Στην Louise που αγάπησε αυτή την ιστορία πριν ακόμη γραφτεί
Απ' τη θέση f8 φαινόταν καθαρά το πεδίο, κρύο, λείο και καθρεφτένιο. Οι ακίνητοι κοντοπίθαροι υφιστάμενοι, σε στάση προσοχής ακριβώς μπροστά του δεν έκρυβαν καθόλου την απέραντη χαρτογραφημένη με γράμματα και αριθμούς έκταση. Τέλεια στοίχιση, τέλεια ευθυγράμμιση, το ζεστό Σεβιλιάνικο φως ανακλούσε στα κράνη τους...
Να έχεις μυστικά πριν τις μάχες. Να έχεις πράματα να πάρεις μαζί σου πεθαίνοντας. Κι αν επιζήσεις να έχεις να φυλάς μέχρι την επόμενη.
Μυστικό υπ' αριθμόν 1: Κόντρα στους κανόνες που απαγόρευαν τη συναναστροφή των ανώτερων με τους κατώτερους κατάφερε να κάνει καλύτερό του φίλο έναν από εκείνους. Ο στρατιώτης προσπάθησε να το αποφύγει ως καλός και υπάκουος. Αλλά οι επίμονοι ψίθυροί του ανωτέρου σε κάθε παράταξη ήταν κάτι που δεν μπορούσε να αποφύγει. Και για τον αξιωματικό ήταν περίεργη αυτή η φιλία. Ήταν κάτι σα λύση ανάγκης, γιατί ο σύντροφος στ' αριστερά του δεν είχε ποτέ του ανθρώπινα αυτιά και ήξερε μόνο να χλιμιντρίζει και να χοροπηδάει σε ορθές γωνίες ενώ στα δεξιά έστεκε αμίλητη και αυστηρή η μονάρχισσα. Κι έτσι του έμεινε μόνο ο μπροστινός. Είχε τεράστια τύχη. Οι στρατιώτες, ορκισμένοι σε μέχρι θανάτου πίστη στο χρώμα, τηρούσαν σχολαστικά τους τύπους. Αν για οποιοδήποτε λόγο αυτή η φιλία γινόταν γνωστή στο βασιλιά, τότε και οι δυο τους θα είχαν άσχημη κατάληξη. Όμως αυτός εδώ ο στρατιώτης ήταν περίεργα διαφορετικός. Δεν μιλούσε ποτέ, δεν εκφραζόταν, μόνο ακουγε. Και φυλούσε καλά τα μυστικά που άκουγε. Ναι, ήταν ο καλύτερος φύλακας μυστικών του κόσμου. Γιατί αν ποτέ μαρτυρούσε όλα όσα ήξερε τότε θα έπαιρνε σίγουρα προαγωγή, τη θέση του νεκρού πια εξομολογητή του.
Μυστικό υπ' αριθμόν 2: Η ποινή για έσχατη προδοσία σε όλους τους στρατούς του κόσμου είναι ο θάνατος. Για έναν στρατιωτικό, το ξήλωμα και ο δημόσιος εξευτελισμός ήταν ήδη θάνατος. Το πέσιμο της γκιλοτίνας απλά τον επιβεβαίωνε. Όταν ο στρατιώτης άκουσε για πρώτη φορά τις αλήθειες του αξιωματικού που στεκόταν πίσω του, το πάτωμα έτριξε. Κουνήθηκε η άμμος στη βάση των ποδιών του. Φοβήθηκε για το φίλο του. Φοβήθηκε και για τον εαυτό του. Η έσχατη προδοσία περιλαμβάνει πολύ σοφά και τη φύλαξη τέτοιων πληροφοριών. Ήταν ένα πολύ ωραίο απόγευμα. Τα λόγια του αξιωματικού ήταν: "Μέρες τώρα κοιταζόμαστε στα μάτια. Εκείνη ξεχνάει να κινηθεί. Εγώ μπερδεύω τα πλακάκια μου. Το ξέρω. Είναι σίγουρο. Με θέλει όσο κι εγώ. Με θέλει." Η ανώμαλη αυτή αγάπη, η όμοια με κτηνοβασία, ο έρωτας για τη βασίλισσα του αντίθετου χρώματος δεν ήταν απλά προδοσιά στους μαύρους. Ήταν μαζί και ασέβεια στους τίτλους, απρέπεια στον αντίπαλο, ανυπακοή στους κανόνες. Κανείς δεν είχε αντιμετωπίσει παρόμοια πρόβλημα ποτέ. Kαι της ατίμωσης αυτής δεν της έφτανε ο θάνατος για να εξαϋλωθεί.
