Κυριακή

Human links

01-Flamingo Strut.mp3



















Κάθομαι χτες στο μπαρ του μαγαζιού που αναφέρεται στο προηγούμενο post περιμένοντας και πάλι το μαέστρο να κατέβει από το δωμάτιό του. Πιάνω ψιλή κουβεντούλα με δυο κοπέλες που είναι δίπλα μου. Νιώθω το αναπαραγωγικό μου ένστικτο να με καλεί για τη μια από τις δυο. Από τη μια κουβ
έντα στην άλλη όταν καταλαβαίνει ότι είμαι ο τυμπανιστής αυτού του μαγαζιού μου λέει ότι ο πρώην αρραβωνιαστικός της είναι της κρουστικής συνωμοταξίας μου και τελικά όταν μου αναφέρει το όνομά του καταλαβαίνω ότι το ένστικτό μου θα πρέπει να καταλαγιάσει, γι'αυτό παραγγέλνω ακόμα ένα Cuba Libre. Κοιταζόμαστε γελώντας για το στερεότυπο που λέγεται σε τέτοιες περιπτώσεις "Τι μικρός που είναι ο κόσμος"

Η ώρα περνάει με διάφορα. Έχει ήδη κατέβει και ο μαέστρος και κάθεται απέναντί μου δίπλα στην άλλη κοπέλα (έιναι αυτή που του είχε ζητήσει να
παίξει λίγη jazz βλ. προηγούμενο post). Αυτή είχε σπουδάει στην Αμερική και ο πρώην στόχος μου της λέει ότι γνωρίζω τον πρώην αρραβωνιαστικό της. Αυτή απαντάει ότι στην Νέα Υόρκη τα είχε με έναν drummer. Μού 'ρχεται ένα όνομα τελείως ενστικτωδώς, αλλά προλαβαίνει και το λέει αυτή πρώτη. S.H. τα αρχικά του. Και τότε άρχισα να ιδρώνω....

Είχα μπροστά μου την πρώην γκόμενα ενός από τους αγαπημένους μου
και παγκοσμίου κλάσης drummer.

Το βούλωσα για λίγη ώρα και μου κατέβηκε στο μυαλό εκείνη η θεωρία που ανέπτυξα μικρός αλλά μετά από χρόνια έμαθα ότι δε μου ανήκει αφού την είχε αποδείξει ένας καθηγητή
ς κοινωνιολογίας στα μέσα του περασμένου αιώνα. Σας την αναφέρω με τον ορισμο που μου ήρθε εμένα:

Οποιοσδήποτε άνθρωπος, σε οποιοδήποτε σημείο του πλανήτη, συνδέεται, με οποιονδήποτε άλλο άνθρωπο, σε οποιοδήποτε σημείο του πλανήτη, μέσω μιας αλυσίδας πεπερασμένου αριθμού κοινών γνωστών ανθρωπίνων μονάδων.

Η αλυσίδα αυτή, αποδείχτηκε από τον προαναφερθέντα καθηγητή, ότι έχει ίσα ή λιγότερα από εφτά βήματα. Τα παραδείγματα είναι εντυπωσιακά:

Γνωρίζω το μαέστρο, ο οποίος γνωρίζει τον πρωθυπουργό, ο οποίος πρωθυπουργός γνωρίζει τον πρόεδρο των HΠΑ. Επομένως με χωρίζουν από το μισητό κύριο Bush μόνο δυο ανθρώπινες μονάδες. Βέβαια η θεωρία δεν περιλαμβάνει το βαθμό ευκολίας συνάντησης των μονάδων μεταξύ τους ο οποίος από ότι βλέπετε ποικίλει και επηρρεάζεται κατά πολύ από τον παράγοντα τύχη.

Σ'όλα αυτά βασίζεται και η φωτογραφία που χρησιμ
οποιείται από την ταπεινότητά μου στο profile που είναι έργο του Νταλί (Pentagonal Sardana) και βέβαια είναι το δίδυμο αδερφάκι αυτής που βλέπετε αριστερά πάνω στο ποστ (του ιδίου καλλιτέχνη).

Εύχομαι σε όλους καλή χρονιά με ευχές αυτός ο μικρός κόσμος να γίνεται όλο και πιο ειρηνικός, οικολογικός και οι κάτοικοί του να μαθαίνουν όλο και περισσότερο να αγαπούν!



Kαλή χρονιά!!!!!!




