Ένιωσε τον παρακλητικό ψίθυρο να πλησιάζει, κάτι εκατοστά του δευτερολέπτου πριν απελευθερωθεί από τη φωνή, για την οποία δεν είχε αποφασίσει τελικά αν γνώριζε ή όχι:

- Ξύπνα...ξύπνα, μην κοιμάσαι τέτοια ώρα.
- Δεν κοιμάμαι, απλά έχω τα μάτια μου κλειστά. Τι έχει η ώρα;
- Ξημερώνει όπου να'ναι, σήκω.
- Ε και τι να γίνει;
- Τι με ρωτάς, αφού ξέρεις.
- Τι είναι; Δε θυμάμαι, άφησέ με.

- Πρέπει να διαλέξεις!

Γυρίζει απ' την άλλη.
- Γιατί πρέπει να διαλέξω τώρα;
- Δεν προλαβαίνεις, o χρόνος.
- Δε θέλω τίποτα. Δεν έχω όνειρο ακόμη, δεν είμαι στην ηλικία.

Σχεδόν οργισμένα
- Τι λεεεεεςςς, είσαι δεκάξι. Όλοι διάλεξαν. Ξημερώνει.

Σιωπή. Ρωτάει αφού έχει πάρει βαθιά ανάσα:

- Πριν εξαφανιστείς από δω θύμισέ μου από πού σε ξέρω...

- Είμαι η ζωή σου. Θέλω να διαλέξεις όνειρο.

- ...
- Κατάλαβες;
- Ναι αλλά δεν μπορώ, δεν ξέρω.
- Πρέπει, δε μας παίρνει ο χρόνος, θα ξημερώσει.

Παύση, μικρή

- Πού είχες χαθεί, καιρό είχα να σε δω.
- Στεκόμουν πλάι και λίγο πίσω σου. Μην αλλάζεις θέμα.
- Για να μη σε βλέπω;
- Όχι, δε σε προλάβαινα.
- Γι' αυτό με έπιασες στον ύπνο. Έτσι πως έγινες, πού να σε γνωρίσω;
- Δε φταίω εγώ.
- Ούτε εγώ.

Σταματούν για λίγο.

- Θα διαλέξω όνειρο...
- Αχ ωραία...!
- ...όταν νιώσω ότι μπορώ. Ξαναέλα σε μερικά χρόνια.
- Όχι, δε σ'αφήνω να χαθείς, πρέπει να φτάσεις κάπου...

- Θα κανουμε συμφωνία.
- Τι.
- Θα πηγαίνουμε μαζί αυτή τη φορά, να μπορείς να ελέγχεις...αφού δε μου 'χεις εμπιστοσύνη.

Το σκέφτεται......

Αργεί να απαντήσει........

- Εντάξει, τίμια όμως αυτή τη φορά.

- Τίμια, είπε κι άρχισε πάλι να τρέχει...

Hμερολόγιο Κοπεγχάγης - Ημέρες 5η, 6η & 7η

Έχω τέσσερις μέρες να ποστάρω σ'ένα ημερολόγιο που θα έπρεπε να ενημερώνεται καθημερινά...Η αλήθεια είναι ότι από την Παρασκευή κυνηγάω το χρόνο για να προλάβω να κάνω πράματα που θα έκανα αν δεν την πατούσα με την ίωση.


Ena klemmeno podilato.mp3


Παρασκευή 19/1/07
Anyway, νομίζω ότι ο kevlar κι εγώ τα καταφέραμε αρκετά καλά! Από το πρωί της Παρασκευής (οπότε ένιωθα τέλεια πια) οι Δανέζικοι ποδηλατόδρομοι με βρήκαν να κάνω τη μεγαλύτερη βόλτα της ζωής μου! Δε θυμάμαι να έγραψα - σε μια μέρα - τόσα χιλιόμετρα με ποδήλατο ούτε το μεγάλο καλοκαίρι που πέρασα στο Amsterdam. Ήταν μια τεράστια απόσταση σχεδόν περιφερειακά της Κοπεγχάγης. Είχε ήλιο κι ο αέρας φυσούσε με μανία, πολλές φορές κόντρα και με δυσκόλευε στο γρήγορο πετάλι. Νομίζω πως νίκησα όμως στο τέλος.

Πέρασα απο το Sudhavn (το νότιο λιμάνι), είδα καραβάκια, καίκια, κάθησα μόνος σε μικρές, ξύλινες, ερημικές προβλήτες, μίλησα με γλάρους Δανούς που κι αυτοί προσπαθούσαν να κερδίσουν τον άνεμο με το μέρος τους και να προχωρούν αντί να αιωρούνται περιμένοντας.

Βρέθηκα ξανά στην Christiania. Το ήθελα πολύ να την ξαναδώ πριν φύγω. 'Ηταν γεμάτη αστυνομία εκείνη την ώρα. Περνούσα από μπροστά τους με το ποδήλατο που είχε βρει σε ένα ποτάμι ο kev. και που υπήρχε μεγάλη περίπτωση να έχει δηλωθεί ως κλεμμένο, οπότε με μια ματιά των μπάτσων στο serial num. του να είχαμε πρόβλημα. Παρ'όλα αυτά δε θα έφευγα από κει ούτε με αυτό. Είχε καμιά 25αριά μπάτσους τριγύρω, μαζεμένοι κοντά μεταξύ τους, απλά να κάθονται και να κοιτούν, νέα παιδιά, κάποιοι να χαβαλεδιάζουν με τους Christianίτες.

