Ένιωσε τον παρακλητικό ψίθυρο να πλησιάζει, κάτι εκατοστά του δευτερολέπτου πριν απελευθερωθεί από τη φωνή, για την οποία δεν είχε αποφασίσει τελικά αν γνώριζε ή όχι:

- Ξύπνα...ξύπνα, μην κοιμάσαι τέτοια ώρα.
- Δεν κοιμάμαι, απλά έχω τα μάτια μου κλειστά. Τι έχει η ώρα;
- Ξημερώνει όπου να'ναι, σήκω.
- Ε και τι να γίνει;
- Τι με ρωτάς, αφού ξέρεις.
- Τι είναι; Δε θυμάμαι, άφησέ με.

- Πρέπει να διαλέξεις!

Γυρίζει απ' την άλλη.
- Γιατί πρέπει να διαλέξω τώρα;
- Δεν προλαβαίνεις, o χρόνος.
- Δε θέλω τίποτα. Δεν έχω όνειρο ακόμη, δεν είμαι στην ηλικία.

Σχεδόν οργισμένα
- Τι λεεεεεςςς, είσαι δεκάξι. Όλοι διάλεξαν. Ξημερώνει.

Σιωπή. Ρωτάει αφού έχει πάρει βαθιά ανάσα:

- Πριν εξαφανιστείς από δω θύμισέ μου από πού σε ξέρω...

- Είμαι η ζωή σου. Θέλω να διαλέξεις όνειρο.

- ...
- Κατάλαβες;
- Ναι αλλά δεν μπορώ, δεν ξέρω.
- Πρέπει, δε μας παίρνει ο χρόνος, θα ξημερώσει.

Παύση, μικρή

- Πού είχες χαθεί, καιρό είχα να σε δω.
- Στεκόμουν πλάι και λίγο πίσω σου. Μην αλλάζεις θέμα.
- Για να μη σε βλέπω;
- Όχι, δε σε προλάβαινα.
- Γι' αυτό με έπιασες στον ύπνο. Έτσι πως έγινες, πού να σε γνωρίσω;
- Δε φταίω εγώ.
- Ούτε εγώ.

Σταματούν για λίγο.

- Θα διαλέξω όνειρο...
- Αχ ωραία...!
- ...όταν νιώσω ότι μπορώ. Ξαναέλα σε μερικά χρόνια.
- Όχι, δε σ'αφήνω να χαθείς, πρέπει να φτάσεις κάπου...

- Θα κανουμε συμφωνία.
- Τι.
- Θα πηγαίνουμε μαζί αυτή τη φορά, να μπορείς να ελέγχεις...αφού δε μου 'χεις εμπιστοσύνη.

Το σκέφτεται......

Αργεί να απαντήσει........

- Εντάξει, τίμια όμως αυτή τη φορά.

- Τίμια, είπε κι άρχισε πάλι να τρέχει...