<< Rewind ΙV

Praha

Οι καμπάνες του καθεδρικού του St.Vitus χτύπησαν όπως κάθε μέρα. Πόσα χρόνια μακριά βρίσκεται εκείνο το πρωί, που ο ταξιτζής μ' άφησε έξω απ' το παλιό μοναστήρι του; Τότε η ώρα ήταν εφτά παρά είκοσι κι εμείς τέσσερις. Οι δυο σκοποί του μοναστηριού, ένας ζωγράφος που είχε στήσει τον καμβά του γύρω στα πενήντα μέτρα από την περίφραξη γιατί χρειαζόταν άδεια την πλατεία κι εγώ. Κι ύστερα κατεβαίνοντας τα ατελείωτα σκαλιά, ανάμεσα από κλειστά ακόμη παντζούρια και κάτω από χτεσινές μπουγάδες Τσέχων νοικοκυρών έφτασα πάνω από το Μολδάβα, που εκεί τον φωνάζουν Elba, περπατώντας αργά αργά τη γέφυρα του Καρόλου. Η Πράγα ερημωμένη, είναι τόσο όμορφη, τόσο εύκολη, σαν ακριβή γυναίκα που ενώ απλώνει τα γυμνά πόδια της πάνω σου με την πρώτη, παραμένει κυρία πρώτης τάξεως με προσωπικότητα και στυλ. Μετά τις δέκα όμως που ανοίγουν τα μαγαζιά και τα μουσεία αρχίζει ο καθημερινός βιασμός της από τα χιλιάδες γκρουπ με τα σημαιάκια και τους τσιτσερόνους, να βγάζουν για πνευματική βοσκή τα κοπάδια των ταξιδιωτών και να τους καθοδηγούν με ασύρματες πια μεθόδους.

Μετράω πως έχουν περάσει πέντε χρόνια από τότε και είναι πάλι πρωί, μέσα σε ένα μικρό λεωφορείο γεμάτο μουσικούς, αυτή τη φορά, που έρχεται από το αεροδρόμιο. Η πόλη πάλι αγουροξυπνημένη αλλά χωρίς καινούριες ρυτίδες και γκρίζα μαλλιά κι ας πέρασε ένα διάολο ζόρια με τις πλημμύρες που την έπνιξαν. Τραβάω αχόρταγα με την κάμερά μου κάθε στιγμή. Θέλω να νιώσω τα πάντα, μέχρι να πέσω νεκρός από ζωή και εικόνες καθώς το αεροπλάνο θα απογειώνεται ξανά για Θεσσαλονίκη...

...και τώρα είναι νύχτα και τη στιγμή αυτή είμαι όρθιος, γυμνός, μπροστά στο τεράστιο και με μαζεμένες κουρτίνες παράθυρο του δωματίου 319 του ξενοδοχείου Intercontinental της Πράγας και με κενή σκέψη κοιτάω τον ήσυχο δρόμο. Αν περάσει κανείς θα με δει. Χρειάζομαι μια-δυο στιγμές ησυχίας, μήπως προλάβω και συμμαζέψω τη σκέψη μου. Το μυαλό στήνει ένα φλας μπακ που παίζει σε γραμμόφωνο, σαρανταπέντε στροφές το λεπτό...

"Η βόλτα ήταν τεράστια, τα πόδια σχεδόν πιασμένα, στο ξενοδοχείο κόσμος έμπαινε κι έβγαινε. Χυθήκαμε στους καναπέδες του πεντάστερου lobby και περιμέναμε καρτερικά για δωμάτιο και μεσημεριανό. Τότε συνέβη κάτι σα σκηνή από ταινία του Wai , σαν περιγραφή του Manuel Scorza! Φύσηξε ένα αεράκι καλοκαιρινό που αχρήστευσε με μιας τα air condition, μαρμάρωσε τους φουριόζους υπαλλήλους της reception, αποσυντόνισε το barman και έκανε τα γκαρσόνια να σκοντάφτουν το ένα πάνω στο άλλο παλεύοντας να κρατήσουν τους capuccino πάνω στους δίσκους. H Νicole Ella Johanne περπάτησε τόσο ελαφριά, σχεδόν χωρίς να πατάει στη βελούδινη μοκέτα, ανάμεσα στο ακίνητο πλήθος των πελατών και μετά από δίπλα μας. Γυρίσαμε τα κεφάλια αργά, όλοι μαζί, στο ρυθμό που έδινε το σώμα της, καθώς τα βήματά της στόλιζαν απ' την αρχή την ακριβή αίθουσα. Μια τέλεια συντονισμένη παράλληλη στροφή, σαν ηλιοτρόπια που ακολουθούν σε άψογο σχηματισμό το λατρεμένο φως τους και σαν έμπειροι στρατιώτες σε παρέλαση δέους μπροστά από τον ανώτερο των στρατηγών.

Κι έφτασε ένα βράδυ πλάι στο ποτάμι, εμείς μαζεμένοι σε γιορτινό τραπέζι εστιατορίου κι εκείνη να γυρίζει παντού μιλώντας με όλους τους καλεσμένους, στη μέλλουσα νύφη φίλη της και συχνά να κάθεται μόνη πάνω στο τοιχάκι που χωρίζει το μπαλκόνι με την όχθη κι ο Elba να την ερωτεύεται αμέσως και σαν παλιός και έμπειρος κατακτητής να κάνει τάχα πως ριγεί τρεμοπαίζοντας γλυκά τα ανακλώμενα φώτα της πόλης στα νυχτιάτικα νερά του, προσπαθώντας έτσι να τη μαγέψει. Πώς να τον νικήσεις τον ποταμό της Πράγας; Τέτοιον χειραγωγό που στους αιώνες έχει σαγηνέψει εύκολα χιλιάδες γυναίκες. Που άλλες τις έχει κάνει να ξεψυχήσουν στο βυθό του και που ανάγκασε ζευγάρια να πουν αντίο στις γέφυρές του καταπίνοντας αγαπημένα αντικείμενα σκοτωμένων ερώτων. Η ήττα μου ήταν απλά προδιαγεγραμμένη. Όμως η Nicole είχε σφηνώσει στο μυαλό μου και το βλέμμα μου, που έδειχνε συνεχή ανυπακοή στις προσταγές μου, όλο και την τριγύριζε παίζοντας βραδιάτικα με τη φωτιά. Κι όταν τελικά τα μάτια της μάγισσας συνάντησαν κατά λάθος τα δικά μου, ένα ζαβολιάρικο χαμόγελο, που από ανωριμότητα αγνόησε τον κίνδυνο, ξέφυγε της προσοχής μου και αστραπιαία, εξερράγη προκλητικά πάνω της και γύρισε αμέσως πίσω γυναικείο, μαργαριταρένιο κι αιθέριο. Τότε ο ποταμός, μην πιστεύοντας αυτό που συμβαίνει, σταμάτησε να ρέει κι απ' το θυμό του έστειλε ένα αφρισμένο κύμα πάνω στα πόδια της γέφυρας του Καρόλου που έκανε τα αγάλματα της καινής διαθήκης να ταρακουνηθούν, για τη χάρη μιας παραμυθένιας γυναίκας που απόψε ίσως και λίγο ηθελημένα, έπαιξε κάπως με τους φυσικούς νόμους. Στιγμές αργότερα την είδα να φοράει μια μικρή ζακέτα, αφήνοντας το εστιατόριο, να περνάει από δίπλα μας και κοιτώντας με να ξαναχαμογελάει γλυκά και να προφέρει: "See you tomorrow...". Στο τραπέζι έπεσε σιωπή. Μερικά πηρούνια έμειναν καρφωμένα στις σαλάτες, το κρασί κόλλησε μέσα στους ουρανίσκους και μόνο μετά από αρκετή ώρα βρέθηκε κάποιος να πει μια κουβέντα. Ο Elba, νικημένος βασιλιάς και παλιοεγωίσταρος, έκανε πως απαξιεί και συνέχισε το συνηθισμένο δρομολόγιό του, να ξεσπάσει τον αποψινό θυμό του πάνω σε καμιά μελλοθάνατη πόρνη του λιμανιού του Αμβούργου...

