Ο ήχος συνεχόμενος και οξύς, οι κραδασμοί γαργαλάν τις παλάμες, μυρωδιά από αμόλυβδη, λάδι και φρεσκοκομμένο χόρτο κι από πάνω η μέρα να γαρνίρεται με αλύπητο ήλιο. Το τραγούδι σαδιστικά με φέρνει πίσω στο Amsterdam Noord...
"She's a Killer Queeeeeeen
Gunpowder, Gelatine
Dynamite with a laser beam
Guaranteed to blow your mind...
anytime..."
Gunpowder, Gelatine
Dynamite with a laser beam
Guaranteed to blow your mind...
anytime..."
"These women are eeeeaaaaasy mate..." φώναξε ο Roy Blackmoore απ' το Λίβερπουλ καρφώνοντας το βλέμμα σε δυο δεκαπεντάχρονες Ολλανδέζες που περνούσαν κρυφογελώντας. Ήταν τότε 44 χρονών κι είχε την όψη και το χαμόγελο διαολεμένου πεντάχρονου. Έβγαλε κι έστριψε στα γρήγορα ένα μικρό από αυτά που έφτιαχνε μυστικά σε μια κάμαρα στο West. Ο επόπτης, ο Shonny με το όχημα που το φωνάζαμε "το αυτοκίνητο του Πάπα" - γιατί είχε ένα μεγάλο γυάλινο κουβούκλιο για να μπορείς να βλέπεις εύκολα γύρω από αυτό - ξύριζε αμέριμνος το πεζοδρόμιο. Και από πάνω μας περνούσαν συνέχεια τα MD-11 της KLM που διαγράφονταν ξανά πάνω στο γκρίζο νερό...
Με επαναφέρουν τσιρίδες παιδιών, φωναχτά γελάκια και συνθήματα δημοτικου "αγόρια κανόνια, κορίτσια μακαρόνια" . Μερικές υστερικές δασκάλες διατάζουν τα παιδιά να μπουν στη σειρά. Ζυγισμένα, στοιχισμένα. Όλες με τα πουκαμισάκια τους και την επερχόμενη εμμηνόπαυσή τους, με τις ζωές τους σε εξοργιστική τάξη - όπως αυτή που θέλουν να επιβάλλουν στα επτάχρονα - και μερικές ακόμη, κάπου στην ηλικία μου με τόσο εμφανή τα σημάδια της σύντομα απόλυτης εξομοίωσής τους με τις "έμπειρες οδηγήτριες". Πόση ευτυχία μου χαρίζουν αυτοί οι άνθρωποι, πόσο τέλεια με κάνουν να νιώθω που η δουλειά μου σήμερα είναι να απλά να κόβω το χόρτο και να παλεύω να υπολογίζω με πόσα λεφτά θα περάσω τον άλλο μήνα. Πόσο μου λείπεις μερικές φορές.
Κουρεύω μηχανικά. Grass το λένε και οι Ολλανδοί. Μόνο που ακούγεται πολύ πιο όμορφο αυτό το G που προφέρεται βαρύ Χ, όπως όταν έχεις φλέμματα. Χρας. Σαν το ήχο της κόσας που αποκεφαλίζει απότομα. Μου έρχονται στίχοι από τραγούδια που άκουγα στην Ελλάδα. Το ωραιότερο Σαββατοκύριακο του καλοκαιριού μόλις πέρασε και στο Alphen aan den Rijn τριγυρνάει πρωινιάτικα ένα κορίτσι που ώρες πριν περπατήσαμε όλο το Αμστερνταμ, φιληθήκαμε στο Damrak μπροστά σε μια ορχήστρα Ιταλών κι ένα carusel, έφαγα το Big Mac της γιατί νόμιζα πως ήταν δικό μου κι αυτή ντράπηκε να μου το πει. Και που μετά κουράστηκε να αλητεύει με έναν άγνωστο Griek και μου ζήτησε να καθίσουμε σε ένα παγκάκι. Σε ένα παγκάκι που με έκανε κι έβαλα το χέρι μου μέσα στο τιραντάκι της, μέσα στο εσώρουχό της, μέσα στη μυρωδάτη εφηβική παρθενιά της κι ένιωσα για πρώτη φορά στη ζωή μου αυτή την περίεργη και πολύ συγκεριμένη ευτυχία, που ξέρεις ότι είναι τόσο εφήμερη όσο ένα απόγευμα, όσο τα τριαντάφυλλα του Exypery κι όμως την απολαμβάνεις σαν γλυκό μαστούρωμα, γρήγορα και αδηφάγα όπως ένα κομμάτι πίτα από μύρτιλα. Ένα συναίσθημα που μου ήρθε ξανά, χρόνια αργότερα. το ίδιο έντονα μέσα σε ένα χειμωνιάτικο αυτοκίνητο, κολλημένο στη νυχτερινή ομίχλη κι ίσως επειδή τους κανόνες αυτού συναισθήματος - που προστάζουν αυστηρή εφημερία και άμεση απομάκρυνση - τους σπάσαμε βίαια με έντονη επιθυμία, καύλα κι αργότερα έρωτα, τώρα βρίσκομαι να τιμωρούμαι κουρεύοντας χόρτο σε έναν κατάξερο λόφο της πατρίδας μου και καμιά φορά το σώμα να μην υπακούει και να γυρίζει άσκοπα, διαγράφοντας πανηλίθιες τροχιές κι οι εργάτες να με κοιτούν περίεργα, αφού δουλεύουν πρώτη φορά μαζί μου και βλέπουν να μην ασχολούμαι ιδιαίτερα με το τι κάνουν. Ίσως για χάρη σου έγινα το αγαπημένο τους αφεντικό. L.O.L.