Υ.Γ.: Το όνομα του drummer απο ΗΠΑ το χρησιμοποιώ με τα αρχικά του γιατί όπως καταλάβατε ο κόσμος είναι πολύ μικρός και είναι πολύ πιθανόν η πρώην ερωτική συντρόφισσα του κυρίου S.H. να είναι μια απο εσάς, αγαπημένοι μου bloggers - λες και άμα το διαβάσει δε θα καταλάβει αλλά τέλος πάντων.....


Τρίτη

Freeway


Πεφταστέρι μοναχό το όχημά μας
Σε νύχτα συννεφιασμένη
Για δύναμη και στήριγμα μόνο το τιμόνι μου

Βουτώντας επικίνδυνα μια στη ζωή και μια στο όνειρο...

Μα μες το δρόμο πάντα

Δίπλα τα κλειστά μάτια του φίλου μου



Και συχνά τα δικά σου χέρια, να φυτρώνουν πίσω μου σχεδόν απροσδόκητα...

στα μάτια, στο λαιμό μου και πάντα στα χείλη μου

Και να σε ευγνωμωνώ, εσένα bellina μου,

που μας κρατάς,

εμένα ξύπνιο

και το μικρό μας ταξίδι ζωντανό




Ksylina spathia - Den exei telos.mp3

Σάββατο

Voila!

Δευτέρα

319



To Nicole

See a blondie fairy behind these garden's candles

See the witch


Beaming among sordid crowd, silly people


See me now

Demon's wings are seeded on my back
Where am I flying to?
So lone in this strange felicity, so fast in the dark, cause I overtook light years ago

Like you have said beloved witch
There is no death

We all fly to love



Praha August 27, 2006



Self portrait with daughter-Gabrijel Stupica

Έβρεχε ασταμάτητα πριν ακόμα κι από το ξημέρωμα. Η Ljubljana εκείνο το πρωί σου άφηνε μια αίσθηση πανικού. Έβλεπες κόσμο να τρέχει, αυτοκίνητα να τρέχουν σαν να θέλουν να προλάβουν κάτι πριν τελειώσει η βροχή. Με το Φώτη περπατούσαμε κάτω απ' τα Σλοβένικα μπαλκόνια, κουμπωμένοι γοητευμένοι από την κατάσταση που μας κύκλωνε. Ήταν κι άλλοι μαζί μας, καμιά δεκαριά άτομα όλοι κι όλοι, από διάφορες χώρες και προχωρούσαμε σκορποχώρι προς το Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης της Ljubljana. Ένα κουκλίστικο κτίριο, κλασσικό, με ένα πανέμορφο πάρκο απ' έξω και με πανύψηλα πλατάνια να τραβούν τη ματιά.
Μέσα στο μουσείο είχε ένα σωρό εγκαταστάσεις από διάφορους Ευρωπαίους καλλιτέχνες, μας πήρε ώρα να τα δούμε όλα. Συνήθως πάω υποψιασμένος σε τέτοια μέρη, φοβούμενος με όλα όσα βλέπουμε κατά καιρούς να βαφτίζονται "τέχνη" κι όχι και τόσο εξοικειωμένος με την τέχνη γενικώς, όμως εκεί η ώρα πέρασε νεράκι. Είχε πράγματα πρωτότυπα, ευφυέστατα, καταιγισμούς μηνυμάτων, οπτικές ομορφιές, πολύ ωραία.
Είχα και το Φώτη που είναι ό,τι πρέπει για συζητήσεις πάνω σε τέτοια θέματα.
Νομίζαμε ότι είχαμε τελειώσει την περιήγηση στο μουσείο, πήραμε και καφέ από το μηχάνημα και από τον προθάλαμο χαζεύαμε τη βροχή να πίπτει εις το πλακόστρωτον.
Η Dragana μας είδε και μας φώναξε να την ακολουθήσουμε σε ένα χώρο με πίνακες Σλοβένων ζωγράφων. Στο πρώτο από τα μικρά δωμάτια που συνδέονταν μεταξύ τους με μικρούς διαδρόμους είχε έργα ενός από τους πιο γνωστούς Σλοβένους ζωγράφους, του Gabrijel Stupica (21/3/1913-19/12/1990).
Το τελευταίο έργο στο δωμάτιο λίγο πριν το επόμενο ήταν η "Αυτοπροσωπογραφία με την κόρη" (1956).
Αφαιρέθηκα με την παρατήρηση του πίνακα κι ύστερα γύρισα να ψάξω για το Φώτη.