Christiania

Πήγα γύρω από τα σπιτάκια. Από πίσω. Από το σημείο εκείνο φαίνοταν όλες οι ντίλες με φόντο "νόμος και τάξη", γιατί έτσι πως κάθονταν οι pushers φαίνονταν από μένα αλλά όχι από τους cops. Εκείνη την ώρα γινόταν τρία νταραβέρια μπροστά μου. Κι από δίπλα οι μπάτσοι να μην παίρνουν χαμπάρι. Ή έτσι να το παίζουν. Μπορεί κι αυτοί στις ελεύθερες ώρες τους να τράβουν καμιά τζούρα σε εκείνα τα μέρη.


Tool - Lateralus - 05 Schism.mp3

Πήγα σε χίλια μέρη, δεν προλαβαίνω να τα αναφέρω όλα. Το βράδυ όμως ήταν η νύχτα του Ungdomshuset. Η πιο διάσημη κατάληψη της Ευρώπης, ίσως και του κόσμου. Απ'έξω περίμεναν παιδιά από 15 μέχρι 20 χρονών. Αυτοί έβγαιναν εκεί τα Σαββατοκύριακα. Punks, φρικιά, ροκάδες, gothάδες, νεαροί Merilyn Manson, όλα ένα μίγμα μέσα στο huset.

Grafity μέσα στο Ungdomshuset

Μπήκαμε μέσα. Σκοτεινή ατμόσφαιρα, το πιο περίεργο πάρτυ της ζωής μου. Ο πειρατικός σταθμός του 4ου ορόφου, μετέδιδε metal και hardcore tracks και οι κουκουλοφόροι djs του προβάλονταν με προτζέκτορα στον τοίχο. Στο μπαρ έπρεπε να ρίχνεις ζάρια και ότι φέρεις να πληρώσεις για μια μπύρα. Το πολύ 12 kroner, ενάμισι ευρώ δηλαδή.

Μας πλησίασε ένας τύπος. Είχε ράστα μαλλιά και μαύρο δέρμα, σα Μαροκινός. Χαμογέλασε. Στην αρχή τον κοιτάξαμε σα χαζοί.
- Δεν είναι δυνατόν....
Ήταν ο τυπάς που είχε ζητήσει τη βοήθειά μας δυο μέρες πριν στο μετρό, σε μια άλλη άκρη της πόλης, γιατί συνέχεια έμπαιναν ελεγκτές και ο kev του είχε πει πώς να πάει σύντομα εκεί που ήθελε χωρίς να χρειαστεί να μπει στο μετρό! Ο Αλί ήταν Γάλλος και ήταν φιλοξενούμενος στο huset. Όταν ήμασταν λοιπόν καινούριοι εκεί και λίγο κουμπωμένοι εμφανίστηκε ο Αλί και όλα πια ήταν οκ! Συζητούσαμε για ώρες μαζί του και με τον έτερο Γάλλο φίλο του, το Jordan αλλά και με κόσμο από κει (όπως ο κάτοχος του site nathue.dk, o μόνος που επιτρέπεται να βγάζει φωτογραφίες από μέσα). Υπήρχε γενικά ένα κλίμα απαισιοδοξίας ότι το σπίτι θα εκκενωθεί - κάποιος μας μίλησε και για τρεις βδομάδες από τώρα - γιατί το κράτος το χει πάρει πολύ σοβαρά και θα το τραβήξει μέχρι κόκκαλο. Ελπίζω να διαψευστούν, νιώθω τύχερος πάντως που πρόλαβα και το είδα κι αυτό.

Smash fascism (Ungdomshuset)

Μετά Mambo με τον Μάρτιν και Ideal bar, περνώντας μέσα από τον κεντρικό σταθμό των τραίνων. Εκεί και μόνο σε μια είσοδο παίζουν κλασσική μουσική από τα ηχεία.

Όλοι στην Κοπεγχάγη ξέρουν γιατί γίνεται αυτό. Χωρίς πλάκα, ρώτησα πολλούς κι όλοι μου είπαν το ίδιο. Η κλασσική μουσική διώχνει τους junkies από το σταθμό, γιατί έχουν γίνει μελέτες και δείχνουν ότι τους τρυπάει τα αυτιά.

Τη μισούν όπως οι βρυκόλακες το σκόρδο...και έτσι απλά οι Δανοί διώχνουν τους ναρκομανείς από τον κεντρικό σταθμό. Με Mozart.

Φεύγοντας για το σπίτι στις 3, έφαγα το καλύτερο βρώμικο της ζωής μου, Ristede (ψητό) Hotdog με απ'όλα από μια από τις άπειρες καντίνες που υπάρχουν στην Κοπεγχάγη.