Το επόμενο μεσημέρι, όταν πια ο Θεός έκανε πως ένωσε άλλους δυο με τα ιερά δήθεν δεσμά του γάμου, το Chateau του Dobris βρεχόταν από ένα ψιχάλισμα, που επιβεβαίωνε το τέλος του Αυγούστου και καλωσόριζε την επόμενη εποχή. Όλοι είχαν μαζευτεί γύρω από το ασπρόμαυρο ζευγάρι και τα φλας, συνεχόμενα και δυνατά υποκαθιστούσαν όμορφα τις αστραπές που θα συμπλήρωναν κανονικά το φθινοπωρινό σκηνικό. Φωτογράφιζε κι αυτή δίπλα μου. Είχε μια νευρικότητα τόσο εμφανή σε μένα, αλλά και τόσο έμπειρα συγκαλυμμένη κι όλο το μάτι της έστελνε την κόρη του σε αποστολή στις άκρες του για να κατασκοπεύσει. Αυτή την ικανότητα, του να ανιχνεύω τέτοιες κινήσεις την είχα φυσικό χάρισμα από πάντα. Όμως ήταν τέτοια η παρουσία της που με έκανε να αμφισβητώ κάθε ένστικτο που μου έδειχνε το ενδιαφέρον της. Μόνο όταν πλησίασε την ορχήστρα δήθεν να πιάσει κουβέντα αποκαλύφθηκαν όλα και χύθηκα για την κατάκτησή της.
- Soooo...you are the musicians...
- Yes, but you didn't tell us your name.
- I'm Nicole.
- From Prague?
- Noοο, from Beirut!
- Strange period for living in Lebanon!
- Indeed, will you dance with me?
Με τράβηξε από το χέρι πριν προλάβω να πω "ναι". Με το πρώτο λίκνισμα έφερε τα χείλη της στο αυτί μου και ψιθύρισε: "Tonight you are my playboy...". Μετά από λίγα λεπτά,, στη σάλα χορού του Chateau ρυθμού Rococco της κωμόπολης Dobris, χτισμένου το 1743, βρέθηκα τελικά να εκπληρώνω ανεπιτυχώς τον αρχικό σκοπό του ταξιδιού μου, αφήνοντάς τον τελείως στη μοίρα του. Να παίζω, σαν να μην παίζω, ένα παίξιμο ελεύθερο, μηχανικό, που έμοιαζε περισσότερο με σπάσιμο πέτρας σε κάτεργο παρά μουσική. Στο διάλειμμα, πέρασα από δίπλα της και έσυρα αργά και κρυφά το χέρι γύρω απ' τη μέση της και αμέσως χαθήκαμε, μιλώντας για ώρες στους πίσω κήπους του κάστρου και για μια στιγμή κρατηθήκαμε σφιχτά, με αδηφάγα φιλιά που μέσα σε δέκατα του δευτερολέπτου εναλλάσσονταν από σταγόνες υδρομέλι σε βαμπιρίστικα δαγκώματα και ξεσκίζοντας με τα χέρια μας την περιποιημένη εικόνα που έχτισε ο καθένας μπρος στην επισημότητα του γεγονότος που μας σύστησε. Γυρίσαμε στην αίθουσα διαλυμένοι και ξαναφτιαγμένοι όπως όπως. Κάποιοι κατάλαβαν. Κάποιοι άλλοι με κοίταξαν με φθόνο. Πώς είναι δυνατόν ένας ασήμαντος μουσικάντης να κερδίζει το αντικείμενο που απόψε πόθησαν πετυχημένοι γιατροί, δικηγόροι και χρηματιστές;
Όσο έμειναν να αναρωτιούνται, εμείς είχαμε εξαφανιστεί και βρεθήκαμε στιγμιαία, με ένα ξόρκι της, μέσα στο δωμάτιο 319, χωρίς τα ρούχα μας, σε τέλεια σωματική επαφή, κομμάτια του ίδιου παζλ που από λάθος είχαν χαθεί κάπου στην υδρόγειο και ξαναβρέθηκαν πάλι από λάθος στην Πράγα, με βαθιές νυχιές που έσκιζαν τη σάρκα, με σφιξίματα που έκοβαν το αίμα και ανάσες θανατερές, κοφτερά σπαθιά που διαπερνούσαν τα μέσα μας..."

Όσο κοιμόταν ντύθηκα κι άφησα το δωμάτιο 319. Το επόμενο πρωί θα ένοιωθα βαθιά το μίσος των καλεσμένων και των καμαρότων που έβγαιναν από την κύρια είσοδο του Intercontinental, καθώς η Nicole Ella κι εγώ φιλιόμασταν μπροστά τους, με εφηβική επιδεικτικότητα και πάθος για τελευταία μας φορά. Καιρό αργότερα, όσες στιγμές ήρθαν για να με φοβερίσουν, μπροστά σε θανάτους και απώλειες προσώπων τις έδιωξα με εκείνο το μαγικό φίλτρο που μου έδωσε ίσως άθελά της σε μια ανύποπτη στιγμή, καθώς ήμασταν λιωμένοι σε εκείνο το κρεβάτι. Κι εκείνο έλεγε:

"There is no death, we all fly to love..."

<< Rewind III

Ljubljana

Έπρεπε να αφήσω κάτω τις βαλίτσες για να ανοίξω τη βαριά πόρτα που οδηγεί στις σκάλες για τα μικρά κελιά της Celica. Το μέρος αυτό ήταν παλιά στρατιωτική φυλακή, τον καιρό του εμφυλίου, που τα Βαλκάνια διαιρούνταν συνεχώς. Βρισκόταν πολύ κοντά στο κέντρο της πόλης και είχε φιλοξενήσει πολλούς από τους σημερινούς πολιτικούς της Σλοβενίας. Τώρα, στον καιρό της ανάπτυξης, που η χώρα έχει φύγει χρόνια μπροστά από τις υπόλοιπες Σλαβόφωνες χώρες, η φύλακη έγινε πολύχρωμο youth hostel και κάθε κελί του έχει σχεδιαστεί απ' την αρχή από διαφορετικό αρχιτέκτονα και στους τρεις ορόφους του βλέπεις διαφορετικά μεταξύ τους έργα τέχνης. Χρειάζεσαι πάντα δυο κλειδιά για να μπεις. Ένα για την καγκελένια πόρτα του κελιού σου κι ένα για την ξύλινη. Πριν από αυτές όμως θα πρέπει να καταφέρεις να ανοίξεις την κεντρική για να βρεις το κλιμακοστάσιο και να ανέβεις στον όροφό σου. Πριν προλάβω να σηκώσω γρήγορα τα μπαγκάζια μου και να περάσω η Jasna Jovicevic κατέβηκε γοργά τις σκάλες κοιτώντας κάτω, με ανέκφραστο το παιχνιδιάρικο Σέρβικο βλέμμα της, με τα λακάκια ντροπαλά πάνω στα μάγουλα και τα καστανά μαλλιά της πιασμένα πίσω. Φορούσε ένα κολλητό σκούρο μπλε μπλουζάκι, βασανιστικά και ελάχιστα αποκαλυπτικό, όσο χρειαζόταν να υπονοήσει ένα τέλειο στήθος. Δε θυμάμαι αν λόγω ευγενείας ή εξαιτίας της εικόνας που με αποσυντόνισε της κράτησα ανοιχτή την πόρτα. Πέρασε αμέσως, χωρίς να με κοιτάξει καν, χωρίς να πει ούτε ευχαριστώ.

