Art by Steve Berridge
Ήταν και οι δυο συνεπείς στο ραντεβού τους, ο ένας προσέφερε προτεραιότητα στον άλλον για να μπει στο καφενείο. Αφού κάθισαν με καθώς πρέπει στάση, ήρθε το γκαρσόνι να πάρει παραγγελία. Ο γραφειοκράτης αμέσως παρήγγειλε πρώτος και ακολούθησε ο τυπολάτρης. Αφού το γκαρσόνι απομακρύνθηκε προς την κουζίνα ο τυπολάτρης προχώρησε σε μια μικρή παρατήρηση που έμελε να είναι καθοριστική για την εξέλιξη της συνάντησης.
- Σύμφωνα με το τυπικό του σαβουάρ βιβρ θα έπρεπε να με ρωτήσετε αν θα ήθελα να παραγγείλω πρώτος. Ωστόσο δεν πειράζει και φυσικά δε θα σας θεωρήσω αγενή.
Κλονίστηκε παρόλα αυτά ο γραφειοκράτης. Οι τελευταίες λέξεις του τυπολάτρη παρά το ότι εξέφραζαν μια άρνηση στην ουσία υπονοούσαν ξεκάθαρα το αντίθετο. Κι έσπευσε να απαντήσει:
- Γνωρίζω πολύ καλά το σαβουάρ βιβρ αγαπητέ μου, όμως η αλφαβητική σειρά των ονομάτων μας καθορίζει πολύ καλά τη σειρά προτεραιότητας στις διάφορες δραστηριότητες.
- Δε θα διαφωνήσω με το τελευταίο κύριε γραφειοκράτη όμως το σωστό θα ήταν να μου απευθύνετε μια ερώτηση, έτσι για το τυπικό του θέματος. Η προτεραιότητα θα ήταν και πάλι δική σας αφού τόσο πολύ την επιθυμείτε.
- Δεν επιθυμώ καμιά προτεραιότητα κύριε τυπολάτρη, ελπίζω να το καταλαβαίνετε πολύ καλά, ακολουθώ τους κανόνες όπως ορίστηκαν και όπως πρέπει, κάτι που εσείς φαίνεται να αγνοείτε, απάντησε σε έντονο και σαφώς ενοχλημένο ύφος ο γραφειοκράτης.
- Ω μα τι λέτε, δεν αγνοώ κανέναν κανόνα, απλώς σε αντίθεση με εσάς τηρώ και τους τύπους.
- Σας παρακαλώ πολύ, πως τολμάτε να δηλώνετε ότι δεν τηρώ τους τύπους…
Η αντιπαράθεση πολύ σύντομα άναψε, με τους δυο όρθιους πια, να ανταλλάσουν βαριές και χυδαίες βρισιές στον ενικό αριθμό φυσικά, εγκαταλείποντας τον αβρό κόσμο του σαβουάρ βιβρ. Το γκαρσόνι δεν πρόλαβε να σταματήσει το γραφειοκράτη από το να αδειάσει ένα ποτήρι με δροσερό νερό στο πρόσωπο του τυπολάτρη ο οποίος με τη σειρά του εκσφενδόνισε το πιατάκι με τα λουκούμια και γέμισε άχνη τον πρώην φίλο και νυν αντίπαλό του. Πιάστηκαν στα χέρια και άρχισαν να χτυπιούνται αλύπητα.
Έξω απ’ το καφενείο περνούσε ένα μικρό κλιμάκιο αναρχικών. Μόλις αντιλήφθηκαν τι συμβαίνει, μπήκαν με βία στο καφενείο και με ρόπαλα και πέτρες επιτέθηκαν και στους δυο. Στο τέλος ο γραφειοκράτης κι ο τυπολάτρης βρίσκονταν νεκροί, ματωμένοι, βάναυσα χτυπημένοι στο πάτωμα του καφενείου. Οι αναρχικοί αποχώρησαν χωρίς να βοηθήσουν το γκαρσόνι να καθαρίσει το χάος που άφησε αυτό το κακό πρωινό συναπάντημα.
Τυχαία είχε βρεθεί κι ένας περαστικός καπιταλιστής απ’ έξω την ώρα του καβγά και τον πήραν κι αυτόν τα σκάγια. Όμως αυτός τη γλύτωσε – όπως πάντα – και μάλιστα εισέπραξε και ένα σημαντικό ποσό από την ασφαλιστική εταιρεία.