Σάββατο 20/1/07
Το Σάββατο με κωλόκαιρο πήγαμε κέντρο για βόλτα, σε εμπορικά κέντρα και τέτοια που δε με συναρπάζουν και ιδιαίτερα....Το απόγευμα για Cafe Latte με τη Maria, υιοθετημένη Κορεάτισσα από Δανούς γονείς και τη νύχτα στο club La Vega. Ένα πολύ μεγάλο διόροφο club, με πάρα πολύ κόσμο, πολλές μπάρες και τιμές χαμηλότερες από της Ελλάδας!!! Ήταν κι ο Σκανδιναβός ημίθεος Jesper μαζί μας, ένας κούκλος Δανός φίλος του kev που την έπεφτε ανά πεντάλεπτο (ΧΩΡΙΣ ΥΠΕΡΒΟΛΗ) σε όποια καλόυτσικη ως θεά γκόμενα περνούσε από δίπλα του, με τον πιο άγαρμπο και βαρετό τρόπο πασχίζοντας να αποδείξει το social proof του. Και φυσικά γι'αυτό την έπεφτε ανά πεντάλεπτο, γιατί καμία δεν του καθόταν ποτέ...

Κυριακή 21/1/07
Η Κυριακή ήταν η μέρα αφιερωμένη στο planespotting και στις περιπλανήσεις. Καθίσαμε στο κατώφλι ενός από τους διαδρόμους του Kastrup airport και νιώθαμε το jetblast κάθε φορά που περνούσε από πάνω μας ένα αεροπλάνο. Τραβούσαμε και με την κάμερα και κανείς δε μας είπε τίποτα παρ'όλο που κάθε τόσο περνούσαν οχήματα με υπαλλήλους από κει. Είχε τρομερό κρύο και αέρα, φαινόταν η θάλασσα Oresund οργισμένη με το χειμώνα. Είχαν παγώσει χέρια, είχαν σκάσει χείλια όμως κρατούσα την κάμερα σφιχτά και άντεχα να κοιτάω συνέχεια τα αγαπημένα μου jets!

Και ύστερα διαλέξαμε το λεωφορείο που θα ερχόταν πιο σύντομα. Κι εκείνο μας πήγε στο terminal του Kastrup. Κι ήταν τότε που αποφασίστηκε από τον kev με πλήρη γνώση των συνεπειών σε κούραση κρύο και χρόνο (μια που είχε και Δανέζικα να διαβάσει) να πάμε στο Malmo.

Oresundbro ( H γέφυρα της θάλασσας Oresund) - Tην περνάς στο δρόμο για το Malmo

Εκεί, στην 3η μεγαλύτερη πόλη της Σουηδίας, όπου έχτισε ουρανοξύστη ο Calatrava, που εκεί αποφάσισαν να μένουν οι Cardigans,

The "Twisted Torso" building από το Sandiago Calatrava

που είναι μόνο μισή ώρα με τραίνο από το Kastrup και περνάς από μια γέφυρα 16χλμ, φτάσαμε, χωρίς να έχουμε πάνω μας ούτε διαβατήριο, ούτε ταυτότητα ούτε ένα κομματάκι χαρτί που να αποδεικνύει ποιοί είμαστε. Φυσικά δεν υπήρχαν σύνορα ούτε συνοριακοί σταθμοί. Ποιοί να φυλαχτούν από ποιούς αλλωστε.....Οι Δανοί από τους Σουηδούς ή το αντίστροφο...; Είναι αστείο απλά.

Malmo!!!

Το Malmo με κέρδισε. Το αγάπησα αμέσως, γιατί είναι ο μικρός φτωχός αδερφός της Κοπεγχάγης, γιατί είναι πανέμορφο λιμάνι (και πάντα αγαπώ τα λιμάνια), γιατί οι άνθρωποί του ακόμα και μέσα στο βαρύτερο κρύο του χειμώνα διατηρούν ζεστά τα χαμόγελά τους. Στην παραλία του έβλεπες το Βορρά να σκάει πάνω στα βράχια, τα καινούρια σπίτια στην νέα υπό κατασκευή περιοχή που είναι ένας παράδεισος, πολλή θάλασσα άγρια, σε εκείνα τα μέρη τα άγονα, τα καταρραμένα που τα πήραν οι κατάλληλοι άνθρωποι και τα ευλόγησαν. Που αν οι ίδιοι άνθρωποι είχαν το δικό μας τόπο με τις χάρες και τις ζέστες και τις ομορφιές θα έκαναν θαύματα και θα έμοιαζαν πολύ στους θεούς!

Γυρνώντας στην Κοπεγχάγη ένιωθα περίεργα μελαγχολικός που το Malmo δανείστηκε πολύ λίγο από το χρόνο μου ενώ του άξιζε πολύ περισσότερος.