Το πρωινό ψιλόβροχο είχε σταματήσει παραχωρώντας τη θέση του σε μια λιακάδα, σχεδόν Οκτωβριανή, ισχνή, χωρίς αυτοπεποίθηση που ίσα ίσα σε άφηνε να φορέσεις κοντομάνικα και υποχρεώνοντας σε ταυτόχρονα να κουβαλάς μαζί σου ένα αδιάβροχο ή μια ζακέτα. Περπατήσαμε με τους υπόλοιπους - που είχαν ξυπνήσει πριν λίγο από το δεκαεννιάωρο ταξίδι τους με τροχόσπιτο από το Amsterdam - προς το κέντρο της πόλης την πλατεία του κοινοβουλίου όπου σύμφωνα με τις οδηγίες έπρεπε να βρεθούμε στις τρεις ακριβώς για συνέντευξη. Είχαν μαζευτεί εκεί τηλεοπτικά συνεργεία, βαν, τεχνικοί και ένας σωρός κόσμος, οι καλλιτέχνες του φεστιβάλ. Αποφασίστηκε τη συνέντευξη να τη δώσουμε μαζί, ο "Δράκος" κι εγώ. Ο φλεγματικός Βρετανός δημοσιογράφος ελάφραινε τρομερά την ατμόσφαιρα και μαζί με το τεράστιο μαξιλάρι που σου έδιναν να καθίσεις και τα πλατάνια που σκίαζαν από πάνω δημιουργούσαν ιδανικό σκηνικό, όχι για συνέντευξη αλλά περισσότερο για ψυχοθεραπευτική συνεδρία. Η Jasna ήταν εκεί. Μιλούσε ακριβώς πριν από μας. Είχε απλωθεί στο μαξιλάρι της και γέρνοντας προς τη μεριά μας ο λαιμός της μπλούζας χαλάρωνε και το στήθος της εμφανιζόταν όπως το είχα προβλέψει το πρωί. Μεγάλο, ολοστρόγγυλο και σφιχτό. Με δυσκολία κατάφερα να συγκεντρωθώ στα λόγια της και την άκουσα να μιλάει για τη μπάντα της, να έχει τεράστια αυτοπεποίθηση για τις μουσικές που γράφει, για τον τρόπο που παίζει σαξόφωνο, για τις υποτροφίες στην Αμερική και τα βραβεία στις bienalle. Έμοιαζε τρομακτικά με αυτούς τους απωθητικούς ανθρώπους που ζουν αποκλειστικά για το εγώ τους κι έτσι καταλήγουν να μην ζουν. Όταν τα μαξιλάρια μας, κατά τύχη, πλησίασαν επικίνδυνα αναγκαστήκαμε να μιλήσουμε και να συστηθούμε. Ευτυχώς τα μαύρα γυαλιά μου έκρυβαν καλά την κατεύθυνση του βλέμματός μου που ωστόσο συχνά εκτός από το σώμα της χαριζόταν στο υπέροχο χαμόγελο και τα παιχνιδιάρικα ματάκια της. Βρεθήκαμε ξανά τυχαία στην ίδια παρέα ενός club μιας ταράτσας, ανάμεσα σε επαρχιώτες Σλοβένους με ξανθές ανταύγειες και σιτεμένες γυναίκες που δεν εννοούν να απολαύσουν τα στάδια της ζωής που περνάει με τον τρόπο που τους αξίζει κι επιμένουν να προσπαθούν να νιώθουν και να φέρονται σαν εικοσάρες. Η Jasna συνοδευόταν από έναν γλυκό ντόπιο που την ακολουθούσε σέρνοντας μαζί και το ποδήλατό του. Την κοιτούσε ασταμάτητα, με βλέμμα που ικέτευε για την προσοχή της και της μιλούσε συνέχεια χαμογελώντας. Εκείνη ανταποκρινόταν στο χαμόγελο κοιτώντας αλλού, προσπαθώντας να αποφύγει κάθε παραπέρα οικειότητα μαζί του. Τα μάτια μας έπαιζαν κατά διαστήματα κι όταν όλοι μπλέκαμε σε τρελούς χορούς και μέσα στον κύκλο μας μπερδεύομασταν με όλους, έκανα την κίνησή μου. Την κάρφωνα με θράσσος, της χαμογελούσα αναιδέστατα αλλά ποτέ δεν την χόρεψα. Έφτασα κοντά της, έκανα τάχα πως θα την τραβούσα μαζί μου αλλά στο τέλος απομακρυνόμουν κι έπιανα πότε καμια Κροάτισσα και πότε καμιά δικιά μας Ελληνίδα. Η έπαρσή της μου έβγαζε πολλές τέτοιες μαλακισμένες πλεϋμποΰστικες στρατηγικές. Όμως, διάολε, πιάνουν γιατί συχνά οι γυναίκες μας οδηγούν σε αυτές. Κι έτσι το δήθεν άνετο χαμόγελό της πρόδιδε παρ' όλα αυτά την απορία της. Ο Σλοβένος ακόλουθος απλά παρατηρούσε με το γλυκό και αγαθό του υφάκι.

Το ξημέρωμα βρέθηκα μέσα στο τροχόσπιτο παρκαρισμένο έξω από την Celica. Δεν είχε κελί για μένα γιατί λόγω στρατού δεν ήταν σίγουρη η συμμετοχή μου στο φεστιβάλ και τα δωμάτια είχαν κλείσει για όλους μείον έναν. Κι έτσι ξάπλωσα στο πάνω κρεβάτι της καμπίνας κοιτώντας απ' το παράθυρο τον άδειο δρόμο.
Τους είδα να περπατούν αργά, γελώντας νωχελικά και όμορφα και το ποδήλατο που είχε ώρες να καβαληθεί να αφήνει εκείνο το μικρό θόρυβο της αλυσίδας που δε γυρίζει από πεταλιές αλλά από τσούλημα σε νεκρά ταχύτητα, σαν να γρινιάζει κάπως επειδή δεν το τρέχεις. Έφτασαν στην πόρτα. Τράβηξα την κουρτίνα ώστε να αφήνει μόνο ένα ελάχιστο άνοιγμα για το μάτι μου. Ο ποδηλάτης κινήθηκε αργά προς το μέρος της..."Μην τον φιλήσεις, μην τον φιλήσεις...!!!". Της έπιασε το χέρι κι έφερε το κεφάλι προς το δικό της. Εκατοστά πριν αγγίξουν τα χείλη τους η Jasna έστριψε απότομα. Ο Σλοβένος χαμογέλασε θλιμμένα. Κάτι είπαν στις γλώσσες τους. Δεν είχε σημασία. Σημασία είχε μόνο ότι υπήρχε χρόνος για την κατάκτησή της...

Η επόμενη νύχτα ήταν τόσο βροχερή που έστειλε όλο το φεστιβάλ στο μέρος που παίζαμε γιατί ήταν το μόνο σκεπαστό που προστατεύονταν από τον καιρό. Στεκόταν τόσο κοντά στη σκηνή και είχαμε τόση επαφή με τα μάτια που στο τέλος παραδέχτηκα ότι έπαιζα μοναχά γι' αυτήν. Μου ξέφευγαν βαλκανικά fills, σέρβικα rolls και rimshots μαζί με oro αισθητική και κάθε φορά που έπαιζα κάτι που έμοιαζε με τη μουσική του τόπου που μεγάλωσε κι είχε παρατήσει για να ζήσει στην Αμερική, γελούσαμε ο ένας στον άλλον και τα λακάκια της, συνεχώς εμφανή και έντονα ευτυχισμένα χωρούσαν όλη την αίθουσα, όλους τους ρυθμούς και τις συγχορδίες και η βραδιά νικημένη και παραδεχόμενη την εξέλιξή της, βυθιζόταν αργά σε έναν ακόμη προαναγγελθέντα και εφήμερο έρωτα.

