελάχιστη περιέργεια, ποιός να κάθεται δίπλα σου, φτάνει το 21 το 22, έχω αρχίσει και βλέπω τη σειρά 25. Στο 25A είναι ένας μουσικός από την ορχήστρα που σε γενικές γραμμές δε θα επέλεγα τη συντροφιά του και στο 25C μια πολύ παράξενη κοπέλα. Έχει σκούρο μαύρο μαγισσένιο μαλλί, μάτια γαλάζια στην πιο ανοιχτή τους απόχρωση και ένα πρόσωπο με βλέμμα άγριο και ειρωνικό, με κατάλευκη επιδερμίδα και λεπτά χαρακτηριστικά σα να κατέβηκε από κάποιο κρυμμένο βασίλειο της Φινλανδίας, όπου επιτέλεσε μια βάναυση και κακιά μονάρχισσα, βασανίζοντας για χρόνια τους υπηκόους της για την προσωπική της διασκέδαση και μόνο. Βέβαια είχε και μερικά περιττά πάχη γύρω απ' την κοιλιά της που πρόδιδαν κακή διατροφή πράγμα που δεν ταιριάζει σε μια βασίλισσα, οπότε η παραπάνω εικασία πάει στο διάολο και μας μένει μια ρεαλιστική σχετικά υπόθεση ότι η κοπέλα έχει γεννηθεί κάπου στην πρώην Σοβιετική Ένωση και γενικώς δεν πρέπει να έχει περάσει καθόλου καλά στη ζωή της. </span></p><p><span style="font-family:arial;">Όμως και στην 25Β το κάθισμα δεν είναι άδειο να με περιμένει. Αντιθέτως μια μεγάλη καράφλα ξεχωρίζει, που συνεχίζεται προς τα κάτω - καθώς πλησιάζω και αποκαλύπτεται - από ένα παχύ γέρικο πρόσωπο, έναν χοιρινό λαιμό, μια κοιλιά δεξαμενή και ένα κοντό παντελονάκι που άφηνε να φαίνονται δυο χοντρά ζυμαρένια μπούτια, κάτασπρα, άτριχα, με κρεατοελιές και ψηλή άσπρη κάλτσα με δερμάτινο παπούτσι. Ο γέρος έχει σκύψει πάνω της και της μιλάει ασταμάτητα, αυτή δείχνει σα να ενοχλείται κάπως αλλά το ανέχεται. Δε μ' αρέσουν οι λιγδιάρηδες, οπότε θα το παίξω τυπολάτρης και θα ζητήσω αρχικά να καθίσω στη θέση μου, ξέρω πως στο τέλος θα του κάνω το χατήρι γιατί φαίνεται να ταξιδεύουν μαζί, αλλά γιατί να μην του ταράξω λίγο την πάρλα;<br /></span></p><p><span style="font-family:arial;">Πάω κοντά και του δείχνω την κάρτα μου.<br /></span></p><p><span style="font-family:arial;">- Με συγχωρείτε, κύριος...<br /></span></p><p><span style="font-family:arial;">- Αχ...! Σε παρακαλώ, γίνεται να καθίσεις στη θέση μου...; Να, να, πάρε την κάρτα μου, σε παρακαλώ πολύ!<br /></span></p><p><span style="font-family:arial;">Αγχώθηκε παραπάνω από όσο περίμενα. Πόσο με προκαλεί αυτή του η αντίδραση που προδίδει ιδιοκτησία στο κορίτσι να το συνεχίσω...να του πω φερ' ειπείν ότι "κοίταξε να δεις, το χω γρουσουζιά να αλλάζω θέση" και οτι "την τελευταία φορά που άλλαξα θέση κοντέψαμε να συντριβούμε πάνω από τις Άλπεις". Δεν το κάνω τελικά. Βαριέμαι. Παίρνω το χαρτάκι του που μου δείχνει 25D. Ακριβώς δίπλα τους αλλά αμέσως μετά το διάδρομο. Παρόλα αυτά μπορώ και τους ακούω, οπότε έχει ένα κάποιοι ενδιαφέρον όλο αυτό. Αγαπώ τις γρήγορες εξακριβώσεις σχετικά με τις ζωές αγνώστων στα ταξίδια και διακριτικά επικεντρώνω την προσοχή μου στα λόγια τους. Κυρίως στα λόγια του γέρου γιατί αυτός μιλούσε συνεχώς. Και έλεγε με ένα λόγο γλοιώδη, με μια προσπάθεια να φέρει τα πράματα εύκολα για αυτόν, να πείσει την κοπέλα να ηρεμήσει, να την κάνει να γλυκάνει λίγο το παγωμένο βλέμμα της που ακτινοβολούσε οργή και μίσος..:<br /></span></p><p><span style="font-family:arial;">- Θα σας βολέψω όλους, μη στεναχωριέσαι...κι εσένα και τον πατέρα σου, θα περάσετε πολύ καλά μαζί μου. Εγώ είμαι πολύ σημαντικός, τους ξέρω όλους στην Κρήτη, θα δεις, θα περάσουμε πολύ καλά πουλάκι μου. Έλα, κουράστηκες; Έλα γείρε λίγο την καρεκλίτσα σου να κοιμηθείς. Κάτσε να πατήσω το κουμπάκι να γείρει. Άστο άστο σε μένα, ξέρω εγώ, έχω ταξιδέψει πολύ, έλα καρδούλα μου ακούμπησε το κεφαλάκι σου.<br /></span></p><p><span style="font-family:arial;">- Μιλάς συνέχεια, με τσατίζεις, κλείσ' το στομα σου, του απάντησε αυτή με σπαστά ελληνικά στη λογοδιάρειά του.<br /></span></p><p><span style="font-family:arial;">- Καλά ψυχή μου, καλά...ήσυχα ήσυχα, όλα καλά, όλα καλά...<br /></span></p><p><span style="font-family:arial;">Πίσω μου καθόταν ένας άλλος γέρος, με σκαμμένο πρόσωπο και ανακατεμένο μαλλί, μαζί με ένα πιτσιρίκι όχι πάνω από εφτά χρονών. Ήταν ο πατέρας της, ο οποίος φαινόταν ότι δεν καταλάβαινε καθόλου ελληνικά και το παιδάκι πρέπει να ήταν δικό της.</span><span style="font-family:arial;"><br /></span></p><p><span style="font-family:arial;">- Όλιβερ..!! Πάρε και τη δικιά μου την καραμέλα, επέμενε δέκα φορές ο χοντρός φωνάζοντας γλυκά στο παιδί, δίνοντάς του την καραμέλα που μοιράζουν οι αεροσυνοδοί πριν την πτήση, σε μια ελεεινή προσπάθεια να γίνει συμπαθής στην κοπέλα.<br /></span></p><p><span style="font-family:arial;">Έγινε το cross check, βρήκα θέση στο παράθυρο, ακριβώς μια σειρά πίσω. Στην πτήση, τις φορές που δε χάζευα το Αιγαίο και τα νησιά το μάτι μου έπεφτε στον άθλιο της θέσης 25Β και στο κρεατένιο κεφάλι του που έγερνε συνεχώς προς τα δεξιά και όλο μιλούσε. Καμιά φορά εκείνη έχανε τον έλεγχο και ξεπερνούσε τα όριά της και το οργισμένο χέρι της </span><span style="font-family:arial;"></span><span style="font-family:arial;"> με το άγριο μανικιούρ, σηκωνόταν απότομα, ίσιο, τελείως τεντωμένο, σαν κεραυνός ικανός να σκίσει την άτρακτο του αεροπλάνου με τα νύχια του και τότε αυτός επέστρεφε υπάκουα για λίγο στο μαξιλάρι της θέσης του. Μετά έβρισκε μια ηλίθια αφορμή και της ξαναμιλούσε.<br /></span></p><p><span style="font-family:arial;"> Στο τέλος, στο αεροδρόμιο, στην παραλαβή των αποσκευών η κοπέλα τελείως αποκαμωμένη, σα να άρχιζε να συνέρχεται από ολική νάρκωση αλλά να βασανίζεται ακόμα από τρομερούς ιλίγγους κάθισε στα μεταλλικά καθίσματα της αίθουσας. Οι βαλίτσες άργησαν πολύ να έρθουν. Ο γέρος πήρε πρωτοβουλία, της έβγαλε τα σανδάλια και άρχισε να της τρίβει τις πατούσες με φούρια λες και προσπαθούσε να την επαναφέρει στη ζωή. Ήταν η πρώτη φορά που εκείνη έσκασε ένα χαμόγελο. Ούτε ευτυχίας βέβαια, ούτε χαράς. Ένα ελαφρύ σκληρό ειρωνικό χαμόγελο, για το γελοίο μέλλοντα σύντροφό της, που ξεφτιλίζεται μπροστά στους εκατό συνεπιβάτες της πτήσης, που πέφτει στα πόδια της για το τίποτα, που εκείνη ξέρει ότι αν θελήσει μπορεί να τον κάνει να φορέσει στολή μπαλαρίνας και να χορέψει μόνος στην κεντρική πλατεία του χωριού του.<br /></span></p><p><span style="font-family:arial;">Πέρασα πίσω από το γέρο σε απόσταση αναπνοής. Εκείνος σκυμμένος πιστά στο καθήκον του έτριβε δυνατά. Προσπάθησα να πάρω το πιο αηδιασμένο βλέμμα μου. Προσπάθησα αρκετά και κάτι κατάφερα. Γύρισα και της το χάρισα απλόχερα. Έναν εκφραστικό εμετό όλο για χάρη της. Κι ευχήθηκα στο γέρο να ζήσει άλλα σαράντα χρόνια. Να ζήσει με τις αισθήσεις του σε πλήρη λειτουργία. Να την κουράσει, να την εξουθενώσει με τις άσκοπες φλυαρίες του. Τα βράδια να την υποχρεώνει να ανοίγει τα ρώσσικά της πόδια και δέχεται μέσα της το γέρικο μαραμένο όργανό του και την κάτασπρη κοιλιά του να τρίβεται στη δική της. Να την υποχρεώνει να καταπίνει τις ελάχιστες σταγόνες απ' το πεθαμένο σπέρμα του και ύστερα να της ζητάει ολονυχτίες με αγκαλιές και τρυφερότητες. Της ευχήθηκα έτσι να υποφέρει. Να μη βρει ποτέ το κουράγιο να τον δολοφονήσει. Κι όταν ο γέρος πεθάνει ήσυχος και ευτυχής από βαθιά καλοζωισμένα γεράματα να της αφήσει όλη του την περιουσία. Κι αυτή να είναι εξηνταπεντάρα και να 'χει χαθεί όλη της η ζωή μέσα στην αγκαλιά του, μέσα στα σάλια του και στη βρώμα του ιδρώτα του. Της ευχήθηκα με όλη μου την καρδιά.<br /></span></p><p><span style="font-family:arial;"><br /></span></p><p><span style="font-family:arial;">Κι ήταν αυτό το πρώτο ταξίδι της ζωής μου που ξεκίνησε με ευχές.<br /></span></p>nahames nakanamokohttp://www.blogger.com/profile/16720571686741902222noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-28054594.post-10462871606161066912010-07-06T23:32:00.003+03:002010-07-06T23:36:00.535+03:00Miraflores Locks<object width="480" height="385"><param name="movie" value="http://www.youtube.com/v/-vi19z4LEi0&hl=el_GR&fs=1?color1=0x5d1719&color2=0xcd311b"><param name="allowFullScreen" value="true"><param name="allowscriptaccess" value="always"><embed src="http://www.youtube.com/v/-vi19z4LEi0&hl=el_GR&fs=1?color1=0x5d1719&color2=0xcd311b" type="application/x-shockwave-flash" allowscriptaccess="always" allowfullscreen="true" width="480" height="385"></embed></object><br /><br /><div><br /></div><div><br /><span class="Apple-style-span" style="line-height: 14px; "><span class="Apple-style-span" style="font-family:arial;"><span class="Apple-style-span" style="color:#FFFFFF;"><span class="Apple-style-span" style="font-size:small;">Να ‘μασταν ένα ξημέρωμα στο στενό της Μιραφλόρες<br />Άγνωστοι επιβάτες καπνιστές<br />Στεκούμενοι ήσυχα σ’ ενός καραβιού τη μύτη<br />Ήσυχα σαν να 'ταν αυτό το φοβερό θέαμα σύνηθες</span></span></span></span></div><div><span class="Apple-style-span" style="line-height: 14px; "><span class="Apple-style-span" style="font-family:arial;"><span class="Apple-style-span" style="color:#FFFFFF;"><span class="Apple-style-span" style="font-size:small;"><br /></span></span></span></span></div><div><span class="Apple-style-span" style="line-height: 14px; "><span class="Apple-style-span" style="font-family:arial;"><span class="Apple-style-span" style="color:#FFFFFF;"><span class="Apple-style-span" style="font-size:small;"><br /></span></span></span></span></div><div><span class="Apple-style-span" style="line-height: 14px; "><span class="Apple-style-span" style="font-family:arial;"><span class="Apple-style-span" style="color:#FFFFFF;"><span class="Apple-style-span" style="font-size:small;"><br /></span></span></span></span></div>nahames nakanamokohttp://www.blogger.com/profile/16720571686741902222noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-28054594.post-58783017964356329842010-03-29T02:54:00.009+03:002010-04-09T03:07:18.261+03:00SXF 2010<a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgTbNbSxfj-VKmJC3RRvf1dxBtEtNwE3k-qm7FXyQIBpwveTAKAMY5D0Qbhq_vV_z30a-D0AdHbJSym0gzGkveNO1As6dqbmqadF-OEFPugp54dzZsTx56xJEPAAKqOd4tfTNoaTQ/s1600/fernsehturm.jpg"><img style="display: block; margin: 0px auto 10px; text-align: center; cursor: pointer; width: 295px; height: 400px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgTbNbSxfj-VKmJC3RRvf1dxBtEtNwE3k-qm7FXyQIBpwveTAKAMY5D0Qbhq_vV_z30a-D0AdHbJSym0gzGkveNO1As6dqbmqadF-OEFPugp54dzZsTx56xJEPAAKqOd4tfTNoaTQ/s400/fernsehturm.jpg" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5453840200808548066" border="0" /></a>
<br /><meta equiv="Content-Type" content="text/html; charset=utf-8"><meta name="ProgId" content="Word.Document"><meta name="Generator" content="Microsoft Word 11"><meta name="Originator" content="Microsoft Word 11"><link rel="File-List" href="file:///C:%5CUsers%5CGeorge%5CAppData%5CLocal%5CTemp%5Cmsohtml1%5C01%5Cclip_filelist.xml"><!--[if gte mso 9]><xml> <w:worddocument> <w:view>Normal</w:View> <w:zoom>0</w:Zoom> <w:punctuationkerning/> <w:validateagainstschemas/> <w:saveifxmlinvalid>false</w:SaveIfXMLInvalid> <w:ignoremixedcontent>false</w:IgnoreMixedContent> <w:alwaysshowplaceholdertext>false</w:AlwaysShowPlaceholderText> <w:compatibility> <w:breakwrappedtables/> <w:snaptogridincell/> <w:wraptextwithpunct/> <w:useasianbreakrules/> <w:dontgrowautofit/> </w:Compatibility> <w:browserlevel>MicrosoftInternetExplorer4</w:BrowserLevel> </w:WordDocument> </xml><![endif]--><!--[if gte mso 9]><xml> <w:latentstyles deflockedstate="false" latentstylecount="156"> </w:LatentStyles> </xml><![endif]--><style> <!-- /* Style Definitions */ p.MsoNormal, li.MsoNormal, div.MsoNormal {mso-style-parent:""; margin:0cm; margin-bottom:.0001pt; mso-pagination:none; mso-hyphenate:none; font-size:12.0pt; font-family:"Times New Roman"; mso-fareast-font-family:Arial; mso-font-kerning:.5pt; mso-fareast-language:#00FF;} @page Section1 {size:595.25pt 841.85pt; margin:2.0cm 2.0cm 2.0cm 2.0cm; mso-header-margin:36.0pt; mso-footer-margin:36.0pt; mso-paper-source:0;} div.Section1 {page:Section1; mso-footnote-position:beneath-text;} --> </style><!--[if gte mso 10]> <style> /* Style Definitions */ table.MsoNormalTable {mso-style-name:"Κανονικός πίνακας"; mso-tstyle-rowband-size:0; mso-tstyle-colband-size:0; mso-style-noshow:yes; mso-style-parent:""; mso-padding-alt:0cm 5.4pt 0cm 5.4pt; mso-para-margin:0cm; mso-para-margin-bottom:.0001pt; mso-pagination:widow-orphan; font-size:10.0pt; font-family:"Times New Roman"; mso-ansi-language:#0400; mso-fareast-language:#0400; mso-bidi-language:#0400;} </style> <![endif]--> <p class="MsoNormal"><meta equiv="Content-Type" content="text/html; charset=utf-8"><meta name="ProgId" content="Word.Document"><meta name="Generator" content="Microsoft Word 11"><meta name="Originator" content="Microsoft Word 11"><link rel="File-List" href="file:///C:%5CUsers%5CGeorge%5CAppData%5CLocal%5CTemp%5Cmsohtml1%5C01%5Cclip_filelist.xml"><!--[if gte mso 9]><xml> <w:worddocument> <w:view>Normal</w:View> <w:zoom>0</w:Zoom> <w:punctuationkerning/> <w:validateagainstschemas/> <w:saveifxmlinvalid>false</w:SaveIfXMLInvalid> <w:ignoremixedcontent>false</w:IgnoreMixedContent> <w:alwaysshowplaceholdertext>false</w:AlwaysShowPlaceholderText> <w:compatibility> <w:breakwrappedtables/> <w:snaptogridincell/> <w:wraptextwithpunct/> <w:useasianbreakrules/> <w:dontgrowautofit/> </w:Compatibility> <w:browserlevel>MicrosoftInternetExplorer4</w:BrowserLevel> </w:WordDocument> </xml><![endif]--><!--[if gte mso 9]><xml> <w:latentstyles deflockedstate="false" latentstylecount="156"> </w:LatentStyles> </xml><![endif]--><style> <!-- /* Style Definitions */ p.MsoNormal, li.MsoNormal, div.MsoNormal {mso-style-parent:""; margin:0cm; margin-bottom:.0001pt; mso-pagination:none; mso-hyphenate:none; font-size:12.0pt; font-family:"Times New Roman"; mso-fareast-font-family:Arial; mso-font-kerning:.5pt; mso-fareast-language:#00FF;} @page Section1 {size:612.0pt 792.0pt; margin:72.0pt 90.0pt 72.0pt 90.0pt; mso-header-margin:36.0pt; mso-footer-margin:36.0pt; mso-paper-source:0;} div.Section1 {page:Section1;} --> </style><!--[if gte mso 10]> <style> /* Style Definitions */ table.MsoNormalTable {mso-style-name:"Κανονικός πίνακας"; mso-tstyle-rowband-size:0; mso-tstyle-colband-size:0; mso-style-noshow:yes; mso-style-parent:""; mso-padding-alt:0cm 5.4pt 0cm 5.4pt; mso-para-margin:0cm; mso-para-margin-bottom:.0001pt; mso-pagination:widow-orphan; font-size:10.0pt; font-family:"Times New Roman"; mso-ansi-language:#0400; mso-fareast-language:#0400; mso-bidi-language:#0400;} </style> <![endif]--> </p><p class="MsoNormal"><span style="font-size:85%;"><i>Η γιαγιά η Μαριγώ ζήτησε απ' τους φύλακες του νοσοκομείου να την αφήσουν να πάρει ένα παλιό κρεβάτι που προοριζόταν για παλιοσίδερα. Εκείνοι της το έδωσαν Όμως ήταν βαρύ κι αυτή τόσο πολύ γριά, καμπουριασμένη κι αδύνατη απ' την πείνα που δε θα μπορούσε με τίποτα να το μεταφέρει. Πιο 'κει βρήκε ένα στρατιώτη. Τον χτύπησε ελαφρία στην πλάτη με το δαχτυλάκι της. Του έδωσε με νοήματα να καταλάβει. Του έδειξε και το σπίτι, λίγο πιο πέρα απ' το προξενείο. Σε μισή ώρα ο στρατιώτης μπήκε μέσα στην αυλή με το κρεβάτι στον ώμο. Τα παιδιά που έπαιζαν χάμω πάγωσαν. Είχαν δει πολλούς όμοιους μ’ αυτόν να σκοτώνουν στο δρόμο για πλάκα. Η είσοδος ενός κατακτητή στην αυλή δεν υπήρχε περίπτωση να είναι για καλό. Η Κατίνα τρομοκρατημένη – προσπαθώντας με κόπο να το κρύψει – του έδειξε πού να το ακουμπήσει. Εκείνος το άφησε απαλά, χαμογέλασε, έκλεισε το μάτι στα πιτσιρίκια κι εξαφανίστηκε...