Loreena McKennitt - A Winter Garden - 04. Snow.mp3

Δευτέρα 22/1/07
Tη Δευτέρα, νόστιμον ήμαρ, ήμουν από νωρίς στο Kastrup. Η Κοπεγχάγη με αποχαιρέτησε με χοντρές νιφάδες χιονιού και κρύο. Κι εγώ με σάντουιτς rostbeaf, καφέ και γιαούρτι με μούσλι. Στην πίστα όλα τα αεροπλάνα έπρεπε να περιμένουν ώρα στη σειρά αφού οι πιο πολλοί διάδρομοι είχαν παγώσει και επιπλέον έπρεπε όλα να πάρουν ένα ντουζάκι με κατακόκκινη αντιπαγωτική γλυκόλη από τα ειδικά φορτηγά, στα φτερά τους, στην άτρακτο, στην ουρά, παντού για να σιγουρευτούν ότι τίποτα δε θα έχει κολλήσει από τον πάγο όταν θα είναι ήδη στον αέρα. Κι έτσι καθυστερήσαμε μια ολόκληρη ώρα. Όταν έφτασα στη Βουδαπέστη, το αεροπλάνο για Θεσσαλονίκη δε μου έκανε τη χάρη να με περιμένει κι έτσι αναγκάστηκα να ταξιδέψω προς Φρανκφούρτη για να πάρω από κει τη βραδυνή πτήση για Σαλόνικα. Είχα χρόνια να επισκεφτώ το Fraport (όπως αποκαλείται χαιδευτικά το Frankfurt Airport). Ήταν το ίδιο τρομερά busy, έμοιαζε σαν ένα απόλυτο χάος κι όμως ήταν το πιο καλοκουρδισμένο ρολόι. Συντροφιά μου ήταν σε όλο το ταξίδι η Τασούλα από το Malmo με την πανέμορφη, θεά κόρη της τη Στεφανία που ήταν ο πιο μικρός ταξιδιώτης (μόλις 15 μηνών) και μου θύμισε γιατί θέλω οπωσδήποτε μια κόρη όταν κάνω παιδιά! Τις ευχαριστώ και τις δυο για τη συντροφιά, παρ'όλο το τρομερό κλάμα κατά διαστήματα (το οποίο βέβαια ξεχνάς με το πρώτο καινούριο της χαμογελάκι)!!!


Πάντα η προσγείωση στη Θεσσαλονίκη είναι βιαστική, χωρίς να το πολυκαταλαβαίνεις για πότε φτάνεις. Ίσως αυτή τη φορά να έφταιγε το ότι παραδόξως μου έλλειψε η πόλη πιο πολύ από κάθε άλλη, χωρίς να μπορώ να εξηγήσω το γιατί. Μπορεί να φταίνε όσα είδα και ζήλεψα εκεί πέρα και η επιθυμία του αντί να εγκαταλείψω το μέρος μου να προσπαθήσω πιο τίμια να το σπρώξω σε άλλα επίπεδα και εύχομαι να μην είμαι ο μόνος.

Ημερολόγιο Κοπεγχάγης - Ημέρες 3η & 4η

Η πόλη είναι σε πολλά σημεία ένα έργο τέχνης

Μια από τις γέφυρες που ενώνει δυο από τα πολλά κτίρια της ΝΟΚΙΑ

Η όπερα της Κοπεγχάγης τη νύχτα

Ο γράφων και το θρυλικό Ungdomshuset*

Λοιπόν αποφάσισα να συμμαζέψω τις τελευταίες μέρες σε ένα ποστ όχι τίποτα άλλο (απαντώντας εκτενέστερα και σε κόμμεντ της Bliss στο προηγούμενο ποστ), αλλά η γαμημένη η ίωση δεν έλεγε να ξεκολλήσει από πάνω μου. Έτσι την Τετάρτη βγήκα μόνο για να πάρω κάτι να φάω αφού το να πάω μέχρι τη ΝΟΚΙΑ ήταν ακατόρθωτο με 38,κάτι πυρετό. Έτσι ακολουθώντας τις οδηγίες του Κ. έψαχνα να βρω τη φοβερη πιτσαρία με το όνομα "Pescara" όμως κάπου έκανα λάθος και τελικά βρέθηκα πολύ μακριά. Περπάτησα αρκετή ώρα μέχρι που βρήκα κάτι τέλος πάντων να πάρω μαζί μου.

