I saw war

Το τελευταίο πράγμα που του είπε ήταν: "Έχετε ωραίο όνομα για πιανίστα..."
και βγήκε έξω.

Στους χαλασμένους δρόμους της πόλης,
λίγο πριν τα Ρώσικα κανόνια συρθούν προς το μέρος τους....

...ήχησε μέσα στη νύχτα μοναχά ένα πιάνο,

οι στρατιώτες έμειναν βουβοί κι ακίνητοι να αναρωτιούνται...

Woher commt dieses Piano aus?


Righteous among the nations

In a burst mode Tuesday

Αυτές τις μέρες σκέφτομαι μόνο ότι οι αδύναμοι και αναποφάσιστοι άνθρωποι είστε πιο θανατηφόροι κι από τα πιστόλια. Πέρσι ένας τέτοιος πήγε να με σακατέψει. Ευτυχώς όλα ήταν μια πλάνη. Φέτος έχω βρει καινούριο αλεξίσφαιρο καλού κακού! Παίρνω τα μέτρα μου. Όπως όλοι σας.

"Καλύτερα να έχουμε το νου μας...." Σαν τρομαγμένοι νέοι γονείς, λες και μέσα μας κοιμάται κανένα νεογέννητο.

Κι έτσι γινόμαστε ίδιοι καμιά φορά! Αδύναμοι και φοβιτσιάρηδες. Κρατάμε καβάτζες. Με μια διαφορά. Θέλω δικό μου μόνο ό,τι αποφάσισε να μου ανήκει.
Όχι όλα.

Κι εσύ που ενώνεις, στα Ρώσικα, τα χέρια προς τον ουρανό, για να μη το καταλάβει κανείς, εσύ που μου γράφεις λευκά μηνύματα σε άσπρο φόντο γιατί φοβάσαι να παραδεχτείς ότι τα έγραψες, να ξέρεις αυτό: Λατρεύω το καμουφλάζ που γίνεται για παιχνίδι και κυνηγητό. Το σιχαίνομαι ωστόσο όταν γίνεται από μισόφοβο. Το επόμενο μήνυμα που θα θελήσεις να μου στείλεις θα το παραλάβω μόνο όταν η γλώσσα σου σχηματίσει ένα ένα τα γράμματά του στον ουρανίσκο μου. Αλλιώς μην μπεις στον κόπο. Χτες, η απογοήτευσή μου τρύπησε το σύμπαν. 19:30μ.μ.. Είμαι σκληρός και μαλάκας. Θα το πεις σίγουρα. Αλλά αν μύριζες, έστω και μια στιγμή τα καμμένα μου, θα έπρεπε να έχεις τρομάξει τόσο που θα γινόσουν σαλιγκάρι για πάντα μέσα στο κινητό σπίτι σου.

Το Σαββατόβραδο με μακέλεψε μια άγνωστη. Ήρθε στα ίσια δίπλα μου μιλήσαμε λίγο, ήπιαμε και ξεσκιστήκαμε πολύ. Δε μ' άρεσε καν. Έλεγε τάχα πως δεν τα κάνει αυτά συνήθως και πως δεν της έχει ξανασυμβεί. Κι εγώ έκανα πως την πίστευα. Είχε τόση πολλή πλάκα όλο αυτό το παραμύθι! Κι ήταν τόσο απολαυστικό, που δεν της άξιζε αλλά έκλεψε κάτι από μένα επείδη είχε καλό timing.
"Καλό timing" δε λένε κι αυτοί οι director manager assistant department marketing, που πεθαίνουν νέοι Morgana μου;

Έτσι θα γίνεται απο δω και μπρος. Ό,τι φαγητό χαλάει θα πετιέται στα σκουπίδια των Σαββάτων. Χτες το βράδυ κατά τις εφτάμιση χάλασε και η κατάψυξή μου. Δε νομίζω να τη φτιάξω ποτέ ξανά. Αν το κάνω θα έρθει η μάγισσα Morgana μου να την ξαναχαλάσει και να με συνεφέρει.
Είναι η δική μου καβάτζα που σας έλεγα πριν!