Απέναντι, στη θέση e1, επικρατούσε η ίδια παγωμάρα και συγκέντρωση πριν τη μάχη. Εκείνη είχε το κεφάλι της στραμμένο ελαφρώς δεξιά τελευταία. Όταν ο δοξασμένος αλλά ανίκανος μαχητής σύζυγός της γυρνούσε προς το μέρος της τότε αυτή το επέστρεφε στη φυσιολογική του θέση κι άφηνε τα μάτια μόνο να καρφώνονται προς το μέρος όπου εξ' αρχής ορίστηκε η θέση f8. Αγέρωχος ο μονάρχης, τη ρώτησε μηχανικά, χωρίς να φαίνεται να ενδιαφέρεται και πολύ για την απάντησή της. "Είσαι χλωμή σήμερα. Τι έχεις;". Κι εκείνη, γνήσια γυναίκα, με ένστικτο και αστραπιαία οξυδέρκεια απάντησε. "Με κράτησε ο Anatoly για πολλή ώρα στα χέρια του. Έχει πολυ κρύα χέρια. Αυτή η καθιστική ζωή τόσα χρόνια πάνω απ' σκακιέρα καταντάει τα άκρα τους να αιματώνονται πολύ δύσκολα." . Ακούγοντάς το αυτό, κούνησε αργά το κεφάλι του, με το τέλεια κουρεμένο μούσι, απορώντας κάπως που η γυναίκα του που σκέφτηκε κάτι τόσο έξυπνο, αν και τα κρύα άκρα ενός παθιασμένου grand master είναι αυτονόητα.
Κι αφού ξεφορτώθηκε εύκολα τον αλαζόνα βασιλιά, η βασίλισσα τράβηξε νοερά κατά το παρελθόν, όπου βρέθηκε μια φορά δίπλα δίπλα με το μαύρο αξιωματικό. Κι εκείνος, με τη σιγουριά του στηριζόμενου από μακριά από τη δική του, μαύρη παντοδύναμη βασίλισσα της ψιθύρισε χαμογελώντας: "Εγώ κι εσείς είμαστε οι μόνοι που μπορούμε να κινηθούμε διαγώνια. Ίσως να μπορούσαμε να χορέψουμε κάποια φορά..." Η λευκή βασίλισσα θύμωσε τόσο με την αναίδεια και την κοροϊδία του βρωμιάρη, μαύρου "τρελού", που γύρισε και τον κοίταξε με βλέμμα κεραυνού, ικανό να σταματήσει όλες τις παρτίδες που παίζονται εκείνη τη στιγμή στον κόσμο. Και είδε ότι ο παρακατιανός αντίπαλος δεν κορόιδευε, αντιθέτως είχε κάτι αληθινά παιδικά ερωτευμένα μάτια, τέτοια που δικαιολογούσαν την άγνοια κινδύνου αυτού που έκανε...
................................
Είναι η στιγμή που ο Anatoly με τα κρύα χέρια πατάει το κουμπί του χρονομέτρου και κινεί το πρώτο πιόνι τρία τετράγωνα μπροστά. Ο Garry απαντάει με την ίδια κίνηση. Τα πρώτα λεπτά κυλούν μηχανικά με γρήγορες αποφάσεις...