Αφήνοντας πίσω την Τετάρτη που δεν είχε κάτι πιο αξιοσημείωτο από αυτό, ξεκινάμε την περιγραφή της Πέμπτης....Η Πέμπτη ξεκίνησε αισιόδοξα, με πρωινές μετρήσεις που έδειχναν φυσιολογικές για την εποχή θερμοκρασίες που με έκαναν να πιστέψω ότι είχα τελικά αναρρώσει. Ο Κ. με ξυπνησε στις 12 με το τηλεφώνημά του και πήρα το ποδήλατο να πάω μια βόλτα. Έβρεχε γι'αυτό φόρεσα το αδιάβροχό μου αλλά δεν ήταν αρκετό για να γλιτώσει και τα μπουτάκια μου από το βρέξιμο (ελπίζω να μην το διαβάσει η μάνα μου αυτό...). Ο Κ. έιχε πάρει κατά λάθος τα κλειδιά μου μαζί του οπότε για να γλιτώσω απ' τη βροχή έπρεπε να τον περιμένω να γυρίσει απ'τη δουλειά. Μπορούσα να καθίσω σε κανένα μαγαζί για φαγητό αλλά έπρεπε να έχω οπτική επαφή με το ποδήλατο γιατί δεν είχαμε βρει την αλυσίδα και υπήρχε φόβος να μας το ψειρίσουν....Τελικά κάθισα σε ένα γωνιακό φαστφουντάδικο - λυώμενο με το όνομα "Dansk Oase" και ήταν πράγματι για μένα Όαση μέσα στη βροχή και το κρύο. Επιπλέον μπορούσα να αφήσω το ποδήλατο ακριβώς μπροστά μου (φοβερό κριτήριο για την επιλογή μαγαζιού για φαγητό....δε νομίζεις;). Και μετά ήπια καφέ σε ένα cafe που το είχαν κάτι Μαροκινοί, για τον ίδιο ακριβώς λόγο, ο capuccino που πήρα λίγο θύμιζε το θρυλικό καφέ των μοναχών Καπουκίνων αλλά εν πάση περιπτώσει ήταν καλός και ζεστός και θα περνούσε η ώρα μέχρι ο kevlarbrain να ερχόταν σπίτι με τα κλειδιά.

Όλα τα λεφτά ήταν το βράδυ που πήγαμε στην Christiania*

Περνάς την κεντρική πύλη της και βρίσκεσαι μακριά από την Κοπεγχάγη, είναι κάτι σαν τη Neverland, με δικούς της κανόνες, άπειρα είδη ανθρώπων, αδέσποτα σκυλιά (πουθενά αλλού σε όλη τη Δανία δε θα δεις αδέσποτα), χρωματισμένα σπίτια, φωτιές ν' ανάβουν σε βαρέλια εδώ κι εκεί (μου θύμισε τους φανούς της Κοζάνης, μόνο που στην Chr. το καρναβάλι κρατάει όλο το χρόνο), τύπους ράστα, γιάπηδες τεχνοκράτες με χαρτοφύλακες να πηγαίνουν για κάνα γρήγορο μπάφο, άλλους μες τη νύχτα να κρατάνε σφιχτά ματσάκια με χόρτο που μόλις αγόρασαν από τους pushers (υπάρχει και δρόμος μες στην Chr. που λέγεται επίσημα pushers vej, δεν είναι τρελοί, απλά έχουν αυτογνωσία και προφανώς δε γουστάρουν την παρέα με στρουθοκαμήλους...), πιωμένους Γροινλανδούς που ήρθαν στη Δανία για μια καλύτερη ζωη και επειδή απ' τη φύση τους μεθάνε εύκολα κατέληξαν αλκοολικοί. Βλέπεις μαγαζάκια να πουλάνε μπιχλιμπίδια, βλέπεις όμως και άλλα με ποδήλατα και ρούχα και τιμές που σε στέλνουν κατευθείαν για καταναλωτικό δάνειο.

Τον καφέ εκεί, για ένα περίεργο λόγο, το σερβίρουν σε νεροπότηρο. Στο μαγαζί που πήγαμε δε σερβίρουν αλκοόλ, έτσι από άποψη. Ενώ σε άλλα στο ίδιο μέρος σερβίρουν μόνο αλκοόλ. Εκεί πάνε οι Γροινλανδοί (βλ. μερικές σειρές πιο πάνω, αν διαβάζεις βιαστικά ή από υποχρέωση....).

Βγαίνοντας από την Chr. στο πίσω μέρος της πινακίδας της πύλης γράφει: "You are now entering the E.U." !!!

Ήπιαμε και ένα tchae (or something), όπως το λένε οι Δανοί, στο "Μπλε Σκυλί" κάπου κοντά στο σπίτι. Αυτό από όσο με βοήθησε η γεύση μου να καταλάβω πρέπει νά 'ναι ΄τσάι με γάλα και σοκολάτα που αρχικά σα σκέψη φαντάζει αηδία αλλά σας διαβεβαιώ πως είναι ευχάριστο στη γεύση και πίνεται εύκολα!

Και μετά φτάσαμε στο σπίτι της οδού Solvej και την πέσαμε για ύπνο, άντε φτάνει τόσο!

Υ.Γ.: Να κι ένα βιντεάκι που τράβηξα ο ίδιος από το μετρό της Κοπεγχάγης, του οποίου οι συρμοί χειρίζονται από υπολογιστή και όχι από οδηγούς (γι'αυτό και μπορείς να βλέπεις μπροστά), φυσικά στην Ελλάδα δεν πρόκειται να συμβει - ευτυχώς - γιατί με την ανεργία που μας τρώει οι πολυτέλειες μας μάραναν...

* Τα λινκς τα βάζω όταν βαριέμαι να εξηγώ αλλά και για την περίπτωση που ενδιαφέρεσαι πραγματικά, οπότε ΝΑΙ, μπορείς να μάθεις...xxx

Ημερολόγιο Κοπεγχάγης - Ημέρα 2η

16/1/07 απόγευμα - 17/1/07 πρωί

Ο πυρετός έρχεται και φεύγει τόσο γρήγορα και απότομα. Πιστεύω, ωστόσο, πως η ευχή μου έπιασε, νιώθω πολύ καλύτερα, αυτή η αίσθηση της αρρώστειας φεύγει ώρα με την ώρα.