Ύστερα από λίτρα κόκκινο κρασί σε ένα underground πάρτυ, τρυφερά και κρυφά αγγίγματα, το νοικιασμένο τροχόσπιτο φιλοξένησε στις αναρτήσεις του τις βίαιες ταλαντώσεις μας. Η Jasna ήταν σοκαριστικά διαφορετική από την εικόνα της γυναίκας δολοφόνου που έδειχνε όταν μιλούσε για τη δουλειά της. Τόσο δοτική και εκφραστική, ανοιχτή να την κατακτήσεις και να κατακτηθείς και τα τριάντα της χρόνια συμπυκνώνονταν κάνοντάς την να κουρνιάζει σαν κοριτσάκι και να καυλώνει σαν έφηβη. Να ζητάει συνεχώς, να απαιτεί απ' τον εραστή της πότε γλυκιά και πότε βάρβαρη ικανοποίηση. Να σε κάνει να νιώθεις μόνος μαζί της σε ένα σύμπαν ολόκληρο που αυξομειώνει το μέγεθός του παράλληλα με τις κίνησεις μέσα κι έξω από τα σώματά σας.

Την άλλη μέρα, ως τυπικά ηλίθιο και ενστικτώδες αρσενικό, είχα μετανοιώσει για όλα αυτά. Μέσα στο όνειρο του ταξιδιού, στην ομορφιά της πόλης των Δράκων και της Jasna, αφέθηκα σε μια ακόμη βουτιά στον σύντομο, χωρίς υποχρεώσεις και μέλλον έρωτα που αυτή τη φορά ήταν απαγορευμένος γιατί η ζωή μου τότε πήγαινε παράλληλα με κάποιου άλλου ανθρώπου που αγαπούσα πολύ.
Το βράδυ ήρθε απρόσκλητα στο κελί που μου άφησαν οι υπόλοιποι, μια που είχαν φύγει για το Άμστερνταμ μια μέρα νωρίτερα. Προσπάθησα να το αποφύγω. Με έβρισε και χτύπησε την πόρτα φεύγοντας. Την έπιασα από το μπράτσο. Δεν κατάλαβα ποτέ γιατί νοιάστηκα. Μπορεί από έμφυτο και άπειρο εγωισμό, μήπως και χαλάσει η εικόνα μου μπροστά σε μια ακόμη πρακτικά άγνωστη. Δεν ξέρω. Την τράβηξα μέσα και η νύχτα πήρε ξαναπήρε σταδιακά τη χτεσινή της πορεία...

Ο μήνας έφτανε στο τέλος του με καθημερινά πανομοιότυπα πρωινά ψιλόβροχα. Η Jasna κρατούσε σε κάθε χέρι από μια βαλίτσα με τα σαξόφωνά της. Είχε λυμένα τα μαλλιά και από πάνω, το σώμα της καλύπτονταν από ένα κόκκινο παλτό, υποκύπτωντας στο προχωρημένο φθινόπωρο...Το αντίο της ήταν το πιο δυνατό από όλα. Ίσως γιατί το 'χε πει στη γλώσσα της, νομίζοντας πως δε θα καταλάβω: "Dovidjenja..."

Το νυχτερινό τρένο για Θεσσαλονίκη, χωρίς έλεος, ξεκίνησε το εικοσιτετράωρο ταξίδι του. Ο κρότος των αναρτήσεων προσπαθούσε να με ησυχάσει και να με βυθίσει σε ύπνωση, ξυπνώντας με έτσι από το απαγορευμένο όνειρο της Ljubljana. Να με γυρίσει στον κόσμο που διάλεξα να αγαπώ και να αδικώ. Η μηχανή υποσχέθηκε ότι θα το κάνει γρήγορα κι ανώδυνα. Σε μερικές ώρες, μισοναρκωμένος, την κατάλαβα που μπεσαλίδικα πάλευε να κερδίσει τη νότια κούρσα κόντρα στους Βαρδάρηδες. Τον ποταμό και τον άνεμο...

<< Rewind II

Alphen aan den Rijn

O Christian με παρέλαβε από τον τερματικό σταθμό του Alphen aan den Rijn το απογευματάκι. Ήταν μια γκρίζα Παρασκευή, το τέλος μιας πολύ κουραστικής εβδομάδας, με καιρό αρκετά πιο αναποφάσιστο από τις άλλες μέρες και με ένα περίεργο συναίσθημα του πλησιάσματος του χρόνου που θα με έφερνε πίσω στην Ελλάδα. Όμως η κούραση του οκταώρου είχε εξαφανιστεί από τη στιγμή που το λεωφορείο ξεκίνησε από τον κεντρικό σταθμό του Amsterdam και ταξίδεψε νότια μέσα σε καταπράσινες εκτάσεις, πλάι από το περίπλοκο αεροδρόμιο Schiphol, σε ευθυγραμμισμένες λεωφόρους και ανισόπεδους κόμβους. Και φυσικά η τεράστια προσμονή να ξαναδώ τους φίλους που περάσαμε μαζί στιγμές στο ανοιξιάτικο Montpellier.

Και τώρα νοικιασμένο ποδήλατο και αργό πετάλι στους μισοβρεγμένους ποδηλατόδρομους μιας μικρής πόλης, που την ονόμασαν τιμητικά το "Άλφα του Ρήνου" γιατί κάπου εκεί υγραίνει τις τελευταίες του όχθες ο ποταμός Gouwe, ο "παλιός" Ρήνος, παρακλάδι του αυθεντικού Ρήνου που είναι παντοτινό σύμβολο της κεντρικής Ευρώπης, που μαζεύεται ψηλά στις Ελβετικές Άλπεις για να κυλήσει χίλια τριακόσια χιλιόμετρα μέσα από ένα σωρό χώρες πριν ενωθεί για πάντα με τη Βόρεια Θάλασσα.

Το μικρό δωμάτιο που μου βρήκε ο Christian για το Σαββατοκύριακο θύμιζε πολύ εργατική κατοικία σε υποβαθμισμένη γειτονιά του Sheffield. Ήταν στον τρίτο όροφο ενός τελείως έρημου κτιρίου, είχε πάμφτηνα αλουμινένια κουφώματα, παμβρώμικη γκρίζα μοκέτα και παλιά ξύλινη πόρτα. Έμοιαζε το τέλειο μέρος για συντέλεση ερωτικών εγκλημάτων, παραγωγών φτηνού πορνό ή για μικρές παράνομες ερωτικές συνευρέσεις και όργια. Επίσης έμοιαζε το τέλειο μέρος έμπνευσης σεναρίων απίστευτου τρόμου. Σα να προσπάθησε πολύ ο μηχανικός να το φτιάξει όσο πιο καταθλιπτικό και τρομακτικό γινόταν. Παρόλα αυτά ήταν ότι έπρεπε για ήσυχο ύπνο δυο βραδιών.

Όταν είδα τη Nicolina Visser ξανά μετά από τόσους μήνες απλά θαύμασα πάλι την ομορφιά της. Αυτή την αυθαδέστατη γλυκύτητα και αρμονία, το ευλύγιστο και λεπτό σώμα της που κατέληγε σε ένα απίστευτα ζωηρό κεφάλι με κοντά κόκκινα μαλλιά, με παραμυθένια χαρακτηριστικά και με μάτια που άλλαζαν χρώμα από πράσινο σε γκρι ανάλογα με τη διάθεση - έτσι είχα αποφανθεί. Τη θυμόμουν από τη Γαλλία, όπου δεν είχα ιδιαίτερα πάρε-δώσε μαζί της. Θυμόμουν όμως και τις αντιδράσεις των υπολοίπων που την κοιτούσαν σα θήραμα να περνάει μπροστά από μια αγέλη σαρκοβόρων, με υπερυψωμένα τα οπίσθιά της, με την αθωωότητα αντιλόπης αλλά και λιγάκι από το παγωνίσιο καμάρι και ήμουν σίγουρος ότι η ίδια είχε θαυμάσει πολλές φορές γυμνό τον εαυτό της στους καθρέφτες της - παρατημένης από τον άντρα της - ζωντοχήρας μάνας της, σε σπίτια φιλενάδων και σε εφηβικά δωμάτια αγοριών.
Όμως από εκείνη την πρώτη στιγμή του θαυμασμού μου για αυτή - που κατέληξε στιγμιαία σε μια μικρή ενστικτώδη ερωτική φαντασίωση από αυτές που ο κόσμος σπάνια παραδέχεται ότι ένιωσε -
είχα ένα περίεργο προαίσθημα για μας τους δυο. Χωρίς να υπάρχει τίποτα το χειροπιαστό, κανένα στοιχείο που να αποδεικνύει το ενδιαφέρον της για μένα, όταν μαζευτήκαμε όλοι μαζι να καπνίσουμε στο μικρό μου δωμάτιο κάθε τόσο προβάλλονταν στον τοίχο απέναντί μου εικόνες από το προσεχές και βραχύχρονο κοινό μας μέλλον.

