Καθόμουν στο PC ήσυχα κι ωραία, κοιτούσα blogs, απαντούσα σε κάνα comment...
Ξαφνικά ήρθε το τηλεφώνημα που περίμενα, αλλά που δεν περίμενα να μου άλλαξει όλα τα δεδομένα. Εκεί που θα ήταν ο Μάρτης ο μήνας της αγαπημένης μου Ιταλίας μου ανακοινώνεται ότι την Πέμπτη πρέπει να φύγω.
Ακυρώνονται πρόβες, πέφτουν τηλεφωνήματα βροχή, ξετρυπώνονται πιστωτικές για φτηνό e-ticket.
10 μερόνυχτα στην Pistoia, τη Μέκκα των ευρωπαίων Plant Growers, να γεμίσω γνώση και εμπειρία, να σκιστώ στη δουλειά και κουρασμένος τα απογεύματα να οδηγώ τη Lancia του Gianluca, για εκεί παραδίπλα, στον ΠΑΡΑΔΕΙΣΟ που διασχίζει ο ποταμός Αρνός, που ο σκοτεινός ποιητής Dante Alighieri έγραψε την ΚΟΛΑΣΗ.
Italia και Toscana, η Φλωρεντία, η ωραιότερη -όπωςλέγεται- πόλη σας, ορκίζομαι πως θα με βρει συχνά στους δρόμους της.
Μεδίκοι, Γουέλφοι και Γιββελίνοι, Santa Maria del Fiore, Duomi, Piazza della Signoria και Ponte Vecchio θα με μάθετε καλά. Με δυο μπαγκέτες θα γυρνώ στην κωλοτσέπη και θα διδάσκομαι τους δικούς σας ρυθμούς ζωής.
Είναι η τρίτη μου φορά στη χώρα αυτή, μα κάθε φορά σε μέρος διαφορετικό, για άλλο λόγο, ποτέ όμως για τουρισμό, τα ταξίδια αξίζουν μόνο όταν έχουν καθαρή αιτία. Καθαρή αιτία είναι ακόμη κι η απλή αναζήτηση, όχι η ρηχή αναψυχή. Ακόμη κι όταν δεν ξέρεις γιατί. Να γυρνάς, να γυρνάς όσο μπορείς. Να γυρνάς!
Kevlarsoul φίλε σε θυμήθηκα τώρα, πάλι!
Ένας άλλος φίλος, ο ποιητής Παντελής Χ. έγραψε (κάπως έτσι):
"Ταξίδι που χαράζεις πίσω σου το δρόμο της επιστροφής, δεν πιάνεται για ταξίδι..." το στίχο αυτόν το διάβασα πριν από 4 μέρες.
Κι ο blogger ΠάνωςΚ. χτες αναφέρθηκε στoν Μποντλαίρ και τα ταξίδια.
Τόσο δραματικά, όλα οδηγούν στο ταξίδι.
Όλοι οι δρόμοι οδηγούν σαρκαστικά...στη Φλωρεντία μέσω Ρώμης!!!
Μέσα σε όλα θυμήθηκα τον Ιταλό κύριο, που ήρθε backstage, το περασμένο καλοκαίρι, μετά τη συναυλία στην πνιγμένη στην υγρασία Πρέβεζα και μας είπε πιο πνιγμένος, ότι το "Bella Ciao" που είχαμε παίξει, είναι κάτι σαν τον εθνικό τους ύμνο.
Modena City Ramblers - Bella Ciao.mp3
Ο χιλιοπαιγμένος ύμνος, που πρώτη φορά τον άκουσα με ήλιο να πάιζει στο Cardiff από τους ChumbaWamba, στα δεκαοχτώ μας, το καλοκαίρι που με τον kevlarsoul γυρίζαμε τα Oυαλλικά λιβάδια φτιάχνοντας μονοπάτια. Με πιατίνια συμφωνικής, τρομπέτες, τρομπόνια, σαξόφωνα, δύναμη και πάθος, ένα Ιταλικό τραγούδι να μας το δωρίζουν Βρετανοί.
Κι ένα πρωι οδηγώντας νυσταγμένος, χωρίς καφέ, για το πανεπιστήμιο, γυρνώντας στον 88,5 άκουσα το θρήνο, από μια ήσυχη αγγελική γυναικεία φωνή, στα αγγλικά αυτή τη φορά να μην μπορώ να ξεχωρίσω αν τραγουδά ή αν δακρύζει ".....oh Partisan, take me from this place, oh bella ciao, bella ciao...."
Τον ύμνο που αξίωσε τελικά η ζωή τη μπάντα μου, να το χαρίσει σε κάποιον που δάκρυσε. Κι εκεί ολοκλήρωσε τον κύκλο του μέσα μας.
Ας παίξει ο χαιρετισμός "Bella Ciao", τώρα, απο τους Modena City Ramblers, για τον signore με τα δάκρυα, για την μπότα που τσαλαβουτάει στραβά στη Μεσόγειο, για όσα θα μου λείψουν τώρα που θα φύγω, μα πολύ περισσότερο για όσα θα μου λείψουν τότε που θα γυρίσω!
E questo e if fiore del Partigianο
O bella ciao bella ciao bella ciao ciao ciao
E questo e il fiore del Partigiano
Morto per la LIBERTΑ
Y.Γ. 1) Συγγνώμη αν το παράκανα με το συναίσθημα βραδιάτικα, αλλά έχω καταστραφεί απόψε.
2) Υπάρχει μεγάλη πιθανότητα να ξαναποστάρω μετά τις 25/2, οπότε θα γυρίσω, ίσως όμως και νωρίτερα για να σας λέω τις ιστορίες μου, αν βρω διαθέσιμο internet. Μη με ξεχάσετε.... :-(