Με επαναφέρουν τσιρίδες παιδιών, φωναχτά γελάκια και συνθήματα δημοτικου "αγόρια κανόνια, κορίτσια μακαρόνια" . Μερικές υστερικές δασκάλες διατάζουν τα παιδιά να μπουν στη σειρά. Ζυγισμένα, στοιχισμένα. Όλες με τα πουκαμισάκια τους και την επερχόμενη εμμηνόπαυσή τους, με τις ζωές τους σε εξοργιστική τάξη - όπως αυτή που θέλουν να επιβάλλουν στα επτάχρονα - και μερικές ακόμη, κάπου στην ηλικία μου με τόσο εμφανή τα σημάδια της σύντομα απόλυτης εξομοίωσής τους με τις "έμπειρες οδηγήτριες". Πόση ευτυχία μου χαρίζουν αυτοί οι άνθρωποι, πόσο τέλεια με κάνουν να νιώθω που η δουλειά μου σήμερα είναι να απλά να κόβω το χόρτο και να παλεύω να υπολογίζω με πόσα λεφτά θα περάσω τον άλλο μήνα. Πόσο μου λείπεις μερικές φορές.
Κουρεύω μηχανικά. Grass το λένε και οι Ολλανδοί. Μόνο που ακούγεται πολύ πιο όμορφο αυτό το G που προφέρεται βαρύ Χ, όπως όταν έχεις φλέμματα. Χρας. Σαν το ήχο της κόσας που αποκεφαλίζει απότομα. Μου έρχονται στίχοι από τραγούδια που άκουγα στην Ελλάδα. Το ωραιότερο Σαββατοκύριακο του καλοκαιριού μόλις πέρασε και στο Alphen aan den Rijn τριγυρνάει πρωινιάτικα ένα κορίτσι που ώρες πριν περπατήσαμε όλο το Αμστερνταμ, φιληθήκαμε στο Damrak μπροστά σε μια ορχήστρα Ιταλών κι ένα carusel, έφαγα το Big Mac της γιατί νόμιζα πως ήταν δικό μου κι αυτή ντράπηκε να μου το πει. Και που μετά κουράστηκε να αλητεύει με έναν άγνωστο Griek και μου ζήτησε να καθίσουμε σε ένα παγκάκι. Σε ένα παγκάκι που με έκανε κι έβαλα το χέρι μου μέσα στο τιραντάκι της, μέσα στο εσώρουχό της, μέσα στη μυρωδάτη εφηβική παρθενιά της κι ένιωσα για πρώτη φορά στη ζωή μου αυτή την περίεργη και πολύ συγκεριμένη ευτυχία, που ξέρεις ότι είναι τόσο εφήμερη όσο ένα απόγευμα, όσο τα τριαντάφυλλα του Exypery κι όμως την απολαμβάνεις σαν γλυκό μαστούρωμα, γρήγορα και αδηφάγα όπως ένα κομμάτι πίτα από μύρτιλα. Ένα συναίσθημα που μου ήρθε ξανά, χρόνια αργότερα. το ίδιο έντονα μέσα σε ένα χειμωνιάτικο αυτοκίνητο, κολλημένο στη νυχτερινή ομίχλη κι ίσως επειδή τους κανόνες αυτού συναισθήματος - που προστάζουν αυστηρή εφημερία και άμεση απομάκρυνση - τους σπάσαμε βίαια με έντονη επιθυμία, καύλα κι αργότερα έρωτα, τώρα βρίσκομαι να τιμωρούμαι κουρεύοντας χόρτο σε έναν κατάξερο λόφο της πατρίδας μου και καμιά φορά το σώμα να μην υπακούει και να γυρίζει άσκοπα, διαγράφοντας πανηλίθιες τροχιές κι οι εργάτες να με κοιτούν περίεργα, αφού δουλεύουν πρώτη φορά μαζί μου και βλέπουν να μην ασχολούμαι ιδιαίτερα με το τι κάνουν. Ίσως για χάρη σου έγινα το αγαπημένο τους αφεντικό. L.O.L.
L.O.L. = Leakage Of Love
Χτυπάει μεσημεριάτικα ο ήλιος, βρέχει κάθε πέντε λεπτά, μαζεύουμε σιγά σιγά τα εργαλεία, σχολάω πάνω στο ποδήλατο αφήνοντας πίσω τη Miraplein, το απόγευμα υπόσχεται ηρεμία λίγη λίγη, το βράδυ είμαι και πάλι καλεσμένος στη Red Light, η νύχτα πάντα απελευθερώνει καινούριες αγκαλιές και βλέμματα, το σκοτάδι φτάνει με καθυστέρηση,
Πότε με μια γνωστή
και πότε με μια άγνωστη φιγούρα
που αμέσως ερωτεύομαι,
μπορεί για λίγο
μπορεί και για πάντα!
ο ύπνος είναι παντού ο ίδιος.
Πότε με μια γνωστή
και πότε με μια άγνωστη φιγούρα
που αμέσως ερωτεύομαι,
μπορεί για λίγο
μπορεί και για πάντα!