Το Σαββατιάτικο πρωινό μας κέρασε ομαδικώς ομελέτες, χυμούς και καφέδες σε ένα πανέμορφο μαγαζάκι και μας πήγε σε ένα σωρό γωνιές της κωμόπολης. Καταλήξαμε να παίζουμε το μεσημέρι minigolf και να
χαζεύουμε τα κατοικίδια μιας φάρμας μέσα σε ένα ξύλινο σπιτάκι.
Και μετά από όλες αυτές τις ώρες που περάσαμε μαζί, έφτασα να επιθυμώ τη Nicolina τόσο έντονα που συχνά έπιασα τον εαυτό μου ένα βήμα πριν της το δείξει. Κι όμως πάντα δίσταζα γιατί δεν ήξερα σχεδόν τίποτα για αυτήν. Ούτε ποια είναι, ούτε πως ζει ούτε αν την περιμένει κάποιος στην άλλη άκρη της πόλης κι αν η ίδια τα βράδια κοιτάει υπομονετικά την αλέα της γειτονιάς της περιμένοντας να διακρίνει ένα συγκεκριμένο ποδήλατο που το οδηγούν δυο αγαπημένα της χέρια.

Ώσπου βρέθηκα να την έχω ακριβώς μπροστά μου στο κατώφλι της πόρτας της μικρής φάρμας, κοιτώντας έξω και περιμένοντας τη βροχή.
Κι εκείνη τη στιγμή ο ουρανός πέταξε επιτέλους τα κόμπλεξ από πάνω του και από πάνω μου και ξέσπασε σαν σπαρακτικό κλάμα μετά από σφίξιμο, από ράγισμα καρδιάς που παρόλο που δεν έπρεπε για κανένα λόγο να αφεθεί ελεύθερη να εκφραστεί, διαλύθηκε στα κομμάτια που την συνέθεταν. Κι άρχισε να ρίχνει χοντρές στάλες με δύναμη και πάθος προς την Ολλανδική γη, να τη λασπώσει, να τη χαλάσει, να την παρασύρει στον καθ' ομοίωση στεναγμό του. Κι όλο αυτό έγινε μέσα μου σπίρτο και αναλαμπή: ή όλα ή τίποτα, η ζωή δε θα περιμένει άλλο.
Άρπαξα τη Nicolina από τη μέση και την τράβηξα απότομα έξω από το ξύλινο σπιτάκι. Και αρχίσαμε να χορεύουμε μόνοι, με μαέστρο τον αποφασισμένο πια ουρανό, να σολάρει μοναχά για μας, ένα tango υγρών κρουστών πάνω στο χώμα και στο πλακόστρωτο. Η Nicolina ξεπέρασε σχεδόν αμέσως το σοκ της αρπαγής μου κι έβαλε τα γέλια, δυνατά, φρέσκα, νεανικά και ζηλευτά μέχρι θανάτου από τους δυστυχισμένους αυτού του κόσμου και με έπιασε πιο σφιχτά, να τελειώσουμε εκείνον τον χορό.

Έτσι έγινε. Γυρίσαμε μέσα στο σπιτάκι βρεγμένοι μέχρι τα σπλάχνα μας και γελούσαμε για πολλή ώρα ακόμα, με το γέλιο μας να γίνεται κάτι σαν τραγούδι πρόσκαιρης ευτυχίας και είχε ο καθένας ένα βλέμμα ευθύ και δυνατό, σχεδόν ανταγωνιστικό κόντρα σ΄αυτό του άλλου. Ορκίζομαι ότι εκείνη τη στιγμή τα μάτια της Nicolina Visser ήταν καταπράσινα, σε τέλεια αντίθεση με τον κύριο Ουρανό που ξαλάφρωσε μετά από όλα αυτά κι άρχισε να συνέρχεται σιγά σιγά από τη μουντή του διάθεση, ξεκινώντας το κιτρίνισμα του μεσημεριού.

Κι έφτασε τελικά ένα βράδυ που μας έβαλε να φιληθούμε για πρώτη φορά με μάρτυρες τους υπόλοιπους φίλους, δήθεν για να κερδηθεί ένα παιδιάστικο στοίχημα και ύστερα να έρθουν τα σκοτάδια της επαρχιακής πόλης να φωτίσουν δεκάδες αγγίγματα και εξερευνητικά χάδια.

Η πρωινή Κυριακή κύλησε με νωχελικά στριφογυρίσματα στο νοικιασμένο κρεβάτι, με γυμνά απλώματα του ενός πάνω στον άλλον και αργότερα στους μεσημεριάτικους δρόμους με βρεγμένα ρούχα και χιλιάδες παράλληλες πεταλιές. Και πέρασαν τόσο αργά οι ώρες, τόσο αντίθετα στον κανόνα που διατάζει το χρόνο να τρέχει όταν λατρεύεις τις στιγμές που βιώνεις, σα να ήθελε με εργαλείο εμάς η "μέρα του θεού" να επαναστατήσει ενάντια στις ανόητες προσταγές της θρησκείας, που την όρισε σαν ημέρα προσευχής και αυτοσυγκράτησης κι έπειτα, για πληρωμή, να μας δέσει, με όποιον τρόπο, για όσο χρόνο και όσο πολύ θα μπορούσαν να δεθούν δυο πρακτικά άγνωστοι, μέσα σε ένα εικοσιτετράωρο φευγαλέου, ανέμελου και χωρίς κανένα απολύτως μέλλον έρωτα.

Ώρες μετά, ο γραβατωμένος οδηγός μου 'κανε ένα μικρό νεύμα να ανέβω στο άδειο λεωφορείο και το μικρό παγκάκι που μας βαστούσε πριν την αναχώρηση έτριξε κάπως, καθώς κινήθηκα να σηκωθώ. Και τότε μου φάνηκε ότι είδα τις μικρές της κόρες να παίρνουν χρώμα συννεφιασμένο, σαν αυτό που βλέπεις παντού γύρω σου λίγο πριν αρχίσει να ψιχαλίζει. Αλλά ποτέ δεν ήμουν απόλυτα σίγουρος γι' αυτό.

Amsterdam

Ένα τεράστιο και ασταμάτητο τσίρκο είναι το Amsterdam. Κι ο κόσμος του γίνεται λευκή κορίνα, χρωματιστό μπαλάκι και φωσφορίζον flowerstick στα χέρια ενός θεοπάλαβου υπερφυσικού ζογκλέρ και περιπλανιέται σχεδόν άσκοπα εδώ κι εκεί, πότε πιωμένος, πότε μαστουρωμένος, πότε ξαναμμένος και πάντα από πάνω ο ίδιος ανόητος και παιδαριώδης ουρανός των κάτω χωρών, να χαζολογάει με τους ανθρώπους και να παίζει με τις διαθέσεις τους, ξεσπώντας πάνω τους για όσα καψόνια του κάνει αιώνες τώρα ο Ατλαντικός ωκεανός, που τον μαστιγώνει κάθε τόσο με χαμηλά βαρομετρικά και ψυχρά μέτωπα. Ένας ουρανός βασανισμένος, ομοίωμα πια του ζαβολιάρη Ερμή, που πάνω στο κακόβουλο παιχνίδι του μπορούσε να κάνει και τον πιο παλιό και σκληρό απο εμάς, τους εργάτες των δρόμων, να λυγίσει, αναγκάζοντάς τον να δουλεύει ανά πεντάλεπτα, μια με ιδρωμένα κοντομάνικα και μια με κρύα αδιάβροχα.

