My days in Prague 8/06

319

universal love

Solitary Sunrise

Κανονικά θα 'πρεπε να χες δει όλες τις ανατολές του φετινού καλοκαιριού...Έλα όμως που πάντα ο ήλιος σε βρίσκει απ' τα δεξιά, να κρατάς με το ένα τον καφέ σε πλαστικό ποτήρι και με το άλλο το τιμόνι, να κατεβαίνεις με χαμηλές στροφές το βουνό και με την ντιζελομηχανή να βγάζει ήχο σαν εκείνο το τραγούδι που το "παρακαλάω" μοιάζει Πορτογαλικό..."πρκλάου...πρκλάου..." γρήγορα, σα νερό που βράζει. Κι είσαι παρών σε όλες τις ανατολές και τις δύσεις μα αν κάποιος σε ρωτήσει για όλα αυτά μπορείς τίμια να του πεις: "Ήμουν εκεί μα δεν ξέρω να σου πω κάτι παραπάνω για αυτό".

"Insomnia", "The machinist", πρόσωπα του Pacino και του Bale μονίμως διαλυμένα από την αϋπνία, κάπως σαν το δικό σου. Του ενός του έφταιγε ο ήλιος του μεσονυχτίου, του άλλου οι υποσυνείδητα θαμμένες τύψεις. Τι τίτλο να βάλω στη δική σου ταινία, τι δε σ' αφήνει να κοιμηθείς; Τι δε σ' αφή....γιατί...ουφ....αφού....

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Όποια κι αν είσαι, όποτε κι αν εμφανιστείς στην ταινία μου, μάθε ότι για μας ονειρεύομαι μια αυλή. Ολόιδια με της Morgana's, που 'χει ακριβώς από πάνω την Άρκτο και μια ροδιά με έναν κισσό να της ζεσταίνει τα πόδια το χειμώνα. Εγώ όμως μας σκέφτομαι εκεί τα καλοκαίρια. Αυτά που μου χρωστάει ο χρόνος, αυτά που έχω να παίρνω πίσω. Να καθόμαστε στο παγκάκι μέχρι τις ανατολές και στις 5μιση να έρχεται η γλώσσα μου σχεδόν αμήχανα να βρει τη δική σου. Σε μερικά λεπτά η ροδιά θα μας κοιτάει με ζήλια να χαμουρευόμαστε άγρια και έτσι άγρια θα περνάω τα δάχτυλά μου κάτω από τη φούστα σου μέχρι να τελειώσεις βουβά -για το φόβο της γειτονιάς-, δαγκώνοντας τον ώμο μου κι αφήνοντας εκεί την τελευταία σου ανάσα, αυτή την υπέροχη ριπή ανέμου που βγαίνει κοφτά πριν τη σύντομη προσομοίωση θανάτου που συμβαίνει όταν χύνεις στ' αλήθεια. Και θα κυλάει η ανάσα αυτή σε όλο το μπράτσο μου σα νερό, θα φτάνει μέχρι τα ακροδάχτυλα και θα μένει εκεί να περιμένει την επόμενη. Κι ο καφές που θα πιούμε με μουδιασμένα τα μέσα των στομάτων μας θα 'χει τη γεύση του οργασμού σου αφού θα τον έχω φτιάξει εγώ κι ίσως με τα χρόνια γίνει τσάι κι ύστερα ζεστό γάλα, μα θα ΄χει πάντα την ίδια γεύση και πάντα στις 5μιση κάθε καλοκαιρινής μέρας η Άρκτος θα ανυπομονεί να μας πάρει επιτέλους κοντά της. Αυτό θα γίνει στις 31 ενός πολύ μακρινού Αυγούστου...

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Ευτυχώς που τα φρένα σου είναι γερά, που το 'χεις προσεγμένο αυτό το φορτηγό. Κι ευτυχώς που λαγοκοιμάσαι και ξυπνάς εύκολα. Ο καφές χύθηκε πούστικα στο ταμπλό και όλα κολλάνε τώρα. Κατεβαίνεις να πάρεις λίγο αέρα. Καλύτερα να μη συνειδητοποιήσεις πόσο μεγάλη ήταν η τύχη σου. Ξεκινάς. Προσεκτικά αυτή τη φορά, συγκεντρωμένα.

Φτάνεις

Σα να μην έχει συμβεί τίποτα λοιπόν, όπως κάθε μέρα:

- Dobro jutro Duška!
- Dobro jutro!
- Zdravo Iorgo!
- Kalimera!

Παύση. Μικρή αμηχανία. Το βρήκα.

- Aide, na rabota!
- Daaa rabota!