Δυο τα σημαντικά της φτωχής χτεσινής μέρας:

Το ένα ήταν η βραδυνή επίσκεψη στο Vesterbro. Είναι μεγάλο κομμάτι στην ιστορία της Κοπεγχάγης μου εξήγησε ο κ. Είναι η κουλτούρα μπερδεμένη με την αλητεία, την αλτερνατίβα, είναι ο "βαρδάρης" της πόλης.

Ήταν πολύ βιαστική η επίσκεψή μας στη γειτονιά αυτή, όπου όλα είναι πιθανά, ήπιαμε βραδυνό τσάι σε καφέ, με υπέροχο κόσμο, πανέμορφες Δανέζες, χαλαρή μουσική. Αποφασίσαμε να μαζέψουμε δυνάμεις για το έξαλλο Σαββατοκύριακο.

Το άλλο σημαντικό είναι ότι ο kevlarsoul αποφάσισε να ξαναμπλογκάρει μετά από απουσία περίπου 7 μηνών! Χαίρομαι που μέρος αυτής του της απόφασης είμαι κι εγώ!!!
Συνεχίζεται λοιπόν η αφήγηση της ιστορίας του στη Δυτική ακτή των U.S. και το καινούριο ποστ περιγράφει τέλεια το feeling αυτού που ταξιδεύει για πρώτη φορά σε εκείνα τα μέρη!

Ημερολόγιο Κοπεγχάγης - Ημέρα 1η

bothy band - first album (1975) - 13 - the butterfly.mp3



15/1/07 βράδυ - 16/1/07 μεσημεράκι

Οι βαρετές πτήσεις μου τη δίνουν, ιδίως όταν κάνεις transit και στο ενδιάμεσο αεροδρόμιο δεν έχεις καθόλου χρόνο να γυρίσεις λιγάκι...
Επιπλέον μόνο η προσγείωση στην Κοπεγχάγη είχε λίγο ενδιαφέρον (ας όψεται ο τρελός αέρας που μαστίζει τη βόρεια Ευρώπη τις τελευταίες μέρες!

Με τρελό πονοκέφαλο από το ταξίδι, νιώθωντας λιγάκι στα πρόθυρα γρίπης ακολούθησα τις οδηγίες του kevlar και συναντηθήκαμε κάπου στο κέντρο. Πρώτη φόρα τον είδα τόσο χαρούμενο που ήρθα, δεν τον περίμενα - η αλήθεια είναι - τόσον ενθουσιασμό. Μετά γνώρισα το συγκάτοικό του και κατάλαβα...Το κεφάλαιο Juanma θα το ανοίξω μια από τις επόμενες μέρες

Κατά τις 10 βγήκαμε για μια βολτίτσα απλή η οποία τελικά κατέληξε (όπως πάντα με τον kevlar) σε μικρή περιπέτεια. Κάναμε τρελές γύρες στο άδειο κέντρο, όλος ο κόσμος ήταν στα σπίτια του, εκτός από κάτι τεράστιες ουρές ανθρώπων που περίμεναν στις 12 έξω από κάτι μαγαζιά. Ο kev δεν το'χε δει ποτέ του στον ενάμιση χρόνο που ζει εδώ. Πιθανόν να περίμεναν για κάποια προσφορά σε παιχνίδια, κονσόλες ή κάτι άλλο γιατί τα μαγαζιά αυτά πουλούσαν τέτοια πράματα. Η μεγαλύτερη ουρά που είδαμε ήταν περίπου 50 μέτρα!

Πήγαμε στο υπέροχο λιμάνακι με ιστιοφόρα που λέγεται Nyhavn, στην πλατεία του βασιλιά που το χειμώνα γίνεται παγοδρόμιο, σε ένα μεγάλο κανάλι στη θάλασσα απέναντι από την όπερα, σχεδόν είχαμε αποφασίσει να κάνουμε και την υπέρβαση και να πάμε νυχτιάτικα στην Christiania, τελικά όμως το αφήσαμε.

Η μανία του φίλου μου όμως με τα gheto μας οδήγησε στο Nørrebro που κατοικείται κυρίως από Τούρκους και θυμίζει τρομερά Λονδίνο. Με πήγε για Shawrma στο Konya, το καλύτερο τουρκομάγαζο για ντόνερ. Ακριβώς απέναντι, στο Assistens Kirkegard , κείται ο μεγαλύτερος παραμυθάς της Δανίας, ίσως και του κόσμου, ο H. C. Andersen.

06-Puskullu.mp3

Η καυτερή σάλτσα που ρίξαμε στο shawrma μας έκαψε δόντια, γλώσσες, ουρανίσκους κι ένιωθες να πάλλονται όλα μέσα στο στόμα σου. Βγήκαμε έξω. Ευτυχώς ο παγωμένος αέρας που φυσούσε κόντρα γαλήνευε όμορφα το κάψιμο και του δίνε μια αίσθηση γλυκιά, σαν να είχες μόλις γλύψει το καλύτερο μουνί της προσωπικής σου ιστορίας!