................................
Φτάσαν να ιδρώνουν κάτω απ' τον προβολέα. Η μάχη είναι παροιμιώδης. Ο Anatoly χρειάζεται μια ισοπαλία για να πάρει τον τίτλο. Η στρατηγική έχει φέρει το λευκό βασιλιά στη θέση g1 πίσω από ένα ανασφαλές και κατεστραμμένο πια μεγάλο ροκέ και το μαύρο αξιωματικό στο τετράγωνο c5. Ο Garry τον σπρώχνει διαγώνια δυο θέσεις, αφήνοντάς τον στο e3, ακριβώς μπροστά απ' το e2, όπου από ώρα ξεκουράζεται η λευκή γαλαζοαίματη. Έρχονται λοιπον για πρώτη φορά πρόσωπο με πρόσωπο. Εκείνη μπορεί να μυρίσει τον ιδρώτα του που αναβλύζει από τα διαγώνια χιλιόμετρα που διένυσε. Αυτός μπορεί να μυρίζει τα λουλούδια με τον οποίων το άρωμα λούζεται. Η ανάσες τους μπερδεύονται κάπου στο όριο των θέσεων τους. Ο Garry έχει αποφασίσει να θυσιάσει τον αξιωματικό. Δεν τον στηρίζει με κανένα πιόνι. Είναι βέβαιο ότι ο Anatoly θα επιλέξει το φάγωμά του μάυρου αξιωματικού απ' τη βασίλισσά του. Ο ποιητικός θάνατος ενός ρομαντικού εραστή απ' το χέρι της αγαπημένης του είναι ότι καλύτερο μπορούσε να του συμβεί. Του μένουν λίγα δευτερόλεπτα πριν αφήσει τις σκακιέρες. Και τη στιγμή εκείνη χωρίς καθόλου να σκεφτεί να σώσει το τομάρι του, στρέφεται στο λευκό βασιλιά. Δεν του ζητάει καν την άδεια να του απευθύνει το λόγο. Με το θράσσος και το κουράγιο ενός μελλοθάνατου που έχει αποδεχτεί το πεπρωμένο του, σχεδόν απαγγέλει: "Μεγαλειότατε θα μπορούσα να έχω την τιμή να χορέψω ένα βαλς με τη βασίλισσά σας;".
O βασιλιάς πύρωσε από οργή. "ΣΚΟΤΩΣΕ ΑΥΤΟΝ ΤΟΝ ΤΙΠΟΤΕΝΙΟ, ΤΟΝ ΑΛΑΖΟΝΑ ΠΑΡΑΚΑΤΙΑΝΟ ΑΜΕΣΩΩΩΩΩΩΣΣΣΣ". Η διαταγή του βέβαια θα έπρεπε πρώτα να περάσει απ' την έγκριση του grand master Anatoly πριν η βασίλισσά του κάνει απλά ένα βήμα μπροστά. Ο αξιωματικός απαξιώνοντας τα άγρια λόγια του λευκού ηγεμόνα επέστρεψε τα μάτια του πάνω στην αγαπημένη λευκή και άπλωσε δειλά το χέρι. Ο Anatoly παρακολουθώντας τη συζήτηση σαστισμένος, ξέχασε τελείως το χρονόμετρο που συνέχισε να κυλά εις βάρος του. Η βασίλισσα, έδωσε ανέλπιστα στον αξιωματικό το δικό της. "ΣΚΟΤΩΣΕΕΕΕ ΤΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟΝ", ούρλιαζε ο βασιλιάς. Με το άλλο του χέρι, έπιασε την πορσελάνινη, λεπτή της μέση και άρχισαν με μιας να κινούνται διαγώνια, απολύτως μέσα στους κανονισμούς του παιχνιδιού που ορίζουν τη διαγώνια κίνηση, όμως την ίδια στιγμή, τελείως αιρετικά και παράνομα, αφού η ταυτόχρονη κίνηση δυο αντίπαλων πιονιών που εξωθείται από το μεταξύ τους έρωτα, διέλυε όλους τους άλλους νόμους σχετικούς με τη σειρά και την προτεραιότητα.