Όσο για όλους τους υπόλοιπους που συχνά παραμονεύετε στις ζωές των άλλων γιατί δεν έχετε δικές σας, σας παρακαλώ μην τολμήσει κανείς σας και ξεχαστεί και κάνει ότι υπήρξε ποτέ αυτό το ποστ. Δε θα είμαι και πολύ καλός άνθρωπος τότε.

Ξεκινάει καινούρια εποχή. Με την αιώνια αδερφή μου απαλλασσόμαστε από πολλά. Χτίζουμε τείχη.
Όχι αδιαπέραστα. Ποτέ. Κάποιους θα τους παρακαλέσουμε να μας επισκεφθούν. Ελπίζω να είναι όσο περισσότεροι γίνεται.
Και τώρα να με συγχωρείτε γιατί πρέπει να εκραγώ!

MEIN HERZ BRENNT

Les étrangers

Κοίτα, ούτε μ' αρέσεις ιδιαίτερα, ούτε έχω καμιά ανάγκη για τίποτα αυτό το βράδυ. Μόνο να κοιμηθώ θέλω. Απόψε έχω δώσει ό,τι έχω στη μουσική και το μόνο που σκέφτομαι τώρα είναι το ξενοδοχείο κι ένας ωραίος, βαρύς ύπνος. Έπεσες ωστόσο με μεγάλη φόρα πάνω μου και σα να μου τον χάλασες κάπως τον λήθαργο. Εξακολουθώ βέβαια να είμαι απαθής. Όμως αυτές τις μέρες απονέμω μετάλλια. Κι εσύ κερδίζεις στην κατηγορία "δε μασάω". Λοιπόν εντάξει. Ούτε αν σου αξίζει ξέρω αλλά ούτε και με νοιάζει. Όπως είπα, ούτε μ' αρέσεις ιδιαίτερα ούτε έχω καμιά ανάγκη για τίποτα. Απλά κερδίζεις.

Μπορείς να αρχίσεις τις λεηλασίες σου.

Last night's body temperature

Ένα διαμέρισμα στο κέντρο θα ήταν καλό.
Ένα διαμέρισμα στο κέντρο θα ήταν τέλειο.

ας μην αρχίσουμε τις διαφωνίες τώρα...
ας καθίσουμε όλοι μαζί στο τραπέζι

φφφφφφ.............έχει γεμίσει ο τόπος χνούδια απ' τις λεύκες. Μα δεν είναι η εποχή τους ακόμα. Θα αρχίσουν πάλι να φυτρώνουν παντού. Έρχεται Μάρτιος, τα φίδια θα αρχίσουν σιγά σιγά να ξυπνούν. Κάπως ζαλισμένες οχιές δίπλα στις λεβάντες και στη δεξιά μου παλάμη...

Το Εδιμβούργο είναι μόνο 2 ώρες με το λεωφορείο από δω, θέλει φοιτητικό πάσο και κάρτα ανεργίας για να περάσεις μέσα.

- williamgohomeboy.

"Εδώ μετεωρολογικός σταθμός της Ανταρκτικής. Σας αναφέρουμε ότι αρχίζουμε να βαριόμαστε. Πότε θα έρθετε να μας πάρετε; Αλλάζουμε ονόματα μεταξύ μας για να περνάει η ώρα."

Μωβ ουράνια σώματα πέφτουν στο δωμάτιο. Τρέμω από φόβο. Το βίντεο δεν ήταν πολύ καλά συγχρονισμένο. Η ντουλάπα αυξομειώνει το μέγεθός της.

Enea κάποιος θα έρθει να πάρει τη Linda σήμερα. Κράτησέ την λίγο ακόμα. Λίγη υπομονή ακόμα. Έ...;

Μαμά πότε θα βγω απ' την κοιλιά σου έχω μουλιάσει εδώ μέσα. Χρειάζομαι το πιστολάκι σου να στεγνώσω. Μάτια μισάνοιχτα, μάτια κλειστά, μάτια ανοιχτά...