<br /></i></span></p><p class="MsoNormal"><span style="font-size:85%;">
<br /></span><span style="font-size:85%;"><i><o:p></o:p></i></span></p> <p class="MsoNormal"><span style="font-size:85%;"><o:p> </o:p></span></p> <p class="MsoNormal"><span style="font-size:85%;">Περπατάμε αργά. Σε λίγα λεπτά θα απαγορευτεί η κυκλοφορία. Εκείνη τη στιγμή εμείς θα είμαστε ακόμα στο δρόμο. Θα κινηθούμε κρυφά, απ' τα σκοτεινά δρομάκια, απ' τις απόμερες διαδρομές της πόλης. Περνούν από μακριά κατευθυνόμενα προς τις θέσεις ενάρξεως υπηρεσίας, τα πρώτα περίπολα της περιοχής για απόψε. Αν μας πιάσουν έξω το πιθανότερο είναι να ξημερώσουμε με εξονυχιστική ανάκριση και σίγουρα μια μεγάλη ταλαιπωρία με αυτεπάγγελτη δίωξη για καταπάτηση τον κανονισμών και δικαστήριο που για να πετύχεις αθώωση υφίστασαι τέτοια ταλαιπωρία και γραφειοκρατία, που θα προτιμούσες να περάσεις κανένα μήνα στις φυλακές για τις ελαφριές περιπτώσεις. Βέβαια σημειώνεσαι μετά από αυτό και δεν είναι καθόλου σοφό να ζεις σημειωμένος μέσα σε ένα τέτοιο καθεστώς.</span></p> <p class="MsoNormal"><span style="font-size:85%;"><o:p> </o:p></span></p> <p class="MsoNormal"><span style="font-size:85%;">Φτάνουμε στο σπίτι χωρίς πρόβλημα. Δε μας έχει δει κανείς για ακόμη μια φορά. Δεν ξέρω για πόσο ακόμα θα είμαστε τόσο τυχεροί μ' αυτή τη συνήθεια που έχουμε να χανόμαστε στα σκοτεινά μέρη της πόλης. Γδυνόμαστε γρήγορα στο σκοτάδι. Μπορεί να έχει βομβαρδισμούς απόψε. Όμως απόψε εμείς γαμιόμαστε άγρια σε ένα δωμάτιο που θα μπορούσε άνετα να παρακολουθείται από τις υπηρεσίες ασφαλείας. </span></p> <p class="MsoNormal"><span style="font-size:85%;"><o:p> </o:p></span></p> <p class="MsoNormal"><span style="font-size:85%;">Το υπόλοιπο της νύχτας κύλησε ήσυχα.</span></p> <p class="MsoNormal"><span style="font-size:85%;"><o:p> </o:p></span></p> <p class="MsoNormal"><span style="font-size:85%;">Τα πρωινά περπατάμε πολύ. Αυτό κάνουμε, μόνο περπατάμε. Μπορεί να μπλέξεις πολύ άσχημα αν διαπιστωθεί ότι δεν κάνεις τίποτα που να προσφέρει στη χώρα. Μας προδίδει το ύφος μας, αλλά πάντα περπατάμε. Μαθαίνουμε να ζούμε με εκείνο το τεχνητό σύνορο της πόλης. Να το αγνοούμε. Να ακούμε χωρίς συναισθήματα τον υπόγειο σιδηρόδρομο να διασχίζει την πόλη αργά χωρίς να σταματάει στους σταθμούς φαντάσματα. Να βλέπουμε τις βάρδιες να αλλάζουν σε κάθε πιθανή είσοδο των παλιών σταθμών.</span></p> <p class="MsoNormal"><span style="font-size:85%;"><o:p> </o:p></span></p> <p class="MsoNormal"><span style="font-size:85%;">Στις δώδεκα κάθε μεσημέρι από τα μεγάφωνα ο «σημαιοφόρος πασών των συμβαδιστών» εκφωνεί από τον τηλεοπτικό πύργο την ημερήσια διάταξη της χώρας. Η λέξη «αρχηγός» είναι απαγορευμένη όταν αναφέρεσαι σε εκείνον. Προσπαθεί να διατηρήσει ένα ταπεινό προφίλ. Συνήθως απαγγέλει προπαγανδιστικές φανφάρες και κάποιες τάχα πολύ αισιόδοξες μικροειδήσεις για την κρατική παραγωγή, για την ανάπτυξη και την καλοζωία που σύντομα μας περιμένει. Πάντα πίστευα ότι οποιοδήποτε πολιτικό σύστημα έχει ανάγκη την έντονη προπαγάνδα και τον απόλυτο έλεγχο του τύπου και του λαού είναι προορισμένο να αποτύχει αργά ή γρήγορα. Φυσικά αυτές οι λέξεις δεν ηχήθηκαν ποτέ από εμένα. Έμειναν από φόβο στο μέρος του νοερού εκεί όπου φυλακίζονται πάντα οι μεγαλύτερές μας αλήθειες.</span></p> <p class="MsoNormal"><span style="font-size:85%;"><o:p> </o:p></span></p> <p class="MsoNormal"><span style="font-size:85%;">Πήγαμε στον παλιό ζωολογικό κήπο. Δεν ξέρω ποια ανάγκη μας οδήγησε εκεί. Ίσως για να νοιώθαμε πιο κοντά στη φύση μήπως κάτι μας φανεί διαφορετικό. Ο κήπος δεν ήταν στην ίδια κατάσταση όπως πριν χρόνια που επισκέπτονταν τη χώρα τουρίστες από παντού. Τον κρατούσαν υποτίθεται για τη διασκέδαση των «συμβαδιστών» αλλά εγώ πίστευα πάντα ότι γινόταν περισσότερο από εγωισμό και κόντρα στα αντίπαλα κράτη, μια απέλπιδα προσπάθεια επίδειξης των αγαθών που μπορεί να επιτύχει το έθνος. Ο φύλακας μας κοίταξε παράξενα όταν κόψαμε εισιτήριο. Είχε μέρες να δει κόσμο. Τα ζώα ήταν πεινασμένα και ασθενικά, πολλά κλουβιά άδεια και βρώμικα. Κάποιοι στάβλοι είχαν δεχτεί μερικές βόμβες των δυνάμεων των συμμάχων πριν από κάτι μήνες – το είχα διαβάσει στην εφημερίδα – που δεν επιδιορθώθηκαν ακόμα. Προφανώς το μέρος δεν επιθεωρείται και τόσο συχνά από τις αρμόδιες υπηρεσίες.</span></p> <p class="MsoNormal"><span style="font-size:85%;"><o:p> </o:p></span></p> <p class="MsoNormal"><span style="font-size:85%;">Σταθερά, κάθε μεσημέρι ξαναβρισκόμαστε γυμνοί στο κρεβάτι μας. Αφήνουμε τις κουρτίνες ανοιχτές να μπαίνει το φως καθώς ανακλάται πάνω στο φρέσκο χιόνι που έπεσε στις οροφές την προηγούμενη νύχτα. Αδιαφορούμε για το αν μας κοιτούν οι κάτοικοι των απέναντι κτιρίων. Δεν είμαστε οι μόνοι που με το σώμα μας ακάλυπτο πάμε πεισματικά αντίθετα στη μανία του καθεστώτος με την ομοιομορφία. Και η λέξη καθεστώς απαγορεύεται. Την αντικατέστησε πριν χρόνια ο όρος «αδελφότητα».</span><span style="font-size:85%;"> </span><span style="font-size:85%;">Όπως και η λέξη «απαγορεύω». Αντί για αυτό χρησιμοποιείται το «προτείνεται». <i style="">Προτείνεται από το συμβούλιο των προστατών των συμβαδιστών να μην κυκλοφορεί κανείς αδερφός μας συμβαδιστής στους δρόμους μετά την 11μιση βραδυνή.<o:p></o:p></i></span></p> <p class="MsoNormal"><span style="font-size:85%;"><o:p> </o:p></span></p> <p class="MsoNormal"><span style="font-size:85%;">Συχνά το κάνουμε κολλημένοι στο τζάμι του παραθύρου. Δεν έχει «προταθεί» ακόμα η μη σεξουαλική συνεύρεση στα παράθυρα. Δεν το έχουν σκεφτεί οι σοφοί της αδελφότητας.</span></p> <p class="MsoNormal"><span style="font-size:85%;"><o:p> </o:p></span></p> <p class="MsoNormal"><span style="font-size:85%;">Όταν σκοτεινιάσει περπατάμε και πάλι. Είναι η αγαπημένη μας επικίνδυνη συνήθεια. Έχουμε πιει από εκείνο το φτηνό κρασί που φτιάχνουν στους κρατικούς αμπελώνες. Είναι ένα από τα λίγα καλά πράγματα που μπορείς να βρεις εδώ.</span></p> <p class="MsoNormal"><span style="font-size:85%;"><o:p> </o:p></span></p> <p class="MsoNormal"><span style="font-size:85%;">Εκείνη καπνίζει ασταμάτητα. Την έχω δίπλα μου κι οι γυναίκες της κεντρικής οδού που ψαρεύουν μοναχικά αρσενικά δεν τολμούν να προσπαθήσουν καν να με αποπλανήσουν. Η μεθυσμένη αναπνοή της, η σιγουριά με την οποία περπατάει δίπλα μου και η παράξενη, αμήχανη γοητεία της, τις τρομάζει όπως ένας ιεροεξεταστής τις μάγισσες. Ξανά η διακοπή της κυκλοφορίας μας βρίσκει με τα βήματά μας να πατάνε πάνω στο μαύρο χιόνι, το βρώμικο χιόνι της πόλης, παιδί ενός πεισματάρη και βαρύ χειμώνα. Ο θόρυβος που κάνουν οι σόλες μας </span><span style="font-size:85%;"> </span><span style="font-size:85%;">καθώς το συνθλίβουν μπορεί να ακουστεί εύκολα μέσα στην απέραντη ερημιά του αστικού κέντρου. Ακόμη μια φορά δε μας ακούει κανείς. Ξέρουμε ότι με βάση τις πιθανότητες είναι καθαρά θέμα χρόνου να εντοπιστούμε κάποια στιγμή από τους «προστάτες της φυλής» που οργώνουν όλη νύχτα κάθε γειτονιά και να μπλέξουμε. Καμιά φορά, σαν έχουμε επιστρέψει, στεκόμαστε στο παράθυρο, με σβηστό το φως και τους παρακολουθούμε να συζητούν μέσα στις στολές του και στα σκοτάδια. Καμιά φορά μου φαίνεται πως θα συνεχίσουμε να τους βλέπουμε ακόμα κι όταν αυτός ο παράξενος πόλεμος τελειώσει.</span></p> <p class="MsoNormal"><span style="font-size:85%;"><o:p> </o:p></span></p> <p class="MsoNormal"><span style="font-size:85%;">Μερικές νύχτες δεν κοιμόμαστε καθόλου। Το πρωί μας τυφλώνει ο πρώτος ήλιος και κάποια πρόσκαιρη αισιοδοξία
<br /></span></p> <p class="MsoNormal"><span style="font-size:85%;"><o:p> </o:p></span></p> <p class="MsoNormal"><span style="font-size:85%;">Ντυνόμαστε αργά και συνεχίζουμε να περπατάμε…</span></p><span style="font-size:85%;"><span style="font-size:100%;">
<br />
<br /></span>
<br /><object height="344" width="425"><param name="movie" value="http://www.youtube.com/v/0fGCzw7zUL4&hl=en_US&fs=1&"><param name="allowFullScreen" value="true"><param name="allowscriptaccess" value="always"><embed src="http://www.youtube.com/v/0fGCzw7zUL4&hl=en_US&fs=1&" type="application/x-shockwave-flash" allowscriptaccess="always" allowfullscreen="true" height="344" width="425"></embed></object></span> nahames nakanamokohttp://www.blogger.com/profile/16720571686741902222noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-28054594.post-31796955997297313382009-10-13T21:17:00.010+03:002009-10-14T08:47:14.275+03:00+357 smokes<object width="425" height="344"><param name="movie" value="http://www.youtube.com/v/494qhyXz6EY&hl=en&fs=1&rel=0"></param><param name="allowFullScreen" value="true"></param><param name="allowscriptaccess" value="always"></param><embed src="http://www.youtube.com/v/494qhyXz6EY&hl=en&fs=1&rel=0" type="application/x-shockwave-flash" allowscriptaccess="always" allowfullscreen="true" width="425" height="344"></embed></object>
<br />
<br />
<br /><meta equiv="CONTENT-TYPE" content="text/html; charset=utf-8"><title></title><meta name="GENERATOR" content="OpenOffice.org 2.3 (Win32)"><style type="text/css"> <!-- @page { size: 21cm 29.7cm; margin: 2cm } P { margin-bottom: 0.21cm } --> </style> <p style="margin-bottom: 0cm; font-family: times new roman;">Καλησπέρα από την ηπειρωτική Ευρώπη. Από το βράδυ, επιτέλους, ο καιρός χαλάει. Πώς διάολο γίνεται να συναντιούνται αντιθέσεις στο μυαλό μου τέτοια ώρα; Μια εσύ, με το νεοσυστηθέν γυμνό σου σώμα μέσα στο γάμησέ τα άνω κάτω σκοτεινό σαλόνι και μια, λόγω οίκτου μάλλον, εκείνη η καλοσυνάτη μεσόκοπη κυρία που περιμένει με αγωνία πότε θα έχω τον κήπο της έτοιμο να γεμίσει την άδεια ζωή της. Πέρνα μου λίγο απ' τον καπνό σου στο στόμα. Να βήξω φλώρικα και ύστερα θα αποφασίσω να μείνω σε σένα. Ασ' την αυτήν την καημένη. Περίμενε τόσα χρόνια. Ας κάνει λίγη ακόμα υπομονή. Είναι ξημέρωμα Κυριακής κι εγώ δεν είμαι καν τριάντα. Δε γαμιούνται οι αποχαιρετισμοί. Άκου δω τι ωραία που θα το στήσουμε. Στις δέκα και μισή το πρωί θα πούμε άνετο “γεια” λες και δε θα ξαναπετάξουν από απόψε αεροπλάνα λόγω μόνιμης κακοκαιρίας.</p> <p style="margin-bottom: 0cm; font-family: times new roman;">Προχτές, πριν τα μεσάνυχτα, ούτε που φανταζόμασταν τις εκατέρωθεν του ενδιάμεσου κόσμου υπάρξεις μας.</p> <p style="margin-bottom: 0cm; font-family: times new roman;">Ωστόσο, μ΄ αγαπάς; Εγώ ναι. </p> <p style="margin-bottom: 0cm; font-family: times new roman;">
<br /></p> <p style="margin-bottom: 0cm; font-family: times new roman;">Γεια...</p><p style="margin-bottom: 0cm; font-family: times new roman;">
<br /></p><p style="margin-bottom: 0cm; font-family: times new roman;">
<br /></p><p style="margin-bottom: 0cm; font-family: times new roman;">
<br /></p><p style="margin-bottom: 0cm; font-family: times new roman;">
<br /></p><p style="margin-bottom: 0cm; font-family: times new roman;">
<br /></p> nahames nakanamokohttp://www.blogger.com/profile/16720571686741902222noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-28054594.post-54929733530511230842009-08-31T19:28:00.004+03:002009-09-04T10:01:45.728+03:00Perama Canal - 03/08/09 14:27:35<object width="425" height="344"><param name="movie" value="http://www.youtube.com/v/2Ssc5sl2dVs&hl=en&fs=1&"><param name="allowFullScreen" value="true"><param name="allowscriptaccess" value="always"><embed src="http://www.youtube.com/v/2Ssc5sl2dVs&hl=en&fs=1&" type="application/x-shockwave-flash" allowscriptaccess="always" allowfullscreen="true" width="425" height="344"></embed></object><br /><br />Ο πόθος που νιώθει για το σώμα της είναι σαν παλιό εργατικό τραγούδι. Μελωδικός, μελαγχολικός, καμιά φορά δυναμικός και απαιτητικός και ανήσυχος, μα σίγουρα πάντα βέβαιος για το ανεκπλήρωτο. Μισεί το πώς αυτή προσποιείται ότι αποδέχεται πρωί πρωί την αναπάντεχη επίσκεψή του στο κρεβάτι της. Εξοργίζεται με τον τρόπο που διεκδικεί τα θέλω της. Προσπαθεί να θυμηθεί τι δουλειά εχουν οι δυο τους στο Πέραμα. Είναι τελείως αλλόκοτο να βρίσκονται αυτός κι αυτή στο Πέραμα. Τα πράγματα δεν υπήρξαν ποτέ συμβατικά μεταξύ τους. Αυτό σαφέστατα το αποδεικνύει η συγκυριακή παρουσία τους σε ένα τέτοιο τόπο κι όχι οι αιώνες που έζησαν μαζί. Τώρα εδώ μπροστά τους έχει καράβια, τάνκερ, μικρά ναυπηγεία και προλεταριακά τυροπιτάδικα. Τα νερά είναι παμβρώμικα και τα σούπερ μάρκετ "Σκλαβενίτης". Αν υπήρχε ο έρωτας εκεί μαζί τους θα ήταν απίστευτο όσο απίστευτη θα ήταν η ύπαρξη ενός κυκλάμινου του καλοκαιριού με άρωμα αχινού. Τέλος πάντων, ήταν μεσημέρι καυτό και πέταξαν κάτι απ' τον καθένα σε μια άδεια δεξαμενή. Απομακρύνθηκαν χωρίς πολλά λόγια ξέροντας πως είναι θέμα ημερών μερικοί τόνοι πετρελαίου να σκεπάσουν τα πεταμένα τους. Μετά εκείνος ταξίδεψε με μεγάλη ταχύτητα και εικονική - προσωρινή αίσθηση ελευθερίας, κατευθυνόμενος νότια. Για εκείνη εξακολουθούμε να μην έχουμε επαρκή πληροφόρηση.nahames nakanamokohttp://www.blogger.com/profile/16720571686741902222noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-28054594.post-58146505723203798222009-06-28T00:50:00.011+03:002009-07-12T18:16:17.126+03:00Carthage bulls<a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEieiVkmqS9sQPsnRGvaSLV69xflHpUHYP6pwLPcvWp6XXGK1HKAF-aNVGvoy3NVB4uyhP1F0yH3oaYcIvb7hUJZOqqsojui8HvhgqOhTm8sO2OD7HzlLkQr9-pbEskAqdfz58GNWg/s1600-h/oilpaint2.jpg"><img style="margin: 0px auto 10px; display: block; text-align: center; cursor: pointer; width: 371px; height: 285px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEieiVkmqS9sQPsnRGvaSLV69xflHpUHYP6pwLPcvWp6XXGK1HKAF-aNVGvoy3NVB4uyhP1F0yH3oaYcIvb7hUJZOqqsojui8HvhgqOhTm8sO2OD7HzlLkQr9-pbEskAqdfz58GNWg/s400/oilpaint2.jpg" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5357589064130256770" border="0" /></a><br /><div style="text-align: center;"><div style="text-align: justify;"><span style="font-family:times new roman;"></span><br /></div><div style="text-align: center;"><span style="font-family:times new roman;">Θα μείνω κρυμμένος όσο χρειαστεί πάνω στο μοναδικό δέντρο της Καρχηδόνας. Αυτού που τους καρπούς του γεύεται συχνά αυτός που αποκαλούν προφήτη. Σήμερα όμως τα φύλλα του και τα κλαδιά του θα είναι δικοί μου σύμμαχοι. </span><br /><span style="font-family:times new roman;">Έξω απ' το σπίτι του χιλιάδες, πηγμένοι για μέρες, να ικετεύουν την έξοδό του στο μεγάλο μπαλκόνι της αυλής του. Θα είμαι ήσυχος, το όπλο θα 'ναι σα να γεννήθηκε μαζί μου μέσα από τη μάνα μου, ένα φυσικό κομμάτι του σώματός μου. Καλολαδωμένο, ευθυγραμμισμένο και σιωπηλό με διόπτρα για αετίσιο μάτι. Θα πετύχει.