Ήταν ακριβώς πίσω μου και κοιτούσε κι αυτός την ίδια αυτοπροσωπογραφία.

Είχε χαθεί, ήταν κοκαλωμένος, σαστισμένος είχε παγώσει τη ματιά του πάνω στον πίνακα. Το κεφάλι του λίγο γυρτό σαν απορημένο.

Σχεδόν έβλεπα την ακτίνα που συνέδεε τη ματιά του φίλου μου με αυτήν του ζωγράφου. Τόση ένταση μαζεμένη μέσα σε μια στιγμή. Σαν η σύμπτωση των δυο να ελευθέρωνε τεράστια ενέργεια προς στο σύμπαν.
Πίσω από τα γυαλιά του στις άκρες από τα μάτια του σα να μου φάνηκε πως τρεμόπαιξαν δυο σταγόνες που ποτέ δεν κύλησαν.
Προσπάθησα να καταλάβω τι τον είχε αγγίξει τόσο.

Κοιτούσε ένα φόβο και μια απορία σαν άηχο "γιατί;” στα μάτια του ζωγράφου, τη μικρή τρομαγμένη και γαντζωμένη στο πόδι του και κάτι μακρόστενο και τρομακτικά γωνιώδες να προεξέχει από τα δεξιά του πίνακα σαν κάνη πιστολιού στοχεύοντας στο κεφάλι του. Ο Stupica αδύνατος, ασθενικός, λες κι ανέμενε το θάνατο σε σκοτεινό δωμάτιο, λερωμένος με μπ
ογιές κρατώντας με το ένα χέρι την παλέτα και με το άλλο την κόρη του. Σαν να δένονταν σφιχτά οι δυο τους πριν από έναν αναπόδραστο τελικό αποχωρισμό που κοιτούσαν κατάματα, να πλησιάζει αδηφάγος.

Φοβόταν στ' αλήθεια ο Stupica; Τι του συνέβη το 1956;
Τι τον έκανε να
σχηματίσει έτσι τον εαυτό του; Συνέβησαν διάφορα δεινά στη Σλοβενία εκείνα τα χρόνια. Όπως η δραματική απώλεια μιας ολόκληρης πόλης, της Τεργέστης για παράδειγμα που δώρισαν τα Ηνωμένα Έθνη στη Ιταλία κι αυτό είχε στοιχίσει στο Σλοβένικο λαό.

Μα έμοιαζε η οδύνη του καθηγητή Stupica να παραείναι προσωπική του υπόθεση.
Σε παρακάτω χώρους είχε κι άλλα έργα του, ακόμη μια αυτοπροσωπογραφία "Μεγάλη αυτοπροσωπογραφία σε ελαφριές αποχρώσεις" (1959).
Κι εκεί ένα μικρό ιπτάμ

ενο πλασματάκι που μοιάζει με μικρό κορίτσι και εμφανίζεται απ’ τα ψηλά του γαλάζιου ουρανού και που με κάποιο τρόπο ενώνει το χεράκι του με τον Stupica. Δεν έχω καταφέρει να βρω ακόμα αν οι δυο πίνακες του καθηγητή συσχετίζονται. Ούτε γιατί ζωγράφισε εκείνη την αυτοπροσωπογραφία το 1956. Ίσως να μην ισχύει τίποτα απ' όσα σκέφτομαι. Ελπίζω πως κάποτε θα μάθω κάτι σημαντικό. Είναι κυρίως η δυνατή και αλησμόνητη έκφραση πόνου του φίλου μου όμως που με έκανε να διηγηθώ αυτή την ιστορία. Που κοίταξε το ζωγράφο σαν παλιός του γνώριμος, σαν κάποιος που ‘ξερε πράματα ανομολόγητα και τα έβλεπε ξαφνικά μπροστά του. Σαν να έβλεπε τους δικούς του επακριβώς φόβους, τη δική του ανησυχία για τη ζωή και το θάνατο.









Πέμπτη

Ethnic Festival Θράκης 2006


Σας ευχαριστούμε ω πανέμορφες συμπτώσεις της ζωής...!

