H ιστορία είναι αληθινή. Η αφήγησή της είναι αφιερωμένη στη Fata Morgana. Είναι εκείνο το φαινόμενο που κατά τους ναυτικούς ο ορίζοντας μοιάζει με στεριά κι έτσι τους παραπλανά βγάζοντάς τους εκτός πορείας. Καμιά φορά η Morgana μπορεί και να αλλάζει όνομα και να γίνεται άνθρωπος. Τότε τη λέμε....
Με τον kevlar και τη Sefika Ergenc είχαμε αποφασίσει να μην ακολουθήσουμε τους υπόλοιπους για clubbing στο Swansea. Είμασταν πολύ κουρασμένοι από τα μονοπάτια που φτιάχναμε όλη μέρα στους αγρότοπους του Ουαλικού Carmarthenshire και η νύχτα αυτή δεν ήταν για πολλές τρέλες. Βέβαια η νύχτα από μόνη της είχε προδιαγράψει την τρελή εξέλιξή της, αλλά οι τρεις μας δεν το ξέραμε.
Ο Lawrence και το William μας πήγαν σε μια ακτή που όμοιά της δεν είχαμε δει ποτέ. Ο Lawrence ήταν βρετανός βετεράνος των Falklands και ο William ένα 30χρονο μωρό Κινέζων μεταναστών στο Bristol που νόμιζε πως ήταν Άγγλος με το ίδιο πείσμα που πιστεύει ο Οβελίξ ότι δεν είναι χοντρός.
Οι δυο τους έμειναν στο βαν για να καπνίσουν.
Με τους φίλους μου περπατήσαμε ανάμεσα σε καλάμια μέχρι να φανεί μπροστά μας η παραλία. Σταθήκαμε βουβοί κοιτώντας τη θάλασσα που σουρούπωνε. Δεν ήταν κάτι αλλόκοτο αυτό που κοιτούσαμε, όμως σου προκαλούσε τεράστιο δέος η εικόνα ενός ωκεανού που η παλίρροιά του έχει ρουφήξει μέσα όλο το νερό της παραλίας κι οι τρεις ουρανοί που κοιτούσες. Νομίζω πως όμοιο θέαμα δε θα ξαναδώ όσο ζω ή όσο είμαι ξύπνιος.
Στα ανατολικά ήταν ένας σκούρος μπλε, άγριος ουρανός που φωτιζόταν από περίεργες και βουβές αστραπές. Στη μέση ένας άλλος μωβ, αναποφάσιστος ακόμα και προς τη δύση ένας πανέμορφος βαθύ πορτοκαλί πάνω από το παραμυθένιο Temby που κρεμόταν σα τσαμπί από φωτάκια πάνω από τα βράχια και το κύμα. Κι ένα φεγγάρι γεμάτο κρυμμένο στα σύννεφα ολοκλήρωνε τον πίνακα.
Η παραλία ήταν τεράστια. Είχε τουλάχιστο
Η βρεγμένη άμμος ήταν επίπεδη με λίγες λακούβες γεμάτες με νερό και τα πόδια βούλιαζαν λίγο αλλά η θάλασσα ήταν δυνατή επιθυμία μέσα μας και αψηφούσαμε τα παπούτσια μας που έμπαζαν αλμυρό νερό.
Περπατάμε μισή ώρα τώρα κι η θάλασσα φαίνεται που σκάει δυνατά στην άμμο αλλά ποτέ δεν πλησιάζει. Έχει νυχτώσει. Περπατάμε κι άλλο, πεισματικά, αλλά εκείνη αρνείται να επιτρέψει να την πλησιάσουμε. Σταματάμε για λίγο. Έχει κρύο για καλοκαίρι. Ανατριχιάζω. Προτείνω να χωριστούμε, να κάνουμε ένα τρίγωνο με τα σώματά μας για κορυφές για να δούμε πως θα νιώθαμε μόνοι σ'αυτό το μέρος. Οι δυο συμφωνούν αμέσως. Απομακρύνονται. Σε είκοσι λεπτά δεν τους βλέπω πια...Κλείνω τα μάτια και σηκώνω προς τα πάνω το κεφάλι. Νομίζω πως κάπως έτσι πρέπει να μοιάζει η ελκυστικότητα του θανάτου. Ζαλίζομαι αλλά κρατιέμαι όρθιος.....Ησυχία...........κύμα......ησυχία.........
ΚΡΑΥΓΗ!
Έιναι ο kevlar!!!
Tρέχω προς τα κει, η Sefika το ίδιο. Τρέχει κι αυτός προς εμάς. Σε πέντε λεπτά βρισκόμαστε. Ο kev ανασαίνει με δυσκολία. Έχει άσθμα.
- Κοίτα εκεί, μου λέει....
Κοιτάζουμε και τη βλέπουμε. Μια μαύρη, παράξενη φιγούρα, που έμοιαζε με ανθρώπινη αλλά ήταν τόσο λεπτή και ευλύγιστη, σα φτιαγμένη από μαστίχα, με ένα φως να εκπέμπει πότε προς τα μας και γύρω της.
Τρέχουμε προς την ακτή. Ο kev κρατάει τη Sefika απ το χέρι. Ορκίζομαι ότι την ακούω να ψιθυρίζει μια προσευχή στα Τούρκικα.
Φτάνουμε στην άμμο. Σκύβουμε να πάρουμε ανάσες. Λίγο ακόμα μέχρι το βαν. Το φως φαίνεται ακόμα από μακριά.......
......όταν φτάσαμε ο Lawrence γέλασε που μας είδε έτσι. Του εξηγήσαμε κι αμέσως άλλαξε ύφος. Ο William συνέχισε να κοροιδεύει με το ηλίθιο κινέζικο γέλιο του.
Μιλήσαμε γι' αυτό με το βετεράνο κι αυτός μας διηγήθηκε παρόμοιες ιστορίες που του συνέβησαν στο βρετανικό στρατό. Κι έτσι μας άφησε να θυμόμαστε την εμπειρία μας αυτή χωρίς να επέμβει στο όνειρο ή την πραγματικότητα που ζήσαμε σε μια απ' τις παραλίες του κόλπου του Bristol.
Κι από τοτε, ο kevlarsoul, η Sefika Ergenc κι εγώ είχαμε για πρώτη φορά κάτι να μοιραστούμε.