Και χόρεψαν...ένα ζεστό, γρήγορο, ζωηρό, βαλς σε διαγωνίους, που μόνο αυτοί που μπορούν να κινηθούν αποκλειστικά σε ένα χρώμα μπορούν να χορέψουν. Χόρεψαν πάνω σε όσα τετράγωνα είχαν αφήσει άδεια οι θυσιασμένοι μαχητές, πάνω σε κομματιασμένα μέλη νεκρών στρατιωτών, σε ματωμένες ουρές θανατωμένων αλόγων και σε σπασμένους τσιμεντόλιθους γκρεμισμένων πύργων. Με βουβό το ανοιγοκλείσιμο του στόματος του λευκού βασιλιά να διατάζει πια πεισματικά το θάνατο και των δυο και με απλανές το εκ των άνω βλέμμα του grand master Anatoly που χωρίς να το καταλάβει είχε χάσει πλέον τα πάντα...
Μόνο το χρονόμετρο δεν ένοιωσε κανένα απολύτως συναίσθημα από αυτή την ιστορία κι έτσι συνέχισε πιστά το καθήκον του. Κι όμως, το τικ τακ των δευτερολέπτων του, βρήκε κι αυτό το ρόλο του στη σκηνή που εκτυλίχθηκε, δίνοντας άθελά του το μέτρο στους χορευτές που χώριζαν στα τρία το κάθε δευτερόλεπτο κυματίζοντας αρμονικά στο ρυθμό των τριών τετάρτων, σταθερά πια και σίγουρα...
1...2...3...1...2...3...1...2...3...1...2...3........................................................................
Η δημιουργία του κειμένου αυτού ήταν έμπνευση που προήλθε από το μουσικό θέμα "Vals en Diagonal" του Pascal Comelade και τη θρυλική μάχη μεταξύ του Anatoly Karpov και του Garry Kasparov στη Σεβίλλη το 1987.
Να έχεις μυστικά πριν τις μάχες. Να έχεις πράματα να πάρεις μαζί σου πεθαίνοντας. Κι αν επιζήσεις να έχεις να φυλάς μέχρι την επόμενη.
Μυστικό υπ' αριθμόν 1: Κόντρα στους κανόνες που απαγόρευαν τη συναναστροφή των ανώτερων με τους κατώτερους κατάφερε να κάνει καλύτερό του φίλο έναν από εκείνους. Ο στρατιώτης προσπάθησε να το αποφύγει ως καλός και υπάκουος. Αλλά οι επίμονοι ψίθυροί του ανωτέρου σε κάθε παράταξη ήταν κάτι που δεν μπορούσε να αποφύγει. Και για τον αξιωματικό ήταν περίεργη αυτή η φιλία. Ήταν κάτι σα λύση ανάγκης, γιατί ο σύντροφος στ' αριστερά του δεν είχε ποτέ του ανθρώπινα αυτιά και ήξερε μόνο να χλιμιντρίζει και να χοροπηδάει σε ορθές γωνίες ενώ στα δεξιά έστεκε αμίλητη και αυστηρή η μονάρχισσα. Κι έτσι του έμεινε μόνο ο μπροστινός. Είχε τεράστια τύχη. Οι στρατιώτες, ορκισμένοι σε μέχρι θανάτου πίστη στο χρώμα, τηρούσαν σχολαστικά τους τύπους. Αν για οποιοδήποτε λόγο αυτή η φιλία γινόταν γνωστή στο βασιλιά, τότε και οι δυο τους θα είχαν άσχημη κατάληξη. Όμως αυτός εδώ ο στρατιώτης ήταν περίεργα διαφορετικός. Δεν μιλούσε ποτέ, δεν εκφραζόταν, μόνο ακουγε. Και φυλούσε καλά τα μυστικά που άκουγε. Ναι, ήταν ο καλύτερος φύλακας μυστικών του κόσμου. Γιατί αν ποτέ μαρτυρούσε όλα όσα ήξερε τότε θα έπαιρνε σίγουρα προαγωγή, τη θέση του νεκρού πια εξομολογητή του.
