Δεν ξέρω αν σ'εμαθα ούτε γω ξέρω αν μ' έμαθες. Δεν ξέρω αν χρειάζεται. Ξέρω μόνο πως δεν καπνίζεις αλλά εκείνο το βράδυ που ήταν εκείνος ο μήνας που δε χωνεύουμε κάπνιζες σαν τον πούστη ό,τι σου δινα και μ'άκουγες. Ξέρω πως είσαι αυτός που για 18μιση κλεμμένα λεπτά με ακολουθούσε μέσα σε δέντρα όταν πριν, για ένα ολόκληρο πρωινό έψαχνε να βρει μια ροδιά. Ξέρεις πιό καλά από μένα τί είμαι κι έχεις δει όλα τα χρώματά μου απο μέσα κι απ' έξω. Ταξιδέψαμε λίγο μαζί αλλά ξέρω πως κάθε φορά τρως ο,τι φαί αφήνω και κοιμάσαι ό,τι ύπνο διώχνω. Σ'αγαπάω γιατί αυτή τη στιγμή κοιμάσαι στον καναπέ μου και φοράς τη ζακέτα της γιαγιάς, που εκτός από σενα ίσως μόνο ένας θα ήθελα να φορέσει. Γελάμε μαζί με τη λέξη "πυτζάμα" αλλά είδες που την έπλυνα να τη φορέσεις; Σ' αγαπάω γιατί δε μου επέτρεψες ούτε μια στιγμή να σε φοβηθώ και γιατί από το πρώτο δευτερόλεπτο μισοκοιμήθηκες μέσα στη ζωή μου κι εγώ φοβόμουν να σ'αγγίξω γιατί σκεφτόμουν οτι μπορεί να είσαι απο κεινους που δεν ξέρουν οτι δυο χέρια μπορούν ν'αγαπήσουν ένα κοιμισμένο δέρμα. Τώρα που ξέρω οτι ξέρεις σ' αγαπάω πιό πολύ. Σου γράφω δυό φορές να σου αποδείξω πως η παλιούπαρξή σου πάντα με εμπνέει. Τρύπωσα στο σπίτι που σε γνώρισα για να σου πω αυτά που σου χρωστάω. Σ' αγαπάω γιατί μπορείς να κάτσεις να εφεύρεις χίλια δυο νησιά με κατάληξη- ούσα παρατατικού για να με κάνεις να γελάσω και γιατί όταν κλαίω η μούρη σου γίνεται χειρότερη από τη δική μου. Nahamesnakanamoko σε περιμένω να ταξιδέψουμε μαζί στη Λισαβόνα με στίχους γραμμένους στους αστραγάλους μας. Να καπνίσουμε και να κεράσουμε τσιγάρα στον ποιητή μας. Να κατηφορίσουμε μαζί δρόμους που μόνο η Αννα μπορει να ξέρει. Να σπάσουμε δυο μπουκάλια γάλα για να ξαναγεννηθούμε. Nahamesnakanamoko είμαι η Μαρία Αντουανέτα, δε με λένε Μαρία αλλά σ' αγαπάω μέχρι το βουνό.

5 stars

My love sang
before the eyes of the rednecks
in a fake, "Paris bringing in mind" Cafe

between her fingers
was all night held a glass
half filled with five stars Cognac

Nobody knows
that she's only dreaming
of a red curtain

She's only dreaming
of singing behind that curtain
alone, with her musicians

At the end
she had to somehow smile,
like accepting their compliments

the hungry for young flesh,
old and drunk and horny rednecks' compliments,
buying her new five stars Cognac glasses

At the end
she slept alone
with a small galaxy in her

waiting for tomorrow and him
even if she was sure that he would never come...