<br /></span><br /><span style="font-family:times new roman;">Δε μισώ το Ζαρτόστ. Είναι ένας δύστυχος γεροξεκούτης, που νομίζει ότι βλέπει οράματα και οι ακαταλαβίστικες φράσεις του μαγεύουν το ηλίθιο πλήθος. Σήμερα, με τον ήλιο στα μισά του ουρανού, θα τους γλυτώσω από τις ψευδαισθήσεις. Θα είναι πόνος άλλα θα είναι για καλό. Μια σφαίρα μόνο θα χρειαστεί να κόψει στα δυο το κρανίο του προφήτη. Μια σφαίρα αθόρυβη, μικρούλα, στριφογυριστή θα αστράψει στον αέρα και ξαφνικά θα εκραγεί το κεφάλι του σε κομματάκια τρελού μυαλού, μικρά μικρά κόκκαλακια και συντριβάνια κατακόκκινο αίμα. Δε με τρομάζει το αίμα. η ζωή μου ήταν γεμάτη από αυτό. Ο λαός θα ουρλιάζει και θα τραβάει τα μαλλιά του. Όχι για πολύ.<br />Μέχρι οι ακολουθοι του προφήτη να δηλώσουν πως ήταν το θέλημα του Αχούρα Μάζντα να τον σηκώσει στους ουρανούς.<br />Οι βλάκες αμέσως θα πιστέψουν σ' αυτό.<br /><br />Άνοιξε μια πόρτα. Το πλήθος αναστέναξε βαθιά. Βγήκαν οι τέσσερις συνοδοί του που πάντα προμηνύουν μια νέα προφητεία. Το πλήθος κραύγαζε. Εκείνη τη στιγμή, όπως το είχα σχεδιάσει, όπλισα χωρίς να ακουστώ. Η διόπτρα κοιτούσε σταθερά προς τη μεγάλη πόρτα. Το χέρι μου χτισμένο. Η πίστη στο σκοπό μου τσιμέντωνε τους μύες μου.<br /><br />Ο προφήτης τελικά εμφανίστηκε. Οι κραυγές μεγάλωσαν πολύ. Γελαστός και ζεστός, έκλεισε τα μάτια σήκωσε τα χερια ψηλά και το πλήθος άρχισε να ηρεμεί. Έγινε ησυχία. Ησυχία τεράστια. Μπορούσα να ακούσω το μετάξι από το μανδύα του να τρίβεται στις ελάχιστές του κινήσεις. Η στιγμή μου είχε έρθει. Τα νήματα του σταυρού της διόπτρας ραμμένα ανάμεσα στα μάτια του αργοκίνητου γέροντα.<br /><br />Μετρούσα ανάποδα τα δευτερόλεπτα. Είπα η στιγμή μου είχε έρθει!<br />Ο δείκτης μου πίεσε τη σκανδάλη στην πρώτη σκάλα.<br />Ο προφήτης ξανασήκωσε τα χέρια σα να περίμενε το θάνατό του.<br />Αυτή η αναπάντεχη και παράξενη με φρέναρε στιγμιαία αλλά δε με σταμάτησε. Ποτέ!<br />Το δάχτυλό μου προχώρησε λίγο πιο κάτω.<br />Εκείνος έκλεισε πάλι τα μάτια.<br />Πίεσα ελαφρά.<br />Πρόλαβε να φωνάξει: "ΣΗΜΕΡΑ ΕΙΜΑΙ ΝΕΚΡΟΟΟΟΣ...!!!"<br /><br />Δυο μικρές, ελάχιστες συμπαντικές στιγμές πριν η βολίδα αφήσει την κάνη και μια αληθινά προφητική φράση αυτού που πίστευα ξεκούτη, τάραξαν το όπλο μου κι αυτό λάθεψε ενάντια σε όλα τα προγνωστικά. Η σφαίρα καρφώθηκε στην τεφροδόχο της Ιερής Φωτιάς, την έσπασε κι η στάχτη σκόρπισε στην αυλή. Σε κλάσματα δευτερολέπτων από το μυαλό μου περάσαν εκατομμύρια σκέψεις. Η εκπαίδευση στις μυστικές υπηρεσίες, οι τίτλοι τιμής από τη Βασίλισσα, το απόλυτο ρεκόρ σε αποστολές ακραίες, απείρως δυσκολότερες. Η αλλαγή της ιστορίας που μου ανατέθηκε. Η πίστη μου σ' αυτό. Όχι!!! Αυτό δεν μπορούσε να συμβεί ποτέ. Η μικρή κραυγή απελπισίας που έβγαλα πάνω στο ασύλληπτο θαύμα που συντελέστηκε και έσωσε τον προφήτη ακούστηκε παντού. Τα δέντρο δεν ήταν πια αρκετό για να με κρύψει. Με ανακάλυψαν αμέσως. Άρχισαν να το κουνάν με όλη τους τη δύναμη. Έπεσα άσχημα στο ξερό έδαφος με το κεφάλι.<br />Το αίμα απ' το χτυπημένο μου κρανίο μου άρχισε να μου κατακλύζει τα μάτια.<br />Το όπλο στα χέρια μου έμοιαζε σαφώς εργαλείο του Άνγκρα Μάινιου.<br /><br />Η οργή του λαού για την τρομερή βλασφημία του υπηρέτη του κακού κατά της Ιερής Φωτιάς την ώρα μάλιστα που ο λατρεμένος τους προφήτης μάντευε το θάνατό του, τους έκαψε το νου και ήταν τόσο το μένος τους που μέσα στην παραζάλη του χτυπήματός μου αντιλήφθηκα ότι άρχισαν να μου αποσπούν κομμάτια του σώματός μου με τα δόντια τους. Όσο μπορούσα ακόμη να νιώθω ήταν βέβαιο ότι οι σάρκες που αποκολούνταν βίαια, τα κόκκαλά μου άρχιζαν να εμφανίζονται. Μια μεγάλη κοτρώνα που μια γυναίκα κατέβασε με δύναμη στο πρόσωπό μου με αποτέλειωσε. Δυο τρεις πορφυρές από αίμα στιγμές που διαρκούν όσο το ανοιγόκλειμα του ματιού και σταμάτησα για πάντα να αισθάνομαι.<br /><br />Όσο αυτοί είχαν πέσει τριγύρω μου λυσασμένοι και πασάλειβαν στόματα, πρόσωπα και ρούχα με το αίμα μου που σιγά σιγά τελείωνε, οι υπόλοιποι που βρίσκονταν μακριά από το δέντρο, σαστισμένοι κοίταζαν μια τον προφήτη και μια τον ανθρώπινο τυφώνα που με κατακρεουργούσε χωρίς να καταλαβαίνουν τι συμβαίνει. Ο προφήτης ξαναφώναξε: "ΣΗΜΕΡΑ ΕΙΜΑΙ ΝΕΚΡΟΟΟΟΣ...!"...<br /><br />Οι ακόλουθοι στέκονταν παγωμένοι, χωρίς να έχουν ιδέα τι εννοεί ο Ζαρτόστ. Τότε εκείνος, με μια γρήγορη κίνηση που κανένας ποτέ δε θα μπορούσε να προβλέψει, τράβηξε μέσα από το μανδύα του ένα κοφτερό στιλέτο και σαν αστραπή το κάρφωσε στο στήθος του, κραυγάζοντας για ένα δευτερόλεπτο από τον πόνο και πέφτοντας ύστερα πάνω στο λευκό μάρμαρο δίπλα στην Ιερή Φωτιά που σιγοέσβηνε.<br /><br />Ανεβαίναμε με διαφορά ύψους λίγων μέτρων. Εγώ λίγο πιο πάνω αφού είχα πεθάνει νωρίτερα. Κοιτούσαμε κι οι δυο κάτω τα νεκρά σώματά μας, το γέρικο και κοκκαλιασμένο δικό του και το κομματιασμένο δικό μου. Ώσπου φτάσαμε στο ίδιο ύψος. Ο Ζαρτόστ είχε βλέμμα σοβαρό, αξιοσέβαστο, τέτοιο που μπορούσε να υποτάξει τον καθένα. Με κοίταξε ήρεμος, ανέκφραστος βαθιά στα μάτια. Έμοιαζε παντοδύναμος. Πάγωσα. Οι λάθος διαπιστώσεις μου γι' αυτόν ήταν ο αληθινός μου θάνατος.<br /><br /><br />Ξαφνικά αλλοιθώρησε, έβγαλε τη γλώσσα του στην άκρη έξω απ' το στόμα του, χαμογέλασε ηλίθια και ξεφώνησε:<br /><br />"Μπουρδούμ μπουρδούμ...!!!!!ΑΑΑΑΑΑΑΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑ!!!!!!!"<br /><br />και με παρανοϊκό, διαβολεμένο γέλιο ουρλιαχτών, εκτοξεύθηκε προς τον ουρανό με τέτοια ταχύτητα, που μου θύμισε παραφουσκωμένο τρελό μπαλονάκι από παιδικό πάρτυ που κάποιος μόλις είχε τρυπήσει.<br /><br /></span><br /><br /><br /></div><span style="font-family:times new roman;"><br /><br /></span></div><br /><br /><object width="425" height="344"><param name="movie" value="http://www.youtube.com/v/8zy2B_tQTWc&hl=en&fs=1&rel=0&color1=0x3a3a3a&color2=0x999999"><param name="allowFullScreen" value="true"><param name="allowscriptaccess" value="always"><embed src="http://www.youtube.com/v/8zy2B_tQTWc&hl=en&fs=1&rel=0&color1=0x3a3a3a&color2=0x999999" type="application/x-shockwave-flash" allowscriptaccess="always" allowfullscreen="true" width="425" height="344"></embed></object>nahames nakanamokohttp://www.blogger.com/profile/16720571686741902222noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-28054594.post-21526796000266676302009-05-16T23:14:00.008+03:002011-03-09T00:27:16.280+02:00http://www.youtube.com/watch?v=hxsVW-01L_M&feature=PlayList&p=9760E1C2A25050EA&index=35<a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiLKNZGoGMwSD6MfB60dGGAJIYss0QJcVVYHky-i7jOmRFfmvb-z_CF3QI_AC87ka6eNezKflKt1zZiMV79mCQx68cVMAXfdj2Xk6A7QUkZEpst2VxFBetmuoWNxI7rtnVy9BQJ9w/s1600-h/cover-dscn4576.jpg"><img style="margin: 0px auto 10px; display: block; text-align: center; cursor: pointer; width: 400px; height: 299px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiLKNZGoGMwSD6MfB60dGGAJIYss0QJcVVYHky-i7jOmRFfmvb-z_CF3QI_AC87ka6eNezKflKt1zZiMV79mCQx68cVMAXfdj2Xk6A7QUkZEpst2VxFBetmuoWNxI7rtnVy9BQJ9w/s400/cover-dscn4576.jpg" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5336518407328309922" border="0" /></a><br /><span style="font-weight: bold;font-family:times new roman;">Paul Varjak:</span><span style="font-family:times new roman;"> I love you.</span><br /><span style="font-weight: bold;font-family:times new roman;">Holly Golightly:</span><span style="font-family:times new roman;"> So what.</span><br /><span style="font-weight: bold;font-family:times new roman;">Paul Varjak:</span><span style="font-family:times new roman;"> So what? So plenty! I love you, you belong to me!</span><br /><span style="font-weight: bold;font-family:times new roman;">Holly Golightly:</span><span style="font-family:times new roman;"> [tearfully] No. People don't belong to people.</span><br /><span style="font-weight: bold;font-family:times new roman;">Paul Varjak:</span><span style="font-family:times new roman;"> Of course they do!</span><br /><span style="font-weight: bold;font-family:times new roman;">Holly Golightly:</span><span style="font-family:times new roman;"> I'll never let ANYBODY put me in a cage.</span><div><span style="font-family:times new roman;"><br /></span></div><div><div style="text-align: right;"><span class="Apple-style-span" style="font-family: 'times new roman'; "><i><br /></i></span></div><div style="text-align: right;"><span class="Apple-style-span" style="font-family: 'times new roman'; "><i><br /></i></span></div><div style="text-align: right;"><span class="Apple-style-span" style="font-family: 'times new roman'; "><i><br /></i></span></div><div style="text-align: right;"><span class="Apple-style-span" style="font-family: 'times new roman'; "><i><br /></i></span></div><div style="text-align: right;"><span class="Apple-style-span" style="font-family: 'times new roman'; "><i><span class="Apple-style-span" >From the film "Breakfast at Tiffany's" (1961)</span></i></span></div><span style="font-family:times new roman;"><br /></span><span style="font-family:times new roman;"></span> <br /><span style="font-family:times new roman;"><br /><br /></span><span style="font-family:times new roman;"> </span><span style="font-family:times new roman;"> </span><span style="font-family:times new roman;"> </span><span style="font-family:times new roman;"> </span><span style="font-family:times new roman;"> </span><span style="font-family:times new roman;"> </span><span style="font-family:times new roman;"> </span><span style="font-family:times new roman;"> </span><span style="font-family:times new roman;"> </span><span style="font-family:times new roman;"> </span><span style="font-family:times new roman;"> </span><span style="font-family:times new roman;"> </span><span style="font-family:times new roman;"> </span><span style="font-family:times new roman;"> </span><span style="font-family:times new roman;"> </span></div>nahames nakanamokohttp://www.blogger.com/profile/16720571686741902222noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-28054594.post-16069615137068519452009-05-09T19:30:00.008+03:002009-05-11T00:10:44.539+03:00My last mention to Edinburgh as "Auld Reekie"<span style="font-family:times new roman;"><span style="font-family:times new roman;"><span style="font-style: italic; color: rgb(255, 0, 0);"><span style="color: rgb(255, 0, 0);font-size:85%;" ><br /><br />Ένα χαρούμενο κορίτσι πετάει μια τσάντα στον αέρα κι ένας μεσήλικας ατενίζει τον ουρανό την πρώτη μέρα της σύνταξής του. Οι μαθητές του George Herriot school κάνουν αμέριμνες σβούρες απολαμβάνοντας την ξένοιαστη ζωή, </span><span style="color: rgb(255, 0, 0);font-size:85%;" >δυο μεθυσμένες κυρίες χαζογελούν στη μέση του δρόμου κινδυνεύοντας να τις πατήσει κανένα αμάξι. Ένα Boeing777 κερδίζει γρήγορα ύψος σκεπτόμενο τη μακρινή Ιαπωνία κι ένα περιπολικό τρέχει τσιρίζοντας αγχωμένο. Μια στάλα μπύρα που παρα τρίχα γλύτωσε τη θυσία κυλάει πάνω σε ένα ξύλινο τραπέζι.</span><br /></span></span></span><br /><span style="font-family:times new roman;"><span style="font-family:times new roman;"><span style="font-style: italic; color: rgb(255, 0, 0);"><span style="font-size:85%;">Η τσίχλα που προκαλεί μπελάδες, μου είπε μια φορά, αντί για αντίο: "Τα ταξίδια θα μας βοηθήσουν πολύ..." . Συμφώνησα χωρίς να το ξέρει.</span></span></span></span><span style="font-style: italic;font-size:85%;" ><br /></span><br /><span style="font-family:times new roman;"><span style="font-family:times new roman;"><span style="font-style: italic; color: rgb(255, 0, 0);font-size:85%;" >Κι η Morgana πήρε απαλά το ματόκλαδο απ' το μάγουλό μου και </span></span></span><span style="font-family:times new roman;"><span style="font-family:times new roman;"><span style="font-style: italic; color: rgb(255, 0, 0);font-size:85%;" >μου ζήτησε να κάνω ευχή. Έκανα και διάλεξα το δείκτη της. Και το ματόκλαδο κόλλησε στο δείκτη της.