Μυστικό υπ' αριθμόν 2: Η ποινή για έσχατη προδοσία σε όλους τους στρατούς του κόσμου είναι ο θάνατος. Για έναν στρατιωτικό, το ξήλωμα και ο δημόσιος εξευτελισμός ήταν ήδη θάνατος. Το πέσιμο της γκιλοτίνας απλά τον επιβεβαίωνε. Όταν ο στρατιώτης άκουσε για πρώτη φορά τις αλήθειες του αξιωματικού που στεκόταν πίσω του, το πάτωμα έτριξε. Κουνήθηκε η άμμος στη βάση των ποδιών του. Φοβήθηκε για το φίλο του. Φοβήθηκε και για τον εαυτό του. Η έσχατη προδοσία περιλαμβάνει πολύ σοφά και τη φύλαξη τέτοιων πληροφοριών. Ήταν ένα πολύ ωραίο απόγευμα. Τα λόγια του αξιωματικού ήταν: "Μέρες τώρα κοιταζόμαστε στα μάτια. Εκείνη ξεχνάει να κινηθεί. Εγώ μπερδεύω τα πλακάκια μου. Το ξέρω. Είναι σίγουρο. Με θέλει όσο κι εγώ. Με θέλει." Η ανώμαλη αυτή αγάπη, η όμοια με κτηνοβασία, ο έρωτας για τη βασίλισσα του αντίθετου χρώματος δεν ήταν απλά προδοσιά στους μαύρους. Ήταν μαζί και ασέβεια στους τίτλους, απρέπεια στον αντίπαλο, ανυπακοή στους κανόνες. Κανείς δεν είχε αντιμετωπίσει παρόμοια πρόβλημα ποτέ. Kαι της ατίμωσης αυτής δεν της έφτανε ο θάνατος για να εξαϋλωθεί.
Απέναντι, στη θέση e1, επικρατούσε η ίδια παγωμάρα και συγκέντρωση πριν τη μάχη. Εκείνη είχε το κεφάλι της στραμμένο ελαφρώς δεξιά τελευταία. Όταν ο δοξασμένος αλλά ανίκανος μαχητής σύζυγός της γυρνούσε προς το μέρος της τότε αυτή το επέστρεφε στη φυσιολογική του θέση κι άφηνε τα μάτια μόνο να καρφώνονται προς το μέρος όπου εξ' αρχής ορίστηκε η θέση f8. Αγέρωχος ο μονάρχης, τη ρώτησε μηχανικά, χωρίς να φαίνεται να ενδιαφέρεται και πολύ για την απάντησή της. "Είσαι χλωμή σήμερα. Τι έχεις;". Κι εκείνη, γνήσια γυναίκα, με ένστικτο και αστραπιαία οξυδέρκεια απάντησε. "Με κράτησε ο Anatoly για πολλή ώρα στα χέρια του. Έχει πολυ κρύα χέρια. Αυτή η καθιστική ζωή τόσα χρόνια πάνω απ' σκακιέρα καταντάει τα άκρα τους να αιματώνονται πολύ δύσκολα." . Ακούγοντάς το αυτό, κούνησε αργά το κεφάλι του, με το τέλεια κουρεμένο μούσι, απορώντας κάπως που η γυναίκα του που σκέφτηκε κάτι τόσο έξυπνο, αν και τα κρύα άκρα ενός παθιασμένου grand master είναι αυτονόητα.