Κι όμως εκείνη η μέρα ήταν η πρώτη που είδα έναν καιρό διαφορετικό, σαν ώριμο, άγρια ερωτευμένο αρσενικό, με χτισμένο σε ακλόνητη γη το "θέλω" του, να στερεώνει γερά έναν ολόχρυσο μεσογειακό ήλιο πάνω από την πόλη, να ποτίζει με τόσες αχτίδες τον κόσμο μας, που κανονικά για την περιοχή θα χρειαζόταν μια ολόκληρη εβδομάδα.

Περπατούσαμε ασταμάτητα. Χωρίς να πηγαίνουμε πουθενά συγκεκριμένα. Σταματούσαμε πάντα τυχαία. Καταλήξαμε στο απαίσια τουριστικό Damrak, μπροστά στο παλιό παλάτι, καθισμένοι γελώντας σε μαρμάρινα σκαλάκια, να αλλάζουμε φιλιά στο λαιμό με το ρυθμό μιας Σικελιάνικης ταραντέλας και των βαλς ενός πλανόδιου carusel. Χωρίς υποσχέσεις, χωρίς ανταλλάγματα. Ζώντας το τώρα, με αυθόρμητη αυστηρότητα και πηγαία εφημερία.

Και ύστερα αποφασίσαμε να συγκεντρώσουμε τις δυνάμεις στα κουρασμένα μας μέλη και να πάμε περπατώντας μέχρι το Noord. Κι εκεί, αποκαμωμένοι, με γλυκιά κούραση χτυπημένη στο ίδιο ποτήρι με καυτερή νεανική επιθυμία, πάνω σε ένα άλλο παγκάκι, δίπλα στο γεμάτο γηροκομείο της οδού Beemsterstraad μπερδέψαμε γλυκά και άγρια μαζί τα μέλη μας, κάνοντας τους περαστικούς ηλικωμένους να εξασκούν ξανά μετά από τόσες δεκαετίες ζωής την ικανότητά τους για διακριτικότητα.

Όταν βράδιασε αποχαιρετιστήκαμε εύκολα στο σταθμό, χωρίς πολλά πολλά. Ξέραμε κι οι δυο καλά ότι τα αύριό μας δε συναντώνται πουθενά κι ότι όσα ζήσαμε παράλληλα, απλά τελείωναν εκεί. Κι έτσι είχαμε το ίδιο χαμόγελο ευτυχίας, ευγνωμονόντας το άγνωστο για τις λίγες στιγμές που μας κλήρωσε να ζήσουμε και για την πηγή που μας έλουσε την τεράστιας αξίας συνείδητοποίηση του να ζεις αυτές τις στιγμές αμέσως, ρεαλιστικά και αχόρταγα, χωρίς όμως προσδοκίες, χωρίς άπληστες και αφελείς αναμονές. Τα στόματα μας αγγίχτηκαν για τελευταία φορά, μισοφιλώντας αλλά περισσότερο μισογελώντας και η Nicolina Visser με εκείνο το γνωστό πάτημα της αντιλόπης ανέβηκε αέρινα τα σκαλιά του διόροφου βαγονιού. Και δεν την είδα ποτέ ξανά. Πήρα το ποδήλατο απ' το πάρκινγκ και τράβηξα αργά αργά για τη Jisperveldstraad, με αργές φιδίσιες πορειές και με απλανές και απέραντο χαμόγελο, νιώθωντας πληρωμένα τα μέσα μου με αλλόκοτη και δύσκολη και χαρούμενη και μπερδεμένη και άδικη και σύντομη αλλά τόσο γαμημένα γνήσια και γεμάτη ζωή!

<< Rewind I

Montpellier

Ο Απρίλιος χάριζε στο Montpellier μια γλύκα ασύγκριτη, που σε έκανε να νιώθεις ότι έχεις συνέχεια στο στόμα σου μια ολόφρεσκια γουλιά chocolat chaud και το τραγούδι των κατοίκων - που δεν τραγουδούσαν αλλά απλά πρόφεραν τις στερεότυπες καθημερινές τους φράσεις - σου δινε μια περίεργη αργή κυματοειδή κίνηση στο σώμα, τόσο αμαρτωλά νωχελική κι ευχάριστη που αναρωτιόσουν αν έριξαν τίποτα στον πρωινό σου καφέ και είναι όλα τόσο χρωματιστά. Όλοι νιώθαμε πιο όμορφοι από ποτέ εκεί. Η Place de la Comedie, το Odysseum, η Mosson, η στάση Louis Blanc και το Chorum γίνονταν κομμάτια μας μέρα με τη μέρα κι εμείς νέοι Μοντπελιανοί πια κυκλοφορούσαμε με αέρα γεννήματος και θρέμματος μαζί, από το Stade Philippides μέχρι τον επικίνδυνο Gare.

Η Fatima Gutierez με είχε κοιτάξει έντονα από την πρώτη στιγμή. Με εκείνες τις ματιές που καμιά φορά δωρίζουν οι γυναίκες κι αφήνουν τον κάθε ανόητο εύκολα να πανηγυρίσει αμέσως την πιο πρόσφατη κατάκτησή του. Ήταν αναμφισβήτητα όμορφη. Είχα ξανθά μακριά μαλλιά και πράσινα μάτια και ένα μικρό "bindi" στη μέση του μετώπου, σαν πιστή Hindu. Δεν έδειχνε για Μαδριλένα, ούτε καν για Ισπανίδα και το ταμπεραμέντο της θα ταίριαζε περισσότερο σε βορειο-ευρωπαία παρά σε Μεσόγεια. Δε μου τράβηξε ποτέ την προσοχή ωστόσο. Ίσως το ανέκφραστο βλέμμα της που έκανε προφανή τη χαμηλή της νοημοσύνη με απωθούσε έντονα. Κάποιος άλλος από την παρέα κινήθηκε να την κατακτήσει αλλά τα παράτησε μετά από μερικές απέλπιδες προσπάθειες επικοινωνίας γιατί ακόμη ένα κακό που είχε η Fatima είναι αυτό που έχουν οι Ισπανοί γενικώς, ότι τα γλωσσικά τους όρια δεν επεκτείνονται πέρα από τα Καστιγιάνικα, τα Καταλανικά, τα Βάσκικα ή όποια άλλα μπορεί να μιλούν σε κάθε περιοχή. Κι έτσι η Fatima κατάφερε με τη βλακεία της και την αγλωσσία της να μείνει φρούριο απόρθητο όλες τις μέρες του Montpellier.