Alkyonides

Περιμένω πότε ο πλανήτης θα αποφασίσει να μείνει μόνος και αντιστρέφοντας τη βαρύτητά του θα αρχίσει να μας απωθεί προς το διάστημα αντί να μας έλκει προς το κέντρο του. Τότε θα θέλουμε να κρατηθούμε στο έδαφος όπως μπορούμε. Ίσως από κλαδιά δέντρων που θα σπάζουν προς τα πάνω...Η διαδικασία αυτοαπομόνωσης της γης θα ξεκινήσει ήσυχα μια νύχτα του χειμώνα, μέσα στο φωτεινότερο του ενσταντανέ. Τις Αλκυονίδες. Στην αρχή κανείς δε θα καταλαβαίνει τι συμβαίνει. Τις πρώτες μέρες οι ζυγαρίες θα μας δείχνουν με λιγότερα κιλά, θα χαμογελάμε νομίζοντας πως πιάνουν οι δίαιτές μας. Σχεδόν θα πιστεύουμε ότι αδυνατίσαμε. Κάτι δε θα πηγαίνει καλά με τα ψώνια στις σακούλες. Οι νοικοκυρές θα ελέγχουν ξανά και ξανά μήπως και ξέχασαν κάτι στο ταμείο. Κι όμως, τρομακτικά, θα είναι όπως πάντα όλα τα προτιμηθέντα προϊόντα τους εκεί, γεμάτα κιόλας με 10% έξτρα και δωρεάν ποσότητα. Και το οξυγόνο θα λιγοστεύει με τον καιρό. Οι συζητήσεις μας θα ελαφραίνουν κι άλλο.

Και κάθε μέρα όλα θα γίνονται πιο αέρινα. Θα φτάσει μια στιγμή που θα αρχίσουμε να αιωρούμαστε. Οι ειδήσεις θα δείχνουν πρόχειρους τρόπους διεκπεραίωσης της καθημερινότητάς μας, μέχρι η NASA να καταφέρει λύσει το πρόβλημα - καθώς υποσχέθηκε - και βετεράνοι κοσμοναύτες θα βγαίνουν κάθε πέντε λεπτά σε έκτακτες ενημερωτικές εκπομπές, μοιραζόμενοι τις πολύτιμες εμπειρίες τους, απαντώντας σε ασταμάτητα τηλεφωνήματα ακροατών.

Τη μέρα που η αντιστροφή της βαρύτητας θα φτάσει στη μέγιστη τιμή της, θα βρεθούμε να εγκαταλείπουμε αθέλητα τη γη, ανερχόμενοι με σταθερή επιτάχυνση στην αρχή, κάποιοι πιασμένοι χέρι-χέρι ή σε οικογενειακούς κύκλους, θρηνώντας προκαταβολικά ο ένας τον άλλον, ουρλιάζοντας τις μετάνοιές μας και παγώνοντας σταδιακά, μέχρι να φτάσουμε αναίσθητοι πια στα όρια της ατμόσφαιρας και να καταλήξουμε από ανοξία ή υποθερμία.

Δισεκατομμύρια κοκαλωμένα, χρωματιστά "μυγάκια", θα φαίνονται να αναχωρούν αργά από μια τεράστια περιστρεφόμενη κυψέλη και πίσω να ακολουθούν βαριά δομικά υλικά, σίδερα, γέφυρες και κτίρια. Μερικοί αμετανόητοι μοιρολάτρες, μέσα στο παραλήρημα του θανάτου θα το παραλληλίσουν με το μεγάλο αστικό μύθο της ανάληψης στους ουρανούς ενός από τα μεγαλύτερα λαϊκά είδωλα που πάτησαν στον παλιό κόσμο...

Στην επόμενη πλανητική σύνοδο η φαλακρή γη, κάτασπρη και χλωμή θα κληθεί να δώσει εξηγήσεις για τη συμπεριφορά της.

Θα δηλώσει αμετανόητη: "Αυτό που πραγματικά δεν μπόρεσα να αντέξω είναι ότι μέρα με τη μέρα γίνονταν όλο και περισσότερο μαλάκες."