</span><span style="font-size:85%;"><br /></span><span style="font-style: italic; color: rgb(255, 0, 0);font-size:85%;" >- Τι ευχήθηκες, μαλακισμένε;</span><span style="font-size:85%;"><br /></span><span style="font-style: italic; color: rgb(255, 0, 0);font-size:85%;" >- Δεν κάνει να σου πω, δε θα πιάσει.</span><span style="font-size:85%;"><br /></span><span style="font-style: italic; color: rgb(255, 0, 0);font-size:85%;" >- Θα πιάσει, θα πιάσει!</span><span style="font-size:85%;"><br /></span><span style="font-style: italic; color: rgb(255, 0, 0);font-size:85%;" >- Ευχήθηκα να κάνω μια βόλτα στον κόσμο, της ψιθύρισα....</span><span style="font-size:85%;"> </span><span style="font-style: italic; color: rgb(255, 0, 0);font-size:85%;" >Όμως κάποιος εκείνη τη στιγμή της απέσπασε την προσοχή και δε με άκουσε.<br /><br /><br /><br /></span></span></span><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh4m-ELX6NSdPrsmjtfWN9NFoDxZajXAUfcMlXwFGUr-DzGA-Xm3Jn6PVWH51VeOzwjevVqKFRpW9CejRCoaG5GDpJaKCtp5naqGSBY_cNC9KwkiK6-4RD398eBXhHiNZkeiUS_bw/s1600-h/thistle.jpg"><img style="margin: 0px auto 10px; display: block; text-align: center; cursor: pointer; width: 266px; height: 400px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh4m-ELX6NSdPrsmjtfWN9NFoDxZajXAUfcMlXwFGUr-DzGA-Xm3Jn6PVWH51VeOzwjevVqKFRpW9CejRCoaG5GDpJaKCtp5naqGSBY_cNC9KwkiK6-4RD398eBXhHiNZkeiUS_bw/s400/thistle.jpg" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5334302713062673762" border="0" /></a><br /><span style="font-family:times new roman;"><span style="font-family:times new roman;"><span style="font-style: italic; color: rgb(255, 0, 0);font-size:85%;" ><br /><br /></span></span></span><span style="font-family:times new roman;"><span style="font-family:times new roman;">Τρεις ώρες και είκοσι λεπτά. Επίπεδο πτήσης το FL380. Ο εναέριος χώρος της Γαλλίας γεμάτος. Κάθε λίγο βλέπουμε air traffic γύρω. Δίπλα μου οι δυο κυρίες σε όλη αυτή τη διάρκεια έχουν μιλήσει για όλα τα καλλυντικά και τα κοσμήματα του κόσμου, για την κοινωνική ζωή της ελληνικής κοινότητας του Σικάγο. Οι ωτασπίδες δε βοηθούν και πολύ. Οι κυρίες τις διαπερνάνε χωρίς δυσκολία.<br /><br />Στο Gatwick ο καιρός ενδιάμεσος, σε συννεφιά και λιακάδα. Κάποιος αγχωμένος ψηλός και άχαρος προσπαθώντας να βολέψει τις τεράστιες βαλίτσες του φωτομοντέλου που συνοδεύει, με σκουντάει δυνατά και παίρνει τη σειρά μου για το λεωφορείο. Μια μικρή Γαλλίδα πιο κει έχει ξεραθεί στο γέλιο με τη σκηνή. Την επαναλαμβάνει γελώντας και φωνάζοντας "J' arriveeeeeeeee...." και πέφτει πάνω μου με την ίδια φόρα.<br /><br />Heathrow Terminal 5. Τροχοδρομώντας περνάμε δίπλα από εναν γίγαντα A380 των Singapore Airlines. Line up & take off από τον 27L...<br />Τη νύχτα, από ψηλά οι αγγλικές πόλεις φωτισμένες σου δείχνουν πολύ καθαρά το χωροταξικό σχεδιασμό τους.<br /><br />100 Edinburgh Airport Express Shuttle.<br />Είναι Σάββατο βράδυ, η ζωή έχει χυθεί από νωρίς στους δρόμους του Old Smoky, του Auld Reekie στα Γαελλικά. Οι άντρες φοράνε kilts. Δεν είναι εθνικη γιορτή, ούτε ειδική περίσταση. Είναι απλά ένα συνηθισμένο Σάββατο βράδυ. Ο verde spirale με μάζεψε απ' το τέρμα. Η νίκη των Ιρλανδών επί των Σκοτσέζων στο Six Nations Rugby τους έντυσε όλους στα πράσινα. Δεν υπάρχει λογική τα Σαββατόβραδα. Ο καθένας κάνει ότι γουστάρει χωρίς να παρεξηγηθεί. Τα CCTV βέβαια σταθερά εκεί να θέτουν τα όρια. Οι σειρήνες των περιπολικών συμπληρώνουν μαξιμαλιστικά τους χιλιάδες διαφορετικούς ήχους της πόλης.<br /><br />Το τέλος της νύχτας μας στέλνει σε ένα κοινόβιο. Τα πάρτι τους έχει τελειώσει από ώρα. Οι τρεις Γαλλίδες κι ο Νοτιοαφρικάνος τους συγκάτοικος έχουν λιώσει απ' την κούραση. Εκείνες δούλευαν όλη μέρα σε μια καντίνα που φτιάχνει κρέπες κι αυτός ετρεχε σε ντίλες από δω κι από 'κει. Ο "πεθαμένος" είχε βρωμίσει στη μέσα τσέπη του. Τον έβγαλε έξω, με το σακουλάκι. Πήραμε για είκοσι λίρες. Ο verde είπε ότι ήταν αρκετά καλό πράμα, όχι πολυ στεγνό βέβαια. Οι Γαλλίδες στρίβανε αβέρτα. Συχνά βρισκόμουν να κρατάω δυο απ' αυτά στο χέρι και να μην ξέρω ποιό πάει αριστερά και ποιό δεξιά.<br /><br />Φεύγοντας για την West Crosscauseway τα πεζοδρόμια ήταν γεμάτα ανεξέλεγκτους πιωμένους, Σκοτσέζους, Ιρλανδούς, Άγγλους, οτιδήποτε...<br /><br />Lat 55</span></span><b>°</b><span style="font-family:times new roman;"><span style="font-family:times new roman;">56'43,8"N/Long 3</span></span><b>°</b><span style="font-family:times new roman;"><span style="font-family:times new roman;">9'38,3"W<br />Το "Arthur's seat" ήθελε πρωινή πεζοπορεία σχεδόν 7 χιλιομέτρων και κάποια σημαντική ανάβαση. Στην κορυφή φυσούσε άγρια. Ανοίξαμε δυο Carlsberg με τον αναπτήρα του verde spirale. Εκείνη την ώρα ήταν πράγματι η καλύτερη lager του κόσμου. Αργά το βράδυ κύλησαν μερικά swing jamming με μερικούς μουσικούς από όλο τον κόσμο στο Jazz Bar. Κάναμε παρέα πάνω στη σκηνή με τον William απ' το Ohio, τον Valentino απ' την Ισπανία, τον Peter απ' τη Γλασκώβη και τον Sean απ' τη Βοστώνη.<br /><br /><span style="color: rgb(51, 204, 0);">St. Patrick's day.</span> Κανείς απ' τους δυο μας δεν ήξερε τι μέρα ήταν. Το ανακαλύψαμε βγαίνοντας απ' το σπίτι και ενώ περιμέναμε σχετικά άδεια την πόλη το κέντρο της ήταν Σαββατιάτικο. Η μέρα του αγίου των Ιρλανδών κι η Guiness πρόλαβε κι έγινε ο επίσημος χορηγός της επετείου. Στο Espionage οι γυναίκες πιωμένες, τρελαμένες, άγριες, έτοιμες για όλα, κοιτούν με αυθάδεια και επιμονή. Η Maria Strani απ' το Bari είχε πιει κι αυτή πολύ και κοιτούσε γλυκά. Το ίδιο κι εγώ. Κολλήσαμε σε ένα απόμερο τοίχο κρυφά απ' την παρέα της. Κρυφά κι απ' τις δήθεν ενοχές της για τον Πορτογάλο φίλο της.<br /><br />Πιο μετά, αργά τα ξημερώματα, φεύγουμε με τον verde, καθόμαστε κάτω στα μεθυσμένα πεζοδρόμια, περνάμε από στενά closes, κερνάμε στριφτό στη Hannah απ' το Liverpool, περπατάμε πολύ, περπατάμε πάρα πολύ, μπαίνουμε στα νεκροταφεία και βρίσκουμε μια γυναικεία γόβα παρατημένη πάνω σε ενα τάφο τα μεσάνυχτα και μερικους γυμνοσάλιαγκες να την τριγυρίζουν...<br /><br />Αργότερα βλέπω ένα όνειρο:<br /></span></span><span style="font-style: italic;font-size:100%;" ><span style="font-family:times new roman;"><span style="color: rgb(51, 204, 0);"><br />Πόσο σ'αγαπώ όταν μιλάς έτσι...Χτες το βράδυ ήσουν αεροσυνοδός, καθόσουν μαζί με άλλες δέκα σε ένα cafe του αεροδρομίου. Η μόνη που δε φορούσε το καπελάκι της. Η μόνη που δε χαζογελούσε με τις υπόλοιπες και απομονωνόταν επίτηδες στις σελίδες ενός περιοδικού που βαριόταν να διαβάζει. Κι όταν ήταν η ώρα να φύγετε για τη δουλειά σηκώθηκες χωρίς καμία διάθεση, απρόσμενα ατρόμητη ωστόσο για τις πτήσεις και με το περιοδικό στο χέρι, ακολούθησες το ανεπιθύμητό σου καθήκον...Σε λίγες ώρες δε θα είχες καμιά αναστολή να ρωτήσεις ασθενικά τους επιβάτες - χωρίς καμία ακραία χαρά που σου επιβάλλει η εταιρία να έχεις όταν σερβίρεις - και με το γνωστό σου θλιμμένο μισοχαμόγελο:<br />"Would you like something to drink, sir?"</span></span></span><br /><br /><span style="font-family:times new roman;"><span style="font-family:times new roman;">Princess street, "Costa Cafe", Maria Strani ξανά, νηφάλιοι αυτή τη φορά. Τίποτα περισσότερο από απλή φιλική κουβεντούλα. Στο Forest, το βράδυ έπαιζε ο John Langan με τους 3 Candles. Θα τον συναντουσα δυο μέρες αργότερα στη Buchanan st. της Γλασκώβης να τραγουδάει στο δρόμο για κέρματα, να μου λέει την ιστορία του, που στη Θεσσαλονίκη του G8 το 2003, δυο αστυνομικοί του κόλλησαν ενα 45αρι στον κρόταφο για να σταματήσει να παίζει στο δρόμο.<br /><br />Το παντελόνι που φοράω Πέμπτη βράδυ, αυτό που μοιάζει με kilt δεν έχω καταλάβει ακόμα τι σημαίνει. Συμπέρανα ότι ίσως είναι gay δείκτης στη Σκωτία γιατί πολλοί με κοιτούσαν περίεργα, ένας ταξιτζής μου σφύριξε κι ένας ψιλοπιωμένος πήγε να με κοροιδέψει πίσω απ' την πλάτη μου, αλλά γύρισα απότομα και μαζεύτηκε.<br /><br />Την άλλη μέρα βρήκαμε τον Alberto Quinci στα τρένα. Σε 50 λεπτά είμασταν στο σταθμό της Queen st. στη Γλασκώβη. Η Γλασκώβη είναι rock city, το είπε κι η Mari που δεν κάνει ποτέ λάθος σ' αυτά. Είναι μεγάλη, έχει ουρανοξύστες, αποθήκες, κατι σα λιμάνι στο ποτάμι της, είναι βιομηχανική, είναι βρώμικη σε σημεία. Περπατήσαμε 3 χιλιόμετρα για να βρούμε το University Chappel. Το Instal '09 Festival ξεκινούσε από εκεί με μερικά noise perfomance για εκκλησιαστικό όργανο. Ο κεντρικός καλεσμένος της ημέρας ήταν ο Hermann Nietsch. Γέρος, θεόχοντρος, με μακρύ άσπρο μούσι, σαν αποτυχημένος Αη Βασίλης περπάτησε αργά τον κεντρικό διάδρομο του ναΐσκου και κάθισε ακριβώς μπροστά μου. Η χοντρή κρεατένια πλάτη του γέμισε την πλάτη της καρέκλας ζορίζοντάς την αρκετά. Είχε μάτια μισόκλειστα, ανέπνεε βαριά, φούσκωνε και ξεφούσκωνε. Στο πρώτο perfomance, μιας Γερμανίδας καθηγήτριας, η ησυχία ήταν περισσότερη απ' το noise. Τη χάλασε μόνο ένα απότομο και άγριο ροχαλητό. Αυτό του Nietsch. Σε όλο αυτό το παράξενο κοινό, ο μόνος που τόλμησε να παραδεχτεί ότι αυτό που άκουγε ήταν βαρετό ήταν το σώμα του μεγάλου δάσκαλου, του κεντρικού καλεσμένου της βραδιάς. Αμηχανία σκορπίστηκε στους διανοούμενους. Με το spirale δαγκώσαμε τα χείλη. Αν δε σταματούσε ο νεαρός συνοδός του Nietsch το τραχύ του σφύριγμα μ' ένα σκούντημα σίγουρα τα γέλια μας θα έκανα συγχορδία μαζί του. Κλείνοντας τα μάτια φαντάστηκα μια χιονοστοιβάδα νευρικών γέλιων να διασπείρεται σαν ιός στο ναό, να καταστρέφει το perfomance. Και χαμογελούσα έντονα και ηλίθια. Φεύγοντας, ακριβώς έξω απ' το μικρό εκκλησάκι και τα σκοτάδια του που έμοιαζαν με Jack the ripper, συναντήσαμε δυο αντρικές φιγούρες. Η μια ήταν απ' τις πιο γνώριμες της Θεσσαλονίκης. Μου 'ρθε να του ψιθυρίσω: "τι γυρεύεις εσύ μεσ' στη νύχτα των άλλων...", παραφράζοντας ένα στίχο του. Δεν το ΄κανα φυσικά, κωλώνω σε κάτι τέτοια με τους διάσημους.<br /><br />Σάββατο πρωί, FL390 κατεύθυνση νότια. Κάτω από τα δεκαπέντε χιλιάδες πόδια η εναέρια κυκλοφορία γίνεται πυκνή, σα σύννεφο από μέλισσες που απογειώνονται από την κυψέλη προς κάθε κατεύθυνση. Τρένο Gatwick-Victoria Station, Εκεί ήλιος αχνός αλλά ζεστός, κόσμος σαν color index, μετανάστες, σκηνές από Καμπούλ όμως με διπλά κόκκινα λεωφορεία. Το Λονδίνο είναι η τέλεια χαρμανιέρα. Άνθρωποι απ' τη μέση ανατολή ήρθαν σε μια απ' τις πιο υγρές χώρες του κόσμου. Τρέχουν βιαστικά, να βρουν δουλειά, να πληρώσουν τα νοίκια,</span></span><span style="font-family:times new roman;"><span style="font-family:times new roman;"> να προλάβουν να επιζήσουν. <br /><br /><object width="425" height="344"><param name="movie" value="http://www.youtube.com/v/jywa9oK3ytU&hl=en&fs=1&rel=0"><param name="allowFullScreen" value="true"><param name="allowscriptaccess" value="always"><embed src="http://www.youtube.com/v/jywa9oK3ytU&hl=en&fs=1&rel=0" type="application/x-shockwave-flash" allowscriptaccess="always" allowfullscreen="true" width="425" height="344"></embed></object><br /><br />Εξακόσια μέτρα βορειοανατολικά από κει είναι το παλάτι του Buckingham. Μόνο εξακόσια μέτρα απέχουν η απόλυτη χλίδα απ' την απόλυτη πλέμπα. Αν ξαφνικά, απροειδοποίητα, όλοι οι βρισκόμενοι στη Victoria αποφάσιζαν να κινηθούν εχθρικά προς το παλάτι, δε θα έμενε εκεί ούτε θεμέλιο.<br /><br />Bus 16, Maidavale. Η Mari με περιμένει καπνίζοντας στη βεράντα του σπιτιού που της άφησε η επιστροφή του Zoze Godot στην Ελλάδα. Με πιάνει νευρικό γέλιο καθώς φαντάζομαι το Zoze να πληρώνει καθυστερημένο το νοίκι στη φρικαρισμένη Vanessa, την τυπική γριά αγγλίδα νοικοκυρά.<br /><br />Η Mari πάντα ξέρει. Δεν έχουμε μάθει πολύ καλά ο ένας τον άλλον αλλά την αγαπώ πολύ. Γιατί τέτοια που είναι μπορεί να κυκλώσει σε μια στιγμή με τη σκέψη της όλον τον πλανήτη, αλλά κι αυτή όπως κι εγω αναγκάζεται συχνά να είναι αυτόπτης μάρτυρας της απόπειρας δολοφονίας του πνεύματός της απ' την εξοντωτική δουλειά. Όμως αντιστέκεται με θάρρος σ' αυτό και συνεχίζει αιώνια να ονειροπολεί. Της φτάνει, όπως και σε μένα ακόμα κι ένα μικρό χαζοπαίχνιδο στο Google Earth και μπορεί να νιώσει ότι ταξίδεψε. Λίγα τέτοια μικρά έχουμε μοιραστεί κατά καιρούς και μας αδερφοποιούν κάπως. Μου χαρίζει ένα πολύ όμορφο και βιαστικό απόγευμα στο Notting Hill. Το βράδυ, στο σπίτι της, επιστρέφει η συγκάτοικος της η Valentina. Εξουθενωμένη απ' τη δουλειά της ως σεφ στο ιταλικό εστιατόρια, έχει να διαβάσει για την ιατρική. Δεν ξέρω πως το λένε αυτό που ένοιωσα όταν είδα τη Valentina. Ήταν κάτι πρωτόγνωρο. Νομίζω πως δεν είχε να κάνει με την ομορφιά της. Ούτε μιλήσαμε καθόλου. Και στο τέλος δεν έχω αποφασίσει ακόμα αν η Valentina μου άρεσε καν. Αλλά η παρουσία της στο χώρο, ο τρόπος που υπήρχε μέσα στο μικρό σπιρτόκουτο τους μου τάραξε τον ύπνο. Ωστόσο κοιμήθηκα λιγάκι.<br /><br />Η Mari υπολογισε ότι προλάβαινα να ξεκινήσω με το πρώτο φως για το κέντρο και από 'κει για το αεροδρόμιο. Όμως ήθελα όσο τίποτα μια σκοτεινή βόλτα του ξημερώματος στο Λονδίνο. Το 16 ήταν nightbus. Στις 3 και μισή βγήκα στην αυλή. Έσυρα τη βαλίτσα στην άσφαλτο. Τέτοιες ώρες, οι ρόδες τους κάνουν σίγουρα διαφορετικό θόρυβο. Μέσα σε ένα άδειο παρκάκι από ένα συγκρότημα κατοικιών ένας σχιστομάτης που εμφανίστηκε απότομα σαν από εντολή υπολογιστή, έρχεται περπατώντας αργά απ' την αντίθετη κατεύθυνση με σταματάει και ρωτάει ήσυχα:<br />- Do you have fire?