Κι αφού ξεφορτώθηκε εύκολα τον αλαζόνα βασιλιά, η βασίλισσα τράβηξε νοερά κατά το παρελθόν, όπου βρέθηκε μια φορά δίπλα δίπλα με το μαύρο αξιωματικό. Κι εκείνος, με τη σιγουριά του στηριζόμενου από μακριά από τη δική του, μαύρη παντοδύναμη βασίλισσα της ψιθύρισε χαμογελώντας: "Εγώ κι εσείς είμαστε οι μόνοι που μπορούμε να κινηθούμε διαγώνια. Ίσως να μπορούσαμε να χορέψουμε κάποια φορά..." Η λευκή βασίλισσα θύμωσε τόσο με την αναίδεια και την κοροϊδία του βρωμιάρη, μαύρου "τρελού", που γύρισε και τον κοίταξε με βλέμμα κεραυνού, ικανό να σταματήσει όλες τις παρτίδες που παίζονται εκείνη τη στιγμή στον κόσμο. Και είδε ότι ο παρακατιανός αντίπαλος δεν κορόιδευε, αντιθέτως είχε κάτι αληθινά παιδικά ερωτευμένα μάτια, τέτοια που δικαιολογούσαν την άγνοια κινδύνου αυτού που έκανε...
................................
Είναι η στιγμή που ο Anatoly με τα κρύα χέρια πατάει το κουμπί του χρονομέτρου και κινεί το πρώτο πιόνι τρία τετράγωνα μπροστά. Ο Garry απαντάει με την ίδια κίνηση. Τα πρώτα λεπτά κυλούν μηχανικά με γρήγορες αποφάσεις...
................................
Φτάσαν να ιδρώνουν κάτω απ' τον προβολέα. Η μάχη είναι παροιμιώδης. Ο Anatoly χρειάζεται μια ισοπαλία για να πάρει τον τίτλο. Η στρατηγική έχει φέρει το λευκό βασιλιά στη θέση g1 πίσω από ένα ανασφαλές και κατεστραμμένο πια μεγάλο ροκέ και το μαύρο αξιωματικό στο τετράγωνο c5. Ο Garry τον σπρώχνει διαγώνια δυο θέσεις, αφήνοντάς τον στο e3, ακριβώς μπροστά απ' το e2, όπου από ώρα ξεκουράζεται η λευκή γαλαζοαίματη. Έρχονται λοιπον για πρώτη φορά πρόσωπο με πρόσωπο. Εκείνη μπορεί να μυρίσει τον ιδρώτα του που αναβλύζει από τα διαγώνια χιλιόμετρα που διένυσε. Αυτός μπορεί να μυρίζει τα λουλούδια με τον οποίων το άρωμα λούζεται. Η ανάσες τους μπερδεύονται κάπου στο όριο των θέσεων τους. Ο Garry έχει αποφασίσει να θυσιάσει τον αξιωματικό. Δεν τον στηρίζει με κανένα πιόνι. Είναι βέβαιο ότι ο Anatoly θα επιλέξει το φάγωμά του μάυρου αξιωματικού απ' τη βασίλισσά του. Ο ποιητικός θάνατος ενός ρομαντικού εραστή απ' το χέρι της αγαπημένης του είναι ότι καλύτερο μπορούσε να του συμβεί. Του μένουν λίγα δευτερόλεπτα πριν αφήσει τις σκακιέρες. Και τη στιγμή εκείνη χωρίς καθόλου να σκεφτεί να σώσει το τομάρι του, στρέφεται στο λευκό βασιλιά. Δεν του ζητάει καν την άδεια να του απευθύνει το λόγο. Με το θράσσος και το κουράγιο ενός μελλοθάνατου που έχει αποδεχτεί το πεπρωμένο του, σχεδόν απαγγέλει: "Μεγαλειότατε θα μπορούσα να έχω την τιμή να χορέψω ένα βαλς με τη βασίλισσά σας;".
