Την Παρασκευή το πρωί ήμουν από νωρίς στο φυτώριο του Gianluca. Ο Claudio, ο Αλβανός εργάτης που δούλευε εκεί με τον αδερφό του και μια θεία τους ήρθε και με πήρε από το ξενοδοχείο.
Μιλούσαμε Ιταλικά, κουτσά στραβά βέβαια, αλλά άκρη έβγαινε και χαβαλές γινόταν. Στα γρήγορα ήπιαμε κι έναν espresso στο μπαρ δίπλα στο φυτώριο. Άλλαξα ρούχα, έβαλα τα βρώμικά μου και άρχισε να μου δείχνει τη δουλειά. Στην αρχή έκανα πολλά λάθη κι Giorgio, ο πρωην πεθερός του Gianluca φώναζε άσχημα στον Claudio γιατί θεωρούσε ότι ήταν υπεύθυνος που μου τα έδειχνε στραβά.
O Gianluca έχει την επιχείρηση με την πρώην γυναίκα του και τον πατέρα της που παρά το διαζύγιό του φαινόταν να συνεργάζονταν καλά. Ο Giorgio ήταν τύπος που γελούσε συχνά κατά τους διαλόγους του με τον Claudio, αλλά πολύ περίεργος. Δούλευε χρόνια έτσι, κάνοντας μόνο αυτό, δουλειά αγρότικη και υποστήριζε τραγικά φανατικά Berlusconi και Milan!
Μαζί μας ήταν και η Tipi, το κόκερ που είχαν ο Gianluca με τη Giorgia από κουτάβι και σκαρφάλωνε ζητιανεύοντας πάνω σε όποιον έπινε espresso γιατί η Tipi ήταν φανατική αυτού του καφέ.
Το απόγευμα γυρνώντας στους δρόμους της Pistoia, κάπου κάπου ανακάλυπτα όμορφα σημεία, περίεργα πράγματα, μα παντόυ Pizzerie!
Πάντα πίστευα πως η Pizza σαν φαγητό είχε ξεπεραστεί προ πολλού από τους Ιταλούς κι ότι πλέον καταναλώνεται μόνο από τους ταξιδευτές εκει ως τουριστική ατραξιόν
Λάθος.
Οι Ιταλοί τρώνε και θα τρώνε σαν τρελοί pizza, παντού, στο χέρι, στις πιτσαρίες με φίλους και κρασί, βλέποντας ποδόσφαιρο, ίσως ακόμα και για πρωινό. Πιο πολύ από μακαρόνια, γι'αυτούς είναι το γρήγορο μα λατρεμένο έδεσμα, σίγουρα δε θα ξεπεράσουν ποτέ την pizza.
Το βραδάκι κατέληξα να πίνω στο Gargantua παρέα με τους barmen Chico και Αlen, να μιλάμε γενικώς και να μοιάζω με alien εκεί αφού ήμουν ο μοναδικός θαμώνας χωρίς παρέα. Και βέβαια οι Ιταλίδες όλες ανεξαιρέτως να είναι εκεί με τους σχεδόν αρραβωνιαστικούς τους, που πρέπει να γνωρίζουν οι γονείς, να έχουν καλή σχέση μαζί τους και τις Κυριακές να τους καλούν για φαγητό!Μπορεί λοιπόν έπινα μόνος,ήταν ένας τρόπος όμως να γιορτάζω έτσι εγωιστικά και πεισματικά, κάθε μέρα την ανεξαρτησία μου και την αποχή μου από το συγκεκριμένο τρόπο σχέσης.
Όμως κατά βάθος νομίζω πως είναι καιρός να ανήκω ξανά κάπου!Χε χε!
Το Σάββατο ήταν ήρεμο και χαλαρό, με βόλτες με νοικιασμένο αμάξι σε κάμπους με φυτώρια,
ανάμεσα σε δεντροστοιχίες, σε εμπορικά φοινικοδάση και σειρές με χαμηλούς θάμνους.
Την Κυριακή είχα κανονίσει να συναντήσω το Θοδωρή στη Φλωρεντία, να κατέβει από τη Bologna όπου σπουδάζει και να κάνουμε τις μαλακίες του αιώνα.
Βρεθήκαμε στη Santa Maria Novella, πήγαμε Duomo, Ponte Vecchio και ψηλά στην παλιά πόλη. Μπήκαμε σε καθολικούς ναούς, ο τρελός βάρεσε την καμπάνα αγνοώντας τις επιγραφές "Silenzio" και δε μάθαμε αν κατέβηκαν οι ιερείς για λειτουργία μετά από αυτό γιατί φύγαμε τρέχοντας ανάμεσα σε απορρημένους Γερμανούς τουρίστες. Μου είπε όσα αστεία λογοπαίγνια είχε μαζεμένα, γιατί η Ιταλική γλώσσα όπως λέει είναι τόσο φτωχη που όταν κάνει λογοπαίγνιο (το πολύ δυνατό του σημείο), ο Ιταλός είναι μίλια μακριά από αυτό που θέλει να πεί ο Θοδωρής.
Το απόγευμα είπαμε γεια, βγάλαμε φωτογραφίες στο Ponte Vecchio και σε άθλιες τουριστικές ατραξιόν, πειράξαμε τις Ιαπωνέζες και τις Μεξικάνες και αποχαιρετιστήκαμε για λίγο μέχρι το Πάσχα!
Η υπόλοιπη Κυριακή ήταν βαρετή καθώς η Pistoia ήταν άδεια και όλα τα κανάλια έδειχναν ποδόσφαιρο. Γι'αυτό προσπαθώντας να είμαι δημιουργικός βγήκα για φωτογραφίες!
Κάποτε οι φανατικά Καθολικοί Ιταλοί αφιέρωναν τη μέρα αυτή στο Θεό τους, τώρα ο θεός τους έχει μάρκα, είναι από δέρμα και γράφει Adidas!
