15/1/07 βράδυ - 16/1/07 μεσημεράκι
Οι βαρετές πτήσεις μου τη δίνουν, ιδίως όταν κάνεις transit και στο ενδιάμεσο αεροδρόμιο δεν έχεις καθόλου χρόνο να γυρίσεις λιγάκι...
Επιπλέον μόνο η προσγείωση στην Κοπεγχάγη είχε λίγο ενδιαφέρον (ας όψεται ο τρελός αέρας που μαστίζει τη βόρεια Ευρώπη τις τελευταίες μέρες!
Με τρελό πονοκέφαλο από το ταξίδι, νιώθωντας λιγάκι στα πρόθυρα γρίπης ακολούθησα τις οδηγίες του kevlar και συναντηθήκαμε κάπου στο κέντρο. Πρώτη φόρα τον είδα τόσο χαρούμενο που ήρθα, δεν τον περίμενα - η αλήθεια είναι - τόσον ενθουσιασμό. Μετά γνώρισα το συγκάτοικό του και κατάλαβα...Το κεφάλαιο Juanma θα το ανοίξω μια από τις επόμενες μέρες
Κατά τις 10 βγήκαμε για μια βολτίτσα απλή η οποία τελικά κατέληξε (όπως πάντα με τον kevlar) σε μικρή περιπέτεια. Κάναμε τρελές γύρες στο άδειο κέντρο, όλος ο κόσμος ήταν στα σπίτια του, εκτός από κάτι τεράστιες ουρές ανθρώπων που περίμεναν στις 12 έξω από κάτι μαγαζιά. Ο kev δεν το'χε δει ποτέ του στον ενάμιση χρόνο που ζει εδώ. Πιθανόν να περίμεναν για κάποια προσφορά σε παιχνίδια, κονσόλες ή κάτι άλλο γιατί τα μαγαζιά αυτά πουλούσαν τέτοια πράματα. Η μεγαλύτερη ουρά που είδαμε ήταν περίπου 50 μέτρα!
Πήγαμε στο υπέροχο λιμάνακι με ιστιοφόρα που λέγεται Nyhavn, στην πλατεία του βασιλιά που το χειμώνα γίνεται παγοδρόμιο, σε ένα μεγάλο κανάλι στη θάλασσα απέναντι από την όπερα, σχεδόν είχαμε αποφασίσει να κάνουμε και την υπέρβαση και να πάμε νυχτιάτικα στην Christiania, τελικά όμως το αφήσαμε.
Η μανία του φίλου μου όμως με τα gheto μας οδήγησε στο Nørrebro που κατοικείται κυρίως από Τούρκους και θυμίζει τρομερά Λονδίνο. Με πήγε για Shawrma στο Konya, το καλύτερο τουρκομάγαζο για ντόνερ. Ακριβώς απέναντι, στο Assistens Kirkegard , κείται ο μεγαλύτερος παραμυθάς της Δανίας, ίσως και του κόσμου, ο H. C. Andersen.
06-Puskullu.mp3
Η καυτερή σάλτσα που ρίξαμε στο shawrma μας έκαψε δόντια, γλώσσες, ουρανίσκους κι ένιωθες να πάλλονται όλα μέσα στο στόμα σου. Βγήκαμε έξω. Ευτυχώς ο παγωμένος αέρας που φυσούσε κόντρα γαλήνευε όμορφα το κάψιμο και του δίνε μια αίσθηση γλυκιά, σαν να είχες μόλις γλύψει το καλύτερο μουνί της προσωπικής σου ιστορίας!
Λίγο πιο κάτω και αριστερά ήταν το Ungdomshuset. Κοιτούσα αλλού και ξαφνικά ο κ. με χτύπησε με τον αγκώνα του. Νόμιζα πως ήθελε να μου πει να προσέξω κάνα ποδήλατο που ερχόταν κατά πάνω μου αλλά αμέσως κατάλαβα. Το κτίριο στεκόταν εκεί, πιο μικρό απ'ότι φαινόταν στις φωτογραφίες από το internet μα και πιο τρομακτικό, πιο σεβάσμιο. Ήταν κλειστό, με αμπαρωμένες πόρτες που είχαν ανοίγματα ασφαλείας και grafity παντού. Σε μια στιγμή σκέφτηκα πως είναι πολύ μικρό αυτό το κτίριο για να γίνεται τόση φασαρία μα αργότερα αναλογίστηκα τις μαλακίες που σκεφτόμουν, αφού η δεν είναι τα τσιμέντα αλλά η σημασία και ο συμβολισμός του. Θρασύτατα βγάλαμε φωτογραφίες έξω απ'το σπίτι (θα δημοσιευθούν σύντομα), σα μαλάκες Αμερικάνοι τουρίστες και κάνα δυο περαστικοί μας κοιτούσαν σα φρικιά...
Γυρίσαμε πίσω μετά τα μεσάνυχτα. Μέσα στη νύχτα ο πυρετός που κατέλαβε ύπουλα το σώμα μου, χωρίς κανένα τελεσίγραφο ώστε να πάρω τα μέτρα μου (ίσως φταίει η παρακεταμόλη των 500mg που μου έδωσε ο Juanma - φαντάζομαι πως στην πατρίδα του,την Ισπανία, τέτοιες δίνουν στους ταύρους όταν δεν έχουν όρεξη να παλέψουν). Ο ύπνος μου ήταν διακεκομμένος και σηκώθηκα στις 6μιση μαζί με τον κ. να του πω τα καλά νέα.
Ξανασηκώθηκα στις 10 μισή και στις 12 ήμουν στην πολυεθνική που δούλευε ο κ.
Καταστράφηκα από την πολυτέλεια και τι εγκαταστάσεις, να σκεφτείς ότι η Φιλανδική αυτή εταιρία κινητών ξεκίνησε φτιάχνοντας λάστιχα. Πιο πολύ όμως καταστράφηκα από τους ευγενικούς τρόπους των Δανών και το τρόπο που έχουν τη χώρα τους περιποιημένη, cool, καθαρή και οργανωμένη πράγμα που θα συμβεί και στη χώρα μου ίσως μετά το 2200.
Τώρα είμαι στο σπίτι της οδού Sοlvej (ο δρόμος του ήλιου) και σας γράφω. Νιώθω τον πυρετό σιγά σιγά να ξανάρχεται, ελπίζω η καλή μου διάθεση και η μανία να ζήσω όσο πιο έντονα μπορώ τις μέρες μου εδώ να τον ξαποστείλει. Σας φιλώ προς το παρόν!