Λίγο πιο κάτω και αριστερά ήταν το Ungdomshuset. Κοιτούσα αλλού και ξαφνικά ο κ. με χτύπησε με τον αγκώνα του. Νόμιζα πως ήθελε να μου πει να προσέξω κάνα ποδήλατο που ερχόταν κατά πάνω μου αλλά αμέσως κατάλαβα. Το κτίριο στεκόταν εκεί, πιο μικρό απ'ότι φαινόταν στις φωτογραφίες από το internet μα και πιο τρομακτικό, πιο σεβάσμιο. Ήταν κλειστό, με αμπαρωμένες πόρτες που είχαν ανοίγματα ασφαλείας και grafity παντού. Σε μια στιγμή σκέφτηκα πως είναι πολύ μικρό αυτό το κτίριο για να γίνεται τόση φασαρία μα αργότερα αναλογίστηκα τις μαλακίες που σκεφτόμουν, αφού η δεν είναι τα τσιμέντα αλλά η σημασία και ο συμβολισμός του. Θρασύτατα βγάλαμε φωτογραφίες έξω απ'το σπίτι (θα δημοσιευθούν σύντομα), σα μαλάκες Αμερικάνοι τουρίστες και κάνα δυο περαστικοί μας κοιτούσαν σα φρικιά...

Γυρίσαμε πίσω μετά τα μεσάνυχτα. Μέσα στη νύχτα ο πυρετός που κατέλαβε ύπουλα το σώμα μου, χωρίς κανένα τελεσίγραφο ώστε να πάρω τα μέτρα μου (ίσως φταίει η παρακεταμόλη των 500mg που μου έδωσε ο Juanma - φαντάζομαι πως στην πατρίδα του,την Ισπανία, τέτοιες δίνουν στους ταύρους όταν δεν έχουν όρεξη να παλέψουν). Ο ύπνος μου ήταν διακεκομμένος και σηκώθηκα στις 6μιση μαζί με τον κ. να του πω τα καλά νέα.

Ξανασηκώθηκα στις 10 μισή και στις 12 ήμουν στην πολυεθνική που δούλευε ο κ.
Καταστράφηκα από την πολυτέλεια και τι εγκαταστάσεις, να σκεφτείς ότι η Φιλανδική αυτή εταιρία κινητών ξεκίνησε φτιάχνοντας λάστιχα. Πιο πολύ όμως καταστράφηκα από τους ευγενικούς τρόπους των Δανών και το τρόπο που έχουν τη χώρα τους περιποιημένη, cool, καθαρή και οργανωμένη πράγμα που θα συμβεί και στη χώρα μου ίσως μετά το 2200.

Τώρα είμαι στο σπίτι της οδού Sοlvej (ο δρόμος του ήλιου) και σας γράφω. Νιώθω τον πυρετό σιγά σιγά να ξανάρχεται, ελπίζω η καλή μου διάθεση και η μανία να ζήσω όσο πιο έντονα μπορώ τις μέρες μου εδώ να τον ξαποστείλει. Σας φιλώ προς το παρόν!

Off to Denmark

Loreena McKennitt - The Visit - 01. All Souls Night.mp3












Το τέρας της γραφειοκρατείας νικήθηκε!
Το μεσημέρι ήρθαν τα καλά νέα ότι παραδόξως το διαβατήριο είναι έτοιμο! Μόλις μέσα σε μια βδομάδα και παρά τις απογοητευτικές προβλέψεις των υπαλλήλων του αστυνομικού τμήματος όπου απευθύνθηκα, οι οποίοι σύμφωνα με την εμπειρία τους μιλούσαν για 10 με 12 μέρες, όσες χρειαζόταν δηλαδή για να χάσω την προγραμματισμένη πτήση μου. Nα που καμιά φορά κάτι δουλεύει γρήγορα σε αυτό το κράτος!!!Μερικές φορές τη λατρεύω ρε γαμώτο αυτή τη χώρα!!!!

Την ερχόμενη Δευτέρα λοιπόν εγκαταλείπω για λίγες μέρες τη Μεσόγειο και ταξιδεύω προς τον κρύο Βορρά, να βρω το φίλο μου τον kevlarsoul, να αλητέψουμε μαζί όπως το καλοκαίρι του 2000 στην Ουαλλία.

Nα κάνουμε planespotting στο κατώφλι του διαδρόμου στο Kastrup Intl. Airport της Κοπεγχάγης, να πάμε στο Ungdomshuset, στην Christiania, να περάσουμε τη γέφυρα Øresumdsbroen για να φτάσουμε στο Σουηδικό Malmo, να μεθύσουμε πλάι σε κατεστραμμένους Δανούς.