<br />- Sorry, no, απαντάω βιαστικά ψαρωμένος.<br />- Ok thanks.<br />Συνεχίζει να περπατάει λίγο ακόμα και λίγο πιο πίσω συναντάει μια κοπέλα, ασιάτισσα κι αυτή και αρχίζουν να μαλώνουν άγρια φωνάζοντας σε μια γλώσσα που δεν καταλάβαινα.<br /><br />Το Ν16 ταξιδεύει την πόλη μέσα στο ξημέρωμα. Στα σωθικά του κάθονται κουρασμένοι εργάτες, όλοι σκούροι ερχόμενοι από χωριά της ανατολής πνιγμένα στη σκόνη και την ξηρασία. Και τώρα βρίσκονται στο τρομερό Λονδίνο και γυρίζουν μέσα του με τόση άνεση και συνήθεια σα να είναι αυτό το φυσικό τους περιβάλλον.<br /><br />Στις δέκα παρά είκοσι τοπική και με λίγη καθυστέρηση το Boeing 737-400 της British Airways άφησε την τελευταία ροδιά στο έδαφος. Κάπου πάνω απ' τη Γαλλία επιτρέποντας μόνο το μπάσο σφύριγμα των δίδυμων Pratt & Whitney - που συζητάνε παρέα με την καμμένη κηροζίνη - να περνάει τις ωτοασπίδες μου και να με νανουρίζει αποκοιμήθηκα. Στον ύπνο μου, ονειρεύτηκα ότι πήγα ένα ταξίδι:<br /><br /><br /></span></span><br /><br /><object width="425" height="344"><param name="movie" value="http://www.youtube.com/v/CSelBQDlY28&hl=en&fs=1&rel=0"><param name="allowFullScreen" value="true"><param name="allowscriptaccess" value="always"><embed src="http://www.youtube.com/v/CSelBQDlY28&hl=en&fs=1&rel=0" type="application/x-shockwave-flash" allowscriptaccess="always" allowfullscreen="true" width="425" height="344"></embed></object>nahames nakanamokohttp://www.blogger.com/profile/16720571686741902222noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-28054594.post-6324613747229653942009-05-06T01:02:00.009+03:002009-05-06T01:43:44.337+03:00Airplanes<a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjQlaBv3it2PZrnV5Uv9UyeY6PUvmHONXDLYqwcW_iYyObugXKDUvUOkVRbdpWKCPNWbTm081LQRamkhLY_mEYd5I_aN2bg64Vr9h7_HKKBBlzc_NEwRg_mPqZyIpN_cMX12yzoyw/s1600-h/airplane.yellow.baron1.bg.jpg"><img style="margin: 0px auto 10px; display: block; text-align: center; cursor: pointer; width: 400px; height: 300px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjQlaBv3it2PZrnV5Uv9UyeY6PUvmHONXDLYqwcW_iYyObugXKDUvUOkVRbdpWKCPNWbTm081LQRamkhLY_mEYd5I_aN2bg64Vr9h7_HKKBBlzc_NEwRg_mPqZyIpN_cMX12yzoyw/s400/airplane.yellow.baron1.bg.jpg" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5332468111687659538" border="0" /></a><br /><span style="color: rgb(255, 204, 0);"><span style="font-family:times new roman;"><br /><br />Θα αναληφθούμε νέοι. Θα γίνει αναπάντεχα, εκεί όπου δεν το περιμένει κανείς, κάτι σαν αεροπορικό δυστύχημα.<br /><br />Θα μας θρηνήσουν για λίγο και μετά θα μας ξεχάσουν. Θα αφήσουμε πίσω μια ζωή ακατάστατη, χωρίς εξασφάλιση, σαν το δωμάτιο ενός αληθινού ζωγράφου. Θα έχει μουσικές, πινέλα και βαμμένες ποδιές εδώ κι εκεί, θα έχει καμβάδες μισοτελειωμένους, μισοσκισμένους, φτηνές μπογιές με αληθινά ωστόσο χρώματα. Κάποιοι θα μας μισήσουν γιατί δεν προσέξαμε ποτέ τους εαυτούς μας. Άλλοι θα μας κοιτάνε με συμπόνια καθώς θα κερδίζουμε ύψος και από κάτω θα ρίχνουν ουρανό στο μπαλόνι μας. Μέσα τους θα είναι ήσυχοι ότι αυτοί είναι ασφαλείς, ότι δε θα έχουν το ίδιο τέλος με μας.<br /><br />Θα μας θρηνήσουν λίγο και μετά θα φύγουν. Η ζωή δυστυχώς δε θα έχει χρόνο για άλλα μοιρολόγια. Σύντομα θα απαιτήσει την άμεση επιστροφή τους στα καθήκοντά τους. Θα αφήσουν βιαστικά το δημόσιο αναληφτήριο και ακολουθώντας όπως πάντα τυπική πορεία θα πιουν καφέ, κονιάκ και θα έχει και σοκολατένιες ελιές.<br /><br />Είπα θα αναληφθούμε όσο είναι καιρός.<br /><br />Από ψηλά θα αποχαιρετάμε με αγάπη όσους δεν κατάλαβαν τίποτα και με αγάπη, θα 'ναι κάπως σαν να μας λείπει αυτή η ασυμφωνία. Ύστερα θα μας νοιάζουν μόνο τα αεροπλάνα.<br /><br /><br /><br /><br /><br /><span style="color: rgb(51, 153, 153);">Και κάπου κατά τις 7μιση κάτι θα μας ξυπνάει θυμίζοντας πόσο φοβόμαστε</span>.<br /><br /></span></span><br /><br /><object width="425" height="344"><param name="movie" value="http://www.youtube.com/v/Ogb69OBceRI&hl=en&fs=1"><param name="allowFullScreen" value="true"><param name="allowscriptaccess" value="always"><embed src="http://www.youtube.com/v/Ogb69OBceRI&hl=en&fs=1" type="application/x-shockwave-flash" allowscriptaccess="always" allowfullscreen="true" width="425" height="344"></embed></object>nahames nakanamokohttp://www.blogger.com/profile/16720571686741902222noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-28054594.post-30292452679345722812009-05-03T02:28:00.008+03:002009-05-03T03:37:16.447+03:00Sheeps<object width="425" height="344"><param name="movie" value="http://www.youtube.com/v/UyU9OLqQ8XA&hl=en&fs=1&rel=0"><param name="allowFullScreen" value="true"><param name="allowscriptaccess" value="always"><embed src="http://www.youtube.com/v/UyU9OLqQ8XA&hl=en&fs=1&rel=0" type="application/x-shockwave-flash" allowscriptaccess="always" allowfullscreen="true" width="425" height="344"></embed></object><br /><br /><div style="text-align: center;"><span style="font-weight: bold;font-family:arial;font-size:130%;" >Τελευταία για να κοιμηθώ μετράω μόνο αεροπλάνα...<br /><br /><br />...σκατά, ούτε αυτό πιάνει<br /></span><br /><br /><br /><br /><br /><br /><br /><br /><br /><br /><br /></div>nahames nakanamokohttp://www.blogger.com/profile/16720571686741902222noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-28054594.post-64297332397448529032009-04-27T13:36:00.016+03:002009-04-29T21:43:56.029+03:00A short dialogue between Clara's hands<a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjv1hETk_UAPDL-UMa_2LKZlH6zWhGMdSEEqILnPExwvnTKRpVpTFodKqesmNYvSLEnWWrSdfZGsh84Ef9FLbX8QGbCQn1BMj4JUd_A_Tz505087YjVJXQTnLV8DfC6DBm6Yl8pPA/s1600-h/Clara+Rockmore+Leon+Theremin.jpg"><img style="margin: 0px auto 10px; display: block; text-align: center; cursor: pointer; width: 354px; height: 372px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjv1hETk_UAPDL-UMa_2LKZlH6zWhGMdSEEqILnPExwvnTKRpVpTFodKqesmNYvSLEnWWrSdfZGsh84Ef9FLbX8QGbCQn1BMj4JUd_A_Tz505087YjVJXQTnLV8DfC6DBm6Yl8pPA/s400/Clara+Rockmore+Leon+Theremin.jpg" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5329340806447178706" border="0" /></a><br /><span style="color: rgb(204, 51, 204);"><span style="font-family:times new roman;"><span style="font-style: italic; color: rgb(204, 102, 204);"><br /><br /></span></span></span><div style="text-align: right;"><span style="color: rgb(204, 51, 204);"><span style="font-family:times new roman;"><span style="font-style: italic; color: rgb(204, 102, 204);"><span style="color: rgb(0, 153, 0);font-size:85%;" >Στα αδέρφια μου τους αριστερόχειρες και στο μαγνητικό πεδίο της.</span></span></span></span><br /></div><span style="color: rgb(204, 51, 204);"><span style="font-family:times new roman;"><br /><span style="color: rgb(153, 0, 0);">Η Clara κοιμήθηκε βαριά. Σχεδόν αμέσως από τη στιγμή που ξάπλωσε και σκέπασε το γερασμένο σώμα της με τη λεπτή κουβέρτα του ξενοδοχείου. Ανάσκελα, με τα χέρια σταυρωτά να κρατάνε το ένα το άλλο ακουμπώντας στην κοιλιά της, κοίταξε για λίγο το ταβάνι μέχρι τη στιγμή που οι αναπνοές της έγιναν σταδιακά υποσυνείδητες. Τότε, η παλιομοδίτικη ταπετσαρία του τοίχου έλιωσε κι άλλαξε στο μυαλό της ως η 5η λεωφόρος της Νέας Υόρκης, με κόσμο ντυμένο σε βραδυνά και φωτεινές μαρκίζες του Broadway και έπειτα Λιθουανικό ποωλίβαδο. Η έκφραση του προσώπου της ήταν ίδια με αυτή που έπαιρνε στην πλήρη αυτοσυγκέντρωσή της. Μάτια κλειστά, ανασηκωμένα φρύδια και πένθιμο ύφος προς τα κάτω. Πού και πού ροχάλισε ελαφρά, πιθανόν απόρροια της υπερβολικής έκθεσής της στις ετεροδίνες.</span><br /><br /><span style="color: rgb(153, 0, 0);">Κάτι στιγμές αργότερα, το δεξί χέρι ανήσυχο άφησε τη θέση του και σύρθηκε από τα πλευρά της στο στρώμα. Το αριστερό που ξύπνησε από αυτή την αναταραχή ρώτησε:</span><br /><br /><span style="color: rgb(153, 0, 0);">- Τι σου συμβαίνει;</span><br /><span style="color: rgb(153, 0, 0);">- Δεν έχω κοιμηθεί καθόλου απόψε κι ούτε πρόκειται, το νιώθω. Σκέφτομαι όλη αυτή τη δόξα...</span><br /><span style="color: rgb(153, 0, 0);">- Τη δόξα;</span><br /><span style="color: rgb(153, 0, 0);">- Ναι. Τον κόσμο που με αποθεώνει κάθε φορά. Που λατρεύει τις κινήσεις μου, το μικρό μου δάχτυλο που κανονίζει τέλεια τις μικρές αξίες, που δε φαλτσάρει ποτέ. Το καλύτερο aerial του κόσμου. Δεν μπορείς να καταλάβεις, είμαστε τόσο διαφορετικοί...</span><br /><br /><span style="color: rgb(153, 0, 0);">Το αριστερό χέρι δεν απάντησε. Έμεινε κι αυτό άυπνο και τρεμάμενο από συνειδητοποίηση αχαριστίας και αγνωμοσύνης. Η ταραχή του κράτησε μερικές μέρες.</span><br /><br /><span style="color: rgb(153, 0, 0);">Μέσα σ' αυτές τις μέρες, υπήρξε μια όπου η Clara έδειχνε τα μυστικά της κόλπα σε νέους φερέλπιδες μουσικούς. Όλοι αυτοί οι άγουροι λάτρεις των "ακροβατικών" των κάθε είδους βιρτουόζων της μουσικής, που ήθελαν ακόμα πολλά "ψωμιά" για να κατακτήσουν το πιο βαθύ της νόημα, θαύμαζαν ανώριμα κι αποκλειστικά την τεχνική του δεξιού χεριού και έμεναν πεισματικά καρφωμένοι σ' αυτό. Το αριστερό, πιο ευαίσθητο, για εκατοστά του δευτερολέπτου μην αντέχντας άλλο αυτή την ηλιθιότητα αντιστάθηκε στις διαταγές του εγκεφάλου της Clara κι αρχίζοντας να τρέμει από θλίψη, ανεβοκατέβηκε ασκόπως πάνω στην αντέννα. Τότε το δεξί μην καταλαβαίνοντας τι διάολο συμβαίνει και δεν μπορεί να παίξει σωστά, έχασε κι αυτό τελείως την ψυχραιμία του, πετάχτηκε μπροστά, τραβήχτηκε πίσω, μετά ξανά μπροστά και πάλι πίσω, φαλτσάροντας τόσο άσχημα, καταστρέφοντας το τρέμολο, σκοτώνοντας όλη τη μελωδία που είχε οδηγήσει μέχρι εδώ η μαεστρία της Clara. Ήταν τρομερό! Ωστόσο σχεδόν όλοι, χαμογελώντας με συγκατάβαση, το χρέωσαν στην περασμένη ηλικία της. Κανείς δε σκέφτηκε ότι υπήρχαν φορές που τα δυο της χέρια αντιμετώπιζαν κρίσεις εσωτερικής φύσεως και δεν τα πήγαιναν καθόλου καλά.</span><br /><br /><span style="color: rgb(153, 0, 0);">Όταν εκείνη κατάλαβε τι είχε συμβεί, χαμογελώντας ελαφρά, ξαναπήρε δυναμικά τον έλεγχο των πράξεων των μελών της παίζοντας ένα απαλό συναισθηματικό θέμα σε χαμηλές σχετικά εντάσεις αλλά με έντονες δυναμικές εξάρσεις φωτίζοντας ξανά καινούριους δρόμους στους έκθαμβους νέους μουσικούς και αφήνοντάς τους άναυδους με τις εκπληκτικές εκφραστικές ικανότητες του αριστερού χεριού της.</span><br /><br /><br /></span></span><br /><br /><br /><object width="445" height="364"><param name="movie" value="http://www.youtube.com/v/9FLdHV9DZjM&hl=en&fs=1&color1=0x5d1719&color2=0xcd311b&border=1"><param name="allowFullScreen" value="true"><param name="allowscriptaccess" value="always"><embed src="http://www.youtube.com/v/9FLdHV9DZjM&hl=en&fs=1&color1=0x5d1719&color2=0xcd311b&border=1" type="application/x-shockwave-flash" allowscriptaccess="always" allowfullscreen="true" width="445" height="364"></embed></object>nahames nakanamokohttp://www.blogger.com/profile/16720571686741902222noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-28054594.post-16249836971024133462009-02-26T16:23:00.011+02:002009-03-11T00:14:42.835+02:00I saw war<a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgtl06ej4431QvPzUT_hvQ_rnHzlFcfFxnlNKlx2dCfVxu4v_zwMivIHxEYMUKTEKSgMQwnYVthi5F_yJwGxvTdTex65WCCiS4R1HJZaGI26rqQhNELbpctC32d6T0llQa7kqotVQ/s1600-h/ruins.jpg"><img style="margin: 0px auto 10px; display: block; text-align: center; cursor: pointer; width: 400px; height: 349px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgtl06ej4431QvPzUT_hvQ_rnHzlFcfFxnlNKlx2dCfVxu4v_zwMivIHxEYMUKTEKSgMQwnYVthi5F_yJwGxvTdTex65WCCiS4R1HJZaGI26rqQhNELbpctC32d6T0llQa7kqotVQ/s400/ruins.jpg" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5307113620183220546" border="0" /></a><br /><div style="text-align: center;"><br /><span style="color: rgb(153, 153, 153);"><span style="font-family:times new roman;">Το τελευταίο πράγμα που του είπε ήταν: "Έχετε ωραίο όνομα για πιανίστα..."<br />και βγήκε έξω.<br /><br />Στους χαλασμένους δρόμους της πόλης,<br />λίγο πριν τα Ρώσικα κανόνια συρθούν προς το μέρος τους....<br /><br />...ήχησε μέσα στη νύχτα μοναχά ένα πιάνο,<br /><br />οι στρατιώτες έμειναν βουβοί κι ακίνητοι να αναρωτιούνται...<br /><br /></span></span><span style="color: rgb(153, 153, 153);font-family:times new roman;" > Woher commt dieses Piano aus? </span><br /><br /><span style="color: rgb(51, 51, 51);"><br /> <span style="color: rgb(51, 51, 51);font-family:times new roman;font-size:78%;" >Righteous among the nations</span></span><br /><br /><br /><br /><object width="445" height="364"><param name="movie" value="http://www.youtube.com/v/C8ECpeex5hc&hl=en&fs=1&color1=0x3a3a3a&color2=0x999999&border=1"><param name="allowFullScreen" value="true"><param name="allowscriptaccess" value="always"><embed src="http://www.youtube.com/v/C8ECpeex5hc&hl=en&fs=1&color1=0x3a3a3a&color2=0x999999&border=1" type="application/x-shockwave-flash" allowscriptaccess="always" allowfullscreen="true" width="445" height="364"></embed></object><br /><br /></div>nahames nakanamokohttp://www.blogger.com/profile/16720571686741902222noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-28054594.post-41559569171925847152009-02-23T23:42:00.021+02:002009-02-24T14:42:14.993+02:00In a burst mode Tuesday<object width="425" height="344"><param name="movie" value="http://www.youtube.com/v/LTMwH_ggeV0&hl=en&fs=1&color1=0x5d1719&color2=0xcd311b"><param name="allowFullScreen" value="true"><param name="allowscriptaccess" value="always"><embed src="http://www.youtube.com/v/LTMwH_ggeV0&hl=en&fs=1&color1=0x5d1719&color2=0xcd311b" type="application/x-shockwave-flash" allowscriptaccess="always" allowfullscreen="true" width="425" height="344"></embed></object><br /><br /><br /><br /><span style=";font-family:arial;font-size:100%;" ><span style="color: rgb(255, 0, 0);">Αυτές τις μέρες σκέφτομαι μόνο ότι οι αδύναμοι και αναποφάσιστοι άνθρωποι είστε πιο θανατηφόροι κι από τα πιστόλια. Πέρσι ένας τέτοιος πήγε να με σακατέψει. Ευτυχώς όλα ήταν μια πλάνη. Φέτος έχω βρει καινούριο αλεξίσφαιρο καλού κακού! Παίρνω τα μέτρα μου. Όπως όλοι σας.