O βασιλιάς πύρωσε από οργή. "ΣΚΟΤΩΣΕ ΑΥΤΟΝ ΤΟΝ ΤΙΠΟΤΕΝΙΟ, ΤΟΝ ΑΛΑΖΟΝΑ ΠΑΡΑΚΑΤΙΑΝΟ ΑΜΕΣΩΩΩΩΩΩΣΣΣΣ". Η διαταγή του βέβαια θα έπρεπε πρώτα να περάσει απ' την έγκριση του grand master Anatoly πριν η βασίλισσά του κάνει απλά ένα βήμα μπροστά. Ο αξιωματικός απαξιώνοντας τα άγρια λόγια του λευκού ηγεμόνα επέστρεψε τα μάτια του πάνω στην αγαπημένη λευκή και άπλωσε δειλά το χέρι. Ο Anatoly παρακολουθώντας τη συζήτηση σαστισμένος, ξέχασε τελείως το χρονόμετρο που συνέχισε να κυλά εις βάρος του. Η βασίλισσα, έδωσε ανέλπιστα στον αξιωματικό το δικό της. "ΣΚΟΤΩΣΕΕΕΕ ΤΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟΝ", ούρλιαζε ο βασιλιάς. Με το άλλο του χέρι, έπιασε την πορσελάνινη, λεπτή της μέση και άρχισαν με μιας να κινούνται διαγώνια, απολύτως μέσα στους κανονισμούς του παιχνιδιού που ορίζουν τη διαγώνια κίνηση, όμως την ίδια στιγμή, τελείως αιρετικά και παράνομα, αφού η ταυτόχρονη κίνηση δυο αντίπαλων πιονιών που εξωθείται από το μεταξύ τους έρωτα, διέλυε όλους τους άλλους νόμους σχετικούς με τη σειρά και την προτεραιότητα.
Και χόρεψαν...ένα ζεστό, γρήγορο, ζωηρό, βαλς σε διαγωνίους, που μόνο αυτοί που μπορούν να κινηθούν αποκλειστικά σε ένα χρώμα μπορούν να χορέψουν. Χόρεψαν πάνω σε όσα τετράγωνα είχαν αφήσει άδεια οι θυσιασμένοι μαχητές, πάνω σε κομματιασμένα μέλη νεκρών στρατιωτών, σε ματωμένες ουρές θανατωμένων αλόγων και σε σπασμένους τσιμεντόλιθους γκρεμισμένων πύργων. Με βουβό το ανοιγοκλείσιμο του στόματος του λευκού βασιλιά να διατάζει πια πεισματικά το θάνατο και των δυο και με απλανές το εκ των άνω βλέμμα του grand master Anatoly που χωρίς να το καταλάβει είχε χάσει πλέον τα πάντα...
Μόνο το χρονόμετρο δεν ένοιωσε κανένα απολύτως συναίσθημα από αυτή την ιστορία κι έτσι συνέχισε πιστά το καθήκον του. Κι όμως, το τικ τακ των δευτερολέπτων του, βρήκε κι αυτό το ρόλο του στη σκηνή που εκτυλίχθηκε, δίνοντας άθελά του το μέτρο στους χορευτές που χώριζαν στα τρία το κάθε δευτερόλεπτο κυματίζοντας αρμονικά στο ρυθμό των τριών τετάρτων, σταθερά πια και σίγουρα...
1...2...3...1...2...3...1...2...3...1...2...3........................................................................
Η δημιουργία του κειμένου αυτού ήταν έμπνευση που προήλθε από το μουσικό θέμα "Vals en Diagonal" του Pascal Comelade και τη θρυλική μάχη μεταξύ του Anatoly Karpov και του Garry Kasparov στη Σεβίλλη το 1987.