Έρχομαι λοιπόν πατρίδα του H.C. Andersen,του Von Trier και του Vinderberg, παγωμένη Σκανδιναβία, Βαλτική Θάλασσα, να μάθω τα σκληρά βόρειά σας ονόματα, να δω βαθιά στα γυναικεία γαλάζια σας μάτια, να σας αγαπήσω όπως όλες τις πατρίδες του κόσμου που αγάπησα κατά καιρούς!

Ungdomshuset Blir

Ungdomshuset



Το Ungdomshuset (Το σπίτι της νεότητας) είναι η "Υφανέτ" των Δανών. Κάπου στο κέντρο της Κοπεγχάγης, στεγάζει από το 1982 -οπότε και πήρε το όνομά του- ανθρώπους νέους κυρίως, αριστερών πολιτικών πεποιθήσεων που συμβιώνουν ειρηνικά και ασχολούνται με τις τέχνες διοργανώνοντας συναυλίες, art festivals, workshops, πολιτικά και κοινωνικά forums. Διαθέτουν επίσης χώρους της κατάληψης σε τοπικές μπάντες για πρόβες κλπ.













Το Ungdomshuset έχει περάσει μια ταλαιπωρημένη ζωή αφού κατά καιρούς υπέστη από πωλήσεις, μεταπωλήσεις, δημοπρασίες και δίκες. Ο τελευταίος κάτοχός του είναι μια δεξιών καταβολών αίρεση που κατά σύμπτωση (διαβολική;;;) ονομάζεται Fadershuset (το σπίτι του πατέρα!). Αγόρασε από το κράτος το κτίριο στην τιμή των 2εκατ. κορώνων ώστε να το κατεδαφίσει και να χτίσει το νέο "Σπίτι του πατέρα" και έκτοτε προσπαθεί να εξοστρακίσει τους κατοίκους του με διάφορα μέσα. Ένα Δανέζικο ίδρυμα με έρανο μάζεψε 15 εκατ. κορώνες και τα πρόσφερε στην Fadershuset για να αγοράσει το κτίριο παρ'όλα αυτά η αίρεση δε δέχτηκε.










Ungdomshuset Blir=Το U. θα μείνει

Οι κάτοικοι του U. αντιστέκονται με τρομερή δύναμη και οργάνωση, έχοντας φτιάξει κανονικό στρατό με εξοπλισμούς προκειμένου να σταθούν απέναντι στην αστυνομική βία που τους κυνηγάει κάθε φορά που γίνεται μια διαδήλωση υπέρ της παραμονής τους στο Ungdomshuset. Τότε η Κοπεγχάγη γίνεται πεδίο μάχης.








Ο κοινός βίος τους μέσα στο κτίριο έχει οργανωθεί πολύ καλά. Έχουν όλα όσα χρειάζονται καθώς η πολυσυλλεκτικότητα των ανθρώπων που ζουν εκεί έχει βοηθήσει στο μοίρασμα των γνώσεων και των ικανοτήτων για το κοινό καλό, κάτι που δε γίνεται στις οργανωμένες κοινωνίες (γίνεται αλλά όχι με την απλή θέληση του να βοηθάς ο ένας τον άλλο, συνήθως το κέρδος και ο βιοπορισμός μπαίνει στη μέση).
Μιλάμε δηλαδή για συμβίωση (με το γνήσιο νόημα της λέξης) = συνύπαρξη με κοινά θετικά ωφέλη.


Η κυβέρνηση της Δανίας είχε δώσει περιθώριο στους εντός του U. να το εγκαταλείψουν πριν τις 13 Δεκέμβρη. Οι ίδιοι βέβαια δεν το έκαναν και έβγαλαν την εξής ανακοίνωση:

Εδώ αναγράφεται το πρόγραμμα των αντιδράσεων σε περίπτωση επέμβασης του στρατού και της αστυνομίας στο U. Είναι μια σειρά από διαδηλώσεις και δράσεις όχι μόνο σε ομαδικό αλλά και σε ατομικό επίπεδο, σου λέει για παράδειγμα πώς μπορείς εσύ ως μονάδα να δράσεις από το μέρος που βρίσκεσαι στη Δανία ακόμη κι αν είσαι μακριά από την Κοπεγχάγη.


Εmail συμπαράστασης μπορούν να σταλούν στη διεύθυνση kontakt@ungeren.info.


Οι κάτοικοι του Ungdomshuset μας καλούν να επισκεφτούμε την Κοπεγχάγη και να τους συμπαρασταθούμε. Προσωπικά, μια και κατά πάσα πιθανότητα την μεθεπόμενη βδομάδα θα βρίσκομαι εκεί, το U. θα είναι σίγουρα το μέρος που πιστεύω θα βρεθώ αρκετές φορές. Παρ'όλα αυτά αν κάποιος νιώθει την ανάγκη να κάνει κάτι παρόμοιο ας υποστηρίξει το δικό μας Ungdomshuset, την κατάληψη της Υφανετ στην οδό Παπάφη στη Θεσσαλονίκη, που είναι επίσης αξιοσημείωτη για τον τρόπο που οι άνθρωποί της οργανώνονται, ζουν και αντιδρούν στην κερδοσκοπική χρήση της από το κράτος!