<br /><br /><span style="font-style: italic;">"Καλύτερα να έχουμε το νου μας...."</span> Σαν τρομαγμένοι νέοι γονείς, λες και μέσα μας κοιμάται κανένα νεογέννητο.<br /></span></span><span style=";font-family:times new roman;font-size:100%;" ><br /></span><span style=";font-family:arial;font-size:100%;" ><span style="color: rgb(255, 0, 0);">Κι έτσι γινόμαστε ίδιοι καμιά φορά! Αδύναμοι και φοβιτσιάρηδες. Κρατάμε καβάτζες. Με μια διαφορά. Θέλω δικό μου μόνο ό,τι αποφάσισε να μου ανήκει.<br />Όχι όλα.<br /><br />Κι εσύ που ενώνεις, </span></span><span style=";font-family:arial;font-size:100%;" ><span style="color: rgb(255, 0, 0);">στα Ρώσικα,</span></span><span style=";font-family:arial;font-size:100%;" ><span style="color: rgb(255, 0, 0);"><span style=""> τα χέρια προς τον ουρανό, για να μη το καταλάβει κανείς, εσύ που μου γράφεις λευκά μηνύματα σε άσπρο φόντο γιατί φοβάσαι να παραδεχτείς ότι τα έγραψες, να ξέρεις αυτό: Λατρεύω το καμουφλάζ που γίνεται για παιχνίδι και κυνηγητό. Το σιχαίνομαι ωστόσο όταν γίνεται από μισόφοβο. Το επόμενο μήνυμα που θα θελήσεις να μου στείλεις θα<a style="color: rgb(255, 0, 0);" href="http://farm1.static.flickr.com/125/343522680_7213734a09.jpg"> </a>το παραλάβω μόνο όταν η γλώσσα σου σχηματίσει ένα ένα τα γράμματά του στον ουρανίσκο μου. Αλλιώς μην μπεις στον κόπο. Χτες, η απογοήτευσή μου τρύπησε το σύμπαν. 19:30μ.μ.. Είμαι σκληρός και μαλάκας. Θα το πεις σίγουρα. Αλλά αν μύριζες, έστω και μια στιγμή τα καμμένα μου, θα έπρεπε να έχεις τρομάξει τόσο που θα γινόσουν σαλιγκάρι για πάντα μέσα στο κιν</span></span></span><span style=";font-family:arial;font-size:100%;" ><span style="color: rgb(255, 0, 0);"><span style="">ητό σπίτι σου.</span><br /><br />Το Σαββατόβραδο με μακέλεψε μια άγνωστη. Ήρθε στα ίσια δίπλα μου μιλήσαμε λίγο,</span></span><span style=";font-family:arial;font-size:100%;" ><span style="color: rgb(255, 0, 0);"> ήπιαμε και ξεσκιστήκαμε πολύ. Δε μ' άρεσε καν. Έλεγε τάχα πως δεν τα κάνει αυτά συνήθως και πως δεν της έχει ξανασυμβεί. Κι εγώ έκανα πως την πίστευα. Είχε τόση πολλή πλάκα όλο αυτό το παραμύθι! Κι ήταν τόσο απολαυστικό, που δεν της άξιζε αλλά έκλεψε κάτι από μένα επείδη είχε καλό timing.<br />"Καλό timing" δε λένε κι αυτοί οι director manager assistant department marketing, που πεθαίνουν νέοι Morgana μου;<br /><br />Έτσι θα γίνεται απο δω και μπρος. Ό,τι φαγητό χαλάει θα πετιέται στα σκουπίδια των Σαββάτων. Χτες το βράδυ κατά τις εφτάμιση χάλασε και η κατάψυξή μου. Δε νομίζω να τη φτιάξω ποτέ ξανά. Αν το κάνω θα έρθει η μάγισσα Morgana μου ν</span></span><span style=";font-family:arial;font-size:100%;" ><span style="color: rgb(255, 0, 0);">α την ξαναχαλάσει και να με συνεφέρει.<br />Είναι η δική μου καβάτζα που σας έλεγα πριν!<br /><br />Όσο για όλους τους υπόλοιπους που συχνά παραμονεύετε στις ζωές των άλλων γιατί δεν έχετε δικές σας, σας παρακαλώ μην τολμήσει κανείς σας και ξεχαστεί και κάνει ότι υπήρξε ποτέ αυτό το ποστ. Δε θα είμαι και πολύ καλός άνθρωπος τότε.</span></span><span style=";font-family:times new roman;font-size:100%;" ><br /></span><span style=";font-family:arial;font-size:100%;" ><span style="color: rgb(255, 0, 0);"><br /><span style="font-family: arial;font-family:times new roman;" >Ξεκινάει καινούρια εποχή. Με την αιώνια αδερφή μου απαλλασσόμαστε από πολλά. Χτίζουμε τείχη.</span><br /><span style="font-family: arial;font-family:times new roman;" >Όχι αδιαπέραστα. Ποτέ. Κάποιους θα τους παρακαλέσουμε να μας επισκεφθούν. Ελπίζω να είναι όσο περισσότεροι γίνεται.</span><br /><span style="font-family: arial;font-family:times new roman;" >Και τώρα να με συγχωρείτε γιατί πρέπει να εκραγώ!</span><br /><br /></span></span><div style="text-align: justify;font-family:times new roman;"><span style="color: rgb(255, 0, 0);font-size:100%;" > </span><span style="font-size:100%;"><br /></span></div><div style="text-align: center; color: rgb(0, 0, 0); font-family: times new roman;"> </div><p style="text-align: center; color: rgb(0, 0, 0);font-family:times new roman;"><span style="font-size:100%;">MEIN HERZ BRENNT</span></p><p style="text-align: center; color: rgb(0, 0, 0);"><span style="font-size:78%;"><br /> </span></p><p style="text-align: center; color: rgb(0, 0, 0);"><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgggADmDZVrjyJNsLXt4Y7JV4hJoITMW4Gt2bMSqbdmhy56ENQ7H9kXg1yoHzHwSoF2_uDnRd-KI3RZWvnpRY4whM4_XLY0XuGDZcTO_fldqAwRgYxvRc-GEmeGe9z0wjHBP1H1yQ/s1600-h/mein+herz+brennt.jpg"><img style="margin: 0px auto 10px; display: block; text-align: center; cursor: pointer; width: 170px; height: 94px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgggADmDZVrjyJNsLXt4Y7JV4hJoITMW4Gt2bMSqbdmhy56ENQ7H9kXg1yoHzHwSoF2_uDnRd-KI3RZWvnpRY4whM4_XLY0XuGDZcTO_fldqAwRgYxvRc-GEmeGe9z0wjHBP1H1yQ/s400/mein+herz+brennt.jpg" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5306111675445902658" border="0" /></a></p><p style="text-align: center; color: rgb(0, 0, 0);"><br /></p><p style="text-align: center; color: rgb(0, 0, 0);"><br /></p><p style="text-align: center; color: rgb(0, 0, 0);"><span style="font-size:180%;"><br /></span></p><div style="text-align: center; color: rgb(0, 0, 0);"> </div>nahames nakanamokohttp://www.blogger.com/profile/16720571686741902222noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-28054594.post-69101922980966259162009-02-22T22:21:00.010+02:002009-02-23T13:59:39.435+02:00Les étrangers<a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEimel6fV33t53CMQFLAzANRRhmRnb-LivDXxfzG-ZFSoWymWTDfx2zNIsOQDiSstMaQIAhUliEZLk_EN-32hAe3AgaNMs3JGmkUVPNoE53azkHATG117Q5xl2iprGPq6wmRYSmUAQ/s1600-h/week+and+scared+people+are+deadlier+than+guns.jpg"><img style="margin: 0px auto 10px; display: block; text-align: center; cursor: pointer; width: 266px; height: 400px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEimel6fV33t53CMQFLAzANRRhmRnb-LivDXxfzG-ZFSoWymWTDfx2zNIsOQDiSstMaQIAhUliEZLk_EN-32hAe3AgaNMs3JGmkUVPNoE53azkHATG117Q5xl2iprGPq6wmRYSmUAQ/s400/week+and+scared+people+are+deadlier+than+guns.jpg" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5305961249135469394" border="0" /></a><br /><br /><span style="color: rgb(192, 192, 192);font-family:times new roman;" >Κοίτα, ούτε μ' αρέσεις ιδιαίτερα, ούτε έχω καμιά ανάγκη για τίποτα αυτό το βράδυ. Μόνο να κοιμηθώ θέλω. Απόψε έχω δώσει ό,τι έχω στη μουσική και το μόνο που σκέφτομαι τώρα είναι το ξενοδοχείο κι ένας ωραίος, βαρύς ύπνος. Έπεσες ωστόσο με μεγάλη φόρα πάνω μου και σα να μου τον χάλασες κάπως τον λήθαργο. Εξακολουθώ βέβαια να είμαι απαθής. Όμως αυτές τις μέρες απονέμω μετάλλια. Κι εσύ κερδίζεις στην κατηγορία "δε μασάω". Λοιπόν εντάξει. </span><span style="color: rgb(192, 192, 192);font-family:times new roman;" >Ούτε αν σου αξίζει ξέρω αλλά ούτε και με νοιάζει. </span><span style="font-family:times new roman;"><span style="color: rgb(192, 192, 192);">Όπως είπα, ούτε μ' αρέσεις ιδιαίτερα ούτε έχω καμιά ανάγκη για τίποτα. Απλά κερδίζεις.</span><br /><br /><span style="color: rgb(192, 192, 192);">Μπορείς να αρχίσεις τις λεηλασίες σου.</span><br /><br /><br /><br /><br /><br /><br /><br /><br /><br /></span>nahames nakanamokohttp://www.blogger.com/profile/16720571686741902222noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-28054594.post-78862889179187628272009-02-09T14:27:00.008+02:002009-02-09T16:40:29.525+02:00Last night's body temperature<a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEga4Ro6qFMiTx7wjBpvkuKoLIGoELk7Tpj9ChaMAp0i6vgWaNzYT4lFQFZ6iI6scfydiG8F0zVtkVuOJxfJ_lNSGEOkYR4im80cj2JSrx6qHkC1u2XlTFgfm_lCEWFH_Gm_8eizzw/s1600-h/Dream.jpg"><img style="margin: 0px auto 10px; display: block; text-align: center; cursor: pointer; width: 380px; height: 253px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEga4Ro6qFMiTx7wjBpvkuKoLIGoELk7Tpj9ChaMAp0i6vgWaNzYT4lFQFZ6iI6scfydiG8F0zVtkVuOJxfJ_lNSGEOkYR4im80cj2JSrx6qHkC1u2XlTFgfm_lCEWFH_Gm_8eizzw/s400/Dream.jpg" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5300782372930888018" border="0" /></a><br /><span style="color: rgb(255, 0, 0);"><span style="font-family:times new roman;"><span style="font-size:100%;">Ένα διαμέρισμα στο κέντρο θα ήταν καλό.<br />Ένα διαμέρισμα στο κέντρο θα ήταν τέλειο.<br /><br />ας μην αρχίσουμε τις διαφωνίες τώρα...<br />ας καθίσουμε όλοι μαζί στο τραπέζι<br /><br /><span style="color: rgb(51, 204, 0);">φφφφφφ.............έχει γεμίσει ο τόπος χνούδια απ' τις λεύκες. Μα δεν είναι η εποχή τους ακόμα. Θα αρχίσουν πάλι να φυτρώνουν παντού. Έρχεται Μάρτιος, τα φίδια θα αρχίσουν σιγά σιγά να ξυπνούν. Κάπως ζαλισμένες οχιές δίπλα στις λεβάντες και στη δεξιά μου παλάμη...<br /><br /><span style="color: rgb(51, 102, 255);">Το Εδιμβούργο είναι μόνο 2 ώρες με το λεωφορείο από δω, θέλει φοιτητικό πάσο και κάρτα ανεργίας για να περάσεις μέσα.<br /><br />- williamgohomeboy.<br /><br /><span style="color: rgb(255, 102, 0);">"Εδώ μετεωρολογικός σταθμός της Ανταρκτικής. Σας αναφέρουμε ότι αρχίζουμε να βαριόμαστε. Πότε θα έρθετε να μας πάρετε; Αλλάζουμε ονόματα μεταξύ μας για να περνάει η ώρα."<br /><br /></span></span></span><span style="color: rgb(204, 51, 204);">Μωβ ουράνια σώματα πέφτουν στο δωμάτιο. Τρέμω από φόβο. Το βίντεο δεν ήταν πολύ καλά συγχρονισμένο. Η ντουλάπα αυξομειώνει το μέγεθός της.<br /><br /><span style="color: rgb(255, 0, 0);">Enea κάποιος θα έρθει να πάρει τη Linda σήμερα. Κράτησέ την λίγο ακόμα. Λίγη υπομονή ακόμα. Έ...;<br /><br /><span style="color: rgb(51, 255, 255);">Μαμά πότε θα βγω απ' την κοιλιά σου έχω μουλιάσει εδώ μέσα. Χρειάζομαι το πιστολάκι σου να στεγνώσω. Μάτια μισάνοιχτα, μάτια κλειστά, μάτια ανοιχτά...</span><br /><br /><span style="color: rgb(51, 255, 255);"><span style="color: rgb(204, 0, 0);">Καλημέρα! 7:23π.μ., θερμοκρασία σώματος 39,5</span></span></span></span></span></span></span><span style="color: rgb(204, 0, 0);">°C</span><span style="color: rgb(255, 0, 0);"><span style="font-family:times new roman;"><span style="font-size:100%;"><span style="color: rgb(204, 51, 204);"><span style="color: rgb(255, 0, 0);"><span style="color: rgb(51, 255, 255);"><br /></span></span></span></span></span></span><br /><br /><br /><div style="width: 300px;"><object width="300" height="110"><param name="movie" value="http://media.imeem.com/m/kLS2QWZh8E"><param name="wmode" value="transparent"><embed src="http://media.imeem.com/m/kLS2QWZh8E" type="application/x-shockwave-flash" wmode="transparent" width="300" height="110"></embed></object><div style="padding: 1px; background-color: rgb(230, 230, 230);"><form method="post" action="http://www.imeem.com/embedsearch/" style="margin: 0pt; padding: 0pt;"><input name="EmbedSearchBox" type="text"><input value="Search" style="font-size: 12px;" type="submit"></form></div></div>nahames nakanamokohttp://www.blogger.com/profile/16720571686741902222noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-28054594.post-10331186542066585872009-02-06T11:46:00.010+02:002009-07-12T15:50:41.435+03:00Deadly blue nights<a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgZcCJQp38kkN3ch68fkrPhikEI5UsCVt1E5h9A_wh2C05xCGqMfhFa7pkCSjfBsBTsJyUCpce7K_YNH8SFq_TofEwilGNSA-R1Wv7K369rtuunsv8O7WjR1pi8mLYpoyJkJ5lbYg/s1600-h/Deepblue.gif"><img style="margin: 0px auto 10px; display: block; text-align: center; cursor: pointer; width: 400px; height: 283px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgZcCJQp38kkN3ch68fkrPhikEI5UsCVt1E5h9A_wh2C05xCGqMfhFa7pkCSjfBsBTsJyUCpce7K_YNH8SFq_TofEwilGNSA-R1Wv7K369rtuunsv8O7WjR1pi8mLYpoyJkJ5lbYg/s400/Deepblue.gif" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5299618660638962562" border="0" /></a>
<br />
<br /><div style="text-align: left;"><span style="color: rgb(51, 102, 255);"><span style="font-size:100%;"><span style="font-family:times new roman;">
<br />Οι νύχτες της μαρμότας δεν περνάνε με τίποτα. Πέφτουν φώτα και μάτια πάνω μας. Μας βάζουν στο κέντρο, Τα ίδια και τα ίδια κάθε βράδυ. Οι μπλε προβολείς φαίνονται δροσεροί, αλλά πίσω απ' το καμουφλάζ του σελοφάν κρύβεται μια ζεστή λάβα που μας ιδρώνει.
<br />Οι ώρες σκαλώνουν πάνω στην ανία και στην ανυπομονησία για άλλα πράγματα.