Ο καιρός περνούσε κι εγώ είχα αποφασίσει να χαρίσω όσον είχε απομείνει σε μια Κροάτισσα από το Zagreb, που είχε όνειρο το box και πραγματικότητα το χορό. Μια πανέμορφη και τέλεια ξενέρωτη 16χρονη από αυτές που δίνουν όσο "εγώ" τους χάρισε η φύση μόνο στην πραγμάτωση των στόχων τους, που από πείσμα κι εγωισμό κι αφήνουν άκαρδα τη ζωή να κυλάει δίπλα τους ξοδεύοντας σιγά σιγά τα προκαθορισμένα "λίτρα" που της αντιστοιχούν. Δε μου δόθηκε ποτέ. Το τελευταίο βράδυ που ασχολήθηκα μαζί της ήταν εκείνο που πέρασε από δίπλα και μου χάιδεψε αργά και καυλωτικά το πίσω μέρος του καρπού και έπειτα καθίσαμε αγκαλιά παρακολουθώντας τους έξαλλους χορούς Ολλανδέζων λεσβιών και Ισπανών γκέι και τους διαγωνισμούς ποιός θα γλωσσοφιλήσει περισσότερους σε μια νύχτα κερδίζοντας το ιδιότυπο βραβείο για τη χώρα του. Το χέρι μου δεν προχώρησε παρακάτω από τη μέση της. Αφού κάλυψε τη βαθιά θαμμένη ανασφάλειά της με την κατάκτηση και την απόρριψή μου έφυγε απότομα και δεν ξαναμιλήσαμε. Κι έπειτα μέσα από μεθύσι επιφανειακό - μάλλον και λίγο ηθελημένο για το πάθος των ημερών - πληγωμένου 20χρονου, από ποτά μίξεις του "ότι να' ναι" η Fatima Gutierez κι εγώ βρεθήκαμε να φιλιόμαστε τάχα παθιασμένα στο κέντρο της σάλας χορού. Πρώτη φορά φιλούσα κάποια από εγωισμό. Έχει περίεργη γεύση αυτό το φιλί. Είναι λίγο γλυκό, αλλά περισσότερο ξινό και άνοστο. Το ξημέρωμα με έκανε να μετανοιώσω πικρά για όλα αυτά. Τα υπόλοιπα βράδια η Fatima με Ιώβεια υπομονή παρακολουθούσε την έντονη αδιαφορία μου για αυτή. Πολλές φορές ήρθε δίπλα μου προσπαθώντας να μου μιλήσει. Αλλά δεν μπορούσε. Ίσως αν ήθελα να καταλάβω τι λέει κι αν προσπαθούσα λιγάκι να επικοινωνούσαμε κάπως. Αλλά χαμογελούσα ηλίθια κι αμήχανα και άλλαζα όσο διακριτικά γινόταν θέση. Μια φράση θυμάμαι ξεκάθαρα: "You don't want to kiss me anymore?". Αν την ξανάκουγα τώρα θα έκλαιγα. Τότε όμως το μόνο που ένιωσα ήταν μια εντονότατη επιθυμία να γελάσω ειρωνικά και απλώς να εξαφανιστώ από το σαλόνι του hostel. Κι η Fatima έμεινε μόνη.

Με βρήκε ώρες αργότερα, λίγο πριν ξημερώσει και ξεκινήσουμε για τους σταθμούς και τα αεροδρόμια να διπλαρώνω σε έναν μοναχικό καναπέ μια γλυκιά Βελγίδα που είχα βάλει στο μάτι από μέρες, που έμεινε κι αυτή μόνη αφού ο Ισπανός συνοδός της αποφάσισε ότι τόσο καιρό λάθευε στο θέμα του φύλου που τον "έφτιαχνε" περισσότερο και κατέληξε να πηδιέται άγρια κάθε βράδυ με έναν Κροάτη, απόλυτο θύμα της μόδας και του styling. Οι δυο τους, φωτομοντέλα κανονικά, γλυφόντουσαν σαν τίγρεις και έβαζαν τα χέρια τους, ο ένας στο παντελόνι του άλλου, πάντα σε κοινή θέα και πάντα περπατούσαν χέρι χέρι ευτυχισμένα στους δρόμους του Montpellier. Ήταν αναμφισβήτητα το ζευγάρι των ημερών μας και πολλοί ζήλευαν θανάσιμα το τόσο πάθος τους.
Η Βελγίδα δίπλα μου δέχτηκε πολύ ευχάριστα το δείκτη μου που τελείως απροειδοποίητα άρχισε τις κυκλικές βόλτες στο πίσω μέρος του λαιμού της, κάνοντάς την να ανατριχιάζει ελαφρά κάθε λίγο και όλο αυτό να καταλήγει σε ερωτικό και αναπάντεχο massage. Η Fatima βλέποντάς τα όλα αυτά με γυναικείο πείσμα και μουλαρίσια υπομονή άρχισε τις προσπάθειες επανάκτησής μου.
Το αποτέλεσμα ήταν να φτιάξουμε ένα τρενάκι. Με βαγόνια εμάς και συνδέσμους τα χέρια μας, αφού εγώ έκανα massage στη Βελγίδα και η Fatima σε μένα. Ο αδερφός μου πέρασε από δίπλα με εκείνο το μαλακισμένο βλέμμα που έχει από μωρό, κάθε φορά που κάνει υπερπροσπάθεια να συγκρατήσει το ποτάμι του κλαυσίγελού του...

Είχαμε μαζέψει πια και τις βαλίτσες και στους σκοτεινούς διαδρόμους του hostel είχε συνωστιστεί σχεδόν όλος ο κόσμος. Άλλοι φιλιόντουσαν, άλλοι έκλαιγαν κι άλλους τους έτρωγε η μαλακία της επιστροφής. Μέσα σε όλα αυτά η Fatima με πλησίασε ντροπαλά κι απρόσμενα για τελευταία φορά στη ζωή της.
Θεέ μου! Είχε στα χέρια της ένα χαρτάκι. Μου διάβασε σε - ας πούμε - αγγλικά που μετά βίας κατάλαβα. Τα μάτια της φαινόταν θλιμμένα :
"I wuonten to tolk to yu. I wuont to tel yu that yu ar uan great boy and I fιl so laky I mιt yu." Δεν την άφησα να τελειώσει. Κόπηκαν τα πόδια μου. Δέκα λέξεις μαζεμένες στο χαρτάκι που ποιός ξέρει ποιόν αδαή Ισπανό αγγάρεψε να της γεμίσει - ίσως και να γελάσει μαζί της - και τρία δευτερόλεπτα ανάγνωσης για να παραδώσει ένα ολόκληρο μάθημα ζωής, χρησιμοποιώντας αντί για κιμωλία και μαυροπίνακα, δυο στραβοειπωμένες και μισοτελειωμένες αγγλικές κουβέντες. Έκανα κάτι σαν αμήχανο γέλιο κι έτρεξα. Βγήκα έξω από το hostel και περίμενα τους άλλους. Εκείνο το πρωί με είχα ξανασιχαθεί...

Ο Ιούνιος του 2008 - που έτσι κοφτερά καθώς ξεκίνησε και με έκανε να αρχίσω να θυμάμαι και να γράφω λίγο λίγο από το παρελθόν μου - μου έκλεισε πονηρά και με χαμόγελο το μάτι και με σκούντηξε με αγάπη με τον αγκώνα του θυμίζοντάς μου κάτι ακόμα και δίνοντάς μου έτσι ένα είδος άφεσης. Ότι από όλες εκείνες τις υπέροχες μέρες του Montpellier μου - με όλες εκείνες τις γυναίκες που θέλησα - θυμάμαι πια μοναχά ένα όνομα. Εκείνο της όμορφης μα και αφελούς Fatima Gutierez.

Een Dag...

Ο ήχος συνεχόμενος και οξύς, οι κραδασμοί γαργαλάν τις παλάμες, μυρωδιά από αμόλυβδη, λάδι και φρεσκοκομμένο χόρτο κι από πάνω η μέρα να γαρνίρεται με αλύπητο ήλιο. Το τραγούδι σαδιστικά με φέρνει πίσω στο Amsterdam Noord...

"She's a Killer Queeeeeeen
Gunpowder, Gelatine
Dynamite with a laser beam
Guaranteed to blow your mind...

anytime..."

"These women are eeeeaaaaasy mate..." φώναξε ο Roy Blackmoore απ' το Λίβερπουλ καρφώνοντας το βλέμμα σε δυο δεκαπεντάχρονες Ολλανδέζες που περνούσαν κρυφογελώντας. Ήταν τότε 44 χρονών κι είχε την όψη και το χαμόγελο διαολεμένου πεντάχρονου. Έβγαλε κι έστριψε στα γρήγορα ένα μικρό από αυτά που έφτιαχνε μυστικά σε μια κάμαρα στο West. Ο επόπτης, ο Shonny με το όχημα που το φωνάζαμε "το αυτοκίνητο του Πάπα" - γιατί είχε ένα μεγάλο γυάλινο κουβούκλιο για να μπορείς να βλέπεις εύκολα γύρω από αυτό - ξύριζε αμέριμνος το πεζοδρόμιο. Και από πάνω μας περνούσαν συνέχεια τα MD-11 της KLM που διαγράφονταν ξανά πάνω στο γκρίζο νερό...

