Καλησπέρα από την ηπειρωτική Ευρώπη. Από το βράδυ, επιτέλους, ο καιρός χαλάει. Πώς διάολο γίνεται να συναντιούνται αντιθέσεις στο μυαλό μου τέτοια ώρα; Μια εσύ, με το νεοσυστηθέν γυμνό σου σώμα μέσα στο γάμησέ τα άνω κάτω σκοτεινό σαλόνι και μια, λόγω οίκτου μάλλον, εκείνη η καλοσυνάτη μεσόκοπη κυρία που περιμένει με αγωνία πότε θα έχω τον κήπο της έτοιμο να γεμίσει την άδεια ζωή της. Πέρνα μου λίγο απ' τον καπνό σου στο στόμα. Να βήξω φλώρικα και ύστερα θα αποφασίσω να μείνω σε σένα. Ασ' την αυτήν την καημένη. Περίμενε τόσα χρόνια. Ας κάνει λίγη ακόμα υπομονή. Είναι ξημέρωμα Κυριακής κι εγώ δεν είμαι καν τριάντα. Δε γαμιούνται οι αποχαιρετισμοί. Άκου δω τι ωραία που θα το στήσουμε. Στις δέκα και μισή το πρωί θα πούμε άνετο “γεια” λες και δε θα ξαναπετάξουν από απόψε αεροπλάνα λόγω μόνιμης κακοκαιρίας.
Προχτές, πριν τα μεσάνυχτα, ούτε που φανταζόμασταν τις εκατέρωθεν του ενδιάμεσου κόσμου υπάρξεις μας.
Ωστόσο, μ΄ αγαπάς; Εγώ ναι.
Γεια...