<br />Οι σκηνές επαναλαμβάνονται. Στο τέλος του πενταγράμμου, εκεί που νομίζεις ότι σκαντζάρεις για απόψε, ένα ωραιότατο, γαμημένο "dal segno" σε ξαναστέλνει στην αρχή του ηλίθιου μουσικου θέματος. Και το ξαναπαίζεις. Δεν μπορείς να κάνεις αλλιώς:
<br />
<br /><span style="font-style: italic;">Κι εσύ από κάτω τι θέλεις και κοιτάς; Με έχεις ζαλίσει, το επίμονο βλέμμα σου δε μ' αφήνει να παίξω. Με αποσυντονίζεις το καταλαβαίνεις; Είσαι πολύ ωραία για απόψε, αλλά δεν το λέει η καρδούλα σου. Γι' αυτό τράβα να κοιμηθείς πλάι στον αντρούλη σου, που μου θες και ξεσαλώματα με το υπόλοιπο κατιναριό. Στο κάτω κάτω τι σκατά μου βρίσκεις εμένα;
<br />
<br />Απόψε είμαι μπλε, είμαι λείος και έχω κεραίες. </span>
<br /><span style="font-style: italic;">Μήπως είσαι ανώμαλη; </span>
<br />
<br /><span style="font-style: italic;">Παρακαλάτε να σας παίξουμε ξανά και ξανά τα ίδια πράματα. Πόσο δεν μπορείτε να απαλλαγείτε απ' τη συνήθεια. Κάνατε δυο γνωριμίες με μερικούς λεγόμενους "καλλιτέχνες" και νιώσατε σημαντικοί. Και πασχίζετε να τους το αποδείξετε. Μην τυχόν και χαθήτε, σας ξεχάσουν και μετά δεν μπορείτε να λέτε ότι τους ξέρετε. Μόστρα, μόστρα, μόστρα.</span>
<br />
<br /><span style="font-style: italic;">Χαχαχα!</span>
<br />
<br /><span style="font-style: italic;">Είναι τρομερά αστείο. Δεν το καταλαβαίνετε, αλλά οι καινούριοι σας "φίλοι", απλά σας παρασέρνουν σε ένα άλλο είδος ασημαντότητας. Στο δικό τους, το κρυμμένο καλά. Ξέρεις η σημαντικότητα δε φαίνεται στην αφίσα με τα ονόματα και τα πρόσωπα. Θέλει αρχίδια να την εντοπίσεις. Βρείτε αυτά πρώτα.</span>
<br />
<br /><span style="font-style: italic;">Κι εσείς δεν έχετε ιδέα από τίποτα. Κυρίως από ζωή.</span>
<br /><span style="font-style: italic;">Εσείς συγκινήστε με τους βλακωδέστερους στίχους του κόσμου και κάτι άλλους που μοιάζουν αστείοι, αλλα κρύβουν μέσα τους όσο πόνο μπορεί να αντέξει ένα τραγούδι τους αφήνετε να περνούν από δίπλα σας σα ζητιάνοι. Με μια διαφορά. Εσείς δεν κάνετε πως δε βλέπετε τους ζητιάνους. Οι ζητιάνοι κάνουν πως δε σας βλέπουν. Ντρέπονται κάπως.</span>
<br />
<br /><span style="font-style: italic;">Κι εγώ παρακαλάω. Ξέρετε τι; Να γυρίσω λίγες μέρες πριν. Σε μια απ' τις ωραιότερές στιγμές που θά 'χω να θυμάμαι. Σε εκείνο το σκοτεινό θέατρο μιας άλλης πόλης. Να παίζω βαμμένος ρε. Να φαίνομαι άσχημος, χλωμός, σατανικός τη μια, για λύπηση την άλλη. Να έχω κι άλλους τέτοιους δίπλα μου. Να μας αφήνετε ήσυχους να αγαπιόμαστε. Να μη μπορεί να σας σηκωθεί με την πάρτη μας. Να παίζουμε μόνο για μας. Να γυρνάμε τις πόλεις. Να κάνουμε βρώμικα και βιαστικά πικνικ σε αστικά πάρκινγκ, να περνάμε δίπλα απ' τη λέρα του κόσμου, να πέφτει ο ένας με το βάρος του πάνω στον άλλο και πάντα να μένουμε όρθιοι...</span>
<br />
<br />
<br />
<br />Φίλαράκο, πήγε τρεις παρά, δε με πληρώνεις να φεύγω;
<br />
<br /></span></span></span></div><div style="padding: 1px; background-color: rgb(230, 230, 230);"><div style="padding: 4px 4px 0pt 0pt; float: left;">
<br /><div style="text-align: center;">
<br /></div></div></div></div>nahames nakanamokohttp://www.blogger.com/profile/16720571686741902222noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-28054594.post-11677493284088564412009-01-30T04:38:00.002+02:002009-01-30T04:51:27.658+02:00<a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgVgyxn7PA6wNdpS1BO5ASimgpFRwCMTMs2tl6899MLzB9bWfk8pDd-UsUl0TiHwnTRMD7NiC4DfwwrToAo0rjHdm5-L_edHd2kYfJT-3znj5Fj5-xfBgV3P8_gew2b77atbP5CIA/s1600-h/DSCN0715.JPG"><img style="margin: 0px auto 10px; display: block; text-align: center; cursor: pointer; width: 400px; height: 300px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgVgyxn7PA6wNdpS1BO5ASimgpFRwCMTMs2tl6899MLzB9bWfk8pDd-UsUl0TiHwnTRMD7NiC4DfwwrToAo0rjHdm5-L_edHd2kYfJT-3znj5Fj5-xfBgV3P8_gew2b77atbP5CIA/s400/DSCN0715.JPG" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5296910761852857522" border="0" /></a><span style="font-family: courier new; color: rgb(153, 102, 51);"><span style="font-size:180%;"><span style="font-weight: bold;">Δ</span></span>εν ξέρω αν σ'εμαθα ούτε γω ξέρω αν μ' έμαθες. Δεν ξέρω αν χρειάζεται. Ξέρω μόνο πως δεν καπνίζεις αλλά εκείνο το βράδυ που ήταν εκείνος ο μήνας που δε χωνεύουμε κάπνιζες σαν τον πούστη ό,τι σου δινα και μ'άκουγες. Ξέρω πως είσαι αυτός που για 18μιση κλεμμένα λεπτά με ακολουθούσε μέσα σε δέντρα όταν πριν, για ένα ολόκληρο πρωινό έψαχνε να βρει μια ροδιά. Ξέρεις πιό καλά από μένα τί είμαι κι έχεις δει όλα τα χρώματά μου απο μέσα κι απ' έξω. Ταξιδέψαμε λίγο μαζί αλλά ξέρω πως κάθε φορά τρως ο,τι φαί αφήνω και κοιμάσαι ό,τι ύπνο διώχνω. Σ'αγαπάω γιατί αυτή τη στιγμή κοιμάσαι στον καναπέ μου και φοράς τη ζακέτα της γιαγιάς, που εκτός από σενα ίσως μόνο ένας θα ήθελα να φορέσει. Γελάμε μαζί με τη λέξη "πυτζάμα" αλλά είδες που την έπλυνα να τη φορέσεις; Σ' αγαπάω γιατί δε μου επέτρεψες ούτε μια στιγμή να σε φοβηθώ και γιατί από το πρώτο δευτερόλεπτο μισοκοιμήθηκες μέσα στη ζωή μου κι εγώ φοβόμουν να σ'αγγίξω γιατί σκεφτόμουν οτι μπορεί να είσαι απο κεινους που δεν ξέρουν οτι δυο χέρια μπορούν ν'αγαπήσουν ένα κοιμισμένο δέρμα. Τώρα που ξέρω οτι ξέρεις σ' αγαπάω πιό πολύ. Σου γράφω δυό φορές να σου αποδείξω πως η παλιούπαρξή σου πάντα με εμπνέει. Τρύπωσα στο σπίτι που σε γνώρισα για να σου πω αυτά που σου χρωστάω. Σ' αγαπάω γιατί μπορείς να κάτσεις να εφεύρεις χίλια δυο νησιά με κατάληξη- ούσα παρατατικού για να με κάνεις να γελάσω και γιατί όταν κλαίω η μούρη σου γίνεται χειρότερη από τη δική μου. Nahamesnakanamoko σε περιμένω να ταξιδέψουμε μαζί στη Λισαβόνα με στίχους γραμμένους στους αστραγάλους μας. Να καπνίσουμε και να κεράσουμε τσιγάρα στον ποιητή μας. Να κατηφορίσουμε μαζί δρόμους που μόνο η Αννα μπορει να ξέρει. Να σπάσουμε δυο μπουκάλια γάλα για να ξαναγεννηθούμε. Nahamesnakanamoko είμαι η Μαρία Αντουανέτα, δε με λένε Μαρία αλλά σ' αγαπάω μέχρι το βουνό.</span>nahames nakanamokohttp://www.blogger.com/profile/16720571686741902222noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-28054594.post-91341033061425094282009-01-29T19:13:00.005+02:002009-07-12T15:49:03.324+03:005 stars<a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgYQNK8OExzaNJedpCIJdwW29Fi87A3cPiuQowaN2pNk_oEII5NPjXMImPoefhEg1AJFs2LnRHeQN9tmcg8kuLSwvkz2DjC-iNvtDZsldm5l9ya5bbZD53anrBzWfKczkQcBz50mQ/s1600-h/red-curtain.jpeg"><img style="margin: 0px auto 10px; display: block; text-align: center; cursor: pointer; width: 394px; height: 387px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgYQNK8OExzaNJedpCIJdwW29Fi87A3cPiuQowaN2pNk_oEII5NPjXMImPoefhEg1AJFs2LnRHeQN9tmcg8kuLSwvkz2DjC-iNvtDZsldm5l9ya5bbZD53anrBzWfKczkQcBz50mQ/s400/red-curtain.jpeg" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5296767912043375682" border="0" /></a><br /><div style="text-align: center;"><span style="color: rgb(153, 0, 0);"><span style="font-size:130%;"><span style="font-family:times new roman;"><br />My love sang<br />before the eyes of the rednecks<br />in a fake, "Paris bringing in mind" Cafe<br /><br />between her fingers<br />was </span></span></span><span style="color: rgb(153, 0, 0);"><span style="font-size:130%;"><span style="font-family:times new roman;">all night</span></span></span><span style="color: rgb(153, 0, 0);"><span style="font-size:130%;"><span style="font-family:times new roman;"> held a glass<br />half filled with five stars Cognac<br /><br />Nobody knows<br />that she's only dreaming<br />of a red curtain<br /><br />She's only dreaming<br />of singing behind that curtain<br />alone, with her musicians<br /><br />At the end<br />she had to somehow smile,<br />like accepting their compliments<br /><br />the hungry for young flesh,<br />old and drunk and horny rednecks' compliments,<br />buying her new five stars Cognac glasses<br /><br />At the end<br />she slept alone<br />with a small galaxy in her<br /><br />waiting for tomorrow and him<br />even if she was sure that he would never come...<br /></span></span></span></div>nahames nakanamokohttp://www.blogger.com/profile/16720571686741902222noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-28054594.post-42947190655695961842009-01-26T16:08:00.012+02:002012-12-22T18:56:17.568+02:00Alkyonides<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgCcm3utafIsH3ZCjysu9eJ5oZSixnqwvYKqGwWM0VMG1nilc9Z7vWxXPePTAKZthpXevQzeQZAgBiJeH64dEzEdxemdJyl0a0HILZBH2o90wKgu4EM28XDv2EpnK9Gml5E3OKIYA/s1600-h/159957196_ca874fd6ff.jpg" onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}"><img alt="" border="0" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5295606644508023426" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgCcm3utafIsH3ZCjysu9eJ5oZSixnqwvYKqGwWM0VMG1nilc9Z7vWxXPePTAKZthpXevQzeQZAgBiJeH64dEzEdxemdJyl0a0HILZBH2o90wKgu4EM28XDv2EpnK9Gml5E3OKIYA/s400/159957196_ca874fd6ff.jpg" style="cursor: pointer; display: block; height: 266px; margin: 0px auto 10px; text-align: center; width: 400px;" /></a><br />
<span style="color: #ff6666;"><span style="font-family: arial;"></span></span><br />
<span style="color: #ff6666; font-size: large;"><span style="font-family: arial;"><span style="color: #ff6600; font-family: times new roman;">Περιμένω πότε ο πλανήτης θα αποφασίσει να μείνει μόνος και αντιστρέφοντας τη βαρύτητά του θα αρχίσει να μας απωθεί προς το διάστημα αντί να μας έλκει προς το κέντρο του. Τότε θα θέλουμε να κρατηθούμε στο έδαφος όπως μπορούμε. Ίσως από κλαδιά δέντρων που θα σπάζουν προς τα πάνω...</span><span style="font-family: times new roman;"><span style="color: #ff6600;">Η διαδικασία αυτοαπομόνωσης της γης θα ξεκινήσει ήσυχα</span> <span style="color: #ff6600;">μια νύχτα του χειμώνα, μέσα στο φωτεινότερο του ενσταντανέ. Τις Αλκυονίδες. Στην αρχή κανείς δε θα καταλαβαίνει τι συμβαίνει. Τις πρώτες μέρες οι ζυγαρίες θα μας δείχνουν με λιγότερα κιλά, θα χαμογελάμε νομίζοντας πως πιάνουν οι δίαιτές μας. Σχεδόν θα πιστεύουμε ότι αδυνατίσαμε. Κάτι δε θα πηγαίνει καλά με τα ψώνια στις σακούλες. Οι νοικοκυρές θα ελέγχουν ξανά και ξανά μήπως και ξέχασαν κάτι στο ταμείο. Κι όμως, τρομακτικά, θα είναι όπως πάντα όλα τα προτιμηθέντα προϊόντα τους εκεί, γεμάτα κιόλας με 10% έξτρα και δωρεάν ποσότητα. Και το οξυγόνο θα λιγοστεύει με τον καιρό. Οι συζητήσεις μας θα ελαφραίνουν κι άλλο.<br /><br />Και κάθε μέρα όλα θα γίνονται πιο αέρινα. Θα φτάσει μια στιγμή που θα αρχίσουμε να αιωρούμαστε. Οι ειδήσεις θα δείχνουν πρόχειρους τρόπους διεκπεραίωσης της καθημερινότητάς μας, μέχρι η NASA να καταφέρει λύσει το πρόβλημα - καθώς υποσχέθηκε - και βετεράνοι κοσμοναύτες θα βγαίνουν κάθε πέντε λεπτά σε έκτακτες ενημερωτικές εκπομπές, μοιραζόμενοι τις πολύτιμες εμπειρίες τους, απαντώντας σε ασταμάτητα τηλεφωνήματα ακροατών.<br /><br />Τη μέρα που η αντιστροφή της βαρύτητας θα φτάσει στη μέγιστη τιμή της, θα βρεθούμε να εγκαταλείπουμε αθέλητα τη γη, ανερχόμενοι με σταθερή επιτάχυνση στην αρχή, κάποιοι πιασμένοι χέρι-χέρι ή σε οικογενειακούς κύκλους</span></span></span></span><span style="color: #ff6666;"><span style="font-family: arial;"><span style="font-family: times new roman;"><span style="color: #ff6600;"><span style="font-size: large;">, θρηνώντας προκαταβολικά ο ένας τον άλλον, ουρλιάζοντας τις μετάνοιές μας και παγώνοντας σταδιακά, μέχρι να φτάσουμε αναίσθητοι πια στα όρια της ατμόσφαιρας και να καταλήξουμε από ανοξία ή υποθερμία.</span></span></span></span></span><br />
<span style="color: #ff6666;"><span style="font-family: arial;"><span style="font-family: times new roman;"><span style="color: #ff6600;"><span style="font-size: large;"><br />Δισεκατομμύρια κοκαλωμένα, χρωματιστά "μυγάκια", θα φαίνονται να αναχωρούν αργά από μια τεράστια περιστρεφόμενη κυψέλη και πίσω να ακολουθούν βαριά δομικά υλικά, σίδερα, γέφυρες και κτίρια. Μερικοί αμετανόητοι μοιρολάτρες, μέσα στο παραλήρημα του θανάτου θα το παραλληλίσουν με το μεγάλο αστικό μύθο της ανάληψης στους ουρανούς ενός από τα μεγαλύτερα λαϊκά είδωλα που πάτησαν στον παλιό κόσμο...<br /><br />Στην επόμενη πλανητική σύνοδο η φαλακρή γη, κάτασπρη και χλωμή θα κληθεί να δώσει εξηγήσεις για τη συμπεριφορά της.<br /><br />Θα δηλώσει αμετανόητη: <i>"Αυτό που πραγματικά δεν μπόρεσα να αντέξω είναι ότι μέρα με τη μέρα γίνονταν όλο και περισσότερο μαλάκες."</i></span><span style="color: #cc33cc; font-family: arial;"></span><span style="font-style: italic;"></span></span></span><span style="color: #ff6600;"></span></span></span></div>
nahames nakanamokohttp://www.blogger.com/profile/16720571686741902222noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-28054594.post-84551182354392945752008-12-31T15:34:00.002+02:002008-12-31T15:41:14.336+02:00The last day of the year<object width="425" height="344"><param name="movie" value="http://www.youtube.com/v/MBLQL_gSN5k&hl=en&fs=1"><param name="allowFullScreen" value="true"><param name="allowscriptaccess" value="always"><embed src="http://www.youtube.com/v/MBLQL_gSN5k&hl=en&fs=1" type="application/x-shockwave-flash" allowscriptaccess="always" allowfullscreen="true" width="425" height="344"></embed></object>nahames nakanamokohttp://www.blogger.com/profile/16720571686741902222noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-28054594.post-84739044690401356912008-12-27T22:30:00.001+02:002008-12-27T22:32:15.089+02:00Beware...<a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiyYOp9XRR7QOh7r_zZ4F_iSNuWeXnGWlem3L5vLMtzN4_qiW7RjIadBOL3sNafTENMhEgJ1fRP9hRBBdelOiXYW_3qII4zxC0zb_xyA29JOv11KyvScVfBSZbaVblAfjZnLnUvig/s1600-h/20017743.JPG"><img style="margin: 0px auto 10px; display: block; text-align: center; cursor: pointer; width: 400px; height: 332px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiyYOp9XRR7QOh7r_zZ4F_iSNuWeXnGWlem3L5vLMtzN4_qiW7RjIadBOL3sNafTENMhEgJ1fRP9hRBBdelOiXYW_3qII4zxC0zb_xyA29JOv11KyvScVfBSZbaVblAfjZnLnUvig/s400/20017743.JPG" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5284570245439229634" border="0" /></a><br /><br /><div style="text-align: center;"><span style="font-size:180%;"><span style="font-weight: bold; font-family: arial;"><span style="color: rgb(255, 0, 0);">...wolf at the area...</span></span></span><br /><br /><br /><br /><br /><br /><br /><br /><br /><br /><br /><br /></div>nahames nakanamokohttp://www.blogger.com/profile/16720571686741902222noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-28054594.post-48175892334519970992008-12-17T23:30:00.007+02:002008-12-28T05:09:10.832+02:0012 seconds at Kitty Hawk<a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEipPii5ow_jNInESQqANaS2aNn9q35UMqy1cXouJ8U8F2024mVEjlprnAKh38U3P6YzTEjFw3tFMehn-Db3-n2Q1HUlrFi1n7QpNs_YKSre4N1J3mLy0x364cz-2lT1mCZ1MPTFLg/s1600-h/brothers.jpg"><img style="margin: 0px auto 10px; display: block; text-align: center; cursor: pointer; width: 301px; height: 400px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEipPii5ow_jNInESQqANaS2aNn9q35UMqy1cXouJ8U8F2024mVEjlprnAKh38U3P6YzTEjFw3tFMehn-Db3-n2Q1HUlrFi1n7QpNs_YKSre4N1J3mLy0x364cz-2lT1mCZ1MPTFLg/s400/brothers.jpg" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5280895732307383538" border="0" /></a><br /><br /><div style="text-align: center;"><span style="font-size:100%;"><span style="font-family:times new roman;"><span style="color: rgb(153, 153, 153);">Έχει κρύο και αέρα. Η άμμος του Kitty H</span></span></span><span style="font-size:100%;"><span style="font-family:times new roman;"><span style="color: rgb(153, 153, 153);">awk φτάνει άνετα σε μεγάλο ύψος κι αυτό τους προκαλεί φθόνο.