Καλημέρα! 7:23π.μ., θερμοκρασία σώματος 39,5°C

Deadly blue nights

Οι νύχτες της μαρμότας δεν περνάνε με τίποτα. Πέφτουν φώτα και μάτια πάνω μας. Μας βάζουν στο κέντρο, Τα ίδια και τα ίδια κάθε βράδυ. Οι μπλε προβολείς φαίνονται δροσεροί, αλλά πίσω απ' το καμουφλάζ του σελοφάν κρύβεται μια ζεστή λάβα που μας ιδρώνει.
Οι ώρες σκαλώνουν πάνω στην ανία και στην ανυπομονησία για άλλα πράγματα.
Οι σκηνές επαναλαμβάνονται. Στο τέλος του πενταγράμμου, εκεί που νομίζεις ότι σκαντζάρεις για απόψε, ένα ωραιότατο, γαμημένο "dal segno" σε ξαναστέλνει στην αρχή του ηλίθιου μουσικου θέματος. Και το ξαναπαίζεις. Δεν μπορείς να κάνεις αλλιώς:

Κι εσύ από κάτω τι θέλεις και κοιτάς; Με έχεις ζαλίσει, το επίμονο βλέμμα σου δε μ' αφήνει να παίξω. Με αποσυντονίζεις το καταλαβαίνεις; Είσαι πολύ ωραία για απόψε, αλλά δεν το λέει η καρδούλα σου. Γι' αυτό τράβα να κοιμηθείς πλάι στον αντρούλη σου, που μου θες και ξεσαλώματα με το υπόλοιπο κατιναριό. Στο κάτω κάτω τι σκατά μου βρίσκεις εμένα;

Απόψε είμαι μπλε, είμαι λείος και έχω κεραίες.
Μήπως είσαι ανώμαλη;

Παρακαλάτε να σας παίξουμε ξανά και ξανά τα ίδια πράματα. Πόσο δεν μπορείτε να απαλλαγείτε απ' τη συνήθεια. Κάνατε δυο γνωριμίες με μερικούς λεγόμενους "καλλιτέχνες" και νιώσατε σημαντικοί. Και πασχίζετε να τους το αποδείξετε. Μην τυχόν και χαθήτε, σας ξεχάσουν και μετά δεν μπορείτε να λέτε ότι τους ξέρετε. Μόστρα, μόστρα, μόστρα.

Χαχαχα!

Είναι τρομερά αστείο. Δεν το καταλαβαίνετε, αλλά οι καινούριοι σας "φίλοι", απλά σας παρασέρνουν σε ένα άλλο είδος ασημαντότητας. Στο δικό τους, το κρυμμένο καλά. Ξέρεις η σημαντικότητα δε φαίνεται στην αφίσα με τα ονόματα και τα πρόσωπα. Θέλει αρχίδια να την εντοπίσεις. Βρείτε αυτά πρώτα.

Κι εσείς δεν έχετε ιδέα από τίποτα. Κυρίως από ζωή.
Εσείς συγκινήστε με τους βλακωδέστερους στίχους του κόσμου και κάτι άλλους που μοιάζουν αστείοι, αλλα κρύβουν μέσα τους όσο πόνο μπορεί να αντέξει ένα τραγούδι τους αφήνετε να περνούν από δίπλα σας σα ζητιάνοι. Με μια διαφορά. Εσείς δεν κάνετε πως δε βλέπετε τους ζητιάνους. Οι ζητιάνοι κάνουν πως δε σας βλέπουν. Ντρέπονται κάπως.

Κι εγώ παρακαλάω. Ξέρετε τι; Να γυρίσω λίγες μέρες πριν. Σε μια απ' τις ωραιότερές στιγμές που θά 'χω να θυμάμαι. Σε εκείνο το σκοτεινό θέατρο μιας άλλης πόλης. Να παίζω βαμμένος ρε. Να φαίνομαι άσχημος, χλωμός, σατανικός τη μια, για λύπηση την άλλη. Να έχω κι άλλους τέτοιους δίπλα μου. Να μας αφήνετε ήσυχους να αγαπιόμαστε. Να μη μπορεί να σας σηκωθεί με την πάρτη μας. Να παίζουμε μόνο για μας. Να γυρνάμε τις πόλεις. Να κάνουμε βρώμικα και βιαστικά πικνικ σε αστικά πάρκινγκ, να περνάμε δίπλα απ' τη λέρα του κόσμου, να πέφτει ο ένας με το βάρος του πάνω στον άλλο και πάντα να μένουμε όρθιοι...



Φίλαράκο, πήγε τρεις παρά, δε με πληρώνεις να φεύγω;