----Ljubljana (Plotcnic) 09/2005----
Οι Arhai on stage, μπάντα 10μελής από το Βελιγράδι, ambient με επιρροες από Σέρβικη παράδοση αλλα με πολύ ηλεκτρικό και ηλεκτρονικό ήχο, πέντε γυναικείες φωνάρες, τους
Goran & Alexander στα κρουστά, τσέλο, φλάουτο, μπασοκίθαρα...Παίζοντας πάνω στο ίδιο drum set με τον Goran, τα percussions του Αlexander, σε μια μικρή σκηνή στην πλατεία Plotcnic της Ljubljana, όλα μαγικά.
Καφέ στο Macek και ατελείωτες συζητήσεις.
Φίλοι λοιπόν. Τέσσερις μέρες στο "Terminal Balkan Art Festival" έμοιαζαν όνειρο. Η επιστροφή πίσω=εγγυημένη μελαγχολία και μάλιστα είχα και ένα λόγο παραπάνω αφού γυρνώντας στην Ελλάδα είχα και ένα μικρό 7μηνο υπόλοιπο σε φόντο "woods camouflage" με κόκκινο μπερέ, με προσοχές και χαιρετούρες.
Η μπάντα μου έφυγαν πριν από μένα. Η μέρα που μου απέμεινε ήταν δραματικά καταθλιπτική. Καλύτερα να ακουλουθούσα τους υπόλοιπους στο Amsterdam παρά να ζούσα ακόμη μια μέρα στην πανέμορφη Σλοβένικη πρωτεύουσα γιατί ένιωσα εντονότερα το τσίμπημα του αποχωρισμού των στιγμών εκεί. Στο καφέ του Celica Ηostel (Tσέλιτσα, καμία σχέση με το μοντέλο της TOYOTA) η Jasna Jovicevic να με αγγίζει απαλά στο λαιμό, όλα βροχή και κρύο, σέρβικα αντιο "dovidjenja" στον αέρα, τρένο και 24ώρες κλειδωμένος, μόνος σε 6κλινη κουκέτα, διασχίζω τα βαλκάνια μες στη νύχτα και έχω μιλήσει μόνο στον βαγονιέρη και σε 2-3 συνοριακούς κάθε που αλλάζαμε χώρα και μηχανή.

----Λουτρός Αλεξανδρούπολης 07/2006----

Φτάσαμε σε ένα από εκείνα τα μικρά φτηνα μεν, αλλά συμπαθέστατα ξενοδοχεία, που τα ξέραν ακόμη κι οι πατεράδες μας από όταν ήταν φαντάροι προ αμνημονεύτων στον Έβρο. Είχαμε μάθει πως οι Arhai θα έπαιζαν ξανά μαζί μας στην ίδια σκηνή 10 μήνες μετά τη Ljubljana. Είχαμε χάσει επαφή μαζί τους, είχαμε σκορπίσει κι εμείς σε στρατούς και σπουδές στα εξωτερικά. Με το που φάνηκε η Iva με τον Alex όλα ήταν γνώριμα πια!
Φαντασικό το βράδυ πριν και μετά το soundcheck. Είχαμε να παίξουμε από τότε. 10 μήνες χωρίς συναυλιά ξεσκουριάσαμε αμέσως, με το Φώτη να πετάει τις συνήθεις καφρίλες από μικροφώνου, ο Άρτζος έφερε κοντραμπάσο ο τρελός, Τσέλιος να παίζει soprano & alto sax και να τα δίνει κι ο new member Πούλιος τόσα χρόνια στα παραδοσιακά καθιστός με παπούδες και χορευτικά να σκίζει στα όρθια το στεργιανό του το λαούτο έχοντας φρικάρει με τον κόσμο που χορεύει ακανόνιστα και αταμάτητα από κάτω...
Ξημερώνει κάπου κοντά στις 5 σένα μικρό δωμάτιο Έλληνες και Σέρβοι, 20 άτομα ο ένας πάνω στον άλλο, κάπου να γυρίζει ενα τσιγαριλίκι, απέναντί μου τα μάτια της Iva, δίπλα η μυστηριώδης κούκλα Ljubica που δυστυχώς μου χει γυρισμένη την πλάτη, ο Goran μεθυσμένος, ο Alex βαμμένος τέλεια, κάπως σαν το κοράκι με τον Brandon Lee (οι άτιμες τον ζωγράφισαν πάνω στον ύπνο του), η Tamara να 'χει γονατίσει τον μπάφο και οι μπύρες να πηγαίνουν από δω κι από κει. Αντίο και πάλι με υποσχέσεις για κοινές συναυλίες σε Θεσσαλονίκη-Βελιγράδι, emails φωτογραφίες κακό.

Όλα όμορφα! Μojdrug Arhai dovidjenja τα λέμε σύντομα.