<br /><br /><span style="font-style: italic;">Πείσμα. Ω αδ</span></span></span></span><span style="font-size:100%;"><span style="font-family:times new roman;"><span style="color: rgb(153, 153, 153);"><span style="font-style: italic;">ερφέ μου σ' αγαπώ...<br /><br /></span>Ανάβουν τη μηχανή. Χρειάζεται αρκετά λεπτά για να ζεσταθεί. </span></span></span><span style="font-size:100%;"><span style="font-family:times new roman;"><span style="color: rgb(153, 153, 153);">Μερικοί χωριάτες κάθονται πιο κει. </span></span></span><br /><br /><span style="font-size:100%;"><span style="font-family:times new roman;"><span style="color: rgb(153, 153, 153);"><span style="font-style: italic;">Υπομονή. Ω αδερφέ μου σ' αγαπώ...</span><br /></span></span></span><br /><span style="font-size:100%;"><span style="font-family:times new roman;"><span style="color: rgb(153, 153, 153);">Σήμερα είναι η σειρά του Orville να</span></span></span><span style="font-size:100%;"><span style="font-family:times new roman;"><span style="color: rgb(153, 153, 153);"> δοκιμάσει.<br /><br /><span style="font-style: italic;">Αγωνία. Ω αδερφέ μου σ' αγαπώ...</span><br /><br />Κόντρα στον άνεμο, όπως πρόσταζαν οι υπολογισμοί.<br />Ο κινητήρας δίνει κάποια δύναμη. Αυξάνει κάπως ταχύτητα. Ο Wilbur τρέχει δίπλα του κρατώντας το φτερό για ισορροπία.<br /><br /><span style="font-style: italic;">Τώρα! Ω αδερφέ μου</span></span></span></span><span style="font-size:100%;"><span style="font-family:times new roman;"><span style="color: rgb(153, 153, 153);"><span style="font-style: italic;"> σ' αγαπώ...</span><br /></span></span></span><br /><span style="font-size:100%;"><span style="font-family:times new roman;"><span style="color: rgb(153, 153, 153);">Σηκώνεται...! Λίγο. Προχωράει.<br /><br />0...1...2...3...4...5...6...7...8</span></span></span><span style="font-size:100%;"><span style="font-family:times new roman;"><span style="color: rgb(153, 153, 153);">...9...10...11...12...<br /><br /><span style="font-style: italic;">Κάτι σαν προσγείωση! Ω αδερφέ μου σ' αγαπώ...</span></span></span></span><br /><span style="font-size:100%;"><span style="font-family:times new roman;"><span style="color: rgb(153, 153, 153);"><span style="font-style: italic;"><span style="font-style: italic;"><br /></span></span>Μερικοί απ' τους χωριάτες δακρύζουν<span style="font-style: italic;"><span style="font-style: italic;">.<br /></span></span></span></span></span><br /><span style="font-size:100%;"><span style="font-family:times new roman;"><span style="color: rgb(153, 153, 153);"><span style="font-style: italic;"><span style="font-style: italic;"><span style="font-style: italic;">Ιστορία. Ω αδερφέ μου σ' αγαπώ...</span><br /></span><br /><br /><object width="425" height="344"><param name="movie" value="http://www.youtube.com/v/uT2dQB_OgFE&hl=en&fs=1"><param name="allowFullScreen" value="true"><param name="allowscriptaccess" value="always"><embed src="http://www.youtube.com/v/uT2dQB_OgFE&hl=en&fs=1" type="application/x-shockwave-flash" allowscriptaccess="always" allowfullscreen="true" width="425" height="344"></embed></object><br /><br /></span></span></span></span><br /><span style="color: rgb(153, 153, 153);font-family:times new roman;font-size:85%;" >17/12 /03<br /><br /><br /><br /><br /><br /><br /><br /><br /><br /><br /></span></div>nahames nakanamokohttp://www.blogger.com/profile/16720571686741902222noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-28054594.post-56160567120312540832008-11-26T21:21:00.018+02:002009-12-07T02:05:11.091+02:00Vals en diagonal<a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiLk2_ccE9KJDrmnp3DOKVPuSuLmA7Wv5wsSpsSL6-Nkw0UH7hAdFl62wyXXgh14-Fnc2-n-J4m3_EoQv8TiHEzdwjPnq6qGkGApeYog7PJzITdDZrJw_tp6uYZhZM3TuvtFcsUuA/s1600-h/white+queen.jpg"><img style="margin: 0px auto 10px; display: block; text-align: center; cursor: pointer; width: 300px; height: 400px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiLk2_ccE9KJDrmnp3DOKVPuSuLmA7Wv5wsSpsSL6-Nkw0UH7hAdFl62wyXXgh14-Fnc2-n-J4m3_EoQv8TiHEzdwjPnq6qGkGApeYog7PJzITdDZrJw_tp6uYZhZM3TuvtFcsUuA/s400/white+queen.jpg" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5273095629859660850" border="0" /></a><br /><br /><div style="text-align: right;"><span style="font-size:85%;"><span style="font-family:times new roman;">Στην Louise που αγάπησε αυτή την ιστορία πριν ακόμη γραφτεί </span></span><br /></div><span style="font-family:times new roman;"><br /><br /></span><div style="text-align: justify;"><span style="font-family:times new roman;">Απ' τη θέση f8 φαινόταν καθαρά το πεδίο, κρύο, λείο και καθρεφτένιο. Οι ακίνητοι κοντοπίθαροι υφιστάμενοι, σε στάση προσοχής ακριβώς μπροστά του δεν έκρυβαν καθόλου την απέραντη χαρτογραφημένη με γράμματα και αριθμούς έκταση. Τέλεια στοίχιση, τέλεια ευθυγράμμιση, το ζεστό Σεβιλιάνικο φως ανακλούσε στα κράνη τους...</span><br /><br /><span style="font-family:times new roman;"><span style="font-style: italic;">Να έχεις μυστικά πριν τις μάχες. Να έχεις πράματα να πάρεις μαζί σου πεθαίνοντας. Κι αν επιζήσεις να έχεις να φυλάς μέχρι την επόμενη. </span></span><br /><br /><span style="font-family:times new roman;"><span style="font-weight: bold;">Μυστικό υπ' αριθμόν 1:</span> Κόντρα στους κανόνες που απαγόρευαν τη συναναστροφή των ανώτερων με τους κατώτερους κατάφερε να κάνει καλύτερό του φίλο έναν από εκείνους. Ο στρατιώτης προσπάθησε να το αποφύγει ως καλός και υπάκουος. Αλλά οι επίμονοι ψίθυροί του ανωτέρου σε κάθε παράταξη ήταν κάτι που δεν μπορούσε να αποφύγει. Και για τον αξιωματικό ήταν περίεργη αυτή η φιλία. Ήταν κάτι σα λύση ανάγκης, γιατί ο σύντροφος στ' αριστερά του δεν είχε ποτέ του ανθρώπινα αυτιά και ήξερε μόνο να χλιμιντρίζει και να χοροπηδάει σε ορθές γωνίες ενώ στα δεξιά έστεκε αμίλητη και αυστηρή η μονάρχισσα. Κι έτσι του έμεινε μόνο ο μπροστινός. Είχε τεράστια τύχη. Οι στρατιώτες, ορκισμένοι σε μέχρι θανάτου πίστη στο χρώμα, τηρούσαν σχολαστικά τους τύπους. Αν για οποιοδήποτε λόγο αυτή η φιλία γινόταν γνωστή στο βασιλιά, τότε και οι δυο τους θα είχαν άσχημη κατάληξη. Όμως αυτός εδώ ο στρατιώτης ήταν περίεργα διαφορετικός. Δεν μιλούσε ποτέ, δεν εκφραζόταν, μόνο ακουγε. Και φυλούσε καλά τα μυστικά που άκουγε. Ναι, ήταν ο καλύτερος φύλακας μυστικών του κόσμου. Γιατί αν ποτέ μαρτυρούσε όλα όσα ήξερε τότε θα έπαιρνε σίγουρα προαγωγή, τη θέση του νεκρού πια εξομολογητή του.</span><br /><br /><span style="font-family:times new roman;"><span style="font-weight: bold;">Μυστικό υπ' αριθμόν 2: </span>Η ποινή για έσχατη προδοσία σε όλους τους στρατούς του κόσμου είναι ο θάνατος. Για έναν στρατιωτικό, το ξήλωμα και ο δημόσιος εξευτελισμός ήταν ήδη θάνατος. Το πέσιμο της γκιλοτίνας απλά τον επιβεβαίωνε. Όταν ο στρατιώτης άκουσε για πρώτη φορά τις αλήθειες του αξιωματικού που στεκόταν πίσω του, το πάτωμα έτριξε. Κουνήθηκε η άμμος στη βάση των ποδιών του. Φοβήθηκε για το φίλο του. Φοβήθηκε και για τον εαυτό του. Η έσχατη προδοσία περιλαμβάνει πολύ σοφά και τη φύλαξη τέτοιων πληροφοριών. Ήταν ένα πολύ ωραίο απόγευμα. Τα λόγια του αξιωματικού ήταν: <span style="font-style: italic;">"Μέρες τώρα κοιταζόμαστε στα μάτια. Εκείνη ξεχνάει να κινηθεί. Εγώ μπερδεύω τα πλακάκια μου. Το ξέρω. Είναι σίγουρο. Με θέλει όσο κι εγώ. Με θέλει." </span>Η ανώμαλη αυτή αγάπη, η όμοια με κτηνοβασία, ο έρωτας για τη βασίλισσα του αντίθετου χρώματος δεν ήταν απλά προδοσιά στους μαύρους. Ήταν μαζί και ασέβεια στους τίτλους, απρέπεια στον αντίπαλο, ανυπακοή στους κανόνες. Κανείς δεν είχε αντιμετωπίσει παρόμοια πρόβλημα ποτέ. Kαι της ατίμωσης αυτής δεν της έφτανε ο θάνατος για να εξαϋλωθεί.</span><br /><br /><span style="font-family:times new roman;">Απέναντι, στη θέση e1, επικρατούσε η ίδια παγωμάρα και συγκέντρωση πριν τη μάχη. Εκείνη είχε το κεφάλι της στραμμένο ελαφρώς δεξιά τελευταία. Όταν ο δοξασμένος αλλά ανίκανος μαχητής σύζυγός της γυρνούσε προς το μέρος της τότε αυτή το επέστρεφε στη φυσιολογική του θέση κι άφηνε τα μάτια μόνο να καρφώνονται προς το μέρος όπου εξ' αρχής ορίστηκε η θέση f8. Αγέρωχος ο μονάρχης, τη ρώτησε μηχανικά, χωρίς να φαίνεται να ενδιαφέρεται και πολύ για την απάντησή της. <span style="font-style: italic;">"Είσαι χλωμή σήμερα. Τι έχεις;". </span>Κι εκείνη, γνήσια γυναίκα, με ένστικτο και αστραπιαία οξυδέρκεια απάντησε. <span style="font-style: italic;">"Με κράτησε ο Anatoly για πολλή ώρα στα χέρια του. Έχει πολυ κρύα χέρια. Αυτή η καθιστική ζωή τόσα χρόνια πάνω απ' σκακιέρα καταντάει τα άκρα τους να αιματώνονται πολύ δύσκολα." .</span> Ακούγοντάς το αυτό, κούνησε αργά το κεφάλι του, με το τέλεια κουρεμένο μούσι, απορώντας κάπως που η γυναίκα του που σκέφτηκε κάτι τόσο έξυπνο, αν και τα κρύα άκρα ενός παθιασμένου grand master είναι αυτονόητα.</span><br /><br /><span style="font-family:times new roman;">Κι αφού ξεφορτώθηκε εύκολα τον αλαζόνα βασιλιά, η βασίλισσα τράβηξε νοερά κατά το παρελθόν, όπου βρέθηκε μια φορά δίπλα δίπλα με το μαύρο αξιωματικό. Κι εκείνος, με τη σιγουριά του στηριζόμενου από μακριά από τη δική του, μαύρη παντοδύναμη βασίλισσα της ψιθύρισε χαμογελώντας: <span style="font-style: italic;">"Εγώ κι εσείς είμαστε οι μόνοι που μπορούμε να κινηθούμε διαγώνια. Ίσως να μπορούσαμε να χορέψουμε κάποια φορά..." </span>Η λευκή βασίλισσα θύμωσε τόσο με την αναίδεια και την κοροϊδία του βρωμιάρη, μαύρου "τρελού", που γύρισε και τον κοίταξε με βλέμμα κεραυνού, ικανό να σταματήσει όλες τις παρτίδες που παίζονται εκείνη τη στιγμή στον κόσμο. Και είδε ότι ο παρακατιανός αντίπαλος δεν κορόιδευε, αντιθέτως είχε κάτι αληθινά παιδικά ερωτευμένα μάτια, τέτοια που δικαιολογούσαν την άγνοια κινδύνου αυτού που έκανε...</span><br /><br /><span style="font-family:times new roman;">................................</span><br /><br /><span style="font-family:times new roman;">Είναι η στιγμή που ο Anatoly με τα κρύα χέρια πατάει το κουμπί του χρονομέτρου και κινεί το πρώτο πιόνι τρία τετράγωνα μπροστά. Ο Garry απαντάει με την ίδια κίνηση. Τα πρώτα λεπτά κυλούν μηχανικά με γρήγορες αποφάσεις...</span><br /><br /><span style="font-family:times new roman;">................................</span><br /><br /><span style="font-family:times new roman;">Φτάσαν να ιδρώνουν κάτω απ' τον προβολέα. Η μάχη είναι παροιμιώδης. Ο Anatoly χρειάζεται μια ισοπαλία για να πάρει τον τίτλο. Η στρατηγική έχει φέρει το λευκό βασιλιά στη θέση g1 πίσω από ένα ανασφαλές και κατεστραμμένο πια μεγάλο ροκέ και το μαύρο αξιωματικό στο τετράγωνο c5. Ο Garry τον σπρώχνει διαγώνια δυο θέσεις, αφήνοντάς τον στο e3, ακριβώς μπροστά απ' το e2, όπου από ώρα ξεκουράζεται η λευκή γαλαζοαίματη. Έρχονται λοιπον για πρώτη φορά πρόσωπο με πρόσωπο. Εκείνη μπορεί να μυρίσει τον ιδρώτα του που αναβλύζει από τα διαγώνια χιλιόμετρα που διένυσε. Αυτός μπορεί να μυρίζει τα λουλούδια με τον οποίων το άρωμα λούζεται. Η ανάσες τους μπερδεύονται κάπου στο όριο των θέσεων τους. Ο Garry έχει αποφασίσει να θυσιάσει τον αξιωματικό. Δεν τον στηρίζει με κανένα πιόνι. Είναι βέβαιο ότι ο Anatoly θα επιλέξει το φάγωμά του μάυρου αξιωματικού απ' τη βασίλισσά του. Ο ποιητικός θάνατος ενός ρομαντικού εραστή απ' το χέρι της αγαπημένης του είναι ότι καλύτερο μπορούσε να του συμβεί. Του μένουν λίγα δευτερόλεπτα πριν αφήσει τις σκακιέρες. Και τη στιγμή εκείνη χωρίς καθόλου να σκεφτεί να σώσει το τομάρι του, στρέφεται στο λευκό βασιλιά. Δεν του ζητάει καν την άδεια να του απευθύνει το λόγο. Με το θράσσος και το κουράγιο ενός μελλοθάνατου που έχει αποδεχτεί το πεπρωμένο του, σχεδόν απαγγέλει: <span style="font-style: italic;">"Μεγαλειότατε θα μπορούσα να έχω την τιμή να χορέψω ένα βαλς με τη βασίλισσά σας;".</span></span><br /><br /><span style="font-family:times new roman;">O βασιλιάς πύρωσε από οργή. <span style="font-style: italic;">"ΣΚΟΤΩΣΕ ΑΥΤΟΝ ΤΟΝ ΤΙΠΟΤΕΝΙΟ, ΤΟΝ ΑΛΑΖΟΝΑ ΠΑΡΑΚΑΤΙΑΝΟ ΑΜΕΣΩΩΩΩΩΩΣΣΣΣ". </span>Η διαταγή του βέβαια θα έπρεπε πρώτα να περάσει απ' την έγκριση του grand master Anatoly πριν η βασίλισσά του κάνει απλά ένα βήμα μπροστά. Ο αξιωματικός απαξιώνοντας τα άγρια λόγια του λευκού ηγεμόνα επέστρεψε τα μάτια του πάνω στην αγαπημένη λευκή και άπλωσε δειλά το χέρι. Ο Anatoly παρακολουθώντας τη συζήτηση σαστισμένος, ξέχασε τελείως το χρονόμετρο που συνέχισε να κυλά εις βάρος του. Η βασίλισσα, έδωσε ανέλπιστα στον αξιωματικό το δικό της. <span style="font-style: italic;">"ΣΚΟΤΩΣΕΕΕΕ ΤΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟΝ", </span>ούρλιαζε ο βασιλιάς. Με το άλλο του χέρι, έπιασε την πορσελάνινη, λεπτή της μέση και άρχισαν με μιας να κινούνται διαγώνια, απολύτως μέσα στους κανονισμούς του παιχνιδιού που ορίζουν τη διαγώνια κίνηση, όμως την ίδια στιγμή, τελείως αιρετικά και παράνομα, αφού η ταυτόχρονη κίνηση δυο αντίπαλων πιονιών που εξωθείται από το μεταξύ τους έρωτα, διέλυε όλους τους άλλους νόμους σχετικούς με τη σειρά και την προτεραιότητα.</span><br /><br /><span style="font-family:times new roman;">Και χόρεψαν...ένα ζεστό, γρήγορο, ζωηρό, βαλς σε διαγωνίους, που μόνο αυτοί που μπορούν να κινηθούν αποκλειστικά σε ένα χρώμα μπορούν να χορέψουν. Χόρεψαν πάνω σε όσα τετράγωνα είχαν αφήσει άδεια οι θυσιασμένοι μαχητές, πάνω σε κομματιασμένα μέλη νεκρών στρατιωτών, σε ματωμένες ουρές θανατωμένων αλόγων και σε σπασμένους τσιμεντόλιθους γκρεμισμένων πύργων. Με βουβό το ανοιγοκλείσιμο του στόματος του λευκού βασιλιά να διατάζει πια πεισματικά το θάνατο και των δυο και με απλανές το εκ των άνω βλέμμα του grand master Anatoly που χωρίς να το καταλάβει είχε χάσει πλέον τα πάντα...<br /><br />Μόνο το χρονόμετρο δεν ένοιωσε κανένα απολύτως συναίσθημα από αυτή την ιστορία κι έτσι συνέχισε πιστά το καθήκον του. Κι όμως, το τικ τακ των δευτερολέπτων του, βρήκε κι αυτό το ρόλο του στη σκηνή που εκτυλίχθηκε, δίνοντας άθελά του το μέτρο στους χορευτές που χώριζαν στα τρία το κάθε δευτερόλεπτο κυματίζοντας αρμονικά στο ρυθμό των τριών τετάρτων, σταθερά πια και σίγουρα...</span><br /><br /><span style="font-family:times new roman;"><span style="font-weight: bold;">1</span>...2...3...<span style="font-weight: bold;">1</span>...2...3...<span style="font-weight: bold;">1</span>...2...3...<span style="font-weight: bold;">1</span>...2...3........................................................................</span><br /><br /><br /><span style="font-family:times new roman;"><object height="344" width="425"><param name="movie" value="http://www.youtube.com/v/L7ySgJJ-uvI&hl=en&fs=1"><param name="allowFullScreen" value="true"><param name="allowscriptaccess" value="always"><embed src="http://www.youtube.com/v/L7ySgJJ-uvI&hl=en&fs=1" type="application/x-shockwave-flash" allowscriptaccess="always" allowfullscreen="true" height="344" width="425"></embed></object></span><br /><br /><br /><br /><span style="font-family:times new roman;"><span style="font-size:78%;">Η δημιουργία του κειμένου αυτού ήταν έμπνευση που προήλθε από το μουσικό θέμα <a href="http://www.youtube.com/watch?v=L7ySgJJ-uvI">"Vals en Diagonal" του Pascal Comelade</a> και <a href="http://www.youtube.com/watch?v=XHqBRslaE90">τη θρυλική μάχη μεταξύ του Anatoly Karpov και του Garry Kasparov στη Σεβίλλη το 1987.</a></span></span><a href="http://www.youtube.com/watch?v=XHqBRslaE90"><br /></a></div><span style="font-family:times new roman;"><br /><br /></span>nahames nakanamokohttp://www.blogger.com/profile/16720571686741902222noreply@blogger.com