Με επαναφέρουν τσιρίδες παιδιών, φωναχτά γελάκια και συνθήματα δημοτικου "αγόρια κανόνια, κορίτσια μακαρόνια" . Μερικές υστερικές δασκάλες διατάζουν τα παιδιά να μπουν στη σειρά. Ζυγισμένα, στοιχισμένα. Όλες με τα πουκαμισάκια τους και την επερχόμενη εμμηνόπαυσή τους, με τις ζωές τους σε εξοργιστική τάξη - όπως αυτή που θέλουν να επιβάλλουν στα επτάχρονα - και μερικές ακόμη, κάπου στην ηλικία μου με τόσο εμφανή τα σημάδια της σύντομα απόλυτης εξομοίωσής τους με τις "έμπειρες οδηγήτριες". Πόση ευτυχία μου χαρίζουν αυτοί οι άνθρωποι, πόσο τέλεια με κάνουν να νιώθω που η δουλειά μου σήμερα είναι να απλά να κόβω το χόρτο και να παλεύω να υπολογίζω με πόσα λεφτά θα περάσω τον άλλο μήνα. Πόσο μου λείπεις μερικές φορές.

Κουρεύω μηχανικά. Grass το λένε και οι Ολλανδοί. Μόνο που ακούγεται πολύ πιο όμορφο αυτό το G που προφέρεται βαρύ Χ, όπως όταν έχεις φλέμματα. Χρας. Σαν το ήχο της κόσας που αποκεφαλίζει απότομα. Μου έρχονται στίχοι από τραγούδια που άκουγα στην Ελλάδα. Το ωραιότερο Σαββατοκύριακο του καλοκαιριού μόλις πέρασε και στο Alphen aan den Rijn τριγυρνάει πρωινιάτικα ένα κορίτσι που ώρες πριν περπατήσαμε όλο το Αμστερνταμ, φιληθήκαμε στο Damrak μπροστά σε μια ορχήστρα Ιταλών κι ένα carusel, έφαγα το Big Mac της γιατί νόμιζα πως ήταν δικό μου κι αυτή ντράπηκε να μου το πει. Και που μετά κουράστηκε να αλητεύει με έναν άγνωστο Griek και μου ζήτησε να καθίσουμε σε ένα παγκάκι. Σε ένα παγκάκι που με έκανε κι έβαλα το χέρι μου μέσα στο τιραντάκι της, μέσα στο εσώρουχό της, μέσα στη μυρωδάτη εφηβική παρθενιά της κι ένιωσα για πρώτη φορά στη ζωή μου αυτή την περίεργη και πολύ συγκεριμένη ευτυχία, που ξέρεις ότι είναι τόσο εφήμερη όσο ένα απόγευμα, όσο τα τριαντάφυλλα του Exypery κι όμως την απολαμβάνεις σαν γλυκό μαστούρωμα, γρήγορα και αδηφάγα όπως ένα κομμάτι πίτα από μύρτιλα. Ένα συναίσθημα που μου ήρθε ξανά, χρόνια αργότερα. το ίδιο έντονα μέσα σε ένα χειμωνιάτικο αυτοκίνητο, κολλημένο στη νυχτερινή ομίχλη κι ίσως επειδή τους κανόνες αυτού συναισθήματος - που προστάζουν αυστηρή εφημερία και άμεση απομάκρυνση - τους σπάσαμε βίαια με έντονη επιθυμία, καύλα κι αργότερα έρωτα, τώρα βρίσκομαι να τιμωρούμαι κουρεύοντας χόρτο σε έναν κατάξερο λόφο της πατρίδας μου και καμιά φορά το σώμα να μην υπακούει και να γυρίζει άσκοπα, διαγράφοντας πανηλίθιες τροχιές κι οι εργάτες να με κοιτούν περίεργα, αφού δουλεύουν πρώτη φορά μαζί μου και βλέπουν να μην ασχολούμαι ιδιαίτερα με το τι κάνουν. Ίσως για χάρη σου έγινα το αγαπημένο τους αφεντικό. L.O.L.

L.O.L. = Leakage Of Love

Χτυπάει μεσημεριάτικα ο ήλιος, βρέχει κάθε πέντε λεπτά, μαζεύουμε σιγά σιγά τα εργαλεία, σχολάω πάνω στο ποδήλατο αφήνοντας πίσω τη Miraplein, το απόγευμα υπόσχεται ηρεμία λίγη λίγη, το βράδυ είμαι και πάλι καλεσμένος στη Red Light, η νύχτα πάντα απελευθερώνει καινούριες αγκαλιές και βλέμματα, το σκοτάδι φτάνει με καθυστέρηση,

ο ύπνος είναι παντού ο ίδιος.

Πότε με μια γνωστή
και πότε με μια άγνωστη φιγούρα
που αμέσως ερωτεύομαι,


μπορεί για λίγο
μπορεί και για πάντα!

Summertime ΙΙ

6/8 πολύ αργά...

Summertime and the livin' is easy...

...τόσο αργά όσο χρειάζεται να δώσουν βαρύ ρυθμό στο αίμα να καθυστερήσει το μικρό του ταξίδι και να μοιράσει δίκαια παντού το ξωτικένιο ποτό που μου κύλησε στα χείλη η μάγισσα Morgana μου, να μοιραστεί σε κάθε φλέβα και πιο πολύ σ' αυτές στα χέρια που...που....κάτι θυμόμουν γι'αυτά τα χέρια...

Θα βάλω μια βρυσούλα στη μεγάλη αρτηρία του λαιμού μου
και θα πάω από το μικρό μαγαζάκι της Morgana's.
Πόσο πάει ένα πεθαίνωπουδεσεχωμετρο κι
ένας δενησουνποτεδικημουδεικτης;

Αφού ο χρόνος έσκασε με όλα του τα γκάζια
πάνω σ' ένα τοίχο που φαινόταν από μίλια μακριά
αλλά ο ποιητής πλοηγός μας είχε πιεί πολύ βότκα με γεύση έρωτα
και το στομάχι του γέμισε από μάνγκος με αφοσίωση και κάρυ
και κατέληξε έτσι να κοιμάται με βαρύ ροχαλητό
ακουμπώντας στον πρωραίο ιστό το ζαλισμένο κεφάλι του
ξεχνώντας να μας ειδοποιήσει.

Από το χτύπημα έσκασαν τα χείλη μου
κι άσπρισαν μερικές ακόμη τρίχες στα μαλλιά μου

ο τοίχος όμως εκεί...

η φωνή μου είπε:
...ξέρω πως καθώς θα συνέρχεσαι από το κώμα
θα ακούς μια θολή λατρεμένη μελωδία

που θα φαλτσάρει στ' αυτιά σου απ' τη ζαλάδα,
όμως όσο καθαρίζει,
θα καθαρίζει στο πρόσωπό σου κι ένα καινούριο χαμόγελο,
ψεύτικο στην αρχή,
μα θα παίρνει ψυχή,
όσο θα θυμάσαι ότι μας τριγυρίζει ακόμα η μουσική...

One of these mornin's you're gonna rise up singin'
Then you'll spread your wings, and you'll take to the sky
But 'till that mornin' there's a nothin' can harm you,
with Daddy and Mammy standin' by . . .

Anticlockwise

!tock Tick
!tock Tick
!tock Tick...

θα μπορουσα να σας μιλάω μέχρι το πρωί.

Όχι όμως.
Θα αφήσω απλά το ρολογάκι να γυρίσει αντίστροφα μέχρι τον περασμένο Γενάρη
να δούμε τι θα γινόταν
αν το ξημέρωμα δε μας χάριζε μια φτηνή και ηλίθια δικαιολογία,
αφήνοντας δυο πήχες ομίχλη απ' το κουβάρι του
να τυλίξουν το μικρό μου αμάξι...


Το μόνο σίγουρο είναι ότι το τέλος του Ιούλη θα με βρει
χαμένο κάπου στην Ευρώπη
με τη μηχανή αναζήτησης του μυαλού μου
επιτέλους ξανά σε λειτουργία,
με καύσιμο τη μοναχικότητά μου
και λιπαντικό το μέλλον μου.

Καληνύχτα σας